ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΡΛ ΜΑΡΞ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΙΣΙΝΗ ΚΟΜΜΟΥΝΑ

Σαν Σήμερα το 1871 εγκαταστάθηκε η Παρισινή Κομμούνα.

Η παρούσα συνέντευξη του Μαρξ δόθηκε στις 3 Ιουλίου 1871, ένα περίπου μήνα μετά την πτώση της Παρισινής Κομμούνας, και δημοσιεύθηκε στη New York World στις 18 Ιουλίου του 1871. Παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς απηχεί το κλίμα των διώξεων και των συκοφαντιών που εξαπέλυσε η ευρωπαϊκή αντίδραση ενάντια στη Διεθνή και τους επαναστάτες κάθε χώρας μετά την ήττα του κινήματος.

Περιλαμβάνεται, πιθανότατα για πρώτη φορά μεταφρασμένη πλήρης στα ελληνικά, στο αφιέρωμα της «Μαρξιστικής Σκέψης» στα 140 χρόνια από την Παρισινή Κομμούνα, τόμος 2, σελ. 59-67. Ο αναγνώστης θα βρει εκεί μια σειρά ακόμη ιστορικά και θεωρητικά κείμενα για την Κομμούνα, γραμμένα από τους Φ. Ένγκελς, Ιούλιο Βαλέ, Λουίζ Μισέλ, Π. Λαφάργκ, Ε. Ρεκλί, Ρ. Ποστγκέιτ, Τ. Μαστρογιαννόπουλο, Τ. Κλιφ και Ορ. Πασχαλινά.

Ισπανία 1936

Κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Μαρξιστικού Βιβλιοπωλείου για την Ισπανία του 1936, το Λαϊκό Μέτωπο και την επανάσταση ενάντια στο φασισμό. Τα κείμενα είναι γραμμένα από τον Άντι Ντέργκαν και τον Τόνι Κλιφ που μέσα σε περίπου 140 σελίδες δίνουν την ιστορία της ισπανικής επανάστασης απέναντι στο φασιστικό πραξικόπημα του Φράνκο. 

Στις 16 Φλεβάρη του 1936 το Λαϊκό Μέτωπο, η εκλογική συμμαχία των φιλελεύθερων Δημοκρατικών πολιτικών με τα κόμματα και τις οργανώσεις της εργατικής τάξης, κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές πέντε χρόνια μετά την ανατροπή της Μοναρχίας. 

Για Τον Μαρξ / του Λουί Αλτουσσέρ

Οι κομμουνιστές αγωνίζονται για την κατάργηση των τάξεων και για μια κομμουνιστική κοινωνία, όπου κάποια μέρα όλοι οι άνθρωποι θα ’ναι ελεύθεροι κι αδερφωμένοι. Ολόκληρη η κλασική μαρξιστική παράδοση όμως απέφυγε να χαρακτηρίσει το μαρξισμό σαν ανθρωπισμό. Γιατί; Επειδή πρακτικά, δηλαδή στα γεγονότα, τη λέξη ανθρωπισμός την εκμεταλλεύεται η αστική ιδεολογία, και τη χρησιμοποιεί για να καταπολεμήσει, δηλαδή να σκοτώσει, μιαν άλλη, αληθινή και για το προλεταριάτο ζωτική λέξη: την ταξική πάλη.

Λουί Αλτουσσέρ

18 Μάρτη 1871 : Ξεκινά H Προσπάθεια Εγκαθίδρυσης Της Παρισινής Κομμούνας (Video)

Σαν σήμερα, στις 18 Μάρτη 1871, ξεσπά στο Παρίσι η εργατική εξέγερση και η προσπάθεια εγκαθίδρυσης της Παρισινής Κομμούνας. Η αστική τάξη τελικά θα χτυπήσει άγρια τους εργάτες, αντιλαμβανόμενη τον κίνδυνο, και 72 μέρες μετά η Κομμούνα είχε κατασταλεί. 

Μπορείτε να διαβάσετε ένα αναλυτικό σχετικό άρθρο με τίτλο «Παρισινή κομμούνα 1871: η έφοδος στον ουρανό και η επίδρασή της στη μαρξιστική σκέψη».

Το παρακάτω βίντεο που παραθέτουμε παρακολουθήστε την συζήτηση που είχαν ο Σταύρος Πανούσης και ο Χρήστος Αβραμίδης, με τον καθηγητή Φιλοσοφίας Ευτύχη Μπιτσάκη ο οποίος αναλύει τους όρους που οδήγησαν στην ύπαρξη της Παρισινής Κομμούνας, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο αυτή διαλύθηκε από τον στρατό.

Πηγή : tsak-giorgis

Ιστορία της Παρισινής Κομμούνας

“Η σταθερή, ακαταμάχητη άνοδος της εργατικής τάξης είναι το κορυφαίο γεγονός του 19ου αιώνα. Το 1830, το 1848, το 1870, ο λαός κυρίευσε το Δημαρχείο, για να το παραχωρήσει πολύ γρήγορα σ’ εκείνους που έκλεβαν τις νίκες του. Το 1871 θα μείνει εκεί, θα αρνηθεί να το παραδώσει και, για περισσότερο από 2 μήνες, θα διοικήσει, θα κυβερνήσει, θα οδηγήσει την πόλη στη μάχη”.

Ο Νίκος Πουλαντζάς Που Ήξερα, Συνέντευξη Με Τον Μικαέλ Λεβί

Νίκος Πουλαντζάς

Στις 16 και 17 Ιανουαρίου πραγματοποιήθηκε στη Σορβόνη διεθνές συνέδριο με θέμα το έργο του Νίκου Πουλαντζά. Με αφορμή το συνέδριο, το γαλλικό περιοδικόContretemps μίλησε με τον φιλόσοφο Μικαέλ Λεβί, που για επτά χρόνια διετέλεσε βοηθός του εκλιπόντος διανοητή στο Πανεπιστήμιο Παρίσι 8 – Βανσέν. Τη συνέντευξη πήραν οι Alexis Cukier, Ramzig Keucheyan και Fabio Mascaro Querido.

Μετάφραση στα ελληνικά: Δήμητρα Αλιφιεράκη, Αναστασία Ματσούκα

Οι Απεργίες Πείνας Της ΡΑΦ (1973-1974)

Το ζήτημα των "λευκών κελιών" στη Δυτική Γερμανία

Η περίπτωση της οργάνωσης ΡΑΦ ("Μπάαντερ-Μάινχοφ") στη Γερμανία, παρά το μικρό αριθμητικό της μέγεθος, απασχόλησε έντονα τις γερμανικές αρχές, θεωρώντας την ως μία παραδειγματική και πρωτοφανή ρωγμή στο καθεστώς της αέναης μεταπολεμικής νομιμοφροσύνης του πληθυσμού 2. 

H δράση της παράνομης ΡΑΦ γνώρισε μία κλιμάκωση την άνοιξη του 1972. Στο πλαίσιο της υποστήριξης του αγώνα των Βιετκόνγκ, η ΡΑΦ χτύπησε με εκρηκτικούς μηχανισμούς το αμερικάνικο διοικητήριο στη Χαϊδελβέργη και σειρά άλλων κρατικών στόχων της ΟΔΓ, οι οποίοι συνδέονταν με τη γερμανική συνδρομή στις εμπόλεμες με το Βόρειο Βιετνάμ ΗΠΑ. 

Κορνήλιος Καστοριάδης – Ποια Ευρώπη; Ποιες Απειλές; Ποια Υπεράσπιση;

 Κορνήλιος Καστοριάδης

«Ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος και είναι παντού στα σίδερα» έγραψε ο Ρουσσώ.

Όχι, κανένας φυσικός νόμος ή θεϊκή βούληση δεν κάνει τον άνθρωπο να γεννιέται ελεύθερος (ή μη ελεύθερος).

Αν όμως είναι, πράγματι, σχεδόν παντού στα σίδερα, είναι γιατί γεννιέται ανάμεσα σε σίδερα πού είναι έτοιμα να τον υποδεχτούν —και πού τον κάνουν έτσι ώστε να μη ζητάει άλλο από το να τα δεχτεί.

Σίδερα κυρίως άυλα και που δεν είναι μόνο ούτε τόσο εκείνα πού σφυρηλατούνται από την κυριαρχία μιας ιδιαίτερης κοινωνικής ομάδας. Καμιά ομάδα δεν θα μπορούσε να διατηρήσει είκοσι τέσσερις ώρες την κυριαρχία της σε μια κοινωνία πού η μεγάλη της πλειονότητα δεν θα τη δεχόταν.

Λένιν : Ένας Επαναστατικός Οδηγός

της Έλλης Πανταζοπούλου

Η μεγαλύτερη απόδειξη ότι ένας άλλος κόσμος χωρίς εκμετάλλευση είναι εφικτός, είναι η εργατική επανάσταση στη Ρωσία του 1917. Το “πανηγύρι των καταπιεσμένων” όπου η εργατική τάξη όχι μόνο ανέτρεψε τον Τσαρισμό, αλλά κατάφερε να χτίσει στη θέση του μια κοινωνία της απελευθέρωσης όπου κάθε μαγείρισσα μπορεί να κυβερνάει και κάθε απόφαση παίρνεται συλλογικά με γνώμονα την κάλυψη των αναγκών των ανθρώπων και όχι το κυνήγι του κέρδους. 

Σε μια περίοδο σαν τη σημερινή όπου η ύφεση της οικονομίας και η κρίση του συστήματος τσαλαπατάνε με τον πιο βάρβαρο τρόπο τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων και οι ανταγωνισμοί ανοίγουν καινούριες (και παλιότερες) εστίες πολέμου, το παράδειγμα των εργατών και των εργατριών της Ρωσίας έχει να προσφέρει πολλά στους αγωνιστές που διεκδικούν να τα πάρουν όλα πίσω. 

Η Λουίζ Μισέλ Και Η Κομμούνα

Λουίζ Μισέλ

Κλείνουν φέτος 110 χρόνια από το θάνατο της Λουίζ Μισέλ, της πρωταγωνίστριας της Παρισινής Κομμούνας. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι την είχαν συνοδέψει τότε, το Γενάρη του 1905, στην τελευταία της κατοικία στο νεκροταφείο Levallois-Perret του Παρισιού. Ήταν λογικό. Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά τη σφαγή της Κομμούνας, η Λουίζ Μισέλ συνέχιζε να είναι ένας ζωντανός θρύλος για τους εργάτες και τις εργάτριες σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η Λουίζ Μισέλ γεννήθηκε το 1830 στο Βρονκούρ της ανατολικής Γαλλίας. Ήταν νόθο παιδί ενός αριστοκράτη και μιας καμαριέρας. Σπούδασε δασκάλα, αλλά αρνήθηκε να ορκιστεί “στο όνομα του αυτοκράτορα” κι έτσι αρχικά δεν κατάφερε να διοριστεί σε κάποιο δημόσιο σχολείο. Ασχολήθηκε ενεργά με τα δικαιώματα των γυναικών. 

Χέλεν Σκοτ - Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση: Η Ρόζα Λούξεμπουργκ Στον 21ο αιώνα

Ρόζα Λούξεμπουργκ

της Χέλεν Σκοτ

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ τόσο διαμορφώθηκε από, όσο και, σε ασυνήθιστο βαθμό, διαμόρφωσε τις ιστορικές συνθήκες της εποχής της. Οι αρχές του 20ού αιώνα ήταν μια περίοδος γοργών μετασχηματισμών και πολιτικής αναταραχής, καθώς ο καπιταλισμός επεκτεινόταν σε όλη την υδρόγειο. Η παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση ήταν, όπως το έθεσε ο Γκέοργκ Λούκατς, μια «πραγματικότητα» και η Λούξεμπουργκ συμμετείχε σε δύο επαναστάσεις στη σύντομη ζωή της. Αν ζούσε, είναι μια σαφής πιθανότητα ότι η μοίρα της Γερμανικής Επανάστασης, και επομένως του κόσμου, θα ήταν διαφορετική. 

Κροστάνδη : Kαταστολή Tου Πνεύματος Του ’17

1η Μάρτη 1921, μόλις μερικά χρόνια μετά το ξέσπασμα της Οκτωβριανής Επανάστασης των εργατικών συμβουλίων, η εξέγερση στην Κροστάνδη και η καταστολή που επακολούθησε σφράγισε το επαναστατικό πνεύμα των Σοβιέτ κάτω από την Κομματική εξουσία των Μπολσεβίκων. Παρακάτω ένα σύντομο χρονικό των γεγονότων.

[…] Κολάκευαν τον εαυτό τους αποδίδοντας στην εργατική τάξη το ρόλο ενός λυτρωτή των μελλουσών γενεών, ακρωτηριάζοντας έτσι τα νεύρα της πιο πολύτιμης δύναμής της. Με μια τέτοια διδασκαλία η τάξη ξέχασε τόσο το μίσος όσο και το πνεύμα θυσίας. Γιατί τρέφονται και τα δύο από την εικόνα των υποδουλωμένων προγόνων και όχι από το ιδανικό των απελευθερωμένων εγγονών.

Walter Benjamin, θέσεις για τη φιλοσoφία της ιστορίας

μετάφραση από libcom

Και Τώρα Τι; Μεταξύ Σκύλας Και Χάρυβδης / του Ευτύχη Μπιτσάκη

Ευτύχης Μπιτσάκης

Του ΕΥΤΥΧΗ ΜΠΙΤΣΑΚΗ*

Αυτές τις ημέρες κορυφώνεται το δράμα που παίζεται σε βάρος της χώρας μας, «στιγμή» (με την εγελιανή έννοια του όρου) που θα απαντήσει στο ερώτημα:υποτέλεια ή εθνική ανεξαρτησία και προοδευτική πορεία με στρατηγικό στόχο τον σοσιαλισμό

Ουσιαστικά είμαστε μια χρεοκοπημένη χώρα. Πώς φτάσαμε λοιπόν εδώ; Η απάντηση είναι απλή και σαφής: Οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις υπέταξαν το αίτημα της εθνικής ανεξαρτησίας και της κοινωνικής προόδου στο ταξικό συμφέρον της κυρίαρχης τάξης. Οι μετέπειτα αγώνες της Αριστεράς συνδύαζαν διαλεκτικά (ή έπρεπε να συνδυάζουν) το πατριωτικό (εθνική ανεξαρτησία) με το ταξικό (κοινωνική απελευθέρωση, σοσιαλισμός)

Δημοκρατία / του Κορνήλιου Καστοριάδη

Τα αδιέξοδα της αντιπροσώπευσης

και η ανάγκη επανόδου στην Άμεση Δημοκρατία

Κορνήλιος Καστοριάδης

Δημοκρατία σήμερα δεν υπάρχει πουθενά. Υπάρχουν το πολύ φιλελεύθερες ολιγαρχίες σε ορισμένες χώρες σχετικά προνομιούχες. Πρέπει να είμαστε τώρα πάνω από πέντε δισεκατομμύρια άνθρωποι πάνω στη γη. Είναι ζήτημα αν υπάρχουν 500 ή 600 το πολύ 700 εκατομμύρια ανθρώπων, που ζουν σε χώρες, όπου η πείνα δεν είναι καθημερινό πρόβλημα, όπου η καταδίωξη, η φυλάκιση, η ανελευθερία δεν είναι η καθημερινή πραγματικότητα.