του Σάββα Μιχαήλ-Μάτσα
Η πρόσφατη δραματική αναταραχή στην Τουρκία, το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα το βράδυ 15-16 Ιούλη και το αδιέξοδό του –ο «πόλεμος των δύο πραξικοπημάτων» σύμφωνα με τον ακριβή ορισμό του Σουνγκούρ Σαβράν [1]- δεν έχει μόνο μια τοπική ή περιφερειακή αλλά παγκόσμια ιστορική σημασία. Επηρεάζοντας μια χώρα που βρίσκεται σε μια κρίσιμη γεωπολιτική θέση και ένα στρατό αριθμητικά δεύτερο στο ΝΑΤΟ, σημαδεύει ένα σημείο στροφής στην όλη κρίση στη Μέση Ανατολή και την Ευρασία, με εκρηκτικές επιπτώσεις για την παγκόσμια κρίση του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού, τόσο στο κέντρο του, τις ΗΠΑ, όσο και στην μετά-Brexit σε διαδικασία αποσύνθεσης Ευρωπαϊκή Ένωση. Η επεξεργασία μιας αληθινά διεθνούς επαναστατικής στρατηγικής (και οργάνωσης) απαιτεί επειγόντως μια ακόμα βαθύτερη κατανόηση αυτής της εκρηκτικής διαδικασίας που ακόμα εξελίσσεται.
Τα άρθρα του Συντρόφου Σουνγκούρ Σαβράν, οι δηλώσεις και όλη η πολιτική στάση αρχών από τους οργανωμένους στο DIP (Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα) επαναστάτες μαρξιστές στην Τουρκία, πέρασαν με επιτυχία το τεστ της Ιστορίας στο γίγνεσθαι της, παρέχοντας τη βάση για αυτήν την επεξεργασία.
Οι σκέψεις μας θα επικεντρώσουν και θα αναπτύξουν τρία κρίσιμα σημεία που έχουν τεθεί από το DIP: α)τη σοφιστεία της «ήττας της δικτατορίας από τη δημοκρατία», β) τη σοφιστεία ότι «μόνο οι Γκιουλενικοί εμπλέκονται στο πραξικόπημα» και γ) τον κίνδυνο «Συριοποίησης» της Τουρκίας.
α. Δικτατορία εναντίον δημοκρατίας ή σύγκρουση δύο δεσποτισμών;
Την αποτυχία του στρατιωτικού πραξικοπήματος ακολούθησε μια εκτεταμένη μαζική εκκαθάριση στο στρατό, το δικαστικό σώμα, την εκπαίδευση, τις δημόσιες υπηρεσίες, τους δημοσιογράφους κτλ. -περί τους 70.000 άνθρωποι διώχθηκαν, συνελήφθησαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν ή απολύθηκαν ΄ ένα δρακόντειο κράτος Έκτακτης Ανάγκης διακηρύχθηκε ΄ και, εν τω μέσω αυτής της απειλητικής ατμόσφαιρας, μια πολυδιαφημισμένη από το καθεστώς Ερντογάν μαζική διαδήλωση σχεδόν όλων των αντιπολιτευόμενων Κομμάτων, Κεμαλιστών, ακροδεξιών Γκρίζων Λύκων, άλλων υπερεθνικιστικών ομάδων αλλά και αριστερών οργανώσεων και συνδικάτων, πραγματοποιήθηκε στην (μέχρι τώρα απαγορευμένη για τους εργάτες και την Αριστερά) Πλατεία Ταξίμ, στην υπεράσπιση της «δημοκρατίας» και ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία που προωθήθηκε από το επιχειρούμενο πραξικόπημα.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ερντογάν κάλεσε το Κεμαλικό Κόμμα CHP και το φασιστικό MHP σε ειδική συνάντηση «εθνικής ενότητας» - αλλά όχι το HDP, το συνασπισμό του Κουρδικού εθνικού κινήματος με ορισμένες τουρκικές αριστερές οργανώσεις. Προφανώς οι τελευταίοι εξοστρακίστηκαν, πρωτίστως για να ενισχυθούν τα εθνικιστικά διαπιστευτήρια του ΑΚΡ και πάνω απ’ όλα για να φανεί ποιός είναι ο επόμενος στη λίστα των διώξεων.
Σε αυτές τις συνθήκες, είναι ένα πολιτικό σκάνδαλο το γεγονός ότι ακόμα και ομάδες που ισχυρίζονται ότι είναι «επαναστάτες Μαρξιστές» (όπως οι ομογάλακτοι της «Κλιφικής» Διεθνούς Σοσιαλιστικής Τάσης, του βρετανικού SWP και της αμερικάνικης ISO, τόσο στην Τουρκία όσο και την Ελλάδα) χαιρέτισαν την «λαϊκή νίκη της δημοκρατίας». Μια αφηρημένη δημοκρατία, που όντας κενή οποιουδήποτε κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου, έχει γίνει το φετίχ για να εξαναγκάσει την ταξική συνεργασία με τον καπιταλισμό σε κρίση, να παραλύσει και να νικήσει την αριστερά και την εργατική τάξη όχι μόνο στην Τουρκία αλλά και την Ευρώπη (Γαλλία! Ελλάδα!!) και διεθνώς. Η «λογική του λιγότερου κακού» είναι η συνταγή για την καταστροφή. Με την κάλυψη του δεσποτισμού του Ερντογάν και την έμμεση ή άμεση συνεργασία με αυτόν, εκφράζεται ο φόβος αυτών των δυνάμεων μπροστά σε μια αποσύνθεση του καπιταλιστικού καθεστώτος που ανοίγει τις πύρινες πύλες των αποφασιστικών ταξικών αναμετρήσεων.
Αρκετή μαρτυρία υπάρχει για τα γεγονότα στην Τουρκία που αποδεικνύει ότι δεν υπήρχε καμιά σημαντική πολιτική επέμβαση της εργατικής τάξης ανεξάρτητα, είτε από το καθεστώς είτε από τους κεμαλιστές. Το πραξικόπημα αποσυντέθηκε από τις δικές του εσωτερικές αντιφάσεις και στη συνέχεια, η φίλο-Ερντογάν ένοπλη αστυνομία, οι πολιτοφυλακές και υποστηρικτές του ΑΚΡ, κινητοποιούμενοι από τον πιστό στον Ερντογάν Ισλαμικό κλήρο, έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα.
Η πλειοψηφία της Τουρκικής Αριστεράς πληρώνει ένα ασυνήθιστο κόστος για την πολιτική ουράς, είτε προς τους ψευδό-αντί-ιμπεριαλιστές Κεμαλιστές είτε στους φιλο-Ε.Ε. φιλελεύθερους. Κάποιες ομάδες στις παρυφές της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, βρήκαν, τόσο στην Τουρκία και την Αίγυπτο, σαν υποκατάστατο στην επαναστατική δύναμη και οργάνωση, την αντικομουνιστική, αντιδραστική, φίλο-καπιταλιστική Μουσουλμανική Αδελφότητα και την τουρκική της εκδοχή, τον «Ραμπιινισμό» του Ερντογάν.
Μια από τις σπάνιες, αν όχι η μοναδική, εξαίρεση σε αυτήν την ντροπιαστική «εθνική ενότητα» και τον «δημοκρατικό συμβιβασμό» για την σταθεροποίηση του καθεστώτος του Ερντογάν, είναι η στάση αρχών των συντρόφων μας στο DIP που απορρίπτουν και τους δύο δεσποτισμούς καλώντας σε μια ανεξάρτητη εργατική ταξική επαναστατική οριοθέτηση.
β. Συνομωσία των Γκιουλενικών ή μια διττή αποτυχία;
Ο ισχυρισμός του καθεστώτος Ερντογάν ότι πίσω από το πραξικόπημα της 15ης Ιούλη είναι το ισλαμικό δίκτυο του Φετουλάχ Γκιουλέν, υπηρετεί τις άμεσες ανάγκες του αλλά όχι την ιστορική αλήθεια. Το μέγεθος των γιγάντιων εκκαθαρίσεων δείχνει από μόνο του το ψεύδος αυτού του ισχυρισμού. Πίσω από την απόπειρα είναι οι ποικίλες δυνάμεις που εκδηλώνουν τη δυσαρέσκεια ενάντια στον Ερντογάν: Κεμαλιστές, Γκιουλενικοί, ακόμα και ένα τμήμα του κυβερνώντος ΑΚΡ και πρώτα απ’ όλους ο κεμαλικός στρατός, η ραχοκοκαλιά του αποτυχημένου πραξικοπήματος. Για τακτικούς λόγους που υπηρετούν την στρατιωτική σταθεροποίηση ενός βοναπαρτιστικού καθεστώτος που έχει στο κέντρο του έναν πανίσχυρο Πρόεδρο, ο Ερντογάν προσπαθεί να κερδίσει την υποστήριξη της αστικής αντιπολίτευσης, πρώτα από όλα των κοσμικών Κεμαλιστών αντιπάλων του. Αυτή η απελπισμένη προσπάθεια για το νέο «εθνικό συμβιβασμό» έγινε μια φάρσα όταν το αντί-κεμαλικό καθεστώς Ερντογάν ύψωσε ένα γιγάντιο πορτραίτο του Κεμάλ Ατατούρκ μπροστά στα γραφεία του κόμματός του…
Αυτή η παρωδία είναι μια εκδήλωση της αδυναμίας του καθεστώτος, παρά τους ισχυρισμούς ότι ο Ερντογάν βγαίνει πανίσχυρος μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος. Για να επιβιώσει πολιτικά, άμεσα και μεσοπρόθεσμα χρειάζεται μια πλατύτερη βάση υποστήριξης. Για να πετύχει αυτόν τον σκοπό, τονίζει τον αληθινό υπαρξιακό κίνδυνο που αντιμετωπίζει η σύγχρονη Τουρκία, για να ελκύσει τους Κεμαλιστές και την εθνικιστική ακροδεξιά στο σκοπό της «εθνικής σωτηρίας», ενάντια στην «διεθνή συνομωσία» που οργανώθηκε στις ΗΠΑ.
Σε άλλο επίπεδο, αυτό το κάλεσμα για ένα νέο «εθνικό συμβιβασμό» εκδηλώνει την γιγάντια πίεση από τις φυγόκεντρες δυνάμεις που απειλούν να διαλύσουν την Τουρκία. Ο κίνδυνος της αποσύνθεσης πηγάζει από μια διττή αποτυχία: πρώτον, την αποτυχία του Κεμαλικού σχεδίου χτισίματος μιας ανεξάρτητης Δυτικοποιημένης κοσμικής αστικής Τουρκικής Δημοκρατίας και δεύτερον, την αποτυχία μιας «νέο-Οθωμανικής» ισλαμικής νεοφιλελεύθερης εναλλακτικής στον Κεμαλισμό, όπως αυτή ενσαρκώνεται στην άνοδο του ΑΚΡ.
Η αποτυχία του στρατιωτικού πραξικοπήματος καθεαυτή δείχνει την ιστορική εξάντληση της ικανότητας του Κεμαλικού στρατού, ως της ραχοκοκαλιάς του Κράτους, να είναι ο ρυθμιστής της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής όπως στο παρελθόν. Ο Τούρκικος «Κρατισμός» ήταν μία από τις πρώτες παρόμοιες ιστορικές εμπειρίες στην ιμπεριαλιστική εποχή όταν η εθνική μπουρζουαζία στις αποικιακές και ημι-αποικιακές χώρες προσπάθησε να βασίσει τα δικά της καπιταλιστικά συμφέροντα και την συσσώρευση του κεφαλαίου σε έναν σκληρό Κρατικό τομέα της οικονομίας.
Οι κρίσεις του παρακμάζοντος παγκόσμιου καπιταλισμού διάβρωσαν αυτήν τη βάση.
Σε μια υπερχρεωμένη και διχασμένη από την εμφύλια σύγκρουση Τουρκία, το πραξικόπημα του 1980 από τον Εβρέν, συνέπεσε με την διεθνή στροφή που ξεκίνησε στις Αγγλοσαξονικές ιμπεριαλιστικές χώρες στην χρηματιστική καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και το νεοφιλελευθερισμό, για να βρουν μια διέξοδο από την κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου που οδήγησε στο σπάσιμο του κεϋνσιανού πλαισίου του Breton Woods στις αρχές της δεκαετίας του 1970.
Οι ίδιοι οι κεμαλιστές ξεκίνησαν το τέλος του σχεδίου του Κεμάλ Ατατούρκ με εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις και παράδοση της οικονομίας στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο. Αυτό έδωσε την άνοδο σε μια νέα μπουρζουαζία στην Ανατολία, με ρίζες στις αγορές της Μέσης Ανατολής και μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης στην πρώην σοβιετική Κεντρική Ασία και τον Καύκασο. Αυτές οι υλικές ιστορικές αλλαγές προώθησαν τις διαδοχικές εκλογικές επιτυχία του Ερντογάν και του ΑΚΡ και έθρεψαν τις ψευδαισθήσεις για μια νέο-Οθωμανική ηγεμονία στην περιοχή και τον μουσουλμανικό κόσμο, με ένα πολιτικό μείγμα «μετριοπαθούς» πολιτικού Ισλάμ, τουρκικού εθνικισμού και νεοφιλελεύθερων, πιστωτικά προωθούμενων, καπιταλιστικών πολιτικών λεηλασίας και κερδοσκοπίας.
Η άνοδος του Ερντογάν και του ΑΚΡ ήταν αξεδιάλυτα δεμένη με την αδύναμη ανάκαμψη της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας στις αρχές του 21ου αιώνα ΄ μια ανάκαμψη που πραγματοποιήθηκε με τη γιγάντια επέκταση της πίστωσης για να αντιμετωπιστούν οι επιπτώσεις του διεθνούς κραχ το 1997 με επίκεντρο τον Ασιατικό Ειρηνικό, επεκτεινόμενο στην ρωσική χρεοκοπία και το σπάσιμο της χρηματιστικής φούσκας της «“dot.com” economy» στην Wall Street. Το εφήμερο μπουμ της τουρκικής οικονομίας που δυνάμωσε το ρόλο και τις φιλοδοξίες του ΑΚΡ, αποτελώντας μέρος της ανόδου των BRICS την ίδια περίοδο, βασίστηκε σε αυτές τις διεθνείς συνθήκες που τελείωσαν ξαφνικά με την έκρηξη της χρηματιστικής καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης το 2007-8 και την Τρίτη Ύφεση που ακολούθησε. Ο Νέο-Οθωμανικός «Ραμπιινισμός» α λα Ερντογάν αποδείχτηκε ότι είναι οικονομικά και πολιτικά μη-βιώσιμος.
Οι άμεσες προοπτικές για την Τουρκική οικονομία είναι ζοφερές. Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, την πολιτική αβεβαιότητα και το ρίσκο, την πτώση του τουρισμού, μια βαθιά ύφεση και μια γιγάντια κρίση δημόσιας και ιδιωτικής υπερχρέωσης οδηγεί στην καταστροφή. Στις επόμενους δώδεκα μήνες το μισό από το εξωτερικό χρέος των 170 δις δολαρίων πρέπει να εξυπηρετηθεί (Liberation 25.7.2016) υπό συνθήκες πιστωτικής κρίσης.
Η λαϊκή εξέγερση στο πάρκο Γκεζί το 2013 –συμπίπτοντας με την αναταραχή σε μια ακόμα χώρα των BRICS, τη Βραζιλία- σηματοδότησε την αρχή του τέλους για τις παραισθήσεις του Ερντογάν. Την εξέγερση ακολούθησε η κουρδική εξέγερση υπεράσπισης του Κομπάνι το 2014 και οι άγριες απεργίες των μεταλλεργατών τον Ιούνη του 2015. Μόνο η κλιμάκωση του πολέμου ενάντια στις κουρδικές περιοχές και η τρομοκρατία από το Κράτος ή και τον ISIS έκανε δυνατή μια ακόμα εκλογική νίκη, στις πρώιμες εκλογές του Νοέμβρη 2015, στο φθαρμένο καθεστώς του ΑΚΡ.
Το πραξικόπημα του Ιούλη 2016 εκδήλωσε τον εύθραυστο χαρακτήρα τέτοιων εκλογικών αποτελεσμάτων. Επιπλέον, επιτάχυνε τη διαδικασία αποσύνθεσης τόσο μέσα στις τάξεις της ισλαμικής μπουρζουαζίας όσο και στη στραμμένη προς τη Δύση μπουρζουαζία. Ουσιαστικά το ΑΚΡ χρησιμοποίησε το εκτεταμένο ισλαμικό δίκτυο του αυτό-εξόριστου «Ιμάμη της Πενσυλβανίας» Φετουλάχ Γκιουλέν για να υπονομεύσει και να νικήσει το κεμαλικό στρατόπεδο. Ύστερα στράφηκε ενάντια στον πρώην του σύμμαχο. Τώρα με την κατηγορία ότι η Οργάνωση του Γκιουλέν ήταν το κέντρο του πραξικοπήματος, το σχίσμα στο ισλαμικό στρατόπεδο αποκορυφώνεται. Την ίδια στιγμή, οι διαιρέσεις και οι αμφιταλαντεύσεις στο κεμαλικό στρατόπεδο ήταν κρίσιμες για την αποτυχία του πραξικοπήματος. Ο «εμφύλιος πόλεμος μέσα στην τουρκική αστική τάξη» όπως η ανάλυση του DIP τον αποκαλεί, έγινε αιματηρός και γενικευμένος. Όλα τα είδη διαιρέσεων, οριζόντιων, κάθετων και διαγώνιων ανάμεσα στις αστικές ελίτ και τους κρατικούς μηχανισμούς, έρχονται στην επιφάνεια, παράγοντας μια χωρίς προηγούμενο καθεστωτική κρίση και μια πραγματική απειλή αποσύνθεσης του κράτους.
γ. «Συριοποίηση» της Τουρκίας
Το DIP έχει επανειλημμένα επισημάνει τον κίνδυνο μιας «Συριοποίησης» της Τουρκίας όπως εκδηλώνεται στην κρατική καταστολή, τις τρομοκρατικές επιθέσεις του ISIL, την κλιμάκωση του πολέμου ενάντια στον κουρδικό λαό και τώρα τον «πόλεμο των δύο πραξικοπημάτων».
Στην πραγματικότητα, η Συριοποίηση της Τουρκίας εκπροσωπεί το υψηλότερο σημείο της διάλυσης της ιμπεριαλιστικής τάξης στη Μέση Ανατολή μετά την αποσύνθεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως αυτή η τάξη εγκαθιδρύθηκε με τη συμφωνία Σάικς-Πικό το 1916. Η διάλυση ξεκίνησε με την καταστροφή του Ιράκ από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις των ΗΠΑ το 2003. Ακολούθησε η καταστροφή της Συρίας και της Λιβύης από του Γάλλους, Βρετανούς και Αμερικάνους ιμπεριαλιστές στην προσπάθειά τους να σταματήσουν την επαναστατική διαδικασία στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική μετά την ανατροπή των δικτατόρων Μπεν Αλί και Μουμπάρακ από το λαϊκό επαναστατικό ξεσηκωμό των Τυνηζιάνικων και Αιγυπτιακών μαζών. Εκτός από την εξέγερση που ακόμα συγκλονίζει όλο τον Αραβικό κόσμο, η προοπτικής ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν, που ωμά απαγορεύτηκε στη Συμφωνία του Σάικς-Πικό, γίνεται ξανά ορατή, ενεργή και εφικτή. Απειλείται όχι τόσο από την άγρια καταστολή των περιφερειακών δυνάμεων ή από το ISIL όσο κυρίως από τις πολιτικές συνεργασίες των κουρδικών ηγεσιών με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό που θέλει να δώσει το «φιλί του θανάτου» στις κουρδικές εθνικές προσδοκίες.
Η διάλυση της συμφωνίας του Σάικς-Πικό απειλεί το Σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ, ως ένα οργανικό μέρος της, από την Διακήρυξη του Μπάλφουρ και μετά. Και τώρα χτυπά τον σκληρό πυρήνα της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, την σύγχρονη Τουρκία.
Είναι μια ισχυρή εκδήλωση της φύσης της ιμπεριαλιστικής εποχής καπιταλιστικής παρακμής, όπως και μια αρνητική δικαίωση της θεωρίας του Τρότσκι για τη Διαρκή Επανάσταση. Το κίνημα των Νεότουρκων και ο πόλεμος της Τουρκικής Ανεξαρτησίας υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ ήταν στην πρώτη γραμμή των ανερχόμενων εθνικών απελευθερωτικών κινημάτων στην πρώτη φάση της ιμπεριαλιστικής εποχής. Η εθνική μπουρζουαζία όμως, σε μια ιστορική εποχή καπιταλιστικής παρακμής, δεν μπορεί να πετύχει αληθινή απελευθέρωση από την εθνική καταπίεση και την εξάρτηση. Η τουρκική άρχουσα τάξη προσάρμοσε την στρατηγική επιβίωσής της, στις διεθνείς στρατηγικές ανάγκες του ιμπεριαλισμού. Ο Κεμαλισμός μεταστράφηκε σε Ατλαντισμό, ένα προωθημένο στρατιωτικό πόστο του ΝΑΤΟ στην Μέση Ανατολή και το μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας, τόσο κατά τη διάρκεια όσο και μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Η εκδοχή Ερντογάν της ιδεολογίας της Μουσουλμανικής Αδελφότητας ΔΕΝ είναι αντι-ιμπεριαλισμός. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές κάνουν το ΑΚΡ δουλικό στο παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο. Οι Νέο-οθωμανικές φιλοδοξίες δεν θέλουν να αναγεννήσουν μια «αυτοκρατορία» αντιπαρατιθέμενη στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις της καπιταλιστικής Δύσης αλλά να πετύχουν μια ηγεμονική θέση στον Αραβομουσουλμανικό (αποκλειστικά Σουνιτικό) κόσμο, σε μια περισσότερο πλεονεκτική σχέση με τον παγκόσμιο ηγεμόνα, τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Οι ρητορείες για «νέο προσανατολισμό», πιθανώς στην θολή «Ευρασιατική Ένωση» υπό την ηγεσία της Ρωσίας ή την ομάδα Σαγκάης υπό αυτήν της Κίνας, δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά ευχολόγιο και διπλωματικό χαρτί στα παζάρια με τη Δύση. Η Ρωσία και η Κίνα έχουν αρκετά προβλήματα μόνες τους τώρα για να προσπαθήσουν να λύσουν τα προβλήματα ενός τέτοιου αναξιόπιστου συμμάχου όπως ο Ερντογάν.
Με το πραξικόπημα και το αντί-πραξικόπημα στην Τουρκία το Μεσανατολικό χάος αναμειγνύεται με μια μετά-Brexit σε διαδικασία αποσύνθεσης Ε.Ε. Το σημείο συνάντησης των δύο διαδικασιών είναι η Ελλάδα, μια καπιταλιστική χώρα οικονομικά χρεοκοπημένη, κοινωνικά κατεστραμμένη από τα μέτρα του κοινωνικού κανιβαλισμού, δεμένη με τα «προγράμματα διάσωσης» που επιβλήθηκαν από την Τρόικα της Ε.Ε, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ με τη συνεργασία όλων των ελληνικών κυβερνήσεων, δεξιών και «αριστερών», μέσα σε μια άλυτη καθεστωτική κρίση.
Μετά το πραξικόπημα στην Τουρκία, ο Jack Lew, ο υπουργός οικονομικών της κυβέρνησης Ομπάμα, κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα, επισήμανε ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει ένα ανάχωμα που θα εμποδίσει την εξάπλωση της κρίσης στην Τουρκία και τη Μέση Ανατολή προς την Ευρώπη. Αυτή η δήλωση πρέπει να παρθεί μόνο σαν ένας φρούδος εξορκισμός. Εκτός από την ακόμα οξύτερη σύγκρουση ανάμεσα στο ΔΝΤ και την Ε.Ε για το (μη) μέλλον του μη βιώσιμου ελληνικού χρέους, το άλυτο ελληνικό πρόβλημα μέσα στο υπάρχον καπιταλιστικό πλαίσιο, επιδεινώνεται με τα γεγονότα στην Τουρκία. Ανάμεσα στους παράγοντες επιδείνωσής του, είναι η εξελισσόμενη μεταναστευτική κρίση και η πιθανή κατάρρευση της συμφωνίας Ε.Ε-Τουρκίας, αλλά και το κυπριακό πρόβλημα, το στάτους στο Αιγαίο, οι προοπτικές εκμετάλλευσης των αποθεμάτων πετρελαίου/φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο. Η επικίνδυνη άνοδος του εθνικισμού και της πολεμοκαπηλίας σαν εργαλείο κοινωνικού ελέγχου των μαζών από τις άρχουσες τάξεις και στις δύο πλευρές του Αιγαίου δεν μπορούν να υποτιμηθούν.
Για τον ίδιο λόγο, η στρατηγική σημασία του προλεταριακού διεθνισμού και της αλληλεγγύης ανάμεσα στους καταπιεσμένους σε Ελλάδα και Τουρκία αποκτά τώρα την πιο κατεπείγουσα ζωτική σπουδαιότητα. Οι άρχουσες αστικές τάξεις απέτυχαν οικτρά να δώσουν τις στοιχειώδεις υλικές συνθήκες ζωής στους λαούς και το μόνο που υπόσχονται είναι θάνατο από πόλεμο ή πείνα ή κρατική καταστολή.
Η στρατηγική ενότητα των επαναστατικών δυνάμεων στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, όπως διαμορφώθηκε και προτάχθηκε από το ΕΕΚ και το DIP στις τρεις Ευρώ-Μεσογειακές συνδιασκέψεις στην Αθήνα το 2013, 2014 και 2015 όπως και το διεθνιστικό έργο από το Βαλκανικό Σοσιαλιστικό Κέντρο “Christian Rakovsky” και της διαδικτυακής σελίδας RedMed είναι κεντρική για τον αγώνα ενάντια στην βαρβαρότητα που παράγεται από ένα καπιταλιστικό σύστημα σε χρεοκοπία. Ενάντια στον ιμπεριαλισμό της Ε.Ε, των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, η πολεμική κραυγή μας ενάντια σε όλες τις άρχουσες τάξεις και όλους τους δεσποτισμούς είναι για τη διεθνή διαρκή επανάσταση και την εργατική εξουσία, για τη σοσιαλιστική ενοποίηση της Ευρώπης από την Λισαβόνα μέχρι το Βλαδιβοστόκ, για τις Σοσιαλιστικές Ομοσπονδίες της Μέσης Ανατολής.
3 Αυγούστου, 2016
[1] Σουνγκούρ Σαβράν «Τουρκία: Πόλεμος Δύο Πραξικοπημάτων», αναρτημένο αρχικά στη διαδικτυακή σελίδα RedMed, στις 20 Ιουλίου 2016, αλλά επίσης δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα του ΕΕΚ και στο MRZine.monthlyreview.org). Δες επίσης, από τον ίδιο συγγραφέα, "Τουρκία: Ατλαντισμός εναντίον Ραμπιισμού", δημοσιευμένο αρχικά στις 29 Ιούλη, 2016 στο Socialist Project • E-Bulletin No. 1286 και ύστερα στο RedMed και επίσης στην ιστοσελίδα του ΕΕΚ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου