Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια του κόµµατος: Πολλές οι αντιφάσεις, λίγα τα θετικά βήµατα

του Αντώνη Νταβανέλου

Η Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του κόµµατος (17 Νοέµβρη 1918, στον Πειραιά) είναι ένα κείµενο αντιφατικό.

Αφε­νός, εντο­πί­ζει κρί­σι­µα ση­µεία και βαθιά λα­θε­µέ­νες επι­λο­γές, που έπαι­ξαν ση­µα­ντι­κά αρ­νη­τι­κό ρόλο στην εξέ­λι­ξη του ερ­γα­τι­κού κι­νή­µα­τος και του ΚΚΕ (π.χ. η 6η Ολο­µέ­λεια του 1934, η εκτί­µη­ση για τον Β’ Πα­γκό­σµιο Πό­λε­µο, για τη στρα­τη­γι­κή του αγώνα στη µε­γά­λη δε­κα­ε­τία του 1940). Βάζει έτσι «το δά­χτυ­λο στις πλη­γές» που για πολλά χρό­νια έδει­χναν οι µειο­ψη­φι­κές δυ­νά­µεις της άκρας Αρι­στε­ράς και ει­δι­κό­τε­ρα το τρο­τσκι­στι­κό ρεύµα.

Αφε­τέ­ρου, προ­σπα­θεί συ­νει­δη­τά να πε­ριο­ρί­σει τη ση­µα­σία της ανά­δει­ξης αυτών των προ­βλη­µά­των, να κρα­τή­σει τον έλεγ­χο πάνω στην ανα­τρε­πτι­κή σκέψη που αντι­κει­µε­νι­κά ανοί­γει αυτός ο εντο­πι­σµός, να επι­βά­λει στην επα­νε­ξέ­τα­ση της ιστο­ρί­ας του κι­νή­µα­τος και του κό­µµα­τος µια αυ­το­κρι­τι­κή «µε βήµα σα­λι­γκα­ριού». Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό αυτής της πρό­θε­σης είναι η απου­σία από το κεί­µε­νο οποιου­δή­πο­τε ονό­µα­τος ηγε­τι­κού στε­λέ­χους, είτε του ΚΚΕ είτε του ΚΚΣΕ είτε της Κο­µι­ντέρν, που θα βοη­θού­σε στη συ­γκε­κρι­µε­νο­ποί­η­ση της κρι­τι­κής-αυ­το­κρι­τι­κής.

Μακεδονικό: Μια Διαφορετική Ματιά Από Την Άλλη Πλευρά Των Συνόρων

Μια διαφορετική ματιά στις εξελίξεις για το «μακεδονικό», από αριστερή οργάνωση της γειτονικής χώρας η οποία κρατά αντι-ΝΑΤΟϊκή στάση. Πρόκειται για την οργάνωση Levica (Λέβιτσα = Αριστερά) που σχηματίστηκε το 2016, λίγο πριν τις εκλογές, από τη συνένωση του ΚΚ Μακεδονίας (είχε δημιουργηθεί το 1993 μετά τη διάλυση του ιστορικού ΚΚ), δύο μικρότερων οργανώσεων/σχηματισμών και ανένταχτων συνδικαλιστών/αγωνιστών. Στις βουλευτικές εκλογές κατάφερε να πάρει 12.000 ψήφους δηλαδή 1%. Στις δημοτικές εκλογές εξέλεξε τρεις δημοτικούς συμβούλους. Αυτοχαρακτηρίζονται αντικαπιταλιστές, αντιεθνικιστές, αντιιμπεριαλιστές και μάχονται για τα εργατικά συμφέροντα.

DIP, EEK, PO: Ένα Βήμα Μπρος, Στην Επαναστατική Μας Πάλη

Τρεις διεθνιστικές οργανώσεις, το DIP (Devrimci Isçi Partisi - Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα - Τουρκία), το EEK (Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα - Ελλάδα) και το PO (Partido Obrero - Εργατικό Κόμμα -Αργεντινή), πραγματοποίησαν, στις 4 Δεκεμβρίου 2017, μια προγραμματισμένη συνάντηση εκμεταλλευόμενοι τη διεθνή συνδιάσκεψη που πραγματοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη.

Η συνδιάσκεψη για την εκατονταετηρίδα

Στις 3 Δεκεμβρίου, για την εκατονταετηρίδα της Οκτωβριανής Επανάστασης, με πρόσκληση της ιστοσελίδας RedMed και του Βαλκανικού Σοσιαλιστικού Κέντρου Christian Rakovsky, συγκεντρώθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, στην Τουρκία, όσοι θεωρούν την Oκτωβριανή ως την πιο προωθημένη τομή της ανθρωπότητας και οδηγό στη δράση. Η ολοήμερη συνδιάσκεψη που διεξήχθη από τις 11 π.μ. έως τις 8 μ.μ., στην οποία συμμετείχαν περίπου 400 άτομα γεμάτα ενθουσιασμό, με σταθερή παρουσία στις τρεις συνόδους της, φιλοξενήθηκε από το DIP της Τουρκίας με συνεισφορές του EEK της Ελλάδας και ήταν μια επιτυχημένη δραστηριότητα για την εκατονταετηρίδα της Οκτωβριανής Επανάστασης.

ΚΚΕ: Μισή Αυτοκριτική Ίσον Καθόλου Αυτοκριτική / του Ν.Πελεκούδα

Στο φύλλο του Ριζοσπάστη της 14 Γενάρη κυκλοφόρησε ως ένθετη έκδοση, η διακήρυξη της Κ.Ε. του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια του. Φέτος το Νοέμβρη συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση του Κόμματος, και το ΚΚΕ ανοίγοντας τη χρονιά με αυτή τη διακήρυξη προαναγγέλλει σειρά εκδόσεων και εκδηλώσεων για να τιμήσει την επέτειο.
 

Το πώς κρίνει και αποτιμά το Κ.Κ.Ε. την ιστορία του, έχει ενδιαφέρον όχι μόνο ιστορικό. Κάθε εκτίμηση που κάνει ένα Κόμμα και γενικά ένα δρον υποκείμενο στην ταξική πάλη για την πολιτική που υπηρέτησε στο παρελθόν, σε μεγάλο βαθμό προδιαγράφει το πώς θα πορευτεί στο παρόν. Ταυτόχρονα η αξιολόγηση των θετικών σημείων της δράσης και ακόμα περισσότερο των λαθών και των αντιφάσεων που εκδηλώθηκαν μέσα σε αυτή την 100ετία, δεν είναι μια ακαδημαϊκή άσκηση. 

Κάθε λέξη, κάθε πρόταση αυτής της αποτίμησης της διακήρυξης αφορά τον αγώνα και τη θυσία εκατομμυρίων κομμουνιστών και αγωνιστών του εργατικού κινήματος. Η οποιαδήποτε επιλογή έκανε το Κ.Κ.Ε. είχε συνέπειες στην ίδια την πολιτική ιστορία της χώρας.

Λ. ΤΡΟΤΣΚΙ: ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓIΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ KAI TO MAKEΔONIKO

Άνοιξη 1932

Mια ενδιαφέρουσα συζήτηση του Tρότσκυ με εκπρόσωπο της οργάνωσης των Aρχειομαρξιστών, μάλλον τον Bιτσώρη, είχε διεξαχθεί την άνοιξη του 1932. Tο κείμενο περιλαμβάνεται στα «Κείμενα 1929-1933 (Συμπλήρωμα)» του Λ. Τρότσκι. Tο πλήρες κείμενο είχε δημοσιευτεί στη Nέα Προοπτική στις αρχές της δεκαετίας του '90 με τίτλο Λ. ΤΡΟΤΣΚΙ ΚΑI ΕΛΛΑΔΑ, ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓIΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, Άνοιξη 1932.
Aπό το κείμενο της συζήτησης αναδημοσιεύουμε το μέρος που αφορά στο Mακεδονικό ζήτημα.

ΤΡΟΤΣΚI: Δεν είπατε τίποτα για το εθνικό ζήτημα. Tι λέτε για τη Mακεδονία και τις μειονότητες;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Tο Συνέδριό μας πήρε μια απόφαση ενάντια στο σύνθημα για την ανεξαρτησία της Mακεδονίας, που είχε υιοθετηθεί από το Kόμμα το 1925.
ΤΡΟΤΣΚI: Γιατί;

Από την Πλατεία Συντάγματος στην Παραλία της Θεσσαλονίκης: Από την αριστερή πλειοψηφία στην κινηματική κοινωνική άπνοια

ΑΝΕΣΤΗΣ ΤΑΡΠΑΓΚΟΣ

Σ’ ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία είναι πολυπληθείς οι περιπτώσεις ταξικών, κοινωνικών, πολιτικών και ιδεολογικών αγώνων που πραγμάτωσαν τον εαυτό τους σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, με συντριπτικά ανώτερους αντιπάλους, και παρόλα αυτά δεν υποχώρησαν και αποδέχθηκαν ακόμη και την εξόντωση, τον ίδιο τον θάνατο και την εξαφάνιση της ανθρώπινης ύπαρξης, προκειμένου να αγωνιστούν για να πραγματώσουν τις επιδιώξεις της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της ισότητας, της λαϊκής χειραφέτησης. Ιδιαίτερα μάλιστα στη νεώτερη εποχή και στους δύο τελευταίους αιώνες ανάπτυξης, επέκτασης και κυριαρχίας του καπιταλισμού, πάμπολλες υπήρξαν οι περιπτώσεις άνισων, από την άποψη του συσχετισμού των δυνάμεων, αντιπαραθέσεων και μαχών, όπου οι αγωνιστικές λαϊκές δυνάμεις, συλλογικά και ατομικά, με σαφή επίγνωση των δυσμενών και καταθλιπτικών συνθηκών, δεν υποχώρησαν, προώθησαν την διεκδίκηση των επιδιώξεών τους μέχρι τέλους, και γνώρισαν την ήττα και την  ίδια τη φυσική εξόντωση.

Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια ΣΕΚΕ: Ένα βήμα μπρος, πολλά βήματα πίσω...

Πάνος Γκαργκάνας 

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ έδωσε στη δημοσιότητα τη Διακήρυξή της για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του ΣΕΚΕ. Είναι ένα κείμενο ακραία αντιφατικό, όπως άλλωστε είναι και η πορεία από την επαναστατική αριστερά του 1918 μέχρι τις τραγωδίες του ρεφορμισμού που σημάδεψαν την ιστορία του ΚΚΕ.

Στα θετικά του κειμένου είναι οι προσπάθειες κριτικής για τα λάθη του παρελθόντος και οι υποσχέσεις για επιστροφή σε επαναστατικές θέσεις.

Η Εξουσία των Διανοούμενων | Του Χάρη Ναξάκη

Υπάρχουν 2 (;) δρόμοι για να αναλύσεις τους λόγους αποτυχίας της πρώτης(;) πληβειακής επανάστασης, της Οκτωβριανής. Ο πρώτος, που ακολούθησα κι εγώ στα νιάτα μου, αλλά γρήγορα τον εγκατέλειψα, είναι ότι για όλα φταίει η σταλινική γραφειοκρατία, η σταλινική αντεπανάσταση, η προσωπολατρία, κλπ. Ο δρόμος αυτός είναι εύκολος και απλοϊκός.

Για να τεκμηριώσει κάποιος τον σταλινικό ολοκληρωτισμό αρκούν τα στοιχεία που παραθέτει ο Κ. Παπαϊωάννου στη Γένεση του Ολοκληρωτισμού: από τους 82 ηγέτες που πέρασαν από την Κεντρική Επιτροπή και τη Γραμματεία από το 1917 έως το 1929, οι 14 καταδικάστηκαν σε θάνατο ή σε μακροχρόνια φυλάκιση, 3 αυτοκτόνησαν, 3 δολοφονήθηκαν και 41 εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνη την περίοδο των εκκαθαρίσεων (1935-38). Όσον αφορά τα μεσαία στελέχη, το 70% των μελών της Κεντρικής Επιτροπής, το60% των αντιπροσώπων του κόμματος στο 17ο συνέδριο, εξαφανίστηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Βιβλιοπαρουσίαση Red Marks: "Η άνοδος των μπολσεβίκων στην εξουσία"-Αλεξάντερ Ραμπίνοβιτς

ΚΚΕ: Kαθυστερημένη Aυτοκριτική Kαι Διαρκής Συμβιβασμός

του Μπάμπη Συριόπουλου

Η πρόσφατη «Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ» έχει ιδιαίτερη σημασία, όχι μόνο για την ιστορική αποτίμηση –που έχει έτσι κι αλλιώς πολιτική αξία–αλλά και για τις σημερινές θέσεις του. Στη Διακήρυξη αναδεικνύεται η αρνητική επίδραση της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ) «στη διαμόρφωση –μέσα από μια αντιφατική πορεία– της στρατηγικής αντίληψης που έθετε ως στόχο μια ενδιάμεσου τύπου εξουσία ως μεταβατική για τη σοσιαλιστική εξουσία», δηλαδή της θεωρίας των «σταδίων», κυρίαρχη στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Πιο συγκεκριμένα αναφέρεται: «το ΚΚΕ κάτω από την επίδραση της στρατηγικής γραμμής του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος (π.χ. 7ο Συνέδριο της ΚΔ) και της στρατηγικής που είχε επεξεργαστεί το 1934 (6η Ολομέλεια) και το 1935 (6ο Συνέδριο), δεν μπόρεσε να συνδέσει στην πράξη τον ηρωικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα με την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας […]».

Η Πορεία Προς Την 4η Συνδιάσκεψη Της ΑΝΤΑΡΣΥΑ / του Γιάννη Σηφακάκη

του Γιάννη Σηφακάκη

Την Κυριακή 21 Γενάρη συνεδριάζει το Πανελλαδικό Συντονιστικό Όργανο (ΠΣΟ) της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανοίγοντας τη διαδικασία της 4ης Συνδιάσκεψης που θα πραγματοποιηθεί στις 30-31 Μάρτη και 1 Απρίλη στην Αθήνα. Το ΠΣΟ θα συζητήσει τις «Θέσεις» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και θα ορίσει τις διαδικασίες με τις οποίες οι τοπικές και κλαδικές επιτροπές θα συνεχίσουν αυτή τη συζήτηση και θα οργανώσουν την εγγραφή των μελών και την ανάδειξη των αντιπροσώπων τους για την Συνδιάσκεψη. 

Η Συνδιάσκεψη δεν είναι μια «εσωτερική» υπόθεση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Χιλιάδες αγωνιστές παλεύουν και ψάχνουν εναλλακτική στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει καταφέρει να αναδειχθεί σε έναν ορατό πόλο για τις αναζητήσεις τους, με τη στάση της σε κρίσιμες στιγμές της ταξικής πάλης αλλά και με το αντικαπιταλιστικό της πρόγραμμα. 

100 χρόνια ΣΕΚΕ: Συνέντευξη με τον Δημήτρη Λιβιεράτο

Συνέντευξη με τον Δημήτρη Λιβιεράτο, ιστορικό της εργατικής τάξης

 Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από την ίδρυση του ΣΕΚΕ. Λίγες μέρες πριν την ίδρυσή του, ιδρυόταν κι η ΓΣΕΕ. Ποιους αγώνες έδινε το εργατικό κίνημα εκείνο το διάστημα; Τι γινόταν με τις απεργίες, τις εργατικές διεκδικήσεις; 

Το Πρώτο Πανελλήνιο Εργατικό Συνέδριο της ΓΣΕΕ πραγματοποιήθηκε 21-28.10.1918. Από το πρώτο συνέδριο φάνηκαν τρεις τάσεις. Η ισχυρότερη ήταν σοσιαλιστική με συμμετοχή παλαιών στελεχών της Φεντερασιόν Θεσσαλονίκης, τους Θεσσαλούς συνδικαλιστές και πολλών επαγγελμάτων Αθήνας-Πειραιά. Μετά το τέλος του συνεδρίου ιδρύθηκαν και έξι κλαδικές ομοσπονδίες εργαζομένων. Να σημειώσουμε μια εθνική ιδιομορφία του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος ήταν να έχει μια διπλή οργάνωση. Τη μια οριζόντια, με τα Εργατικά Κέντρα, όπου σε κάθε πόλη συγκεντρωνόντουσαν τα τοπικά σωματεία στα Εργατικά Κέντρα, και την άλλη κάθετη, με τις Ομοσπονδίες που αποτελούσαν ομοιοεπαγγελματική οργάνωση σε πανελλήνια έκφραση. 

Νέο Κομμουνιστικό Πρόγραμμα Και Κόμμα

Τη συστράτευση δυνάμεων για μια νέα κομμουνιστική ελπίδα, για ένα σύγχρονο πρόγραμμα και κόμμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης έθεσε ως βασικό στόχο του το 4ο συνέδριο του ΝΑΡ, ανάβοντας τη σχετική συζήτηση. Το ανανεωμένο Πριν θα συμβάλλει σε ένα ζωντανό διάλογο για το θέμα αυτό, ξεκινώντας με το άρθρο του Μ. Παπαμακάριου, μέλους της ΠΕ του ΝΑΡ και έπεται συνέχεια στα επόμενα φύλλα.

Πρόταση στρατηγικής νικηφόρας απάντησης

Το Νέο Αριστερό Ρεύμα για τη Κομμουνιστική Απελευθέρωση στο 4^ο συνέδριό του αποφάσισε να προωθήσει πιο εντατικά την πρωτοβουλία για τη διαμόρφωση του σύγχρονου προγράμματος και κόμματος της Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης. 

Στις 15/01/1919 δολοφονούνται Λούξεμπουργκ και Λίμπκνεχτ, «η τάξη βασιλεύει στο Βερολίνο!»

Σαν σήμερα, στις 15 Γενάρη του 1919 δολοφονήθηκαν οι ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας, Καρλ Λίμπκνεχτ και Ρόζα Λούξεμπουργκ. Οι δολοφόνοι έστειλαν το σώμα του Κ. Λίμπκνεχτ στο νεκροτομείο σαν «πτώμα αγνώστου ανδρός», ενώ το σώμα της Ρ. Λούξεμπουργκ το πέταξαν σε ένα κανάλι όπου βρέθηκε μόλις στις 31 του Μάη του 1919.

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί το τελευταίο γραπτό της Ρόζας, μετά την ήττα των Σπαρτακιστών στο Βερολίνο και λίγο πριν από τη δολοφονία της από τις επίλεκτες ομάδες που χρησιμοποίησε η «σοσιαλδημοκρατική» κυβέρνηση.

Μετάφραση: Κώστας Αρβανίτης  (ilesxi.wordpress.com)

Η Τελευταία Μάχη Της Ρόζας Λούξεμπουργκ

"Η τάξη επικρατεί στο Βερολίνο. Ηλίθιοι δήμιοι! Η τάξη σας είναι χτισμένη στην άμμο! Η Επανάσταση αύριο θα υψώσει τη βροντερή της φωνή ως τους ουρανούς: Ήμουν, είμαι και θα είμαι!" (Από το τελευταίο άρθρο της Ρόζας Λούξεμπουργκ στη «Ρότε Φάνε» («Κόκκινη Σημαία»), στις 14 Γενάρη 1919, μια μέρα πριν από τη δολοφονία της από τα Freikorps, ένοπλα αποσπάσματα των ακροδεξιών.)

Χάρης Παπαδόπουλος

 Δεν ήταν δε­δο­μέ­νο πως η αν­θρω­πό­τη­τα έπρε­πε να πε­ρά­σει τη φρίκη του Β΄ Πα­γκό­σμιου Πο­λέ­μου, με τη να­ζι­στι­κή κα­το­χή στην Ευ­ρώ­πη, με τα Άου­σβιτς και τα Ντα­χά­ου και την εξό­ντω­ση 60 εκα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων. Η Ιστο­ρία μπο­ρού­σε να εξε­λι­χθεί εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κά. Το 1918-1923 η Γερ­μα­νία ζούσε σε υψηλό επα­να­στα­τι­κό πυ­ρε­τό. Το κα­θε­στώς του Κάι­ζερ είχε κα­ταρ­ρεύ­σει, η ερ­γα­τι­κή τάξη και οι στρα­τιώ­τες είχαν τα όπλα στα χέρια τους και ήταν ορ­γα­νω­μέ­νοι σε συμ­βού­λια ερ­γα­τών και στρα­τιω­τών σε όλη τη χώρα. Η Γερ­μα­νία, η βιο­μη­χα­νι­κή καρ­διά της Ευ­ρώ­πης, μπο­ρού­σε να γίνει η Κόκ­κι­νη πα­γκό­σμια Μη­τρό­πο­λη της ερ­γα­τι­κής επα­νά­στα­σης και η Ρωσία του 1917 θα ήταν απλώς ο προ­πο­μπός της.

Τιμούμε Τη Μνήμη Και Την Προσφορά Του Σύντροφου Γρηγόρη Κωνσταντόπουλου

Στις 23 του Γενάρη συμπληρώνεται ένας χρόνος από την απώλεια του πολύτιμου συντρόφου μας Γρηγόρη Κωνσταντόπουλου. Μια απώλεια πολύ σημαντική, όχι μόνο για την οργάνωσή μας αλλά και συνολικά για το αριστερό, κομμουνιστικό κίνημα στη χώρα μας.

Ο σύντροφος Γρηγόρης αποτέλεσε σημείο αναφοράς για την πορεία της οργάνωσής μας, τόσο πριν όσο και μετά την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ(μ-λ) το 1982. Αποτέλεσε όμως και σημείο αναφοράς για την ευρύτερη πορεία και δράση του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος στη χώρα μας και διεθνώς, χάρη στη βαθιά και πολύπλευρη γνώση του, την ασίγαστη δραστηριότητά του, αλλά και τη συντροφική διάθεση με την οποία παρέμβαινε στα ζητήματα του ελληνικού και διεθνούς κινήματος.

Τιμώντας τη μνήμη και την προσφορά του σύντροφου Γρηγόρη Κωνσταντόπουλου, η Οργάνωση Αθήνας του ΚΚΕ(μ-λ) διοργανώνει πολιτική εκδήλωση την Κυριακή 28 Γενάρη στις 11:00 το πρωί στον κινηματογράφο Αλκυονίδα (Ιουλιανού 42, Αθήνα).

Πανελλαδικό Συμβούλιο του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος: Προαπαιτούμενα αυτοί, απεργίες εμείς...

Το Σάββατο 6 Γενάρη πραγματοποιήθηκε το πρώτο Πανελλαδικό Συμβούλιο του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος για τη νέα χρονιά. Στη διαδικασία συμμετείχαν σύντροφοι και συντρόφισσες από όλη τη χώρα, ενώ έγιναν τρεις συζητήσεις. Η πρώτη είχε θέμα “Η εργατική τάξη και η Αριστερά – η μόνη διέξοδος” με εισηγήτρια τη Μαρία Στύλλου, η δεύτερη “Η Εργατική Αλληλεγγύη οργανώνει” με εισηγητές τη Νίκη Αργύρη και τον Πάνο Γκαργκάνα και η τρίτη “Η 4η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ” με εισηγητή τον Γιάννη Σηφακάκη. Κατά τη διάρκειά τους έγιναν συνολικά σαρανταοκτώ τοποθετήσεις, αποσπάσματα των οποίων παρουσιάζουμε στις διπλανές στήλες.

Η εικόνα της άρχουσας τάξης διεθνώς, οι μάχες του εργατικού κινήματος και τα καθήκοντα της επαναστατικής αριστεράς τη νέα χρονιά ήταν τα τρία βασικά σημεία της εισήγησης που έκανε η Μαρία Στύλλου. “Οι από πάνω προσπαθούν να μας πείσουν ότι πλέουν σε πελάγη αισιοδοξίας”, ξεκίνησε, “Ο Τσίπρας λέει ότι τον Αύγουστο βγαίνουμε από τα μνημόνια. Οι καπιταλιστές διεθνώς μιλάνε για ανάκαμψη και βλέπουν θετικούς ρυθμούς ΑΕΠ παγκόσμια, 3,7% λέει συγκεκριμένα το ΔΝΤ το 2018. Δε ξέρουν όμως ούτε αν θα κρατήσει μέχρι το 2019 ούτε αν θα καταλήξει σε νέες μεγάλες φούσκες. 

Ο Γενάρχης Tης Iδεολογίας Mας

Στην κοινωνική παραγωγή της ύπαρξής τους οι άνθρωποι έρχονται αναπόφευκτα σε καθορισμένες σχέσεις, οι οποίες είναι ανεξάρτητες από τη θέλησή τους, δηλαδή σε σχέσεις παραγωγής, που αντιστοιχούν σε μια ορισμένη βαθμίδα στην ανάπτυξη των υλικών δυνάμεων της παραγωγής. Το σύνολο αυτών των παραγωγικών σχέσεων αποτελεί την οικονομική δομή της κοινωνίας, την υλική βάση, πάνω στην οποία υψώνεται ένα νομικό και πολιτικό εποικοδόμημα και στην οποία αντιστοιχούν καθορισμένες μορφές κοινωνικής συνείδησης. Ο τρόπος παραγωγής των συνθηκών της υλικής ζωής καθορίζει τη γενική διαδικασία της κοινωνικής, πολιτικής και διανοητικής ζωής. Δεν είναι η συνείδηση που καθορίζει την ύπαρξη των ανθρώπων, αλλά η κοινωνική τους ύπαρξη καθορίζει τη συνείδησή τους. Σε ένα στάδιο της ανάπτυξης, οι παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας έρχονται σε σύγκρουση με τις υφιστάμενες παραγωγικές σχέσεις, ή, για να εκφράσουμε το ίδιο πράγμα με νομικούς όρους, με τις σχέσεις της ιδιοκτησίας, μέσα στο πλαίσιο των οποίων ως τότε είχαν κινηθεί. Οι σχέσεις αυτές, από μορφές ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, μετατρέπονται σε δεσμά τους. Τότε αρχίζει μια εποχή κοινωνικής επανάστασης. Οι αλλαγές στην οικονομική βάση, οδηγούν συντομότερα ή αργότερα στον μετασχηματισμό όλου του τεράστιου εποικοδομήματος.

Απόσπασμα από τη Συμβολή στην Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας, εισαγωγή (1859)