Ο Καλύτερος Τρόπος Να Τιμήσουμε Τον Άρη Είναι Να Απορρίψουμε Τη Στρατηγική Της Ήττας

 Σαν σήμερα γεννιέται ο Άρης Βελουχιώτης προς τιμή του μεγάλου επαναστάτη και καπετάνιου του ΕΛΑΣ δημοσιεύουμαι ένα άρθρο του συντρόφου Λέανδρου Μπόλαρη στην Εργατική Αλληλεγγύη (10-6-2015).

Η επέτειος των εβδομήντα χρόνων από τη «τελευταία μάχη του Άρη Βελουχιώτη» (ο τίτλος της εισήγησης του σ. Δ. Λιβιεράτου στο Μαρξισμό 2015, βλέπε προηγούμενο φύλλο της Ε.Α) αξίζει να τιμηθεί από την Αριστερά και ιδιαίτερα την επαναστατική. Αν η λέξη Βάρκιζα έχει γίνει συνώνυμο της προδοσίας και του ξεπουλήματος, η φιγούρα του Άρη συμβολίζει το δρόμο της ρήξης.

Όμως, δεν πρέπει να μείνουμε εκεί. Η συζήτηση για τη στρατηγική της Αριστεράς σε εκείνη την συγκλονιστική περίοδο έχει ξανανάψει. Παράδειγμα, οι κριτικές της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ στην πολιτική των λαϊκών μετώπων και του «αντιφασιστικού πολέμου» στις δεκαετίες του ’30 και του ’40. Χρειάζεται λοιπόν να συζητήσουμε πολιτικά για τον Βελουχιώτη, την ανταρσία του, τη δύναμή της αλλά και τα όριά της.

Μια άποψη που έχει διατυπωθεί από διάφορες πλευρές (πιο ανοιχτά από τον Γρ. Φαράκο πρώην γ.γ. του ΚΚΕ) είναι ότι η «απειθαρχία» του Βελουχιώτη ήρθε σε μια στιγμή άκαιρη, όταν όλα είχαν κριθεί: οι Σύμμαχοι είχαν χωρίσει την Ευρώπη σε σφαίρες επιρροής στην συνάντησή τους στην Γιάλτα (Φλεβάρης 1945) και το κίνημα στην Ελλάδα είχε ηττηθεί τον Δεκέμβρη. Ο κόσμος της Αριστεράς δεν ήθελε ρήξεις, ήθελε να πάρει ανάσα. Κι αυτό που χρειαζόταν ήταν μια «ρεαλιστική» ηγεσία.

Η ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 23ΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1923

Στις 23 Αυγούστου του 1923 στρατός και αστυνομία επιτίθενται σε συγκεντρωμένους απεργούς στο Πασαλιμάνι. 11 νεκροί εργάτες, 100 τραυματίες και 500 περίπου συλλήψεις.

Ιούνιος του 1923. Στην εξουσία βρίσκεται η λεγόμενη «Επαναστατική Κυβέρνησις», των Πλαστήρα, Γονατά. Με πρωθυπουργό τον Στυλιανό Γονατά. Στην πράξη πρόκειται για μια στρατιωτική κυβέρνηση, η οποία παρά τις όποιες διακηρύξεις της περί προοδευτισμού, αστικού εκσυγχρονισμού του τόπου και αριστεροσύνης, δεν έπαυε να ήταν μια κοινή στρατιωτική χούντα, με όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά ενός καπιταλιστικού κράτους «έκτακτης ανάγκης».

Ένα ιδιαίτερο γνώρισμα του συγκεκριμένου κυβερνητικού σώματος, είναι ότι για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία απουσιάζουν παντελώς τα προσχήματα περί ταξικής ουδετερότητας του κράτους. Ταυτίζονται ανοικτά και απροκάλυπτα το αστικό κράτος με τα εργοδοτικά συμφέροντα, το αστικό κράτος με την αστική τάξη. Υπουργός Οικονομικών της «Επανάστασης», καθώς και υπεύθυνος για ζητήματα εργατικής πολιτικής, ήταν ο συνειδητοποιημένος για τα συμφέροντα της τάξης του, ο μεγαλοβιομήχανος Ανδρέας Χατζηκυριάκος. Ένας άνθρωπος, που ήταν φανατικά εχθρός κάθε συνδικαλιστικής και πολιτικής δραστηριότητας των εργαζομένων.

Πριν 80 Χρόνια: οι δίκες της Μόσχας / του Λ. Μπόλαρη

Ο Πρόεδρος της Κομμουνιστικής ΔΙεθνούς Γκριγκόρι Ζινόβιεφ 

 

Λέανδρος Μπόλαρης 

Στις 19 Αυγούστου του 1936 μια μεγάλη δίκη ξεκίνησε στη Μόσχα. Αυτοί που κάθονταν στο εδώλιο κατηγορούνταν για εντυπωσιακά εγκλήματα. Ότι τον Δεκέμβρη του 1934 είχαν οργανώσει τη δολοφονία του Σεργκέι Μ. Κίροφ, του γραμματέα της κομματικής οργάνωσης του Λένινγκραντ, δηλαδή του «αφεντικού» της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Ρωσίας. Κι όχι μόνο αυτό αλλά σχεδίαζαν να δολοφονήσουν όλη την ανώτερη ηγεσία της χώρας και τον ίδιο τον Στάλιν. Όταν στις 24 Αυγούστου ο εισαγγελέας Βισίνσκι έκανε την αγόρευσή του ζήτησε «αυτά τα λυσσασμένα σκυλιά να τουφεκιστούν όλοι!»

Σε αυτά τα «σκυλιά» -οι κατηγορούμενοι ήταν συνολικά 16- συγκαταλέγονταν o Ζινόβιεφ, μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΣΔΕΚΡ) από το 1901 και των μπολσεβίκων από το 1903, μέλος της ΚΕ των μπολσεβίκων το 1917, και πρόεδρος της Κομμουνιστικής Διεθνούς μέχρι το 1926, ο Κάμενεφ, μέλος του κόμματος από το 1901, της ΚΕ των μπολσεβίκων και αναπληρωτής του Λένιν σαν πρόεδρος του συμβουλίου των λαϊκών επιτρόπων (πρωθυπουργός), ο Ιβάν Σμιρνόφ, εργάτης μέλος του ΣΔΕΚΡ από το 1899, μπολσεβίκος από το 1903, επικεφαλής των σοβιέτ και του κόκκινου στρατού που τσάκισε την αντεπανάσταση στα Ουράλια και την Σιβηρία το 1918-20.

20 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1940 ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΤΑΙ Ο ΛΕΟΝ ΤΡΟΤΣΚΙ, ΕΝΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Για την μαύρη επέτειο της δολοφονίας του Λ.Τρότσκι, αναδημοσιεύουμε σχετικό άρθρο του 2010.

70 Χρόνια από την δολοφονία του Λέοντα Τρότσκι: Ένας επαναστάτης από το μέλλον

Τι σημασία μπορεί να έχει σήμερα, το 2010, για μιαν εργατική τάξη αντιμέτωπη με τις προκλήσεις της χειρότερης παγκόσμιας κρίσης στην Ιστορία του καπιταλισμού,  ο φόνος στο Μεξικό, πριν εβδομήντα χρόνια, του εξόριστου μπολσεβίκου ηγέτη Λέοντα Τρότσκυ;

Το ερώτημα μπορεί να μην έχει νόημα για όσους έχουν σβήσει με μονοκοντυλιά την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, ή  επιλέγουν μια στρεβλή εικόνα που συντηρεί τις αντικομμουνιστικές ή σταλινικές προκαταλήψεις τους ή κηρύσσουν την ιστορική αμνησία, στο όνομα τάχα μιας «επανίδρυσης»  ενός «κομμουνισμού» άμεμπτου από το «προπατορικό αμάρτημα» της πρώτης νικηφόρας εφόδου στον ουρανό το 1917, της τραγωδίας που ακολούθησε και της διάλυσης της χώρας των Σοβιέτ το 1991. Η εργατική τάξη, όμως, και προπαντός η επαναστατική της πρωτοπορία δεν μπορεί να προχωρήσει λοβοτομημένη και χωρίς Ιστορία.

Καρλ Λίμπκνεχτ 1871 – 1919

Γερμανός πολιτικός και δικηγόρος. Συνιδρυτής με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ της Ένωσης Σπάρτακος (Spartakusbund στα γερμανικά), της αριστερής ριζοσπαστικής πολιτικής οργάνωσης που μετεξελίχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας. Είναι γνωστός για την αντίθεσή του στη συμμετοχή της Γερμανίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και τον ρόλο του στην Εξέγερση των Σπαρτακιστών τον Ιανουάριο 1919.

Ο Καρλ Λίμπκνεχτ (Karl Liebknecht) γεννήθηκε στη Λειψία στις 13 Αυγούστου 1871. Ήταν γιος του Βίλχελμ Λίμπκνεχτ, ιδρυτικού μέλους του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος της Γερμανίας (από το 1891 Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας) και της δεύτερης συζύγου του Ναταλίε Ρεχ. Με την οικονομική βοήθεια του κόμματος σπούδασε νομικά και πολιτική οικονομία στα Πανεπιστήμια Λειψίας και Βερολίνου. Τη διετία 1893-1894 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία και το 1900 άνοιξε δικηγορικό γραφείο στο Βερολίνο, μαζί με τον αδελφό του Τέοντορ. Την ίδια χρονιά έγινε μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και παντρεύτηκε τη Γιούλια Παραντίς, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά.

Ως δικηγόρος, ο Λίμπκνεχτ υπερασπιζόταν συχνά αριστερούς πολίτες, που κατηγορούνταν για σοσιαλιστική προπαγάνδα και δεν έχανε την ευκαιρία να περνά πολιτικά μηνύματα, καταγγέλλοντας το στρατοκρατικό καθεστώς που κυβερνούσε τη Γερμανία. Το 1907 έγινε πρόεδρος της νεολαίας της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, θέση που διατήρησε έως το 1910.

ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΕΝΓΚΕΛΣ

Β. Ι. Λένιν

ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΕΝΓΚΕΛΣ

Ποιος πυρσός του πνεύματος έσβησε
Ποια να χτυπάει σταμάτησε καρδιά!

Στις 5 του Αυγούστου 1895 πέθανε στο Λονδίνο ο Φρίντριχ Ένγκελς. Μετά από το φίλο του, τον Καρλ Μαρξ (που πέθανε το 1883), ο Ένγκελς ήταν ο πιο επιφανής σοφός και δάσκαλος του σύγχρονου προλεταριάτου του πολιτισμένου κόσμου. Από τότε που το πεπρωμένο ένωσε τους Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς, το έργο όλης της ζωής των δυο φίλων έγινε το κοινό τους έργο. Συνεπώς, για να καταλάβει κανείς τι έκανε ο Φρίντριχ Ένγκελς για το προλεταριάτο, πρέπει ν’ αφομοιώσει καλά τη σημασία τής διδασκαλίας και της δράσης του Μαρξ στην ανάπτυξη του σύγχρονου εργατικού κινήματος. Πρώτοι ο Μαρξ και ο Ένγκελς έδειξαν, ότι η εργατική τάξη με τις διεκδικήσεις της είναι το αναγκαίο γέννημα του σύγχρονου οικονομικού καθεστώτος, που μαζί με την αστική τάξη δημιουργεί και οργανώνει αναπόφευκτα και το προλεταριάτο∙ έδειξαν ότι την ανθρωπότητα δε θα την απαλλάξουν από τις συμφορές που τη δέρνουν σήμερα, οι καλοπροαίρετες προσπάθειες ορισμένων ευγενικών προσωπικοτήτων, αλλά η ταξική πάλη του οργανωμένου προλεταριάτου. 

Ογδόντα Χρόνια Από Τις Δίκες Της Μόσχας

Συντάκτης: Δημήτρης Κατσορίδας*

Οι Δίκες της Μόσχας, οι οποίες ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 1936, έμειναν γνωστές στην Ιστορία επειδή οδήγησαν στην καταδίκη και την εκτέλεση εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων από το 1936 μέχρι το 1938 στη Σοβιετική Ενωση.

Μεταξύ των καταδικασθέντων ήταν και πολλά παλαιά μέλη και κορυφαία στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος (των μπολσεβίκων), οι οποίοι έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο κατά τη διάρκεια της ρωσικής Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης το 1917 και στον εμφύλιο πόλεμο.

Ομως, πριν αναφερθούμε στις Δίκες της Μόσχας, είναι αναγκαίο να επισημάνουμε ότι η ρωσική επανάσταση ήταν το αποτέλεσμα της εξαθλίωσης και της τρομοκρατίας που είχε επιβάλει το τσαρικό καθεστώς σε ευρύτερες λαϊκές μάζες.

Η επανάσταση αποτέλεσε τη μόνη επιλογή που είχαν η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα για να επιλύσουν τα προβλήματά τους, δηλαδή να πάρουν την τύχη στα χέρια τους, καταλαμβάνοντας την εξουσία.

Αναρχισμός & Αναρχοσυνδικαλισμός 1920-1930 Δ’ Μέρος

Δημοσιεύουμε το όγδοο κεφάλαιο του βιβλίου του Vadim V. Damier «O αναρχοσυνδικαλισμός στον 20ο αιώνα», το οποίο βρίσκεται υπό μετάφραση. Το κεφάλαιο παρουσιάζει με συνοπτικό τρόπο τις θεωρητικές συζητήσεις του αναρχικού και αναρχοσυνδικαλιστικού κινήματος κατά τις δεκαετίες του 1920 και του 1930. Δυο δεκαετίες κρίσιμες για το εργατικό κίνημα, που οδήγησαν στην κορύφωση των μακροχρόνιων προσπαθειών, αναρχικών και αναρχοσυνδικαλιστών, με την Κοινωνική Επανάσταση στην Ισπανία το 1936. Το κείμενο για αυτό το λόγο δημοσιεύεται και στην ενότητα για τα 80χρονα της Κοινωνικής Επανάστασης, μιας και αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα του ιστορικού πλαισίου, εντός του κινήματος, σε όλο τον κόσμο, που οδήγησε στα γεγονότα του Ιουλίου του 1936. Οι συζητήσεις, οι καβγάδες, οι αγωνίες, οι φωνές από το παρελθόν, των συντροφισσών και των συντρόφων, με μοναδική τους έγνοια των αγώνα και το χτίσιμο μιας άλλης κοινωνίας. Λόγω του μεγέθους του όγδοου κεφαλαίου, η δημοσίευση του, εδώ, χωρίζεται σε τέσσερα μέρη.

Αναρχισμός & Αναρχοσυνδικαλισμός 1ο μέρος

Αναρχισμός & Αναρχοσυνδικαλισμός 2ο μέρος

Αναρχισμός & Αναρχοσυνδικαλισμός 3ο μέρος

ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ / του Σάββα Μιχαήλ-Μάτσα

του Σάββα Μιχαήλ-Μάτσα

Η πρόσφατη δραματική αναταραχή στην Τουρκία, το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα το βράδυ 15-16 Ιούλη και το αδιέξοδό του –ο «πόλεμος των δύο πραξικοπημάτων» σύμφωνα με τον ακριβή ορισμό του Σουνγκούρ Σαβράν [1]- δεν έχει μόνο μια τοπική ή περιφερειακή αλλά παγκόσμια ιστορική σημασία. Επηρεάζοντας μια χώρα που βρίσκεται σε μια κρίσιμη γεωπολιτική θέση και ένα στρατό αριθμητικά δεύτερο στο ΝΑΤΟ, σημαδεύει ένα σημείο στροφής στην όλη κρίση στη Μέση Ανατολή και την Ευρασία, με εκρηκτικές επιπτώσεις για την παγκόσμια κρίση του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, τόσο στο κέντρο του, τις ΗΠΑ, όσο και στην μετά-Brexit σε διαδικασία αποσύνθεσης Ευρωπαϊκή Ένωση. Η επεξεργασία μιας αληθινά διεθνούς επαναστατικής στρατηγικής (και οργάνωσης) απαιτεί επειγόντως μια ακόμα βαθύτερη κατανόηση αυτής της εκρηκτικής διαδικασίας που ακόμα εξελίσσεται.

Τα άρθρα του Συντρόφου Σουνγκούρ Σαβράν, οι δηλώσεις και όλη η πολιτική στάση αρχών από τους οργανωμένους στο DIP (Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα) επαναστάτες μαρξιστές στην Τουρκία, πέρασαν με επιτυχία το τεστ της Ιστορίας στο γίγνεσθαι της, παρέχοντας τη βάση για αυτήν την επεξεργασία.

Οι σκέψεις μας θα επικεντρώσουν και θα αναπτύξουν τρία κρίσιμα σημεία που έχουν τεθεί από το DIP: α)τη σοφιστεία της «ήττας της δικτατορίας από τη δημοκρατία», β) τη σοφιστεία ότι «μόνο οι Γκιουλενικοί εμπλέκονται στο πραξικόπημα» και γ) τον κίνδυνο «Συριοποίησης» της Τουρκίας.

Εμιλιάνο Ζαπάτα (Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1879): «Καλύτερα να πεθάνεις όρθιος, παρά να ζεις γονατιστός»

Της Αλέκας Ζορμπαλά

«Καλύτερα να πεθάνεις όρθιος, παρά να ζεις γονατιστός»

Εμιλιάνο Ζαπάτα!

Ένας από τους αγνότερους, από τους πλέον εμπνευσμένους και αποφασισμένους επαναστάτες, ο ηγέτης της Μεξικανικής Αγροτικής Επανάστασης, του κινήματος των Ζαπατίστας, που πήρε το όνομά του ταυτιζόμενο με το σύνθημά του-στρατηγικό στόχο «Γη και Ελευθερία» «Tierra y Libertad».

Το περίφημο Σχέδιο της Αγιάλα, το «πρόγραμμα» του Ζαπάτα, με σημερινή πολιτική ορολογία, προέβλεπε, μεταξύ άλλων:
«Οι γαίες, τα δάση και το νερό... θα αποδοθούν αμέσως στα χωριά ή τους πολίτες που τα δικαιούνται... επειδή οι περισσότεροι Μεξικάνοι δεν έχουν τίποτε στην κατοχή τους πλην της γης στην οποία περπατούν... το ένα τρίτο από τις περιουσίες αυτές θα απαλλοτριωθεί... ώστε όλοι οι κάτοικοι κι όλα τα χωριά του Μεξικού να αποκτήσουν ejidos (χωράφια, γη)».

Το Aυγό Tων Aδολφιδιών / του Π. Μπουκάλα

Παντελής Μπουκάλας  

Ενας μόνο τρόπος υπάρχει να σωθεί η Βουλή από τους καθ’ έξιν και εξ ιδεολογίας τραμπουκισμούς της Χ.Α. Και δεν είναι η πιστή εφαρμογή του κανονισμού ή η θέσπιση ειδικών, αυστηρότερων διατάξεων. Είναι οι εκλογές. Οποτε κι αν γίνουν. Είναι δηλαδή η διορθωτική ψήφος του ίδιου του λαού, και συγκεκριμένα του τμήματός του που σαγηνεύτηκε μία, δύο, πέντε φορές από τα αδολφίδια. Και συνέχισε να τα καλύπτει και να νομιμοποιεί τη βία τους, τον πνευματικό τους πρωτογονισμό και τη λατρεία τους για το μίσος (και το φονικό μίσος), ψηφίζοντάς τα ακόμα κι όταν είχε κάθε δυνατότητα να κατανοήσει ότι ο εμπορευματικός υπερπατριωτισμός τους είναι το άλλοθι του φιλοναζισμού τους. Οτι το πάθος τους για την αρχαία Ελλάδα είναι το κίβδηλο πάθος του Χίτλερ και των χιτλεροειδών εν γένει για την αρχαία Ελλάδα. Από αυτόν τον δανείστηκαν. Μ’ αυτόν ταυτίζονται. Αυτός τους οδηγεί. Ποιος Λεωνίδας...

5/8/1895 "Φεύγει" Από Την Ζωή ο Φρ. Ένγκελς

 05/08/1895

Πεθαίνει ο Φρίντριχ Ενγκελς, κορυφαία μορφή του παγκόσμιου εργατικού, επαναστατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Ο Φ. Ένγκελς από κοινού με τον Κ. Μαρξ συνδιαμόρφωσαν και θεμελίωσαν την επιστημονική κοσμοθεωρία της εργατικής τάξης, αποδεικνύοντας το αναπόφευκτο, νομοτελειακό πέρασμα της κοινωνίας από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό. Και έδωσαν έτσι στην πρωτοπόρα επαναστατική τάξη τα όπλα για να γίνει τάξη για τον εαυτό της, προκειμένου να φέρει σε πέρας την ιστορική της αποστολή, την κοινωνική απελευθέρωση από την ταξική εκμετάλλευση.
Ο Ενγκελς ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη θεμελίωση και την τεκμηρίωση της υλιστικής διαλεκτικής, αντιμετωπίζοντας πλήθος θεωρητικών προβλημάτων και αναλαμβάνοντας να αντικρούσει τις αντιεπιστημονικές απόψεις της ιδεαλιστικής φιλοσοφίας. Ανάμεσα στα πολλά έργα του που ξεχώρισαν, το «Αντι- Ντύρινγκ», «η Καταγωγή της Οικογένειας, της Ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κράτους», «Ουτοπικός και Επιστημονικός Σοσιαλισμός», «Για το Ζήτημα της Κατοικίας» και πλήθος άλλα. Ο Ένγκελς συνδύασε τη συγγραφική του δραστηριότητα με την επαναστατική πάλη και πήρε μέρος σε πολλές επαναστατικές εξεγέρσεις, όπως στη Γερμανία και τη Γαλλία.
Ο θάνατός του, αν και αναμενόμενος μιας και ο Ένγκελς ήταν άρρωστος από καιρό, έπεσε σαν κεραυνός στο διεθνές σοσιαλιστικό κίνημα. Ο Βίλχελμ Λίμπκνεχτ, ένας από τους ηγέτες τότε του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, που είχε γνωριστεί και συνεργαστεί με τον Μαρξ και τον Ενγκελς, έγραψε: «Ο Στρατηγός (σ.σ. έτσι χαρακτήριζαν τον Ένγκελς) πέθανε χθες τη νύχτα 10.30… Παρόλο που το θάνατό του τον περιμέναμε, το πλήγμα ωστόσο ήταν σκληρό, φοβερό. Είχε πέσει σαν δέντρο που το κόβουν, ο γιγάντιος ήρωας του πνεύματος που είχε θεμελιώσει μαζί με τον Μαρξ τον επιστημονικό σοσιαλισμό και είχε διδάξει την τακτική του σοσιαλισμού... ο φίλος, ο σύμβουλος, ο οδηγός, ο μαχητής ήταν νεκρός».

Πηγή : 902  

Ο Μεταμοντέρνος Μύθος Περί Του «Κοινωνικού Κράτους» Της 4ης Αυγούστου

Χάρης Παπαδόπουλος 

Οι μύθοι οι σχετικοί με την καταγραφή του παρελθόντος είναι βολικοί και εύχρηστοι. Τα συμβάντα του χτες πλάθονται καταπώς εξυπηρετούν πολιτικές ανάγκες του σήμερα. Και οι ιστορικοί και πολιτικοί, που θέλουν να πατήσουν φρένο στην πορεία της Ιστορίας, να κρατήσουν στη ζωή το εκμεταλλευτικό σύστημα που έχει φάει τα ψωμιά του, αγαπούν να βρίσκουν καταφύγιο σε κατασκευασμένους μύθους.

Αντί­θε­τα, «τα γε­γο­νό­τα είναι πει­σμα­τά­ρι­κα», όπως αγα­πού­σε να επα­να­λαμ­βά­νει ο Λένιν. Τα πραγ­μα­τι­κά πε­ρι­στα­τι­κά ξε­βο­λεύ­ουν και απαι­τούν κόπο για να ελεγ­χθούν και πρω­τό­τυ­πη σκέψη για να εξη­γη­θούν. Και, πάνω απ’ όλα, η εξή­γη­ση της Ιστο­ρί­ας βάζει κα­θή­κο­ντα για το σή­με­ρα. Γιατί Ιστο­ρία δεν ση­μαί­νει αφή­γη­ση επει­σο­δί­ων που έχα­σαν κάθε αξία για το παρόν. Η Ιστο­ρία είναι κα­τα­γρα­φή της πάλης των αν­θρώ­πων να αλ­λά­ξουν τη ζωή τους ή να αντι­στα­θούν σ’ αυτή την αλ­λα­γή. Ιστο­ρία ση­μαί­νει άγρια ανα­μέ­τρη­ση ανά­με­σα σε σκλα­βιά κι ελευ­θε­ρία. Σου δι­δά­σκει να σκέ­φτε­σαι, αλλά και να πα­λεύ­εις, απο­φεύ­γο­ντας λάθη και κα­κο­το­πιές, αν έχεις τα­χθεί στο στρα­τό­πε­δο των κα­τα­πιε­σμέ­νων.

4η Αυγούστου 1936 : 80 Χρόνια Από Τη Δικτατορία Μεταξά

ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΜΠΟΛΑΡΗΣ 

Περίπου στις 10 το βράδυ της 4ης Αυγούστου 1936 ο πρωθυπουργός Μεταξάς πήγε στα Ανάκτορα. Μαζί του είχε δυο διατάγματα που τα υπέγραψε αμέσως ο βασιλιάς Γεώργιος Β’. Αφορούσαν την αναστολή ισχύος των άρθρων του Συντάγματος που αφορούσαν ατομικά δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες και τη διάλυση της βουλής. Τα διατάγματα τα ενέκρινε το υπουργικό συμβούλιο (με μόλις τρεις παραιτήσεις) παρόλο που μόνο δυο τρεις έμπιστοι του Μεταξά γνώριζαν τι θα γίνει.

Το ίδιο βράδυ αστυνομικοί επισκέπτονταν τα γραφεία των εφημερίδων για να τους ανακοινώσουν ότι την επόμενη μέρα δεν θα κυκλοφορούσαν. Όχι ότι είχαν ιδιαίτερο πρόβλημα: από την Καθημερινή του Γ. Α. Βλάχου μέχρι το Ελεύθερο Βήμα του Λαμπράκη όλες υποστήριξαν την επιβολή της δικτατορίας.
Ο στρατός έμεινε στους στρατώνες του, δεν χρειάστηκε να «βγουν τα τανκς» (άλλωστε δεν διέθετε τέτοια). Όμως, όλη η στρατιωτική ηγεσία έμεινε υπάκουη στο Παλάτι και συνεπώς στον Μεταξά. Αυτά τα δυο, Παλάτι και στρατός θα ήταν το στήριγμα της δικτατορίας μέχρι το τέλος, δηλαδή μέχρι το 1941 όταν ο βασιλιάς έφυγε άρον-άρον σε ένα αγγλικό πλοίο μετά την γερμανική εισβολή. Παρόλα αυτά οι σχέσεις τους δεν ήταν ανέφελες.