Potlatch #3
Ενημερωτικό Δελτίο του Γαλλικού Τμήματος της Λετριστικής Διεθνούς
6 Ιούλη 1954
Η Γουατεμάλα χάθηκε
Στις 30 Ιουνίου η κυβέρνηση της Γουατεμάλας, της οποίας επικεφαλής είχε τεθεί την προηγούμενη μέρα ο συνταγματάρχης Μονζόν, συνθηκολόγησε με τους επιτιθέμενους που είχαν οργανωθεί από τις ΗΠΑ και την ντόπια μαριονέτα τους, τον Κ. Αρμάς. Στο ίδιο πνεύμα, θα είναι ήδη πολύ αργά όταν ακόμα και οι πιο αδαείς ηγέτες της Ευρωπαϊκής αστικής τάξης αντιληφθούν ότι η επιτυχία του “αλάθητου συμμάχου” τους αποτελεί γι’ αυτούς μια απειλή, τους εγκλωβίζει σε μια αμετάκλητη συμφωνία ως κακοπληρωμένους μονομάχους υπέρ του Αμερικανικού Τρόπου· τους καταδικάζει να βαδίσουν με μακαριότητα και πατριωτισμό προς τις θύελλες της ιστορίας απλά και μόνο για να κερδίσει η σημαία τους τα 48 χρυσά αστέρια της.
Κάθε Ιούνιο, μετά τη δολοφονία των Ρόζενμπεργκ, η κυβέρνηση των ΗΠΑ φαίνεται ότι έχει επιλέξει να εξαπολύει μια αιματηρή επίθεση σε όσους ανά τον κόσμο επιθυμούν και γνωρίζουν πώς να ζουν ελεύθερα. Η υπόθεση της Γουατεμάλας χάθηκε επειδή αυτοί που κατείχαν την εξουσία δεν τόλμησαν να πολεμήσουν στο πεδίο που ήταν πραγματικά δικό τους. Μια ανακοίνωση της Λετριστικής Διεθνούς (Κάντε τους να καταπιούν την τσίχλα τους) με ημερομηνία 16 Ιούνη – τρεις μέρες πριν την παράδοση – προειδοποιούσε ότι ο Αρμπένζ έπρεπε να εξοπλίσει τα συνδικάτα και να επιστρατεύσει όλους τους εργάτες της Κεντρικής Αμερικής, για τους οποίους αντιπροσώπευε τη μοναδική ελπίδα ελευθερίας. Αντί να ζητήσει την αυθόρμητη οργάνωση και εξέγερση του λαού, θυσίασε τα πάντα στις απαιτήσεις του στρατού· σαν να μην ήταν ο στρατός, όπως σε κάθε χώρα, ουσιαστικά φασιστικός και προσανατολισμένος στην καταστολή.Τέτοιοι άνθρωποι έχουν ήδη κριθεί από τα λόγια του Σαιν-Ζυστ: «Αυτοί που κάνουν μισές επαναστάσεις σκάβουν το λάκκο τους». Αυτός ο τάφος άνοιξε επίσης για τους συντρόφους μας στη Γουατεμάλα – τους λιμενεργάτες, τους οδηγούς φορτηγών, τους εργάτες στις φυτείες – που εγκαταλείφθηκαν χωρίς καν να δοθεί μάχη και εκτελούνται αυτήν ακριβώς τη στιγμή.
Μετά την Ισπανία και την Ελλάδα, η Γουατεμάλα συγκαταλέγεται τώρα σε εκείνες τις περιοχές που προσελκύουν μια πολύ ιδιαίτερη μορφή τουρισμού. Ανυπομονούμε να κάνουμε κι εμείς αυτό το ταξίδι κάποια μέρα.
Για τη Λετριστική Διεθνή:
Μ.-Ι. ΜΠΕΡΝΣΤΑΪΝ, ΑΝΤΡΕ-ΦΡΑΝΚ ΚΟΝΟΡ, ΜΩΧΑΜΕΝΤ ΝΤΑΧΟΥ, ΓΚΥ-ΕΡΝΕΣΤ ΝΤΕΜΠΟΡ, ΖΑΚ ΦΙΓΙΟΝ, ΖΙΛ Ζ. ΒΟΛΜΑΝ
Όλα αποκαλύπτονται
Αυτοί είναι οι άνθρωποι που είναι γνωστοί ως Λετριστές, όπως κάποιοι άλλοι ήταν γνωστοί ως “Ιακωβίνοι” ή “Φραγκισκανοί”…
ΜΙΣΕΛ-ΙΒΙΤΣ ΜΠΕΡΝΣΤΑΪΝ
Κατασκευή φτωχογειτονιών
Στο πλαίσιο του προγράμματος κοινωνικής πολιτικής των τελευταίων ετών, η κατασκευή φτωχογειτονιών ως μέσο για την αντιμετώπιση της στεγαστικής κρίσης συνεχίζεται με πυρετώδη ρυθμό. Δεν μπορεί κανείς να μη θαυμάσει την εφευρετικότητα που δείχνουν οι Υπουργοί και οι αρχιτέκτονές μας στον πολεοδομικό σχεδιασμό. Για τη διατήρηση της αρμονίας, ανέπτυξαν κάποιες τυποποιημένες μορφές φτωχογειτονιών που μπορούν να χρησιμοποιηθούν οπουδήποτε στη χώρα. Το οικοδομικό υλικό που προτιμούν είναι το οπλισμένο σκυρόδεμα. Με το υλικό αυτό, το οποίο προσφέρεται για τις πιο εύπλαστες μορφές, κατασκευάζουν μόνο τετράγωνα κτίρια. Το καλύτερο παράδειγμα του είδους φαίνεται ότι είναι η ιδιοφυής Ακτινοβόλα Πόλη του Κορμπυζιέ, αν και τα σχέδια του λαμπρού Περρέ έρχονται δεύτερα με μικρή μόνο διαφορά.
Στο έργο τους αναπτύσσεται ένα στυλ που θέτει το πρότυπο της σκέψης και του πολιτισμού για τα μέσα του 20ου αιώνα. Είναι το στυλ των “στρατώνων”. Το σπίτι της δεκαετίας του 1950 είναι ένα κουτί.
Η διακόσμηση καθορίζει τη χειρονομία: θα χτίσουμε σπίτια με πάθος.
Α.-Φ. ΚΟΝΟΡ
Τα καλύτερα νέα της εβδομάδας
Περπινιάν, 30 Ιούνη (France-Soir). Ένα αυτοκινητικό δυστύχημα που συνέβη το πρωί στις 4:30 π.μ. κοντά στο χωριό Σαιζ, στοίχισε τη ζωή του Αιδεσιμότατου Πατέρα Εμμάνουελ Σουάρεζ, θρησκευτικού ηγέτη των Δομινικανών, και του Πατέρα Αουρελιάνο Μαρίνεζ Κανταρίνο, γενικού γραμματέα του ίδιου τάγματος. Οι δύο ιερείς επέστρεφαν από τη Ρώμη με το αυτοκίνητο και βρίσκονταν καθοδόν προς την Ισπανία. Φαίνεται ότι ο Πατέρας Κανταρίνο, ο οποίος οδηγούσε, καταβλήθηκε από την κούραση και κοιμήθηκε πάνω στο τιμόνι. Το αυτοκίνητο, το οποίο κινούταν με μεγάλη ταχύτητα, προσέκρουσε σε ένα δέντρο σκοτώνοντας αμέσως τους δύο επιβάτες.
Ο Πιν Γιν απέναντι στον Ζακ Βασέ
Η υψηλή μόδα του πολέμου και των “επιστολών του πολέμου” μάς υποχρεώνει να γνωρίσουμε τις πιο αποκρουστικές ηρωικές πράξεις και τις πιο όμορφες μαρτυρίες λιποταξίας. Αλλά αυτή η απολογία υπέρ της φυγής και της επιστροφής στην πατρίδα, η οποία προκύπτει από τα ουσιαστικά συμβολικά σύμβολα του Ζακ Βασέ (“Δε θα κερδίσω ποτέ αρκετά από τον πόλεμο”), δεν είναι πια ικανοποιητική. Προτιμάμε τον αντάρτη που νικάει.
Ξέρουμε πώς στήνονται αυτά τα μεγάλα ονόματα. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Ζακ Βασέ ήταν απόλυτα επηρεασμένος από το στρατιωτικό σύστημα της εποχής. (Από την άλλη πλευρά, ο Αρτύρ Κραβάν φαίνεται ότι έκανε ένα παράτολμο ταξίδι από τη μια άκρη στην άλλη χωρίς να έχει καν την απαραίτητη βίζα.)
Δε θέλουμε να αμφισβητήσουμε το μεγαλείο της ατομικής πράξης αντίστασης του Βασέ αλλά, όπως γράψαμε τον Οκτώβρη του 1952 σχετικά με τον δύσμοιρο Τσάπλιν-στην-επικαιρότητα: «Πιστεύουμε ότι η πιο επείγουσα έκφραση ελευθερίας είναι η καταστροφή των ειδώλων, ιδίως όταν αυτά ισχυρίζονται ότι αντιπροσωπεύουν την ελευθερία.» (Λετριστική Διεθνής Νο 1, Η θέση της Λετριστικής Διεθνούς).
Αναγνωρίζουμε την αξία μόνο εκείνης της λογοτεχνίας που είναι απαραίτητη για την προπαγάνδα μας: η διανομή των “Επιστολών” του Βασέ στα παιδιά των Γαλλικών γυμνασίων περιέχει μόνο ορισμένες κομψές διατυπώσεις διάφορων επιφανειακών αρνήσεων που είναι της μόδας.
Ωστόσο, σε ένα μικρό βιβλίο που παραμένει σχετικά άγνωστο – το Ημερολόγιο ενός Νεαρού Κινέζου Επαναστάτη (Libraire Valois, 1931) – ο Πιν Γιν, ένας δεκαεξάχρονος μαθητής που ακολούθησε τον Λαϊκό Στρατό στην πορεία του προς τη Σαγκάη, δίνει δύο περιγραφές της κόκκινης νεότητάς του: «Σχετικά με τους γονείς μου, ασφαλώς δεν ήθελα να τους εγκαταλείψω. Αλλά δεν πρέπει να σκεφτόμαστε πια με αυτό τον τρόπο, διότι η Επανάσταση θα χρειαστεί να θυσιάσει έναν μικρό αριθμό ανθρώπων για την ευτυχία και την ευημερία της πλειονότητας…»
Ξέρουμε το τέλος αυτής της ιστορίας· και των είκοσι χρόνων εξουσίας του Στρατηγού που επιβιώνει ακόμα στη Φορμόζα· και των δημίων του Κουομιντάνγκ: «…Αλλά ποτέ δε θα αισθανθούμε τον πόνο, πιστεύουμε ότι το αύριο θα είναι γαλήνιο και όμορφο· ένας ήλιος κόκκινος σαν το αίμα, και μπροστά μας ένα μεγάλο μονοπάτι λουσμένο στο φως. Ένας υπέροχος κήπος.»
Η φωνή του Πιν Γιν μάς θυμίζει τις συνέπειες της μέρας όπου οι φίλοι και οι πιο γεροδεμένοι συνεργοί μας – με την ταχύτητα σε χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτο με την οποία περιστρέφεται η γη – έφυγαν ή εξαφανίστηκαν. Τουλάχιστον οι καλύτεροι λόγοι για έναν εμφύλιο πόλεμο δε θα λείψουν.
Γ.-Ε. ΝΤΕΜΠΟΡ
Το Potlatch αποστέλλεται σε διάφορες διευθύνσεις που παρέχονται στον συντάκτη.
Αρχισυντάκτης: Αντρέ-Φρανκ Κονόρ, οδός Duguay-Trouin 15, Παρίσι, 6
Πηγή : athens.indymedia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου