«Αρχές του Κομμουνισμού» - Φρίντριχ Ένγκελς : Nέα Σημαντική Έκδοση Της Κομμουνιστικής Τάσης

 

Συνεχίζοντας να υπηρετεί την ανάγκη για συστηματική διάδοση της μαρξιστικής θεωρίας, η Κομμουνιστική Τάση εκδίδει σε νέα έγχρωμη και καλοσχεδιασμένη έκδοση τη μπροσούρα του Φρίντριχ Ένγκελς «Αρχές του Κομμουνισμού». Πρόκειται για το εξαιρετικό προσχέδιο του Κομμουνιστικού Μανιφέστου, γραμμένο σε κατηχητική μορφή ερωταποκρίσεων. Μπορείτε να το παραγγείλετε επικοινωνώντας μαζί μας στα τηλέφωνα 211-2147513, 6909693855, 6948091785, 6932039943. ή στο e-mail Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε..">kommtasi@gmail.com.

Αντόνιο Γκράμσι [1891-1937]. Ένας Μεγάλος Στοχαστής Του Κομμουνιστικού Κινήματος

Ο Αντόνιο Γκράμσι ήταν ο τέταρτος γιος από τα επτά αγόρια που είχε η φαμίλια του Φραντσέσκου και της Τζουζεπίνα Γκράμσι. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο δεύτερο μεγάλο νησί της Ιταλίας, τη Σαρδηνία, και ο πατέρας του, που ήταν ήδη σοσιαλιστής, δεν γνώρισε λίγες διώξεις από το ιταλικό κράτος.
 

Παρ’ όλες τις οικονομικές δυσκολίες για σπουδές, ο νεαρός Αντόνιο καταφέρνει να πάρει μια υποτροφία, γιατί ξεχωρίζει στο σχολείο του, όχι μόνο για τα σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει (παραμορφωμένη σπονδυλική στήλη, μόνιμες ζαλάδες και πονοκεφάλους κ.ά.) αλλά προπαντός για την έφεσή του στη μάθηση, στη γνώση νέων πραγμάτων και σε νέες αναζητήσεις -απαντήσεις στα μεγάλα προβλήματα του καιρού του. Ζητήματα που αφορούσαν την αγροτιά, μιας και ο Νότος της Ιταλίας ήταν και παρέμεινε ο λαχανόκηπος και το περιβόλι όλης της Ιταλίας, ζητήματα γλωσσολογίας, κουλτούρας (η Ιταλία έχει ασφαλώς την επίσημη γλώσσα του… Δάντη, αλλά έχει επίσης και άπειρες διαλέκτους, για τις οποίες πολλοί που τις μιλούν ισχυρίζονται ότι πρόκειται για άλλες γλώσσες και όχι διαλέκτους της ιταλικής, το ίδιο συμβαίνει και με την κουλτούρα, τα ήθη και τα έθιμα και αυτό δεν είναι και πολύ δύσκολο να το διακρίνεις).

ΔΙΚΤΥΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΩΝ: Να Μη Ψηφιστεί Το Νέο Ασφαλιστικό – Φορολογικό Νομοσχέδιο!

Αγωνιζόμαστε για μόνιμη και σταθερή εργασία!

Τα τελευταία χρόνια η πολιτική των παλαιο- και νεομνημονιακών κυβερνήσεων, μεταξύ πολλών άλλων, επέφερε δραματική μείωση του αριθμού των διδασκόντων των πανεπιστημίων, ως αποτέλεσμα της μηδενικής αναπλήρωσης των συνταξιοδοτηθέντων μελών ΔΕΠ, της ανύπαρκτης προκήρυξης νέων θέσεων και της ελάχιστης χορήγησης πιστώσεων για διδάσκοντες με βάση το ΠΔ407/80. Έτσι, όλα τα πανεπιστήμια αντιμετωπίζουν ανυπέρβλητα προβλήματα λειτουργίας, αδυνατώντας να καλύψουν σε αρκετές περιπτώσεις στοιχειώδεις εκπαιδευτικές ανάγκες. Η κατάσταση αυτή σε συνδυασμό με την περικοπή των δαπανών των ΑΕΙ δημιουργούν πλέον καθεστώς ασφυξίας στην ανώτατη εκπαίδευση.

Ο Σοσιαλισμός, Το Μεταβατικό Πρόγραμμα Και Η ΛΑΕ

Ηλίας Ιωακείμογλου & Πάνος Κοσμάς

1. Tο πρόβλημα κάτω από το χαλί 

Υπάρ­χουν, άραγε, δια­φο­ρές στην αντί­λη­ψη που έχου­με με­τα­ξύ μας, στο εσω­τε­ρι­κό της ΛΑΕ, σχε­τι­κά με θε­με­λιώ­δη ζη­τή­μα­τα, όπως η πα­ρα­γω­γι­κή ανα­συ­γκρό­τη­ση, η σχέση πα­ρα­γω­γι­κών σχέ­σε­ων και πα­ρα­γω­γι­κών δυ­νά­με­ων, η πο­ρεία προς το σο­σια­λι­σμό; Εάν οι δια­φο­ρές αυτές όντως υπάρ­χουν, μπο­ρούν, άραγε, να γε­φυ­ρω­θούν τώρα, χάρη στην καλή θέ­λη­ση που έχου­με και η οποία χτί­στη­κε με τον καιρό μέσα από την εμπει­ρία της συ­νύ­παρ­ξής μας στον Σύ­ρι­ζα; Μπο­ρού­με, μήπως, να τις πα­ρα­βλέ­ψου­με στο όνομα της μά­ξι­μουμ ορ­γα­νω­τι­κής ενό­τη­τας; Υπάρ­χουν ισχυ­ρά επι­χει­ρή­μα­τα ότι η απά­ντη­ση είναι αρ­νη­τι­κή (βλ. στο σχε­τι­κό άρθρο που δη­μο­σιεύ­θη­κε στην Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά (1) και στο Rproject). Οι δια­φο­ρές είναι θε­με­λια­κές, ισχυ­ρι­ζό­ταν το άρθρο, διότι ανα­φέ­ρο­νται στη χά­ρα­ξη πο­λι­τι­κής στρα­τη­γι­κής, στη μα­κρο­χρό­νια πο­ρεία που θα ακο­λου­θή­σου­με ως ΛΑΕ, τι στό­χους θα βά­λου­με, ποιες συμ­μα­χί­ες χρεια­ζό­μα­στε. Και αν κάτι μπο­ρεί να μας δι­δά­ξει το πα­ρελ­θόν, είναι ότι οι εν λόγω δια­φο­ρές ανα­φέ­ρο­νται σε ιδέες που αλ­λη­λο-γρον­θο­κο­πού­νται εδώ και έναν αιώνα χωρίς να επι­τευ­χθεί ποτέ κα­νε­νός εί­δους σύν­θε­ση. Για τους λό­γους αυ­τούς, κα­τέ­λη­γε το άρθρο, η μόνη απο­τε­λε­σμα­τι­κή μορφή σύ­ντα­ξης των δυ­νά­με­ων της δικής μας Αρι­στε­ράς δεν μπο­ρεί να είναι άλλη από το ενιαίο μέ­τω­πο, δεν μπο­ρεί να είναι η μορφή «κόμμα» ή κά­ποια υβρι­δι­κή μορφή με­τώ­που και κόμ­μα­τος.

Ό,τι Σπέρνεις Θερίζεις (πράξη δεύτερη) / του Γ. Ρούση

Γιώργος Ρούσης *

Προηγούμενο άρθρο μου από αφορμή τις τυφλές επιθέσεις φανατικών ισλαμιστών στο Παρίσι το είχα τιτλοφορήσει «Ό,τι έσπειρες θερίζεις», όχι βεβαίως για να δικαιολογήσω τη βία τους ισοσκελίζοντάς την με εκείνη των ιμπεριαλιστών, αλλά για να καταδείξω τις βαρύτατες ευθύνες των δεύτερων για την πρώτη.

Πιο συγκεκριμένα, όσον αφορά το Βέλγιο (στο οποίο, λόγω παραμονής μου δεκατρία χρόνια, βρίσκεται κομμάτι της καρδιάς μου) θυμίζω σε εκείνους τους ρατσιστές οι οποίοι αντιπαραθέτουν τον ευρωπαϊκό-χριστιανικό ουμανισμό με την ισλαμική θηριωδία, εκτός από τους φρικτούς μαζικούς ακρωτηριασμούς των μαύρων μπροστά στους οποίους εκείνοι της Σαουδικής Αραβίας είναι πταίσματα, ότι τo 1909 ο Κόναν Ντόιλ, ο οποίος συμμετείχε σε επιτροπή διερεύνησης των εγκλημάτων του Βέλγου βασιλιά Λεοπόλδου Β’ στο Κονγκό, έκανε λόγο για «το μεγαλύτερο έγκλημα το οποίο είναι καταγεγραμμένο στα αρχεία της ανθρωπότητας»[1], ενώ ο Αμερικανός συγγραφέας Μαρκ Τουέν κάνει λόγο για δέκα εκατομμύρια θύματα[2] κατά την ιδιωτική εκμετάλλευση από τον Λεοπόλδο του κονγκολέζικου καουτσούκ και ελεφαντόδοντου.

Επτά απλά (;;;) Βήματα προς την (Δι)έξοδο ή ένας Αποχαιρετισμός / του Δημήτρη Μπελαντή

του Δημήτρη Μπελαντή

Η διαμόρφωση της ΛΑΕ σε μετωπικό πολιτικό φορέα είναι ούτως ή άλλως μια πολύ δύσκολη, ατελής και αντιφατική διαδικασία. Προχωρά εξαιρετικά αργά και με μεθόδους φτωχές και ασαφείς, αλλά δεν είναι ακόμη σωστό να προδικάσει κανείς την τελική έκβαση.

Πρόκειται για μια διαδικασία, η οποία μπορεί να αποδώσει καρπούς ή να οδηγηθεί αργά αλλά σταθερά προς την ματαίωση. Αυτό δεν έχει κριθεί ακόμη, αν και ο πολιτικός χρόνος δεν είναι ποτέ απεριόριστα διαθέσιμος.

Σε κάθε περίπτωση, ένα Μέτωπο, με βάση την ιστορική και πολιτική εμπειρία του μακρού 20ου αιώνα, προϋποθέτει υπαρκτά πολιτικά κόμματα ή έστω πολιτικές οργανώσεις, οι οποίες πραγματικά συμμαχούν και από τα πάνω και από τα κάτω και ενώνουν τις δυνάμεις τους προς έναν στόχο.