ΗΠΑ : Ρατσισμός, Αστυνομική Βία Και Καπιταλισμός

Υπό τον καπιταλισμό, η αστυνομία, όπως και ο στρατός και οι υπηρεσίες ασφαλείας, είναι οι άμεσοι κατασταλτικοί μηχανισμοί της άρχουσας τάξης, χωρίς κανένα λαϊκό έλεγχο. Και οι τρεις, στους τομείς αρμοδιότητάς τους, είναι οι «νόμιμες» «ένοπλες συμμορίες του κράτους» (Ένγκελς) και έχουν ως στόχο την διατήρηση της καπιταλιστικής τάξης.

Όσο και αν οι κυβερνήσεις φιλοδοξούν να διατηρήσουν και να προωθήσουν μια εικόνα συναίνεσης, τα τρία «ουδέτερα» κατά την αστική τάξη θεσμικά όργανα υπάρχουν για να στηρίζουν την καπιταλιστική ελίτ και το στάτους κβο. Καθώς οι κυβερνήτες και άλλοι κυβερνητικοί φορείς αλλάζουν, τα εν λόγω όργανα παραμένουν οι σταθεροί υποστηρικτές του καπιταλισμού και του συστήματος της μισθωτής σκλαβιάς… Βάζουν σε «τάξη» και διατηρούν τον έλεγχο πάνω στις υποτελείς κοινωνικές τάξεις ή ομάδες που αντιδρούν.

Στις ΗΠΑ ιστορικά, οι καταπιεσμένοι Αφροαμερικανοί έχουν προσφέρει τη μεγαλύτερη συλλογική αντίσταση στην αμερικανική άρχουσα τάξη. Η πρώην υποδούλωσή τους, η πολύ περιορισμένη απόλαυση των βασικών αστικών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ο συνεχιζόμενος φυσικός και οικονομικός διαχωρισμός τούς έχουν δώσει κάθε λόγο να αγωνίζονται ενάντια στις αδικίες του καπιταλιστικού συστήματος, είτε το συνειδητοποιούν είτε όχι. Αυτή η παράδοση έχει τοποθετήσει τους Αφροαμερικανούς στο στόχαστρο του πλούτου και της εξουσίας και των «αξιόπιστων» κατασταλτικών μηχανισμών ασφαλείας του κράτους. Συνεπώς, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η αστυνομία ασκεί τις κατασταλτικές της εξουσίες τόσο βίαια κατά των μαύρων.

Αυτή βέβαια η ανάλυση δεν υπάρχει περίπτωση να ακουστεί στα αστικά Μ.Μ.Ε. ή από φιλελεύθερους σχολιαστές. Αντ’ αυτού, αυτό που συνήθως ακούγεται για τις δολοφονίες από την αστυνομία είναι ότι υπάρχουν μερικά «σάπια μήλα», «κακή εκπαίδευση», παραπλάνηση, «έλλειψη μαύρης αστυνομίας», «έλλειψη εποπτείας» λες και ο ρατσισμός δεν υπάρχει ή μπορεί απλά να εξηγηθεί με την απλή επίκληση της κατηγορίας του «ρατσισμού».

Παρ’ όλα αυτά, όλες οι καλοπροαίρετες μεταρρυθμίσεις-εκπαίδευση, επιτροπές επανεξέτασης από τους πολίτες, έλεγχος ασφάλειας κλπ., δεν κατάφεραν μέχρι σήμερα να σταματήσουν την αστυνομική βία κατά των μαύρων και ούτε πρόκειται όσο υπάρχει το καπιταλιστικό κράτος και ο καπιταλισμός γενικότερα.

Οι Φιλελεύθεροι, πολλοί προοδευτικοί άνθρωποι αλλά και ουκ ολίγοι ρεφορμιστές σοσιαλιστές είναι λάτρεις της μελέτης της αστυνομικής βίας, ειδικά όταν η αντίδραση σε αστυνομικά παραπτώματα οδηγεί σε μαζική λαϊκή δράση. Το κλασικότερο παράδειγμα αυτής της φιλελεύθερης και ρεφορμιστικής αντίδρασης στην επανάσταση και την εξέγερση ήταν η Επιτροπή Κέρνερ το 1968. Ενώ τα πορίσματα της Επιτροπής συγκαταλέγονταν μεταξύ των πρώτων (και πιθανώς των τελευταίων) ειλικρινών, επίσημων εκθέσεων σχετικά με την οικονομική βάση της μειονεκτικής θέσης των μαύρων στην καπιταλιστική κοινωνία, ελάχιστα ή σχεδόν τίποτα δεν έχει γίνει για τη διόρθωση αυτής της κατάστασης. Τα πολλά υποσχόμενα προγράμματα θετικής δράσης που προσφέρθηκαν εκείνη την εποχή «σκοτώθηκαν» αποτελεσματικά μέχρι το 1976 και εξαφανίστηκαν σταδιακά τελείως και από το πρόγραμμα του Δημοκρατικού Κόμματος.

Από τη στιγμή που η άρχουσα τάξη των ΗΠΑ αρνείται να αντιμετωπίσει τη δεινή θέση της μειονεκτούσας πλειοψηφίας των μαύρων και των καταπιεσμένων γενικότερα, η αστυνομία λαμβάνει επίσης το μήνυμα της περιφρόνησης αυτών των ομάδων. Οι μαύροι πεθαίνουν από φτώχεια, κακή υγειονομική περίθαλψη, ανεπαρκείς υποδομές και ανεπαρκείς υπηρεσίες, πανδημίες και, φυσικά, αστυνομική βία. Το μήνυμα προς την αστυνομία, όλες τις υπόλοιπες καπιταλιστικές κατασταλτικές δυνάμεις αλλά και τους καταπιεσμένους είναι ξεκάθαρο: μην αντιστέκεστε στον πλούτο, τον καπιταλισμό και την εξουσία του, αλλιώς…

Επίσης, ένα άλλο ζητούμενο είναι ότι οι περισσότεροι αστοί σχολιαστές προσπαθούν να περιορίσουν τη συζήτηση για την αστυνομική βία στο πλαίσιο των δύο κυρίαρχων κομμάτων και μέσα στο πλαίσιο των επικείμενων εκλογών, λες και αυτό είναι το ζητούμενο. Η απάντηση του Τραμπ στους φόνους των Φλόιντ, Τέιλορ και Άρμπερι είναι εξίσου βάναυσα ρατσιστική και αποκρουστική και θυμίζει νότιο φεουδάρχη την εποχή του Αμερικάνικου εμφυλίου πολέμου. Ο Μπάιντεν, από την άλλη πλευρά, το άλλο «καλό» παιδί εκφράζει τις φιλελεύθερες κοινοτοπίες που χαρακτηρίζουν τους πολιτικούς του Δημοκρατικού Κόμματος μετά τη διάσημη έκθεση του Κέρνερ: ισχυρή καταγγελία, έκκληση για αλλαγή και… αδράνεια. Καταγγελίες από ποιόν; Οι υποστηρικτές του είτε αγνοούν είτε εσκεμμένα δεν θέλουν να ακούνε για τον ρόλο του στην προώθηση της ρατσιστικής βίας στο παρελθόν, την υποστήριξη που έδωσε στη στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας και τις μαζικές φυλακίσεις κλπ. Ο ένας υποψήφιος αντιπροσωπεύει το ρατσισμό του Νότου και ο άλλος τον πιο εξελιγμένο ρατσισμό των Βορείων. Και οι δύο δεν επιθυμούν και δεν μπορούν να αναχαιτίσουν την αστυνομική βία.

Το ζητούμενο το έχει εξηγήσει πολύ καλά ο μαύρος διανοούμενος Κόρνελ Γουέστ ο οποίος σε μια συνέντευξή του στο CNN είχε πει: «Δοκιμάσαμε μαύρα πρόσωπα σε υψηλές θέσεις… Πολύ συχνά οι μαύροι πολιτικοί μας, η επαγγελματική τάξη, η μεσαία τάξη συμφιλιώνονται με την καπιταλιστική οικονομία, με ένα στρατιωτικοποιημένο έθνος-κράτος, με την καθοδηγούμενη από την κουλτούρα των διασημοτήτων, της θέσης, της εξουσίας, της φήμης, όλα αυτά τα επιφανειακά πράγματα που σημαίνουν τόσα πολλά για τόσους πολλούς συμπολίτες».

Συνεχίζοντας ο Γουέστ περιγράφει την ανεπαρκή αντιμετώπιση της αστυνομικής βίας από το Δημοκρατικό Κόμμα: «Έχετε μια νεοφιλελεύθερη πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος η οποία βρίσκεται τώρα στη θέση του οδηγού… επειδή το μόνο που θέλουν να κάνουν είναι να δείξουν περισσότερα πρόσωπα μαύρων. Αλλά συχνά αυτοί οι μαύροι χάνουν τη νομιμότητά τους, επίσης – αξίζει να σημειωθεί ότι το κίνημα Οι Μαύρες Ζωές Αξίζουν προέκυψε υπό έναν μαύρο πρόεδρο, έναν μαύρο γενικό εισαγγελέα, και έναν μαύρο διευθυντή της Εσωτερικής Ασφαλείας. Έτσι, όταν μιλάτε για τις μάζες των μαύρων -τους πολύτιμους φτωχούς και εργατικής τάξης μαύρους, καφέ, κόκκινους, κίτρινους, όποιο χρώμα κι αν έχουν- είναι αυτοί που μένουν απέξω και νιώθουν τόσο εξολοκλήρου ανίσχυροι, αβοήθητοι, απελπισμένοι – τότε έχετε εξέγερση».

Από την άλλη για να δούμε και την αντίληψη των μαύρων αστών για τα σημερινά φαινόμενα, έχουμε την Σούζαν Ράις, έμπιστη του Ομπάμα και πρώην Σύμβουλο Εθνικής Ασφάλειας, που μόνο γέλια προκαλεί. Σε συνέντευξή της στο CNN, «ανακαλύπτει» τη Ρωσία να παραμονεύει στα παρασκήνια για να προωθήσει τη βία στις πανεθνικές διαδηλώσεις.

Πόσο μακριά είναι αυτές οι «αναλύσεις» των μαύρων αστών από τη νηφάλια εκτίμηση του λευκού Αϊζενχάουερ που είχε δηλώσει ανησυχώντας για την απεριόριστη δύναμη του στρατού:

«Στα κυβερνητικά συμβούλια, πρέπει να προφυλαχθούμε από την απόκτηση αδικαιολόγητης επιρροής, είτε επιδιώκεται είτε όχι, από το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα. Το ενδεχόμενο καταστροφικής αύξησης της εσφαλμένης ισχύος υπάρχει και θα συνεχιστεί».

Ομοίως, η «άστοχη εξουσία» της αστυνομίας απειλεί τη ζωή και την ευημερία των Αφροαμερικανών, των φτωχών και των εργατών. Όπως ο στρατός και οι υπηρεσίες ασφαλείας, ο ρόλος της αστυνομίας δεν μπορεί να διαχωριστεί από την κεντρική λειτουργία της προστασίας του πλούτου και των καπιταλιστικών προνομίων. Δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από το καπιταλιστικό σύστημα.

Οι εξεγέρσεις που ξεφυτρώνουν στις ΗΠΑ είναι ένα αξιοσημείωτο σημάδι τόσο του εύρους όσο και του βάθους του αντιρατσιστικού αισθήματος, κρύβοντας από κάτω ένα ξεκάθαρο ταξικό χαρακτήρα. Και αυτό ακριβώς έχει τρομάξει τους Τραμπ, Κουόμος, ΝτεΜπλάσιος και όλους τους άλλους λευκούς και μαύρους που είναι επιφορτισμένοι με τη διατήρηση της συμμόρφωσης στο καπιταλιστικό σύστημα. Με αυτόν τον σκοπό τα αστικά μέσα ενημέρωσης καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια να διαλύσουν την ενότητα που αποκτήθηκε με κόπο κατά του ρατσισμού και κατά της αστυνομίας.

Στον βαθμό που η αστυνομία είναι κεντρικής σημασίας για τη διατήρηση της νομιμότητας του κεφαλαίου, η σημερινή εξέγερση είναι μια εξέγερση κατά του καπιταλισμού, είτε το αναγνωρίζουν οι συμμετέχοντες είτε όχι. Πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να διαφυλάξουμε αυτήν την ενότητα και να αποκαλύψουμε την πηγή του ρατσισμού και της αστυνομικής βίας: τον καπιταλισμό.

Αρ. Μα.

Πηγή : Νέα Προοπτική