Εθνικιστική Τύφλωση ή Διεθνιστική Διέξοδος; / του Σάββα Μιχαήλ

του Σάββα Μιχαήλ

Σημειώσεις για την εισήγηση για το Μακεδονικό στην εκδήλωση του ΕΕΚ,
Λοκομοτίβα, 7 Φεβρουαρίου 2018

Λένε ότι ο δρόμος προς την κόλαση στρώνεται από τις καλές προθέσεις. “Τα βαθιά Βαλκάνια” , όμως, όπως έχει γραφτεί, “είναι ένα είδος Κόλασης στρωμένης από τις κακές προθέσεις των Μεγάλων Δυνάμεων”. Πρεπει να προστεθεί: με τις ευλογίες των ντόπιων αρχόντων και προς όφελος όχι μόνο των ξένων προστατών τους αλλά και των δικών τους ληστρικών συμφερόντων.
 

Η πρόσφατη έξαρση του “Μακεδονικού” με τις νέες διαπραγματεύσεις Αθήνας-Σκοπίων και την πυροδοτημένη από τους πιο αντιδραστικούς κύκλους εθνικιστική υστερία των συλλαλητηρίων στην Θεσσαλονίκη και την Αθήνα, ασφαλώς και ξεκινάει από τις μαύρες προθέσεις των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ να κλείσουν το γρηγορότερο την διαμάχη για το όνομα της γειτονικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας για να την μαντρώσουν τάχιστα στα δικά τους μπουντρούμια.

Τον Ιούλιο 2018 θα τεθεί το θέμα ενσωμάτωσης της πρώην γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και το συντομότερο να αρχίσουν επίσης οι διαδικασίες ένταξής της στην ΕΕ και άρα πρέπει να αρθεί το ελληνικό βέτο του 2008. ΗΠΑ και ΝΑΤΟ θέλουν να ολοκληρώσουν την περικύκλωση της Ρωσίας με βάσεις και να ελέγξουν τις ενεργειακές οδούς από την Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο προς την Ευρώπη. Η ΕΕ θέλει να ενεργοποιήσει ξανά την εξάπλωσή της στα δυτικά Βαλκάνια, ενσωματώνοντας μέχρι το 2025, 6 βαλκανικές χώρες από την διαλυμένη πρώην Γιουγκοσλαβία συν την Αλβανία, επιχειρώντας να αντιστρέψει τις διαλυτικές τάσεις της κρίσης και να ασφαλίσει το Φρούριο- Ευρώπη ενάντια στις προσφυγικές ροές από τις χώρες-θύματά της.

Η πρόσφατη εγκαθίδρυση της φιλο-ευρωενωσιακής εύθραυστης κυβέρνησης Ζάεβ στα Σκόπια θεωρήθηκε “παράθυρο ευκαιρίας”. Η αποδεδειγμένα πλέον πειθήνια στην ιμπεριαλιστική τρόϊκα , μετά την συνθηκολόγηση του Ιουλίου 2015, κυβερνώσα ψευτοαριστερά του ΣΥΡΙΖΑ νόμισε επίσης ότι βρήκε την ευκαιρία και να προωθήσει τις επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης “για τον ηγεμονικό ρόλο που της αναλογεί στα Βαλκάνια”( Τσίπρας), να προσπαθήσει να σταθεροποιηθεί καθώς κλυδωνίζεται, δείχνοντας, επικοινωνιακά, ότι “κλείνει προβλήματα χρονίζοντα την ίδια χρονιά που βγάζει την χώρα από τα μνημόνια, στις αγορές” και συνάμα θέλοντας να στριμώξει την παραδοσιακά φιλονατοϊκή και φιλοΕΕ ΝΔ φέρνοντας την σε τριβές με την εθνικιστική της βάση. Ο τακτικισμός της πλάκας έγινε μπούμεραγκ.

Το τζίνι του εθνικισμού βγήκε από το μπουκάλι βαθαίνοντας την κρίση της κυβέρνησης που αντιμέτωπη με το νέο μαζικό κύμα εθνικισμού βλέπει να χάνει τον ακροδεξιό κυβερνητικό εταίρο, Η “αιφνίδια” επανεμφάνιση του σκανδάλου NOVARTIS δεν μπορεί σώσει από το ναυάγιο το κυβερνητικό καράβι, την ίδια στιγμή, βέβαια που πλήττει την βουτηγμένη στα σκάνδαλα αστική αντιπολίτευση της Δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ.

Βαθαίνει η κρίση συνολικά του αναξιόπιστου και υπό κατεδάφιση αστικού πολιτικού συστήματος, η σε πλήρη εξέλιξη κρίση αστικής εξουσίας. Στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, έγινε φανερή η προσπάθεια δημιουργίας ακροδεξιού πόλου συσπείρωσης στα δεξιά της δεξιάς ΝΔ. Στο συλλαλητήριο της Αθήνας με την συνδρομή του τρισάθλιου Θεοδωράκη, της φιλόδοξης Ζωής Κωνσταντοπούλου και κάθε είδους εθνικιστή “αριστερής” προέλευσης, μαζί και των “αντι-Σκοπιανών” δηλώσεων της ηγεσίας της ΛΑΕ, φανερώνεται κι η προσπάθεια να καλυφθεί, με την μάσκα μιας πλαστής “εθνικής ενότητας”, η πολιτική αδυναμία να δείξουν ξεσκέπαστο το αληθινό αντεπαναστατικό πρόσωπό τους οι διοργανωτές (Δεξιά, ακροδεξιά, Χρυσαυγίτες Ναζί, Εκκλησία και παραεκκλησιαστικές οργανώσεις, κράτος και παρακράτος, ελληνοαμερικανική αντιδραστική“ομογένεια”, επιχειρηματίες χρηματοδότες της πανελλαδικής προσέλευσης). Το δείξανε πάντως, όχι μόνο στην Θεσσαλονίκη με τον εμπρησμό της Libertatia , την επίθεση στο Σχολείο και στην συγκέντρωση των αντιεξουσιαστών στη Καμάρα, και τις επιθέσεις από τους φασίστες σε απομονωμένους αριστερούς και αναρχικούς στους δρόμους αλλά και με τους τραμπουκισμούς των Χρυσαυγιτών στην Αθήνα και την επίθεση των φασιστών στο ΕΜΠΡΟΣ και των ΜΑΤ στα γραφεία του ΝΑΡ. Πρόβα και προμήνυμα δεινών; Κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποτιμήσει τον υπαρκτό κίνδυνο.

Η άρχουσα τάξη θέλει να πετύχει με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.

Από την μια , φυσικά, συμπλέουν τα συμφέροντά της με εκείνα των μονίμων αφεντικών και μεγαλύτερων συνεταίρων της σε ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ για μια γρήγορη “λύση” της διαμάχης για το όνομα της γειτονικής Μακεδονίας και άρα για μια άρση του ελληνικού βέτο και μάλιστα από μια δυσφημισμένη “κυβερνώσα Αριστερά” που θα κάνει την δύσκολη, όπως φάνηκε, δουλειά των αφεντικών, ντόπιων και ξένων.

Από την άλλη, η ίδια άρχουσα τάξη βλέπει με φόβο την συσσωρευμένη μετά από 8 χρόνια άγριας λιτότητας κι εξαθλίωσης, αγανάκτηση των λαϊκών τάξεων και την αδυναμία να ελέγξει μια έκρηξή της όχι μόνον ο καταρρέων ΣΥΡΙΖΑ αλλά και μια ΝΔ επανερχόμενη στην κυβέρνηση. Γι' αυτό και καταφεύγει στην υποδαύλιση του εθνικισμού ως μηχανισμού πολιτικού αποπροσανατολισμού της μαζικής δυσφορίας προς τα δεξιά ή και προς τα ακροδεξιά, ως μηχανισμού κοινωνικού ελέγχου.

Καθώς η εσωτερική κατάρρευση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης σε μια χωρίς προηγούμενο, δεκάχρονη κι άλυτη ακόμα παγκόσμια κρίση πυροδοτεί παντού, σε Ευρώπη και Αμερική, τους εθνικισμούς, η ελληνική αστική τάξη νομίζει ότι μπορεί να “σερφάρει” πάνω στο εθνικιστικό κύμα της κοινωνικής τρικυμίας με σύνθημα “Πρώτα η Ελλάδα”, μασκαρεμένη σε Βαλκάνιο Τραμπ με φουστανέλα και μακεδονική σάρισα...

Μόνο που υποτιμάει την ίδια την κοινωνική τρικυμία και τις θύελλες της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, ιδιαίτερα στα αποσταθεροποιημένα Βαλκάνια και την φλεγόμενη Μέση Ανατολή.

Το 2018 θυμίζει αλλά δεν είναι 1992. Και τότε έσπρωχναν πλήθη, πολύ μεγαλύτερα από τώρα, στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το Μακεδονικό η αναστάτωση, η σύγχυση, η μαζική ανασφάλεια. Την δημιουργούσαν οι καταρρεύσεις στην Ανατολική Ευρώπη και στην ΕΣΣΔ, η αποσταθεροποίηση στα Βαλκάνια κι η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας αλλά κι η εξαφάνιση των διαχωριστικών ορίων Δεξιάς κι Αριστεράς( όχι μόνο διεθνώς αλλά και με την συγκυβέρνηση Τζανετάκη και την “οικουμενική”!), μέσα σε έναν θριαμβεύοντα και θριαμβολογούντα για το “τέλος της Ιστορίας” νεο-φιλελεύθερο και παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό. Η αναφορά στην “εθνική ενότητα”, στην “αιώνια”, πάνω από κάθε Ιστορία “εθνική ταυτότητα” φαίνονταν σαν το σωσίβιο στην τρικυμία, στην γενικευμένη κρίση κάθε ταυτότητας.

Μετά από ένα τέταρτο του αιώνα η κατάσταση έχει αλλάξει ριζικά. Ο μύθος του “τέλους της Ιστορίας” κατέρρευσε, οι θριαμβολογίες ττων κρατούντων διαψεύστηκαν οικτρά, η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση διερράγη από τις εσωτερικές αντιφάσεις του κεφαλαίου πυροδοτώντας την ατέρμονη κρίση, κοινωνική καταστροφή, πολέμους, εξεγέρσεις, πραξικοπήματα, πρωτοφανή κύμματα προσφυγιάς, ξενοφοβία και ρατσισμό, αλλεπάλληλες στροφές της Ιστορίας σε πυρετό, μια αριστερά μια δεξιά. Ο διεθνής πολιτικός χάρτης έγινε κινούμενη άμμος κι απειλεί να ρουφήξει τους πάντες και τα πάντα.

Η αναστάτωση, η σύγχυση, η μαζική ανασφάλεια ξεπερνάει κι εκείνη του 1992 αλλά για τους αντίθετους ιστορικούς λόγους. Παρόλες τις λαϊκές κινητοποιήσεις, ή κι επαναστάσεις όπως σε Τυνησία κι Αίγυπτο, η λεγόμενη “Αριστερά” δείχνεται πολύ κατώτερη των ιστορικών προκλήσεων, ενώ πάλι τα όρια της από την Δεξιά γίνονται δυσδιάκριτα ή κι αόρατα. Η Ελλάδα της “κυβερνώσας Αριστεράς” είναι θλιβερό παράδειγμα. Το υπεριστορικό “έθνος” κι η “εθνική ενότητα” παρουσιάζονται σαν η μόνη εναπομένουσα (κάλπικη) “ταυτότητα”, ένα τρύπιο σωσίβιο στην τρικυμία μετά το ναυάγιο. Γιατί να μας εκπλήσει το γεγονός ότι οι συγκεντρώσεις σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα ήταν μαζικές;

Ποιος φταίει; Μόνον η μαύρη αντίδραση, η Δεξιά, οι δεσποτάδες, οι φασίστες; Αυτοί την δουλειά τους κάνουνε κι αρπάζουν την ευκαιρία που νομίζουν ότι τους έπεσε σαν τυχερός λαχνός, πετώντας το δηλητηριασμένο εθνικιστικό δόλωμα στον λαό.Κι η Αριστερά τί κάνει; Ακόμα κι αυτή που δηλώνει “κομμουνιστική” κι “επαναστατική”;

Η “κυβερνώσα” του ΣΥΡΙΖΑ είναι η κατεξοχήν ένοχη που έστειλε πολύ λαϊκό κόσμο όχι μόνο στην μαύρη απογοήτευση αλλά και στα δίχτια των δημαγωγών που πουλάνε “πατρίδα”, στους στρατηγούς που βροντοφωνάζουν σαν τον Φραγκούλη “Ζήτω ο Στρατός” σαν επίδοξοι Παπαδόπουλοι και Πατακοί, στο σκιάχτρο του ακραίου εξευτελισμού ενός πρώην αριστερού σαν την μούμια του Θεοδωράκη στο Σύνταγμα.

Το ΚΚΕ από την άλλη; Αρκεί η φραστική καταγγελία του ΝΑΤΟ και της ευθυγράμμισης της κυβέρνησης με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια; Δεν έμεινε , όμως, ούτε καν εκεί. Νεύμα καθησυχαστικό προς την αστική τάξη, ανάλογο με εκείνβο του Δεκέμβρη 2008, ήταν η ρητή αντίθεσή του τόσο στα συλλαλητήρια όσο και στα αντι-συλλαλητήρια. Το ίδιο είναι ο εθνικισμός κι οι αντίπαλοί του; Κι αν απεχθάνεται τους αναρχικούς, αριστερούς αντιφασίστες και τροτσκιστές που ήταν στα Προπύλαια στις 4 Φεβρουαρίου, γιατί δεν οργάνωνε το ίδιο μια δική του κινητοποίηση, με τις γνωστές “υγειονομικές ζώνες” να μην τον μολύνουν οι άλλοι, ενάντια πάντως στον εθνικιστικό αποπροσανατολισμό που επιχειρούσε η αστική αντίδραση κι ο υπαρκτός ναζισμός; Όχι μόνο δεν αντιτάχτηκε στην πράξη αλλά, αντίθετα, πολιτικά συντάχτηκε με τον ελληνικό αστικό εθνικισμό επαναλαμβάνοντας τις δηλώσεις νομιμοφροσύνης ότι δεν υπάρχει “μακεδονικό έθνος” παρά σαν “κατασκεύασμα του Τίτο το 1948” κι ούτε “μακεδονική μειονότητα” στην Ελλάδα, έστω κι αν αυτή έχυσε το αίμα της με το ΕΛΑΣ και τον ΔΣΕ και εξορίστηκε στην πολιτική προσφυγιά χωρίς επιστροφή.

Η ευθυγράμμιση αυτή του ΚΚΕ με την ελληνική εθνική αστική ιδεολογία είναι συνενοχή στην συστηματική στρέβλωση της Ιστορίας, στην εξαφάνιση από το προσκήνιο ενός μικρού αλλά υπαρκτού έθνους που διαμορφώθηκε μέσα από την ανάδυση των βαλκανικών αστικών τάξεων και εθνικισμών καθώς η ανάπτυξη του καπιταλισμού μετασχημάτιζε τα Βαλκάνια και διέλυε τις οθωμανικές δομές δημιουργώντας τα σύγχρονα κράτη-έθνη. Η σύνδεση του σλαβομακεδονικού έθνους με την Ιστορία σημαδεύεται και σφυρηλατείται από δύο επαναστασεις: την επανάσταση του Ιλιν Ντεν το 1903 καταά του οθωμανικού ζυγού και την Λαϊκή αντιφασιστική Εθνοσυνέλευση του 1944, αναπόσπατο μέρος της μεγάλης Γιουγκοσλάβικης απελευθερωτικής σοσιαλιστικής επανάστασης . Η άρνηση, πάλι, της ύπαρξης σλαβόφωνης μακεδονικής εθνικής μειονότητας είναι σύμπραξη με την μακρόχρονη καταστολή της από το ελληνικό κράτος κι άρνηση των θυσιών των ίδιων των αγωνιστών του ΚΚΕ στην πάλη για την απελευθέρωση όλων των καταπιεσμένων εθνικών μειονοτήτων.

Η ΛΑΕ του Λαφαζάνη ακολούθησε ένα αντίστοιχο μονοπάτι συμβιβασμού με τον εθνικισμό. Το επαινετικό άρθρο στην Ίσκρα στις 22 Ιανουαρίου για την εθνικιστική μάζωξη στην Θεσσαλονίκη -που ποτέ δεν ανακλήθηκε- σε τί διαφέρει από τις “πατριωτικές-αντιμνημονιακές” δηλώσεις της Ζωής Κωνσταντοπούλου που κάλεσε στην μάζωξη του Συντάγματος; Η ΛΑΕ και η πλειοψηφική “Αριστερή” της Πλατφόρμα επίσημα πρόταξε σαν “άμεση προτεραιότητα” την “αντεπίθεση” στον “αλυτρωτισμό ...των Σκοπίων”!! Ένα κρατίδο με ελάχιστες στρατιωτικές δυνάμεις ανακηρύσσεται σε άμεση απειλή επεκτατισμού σε βάρος της ελληνικής εθνικής επικράτειας!!! Η ηγεσία της ΛΑΕ περνάει έτσι από την άλλη μεριά του οδοφράγματος που χωρίζει τον εργατικό διεθνισμό από τον εθνικισμό της “δικής μας” άρχουσας τάξης. Οι αγωνιστές που επιμένουν να παραμένουν στην ΛΑΕ πρέπει να έρθουν δημόσια σε ρήξη κι όχι να περιορίζονται σε αποστασιοποίηση από ό,τι ονομάζουν "προβληματικές δηλώσεις μέρους της ηγεσίας της ΛΑΕ”, όπως γράφει σε άρθρο του ο Αντώνης Νταβανέλος της ΔΕΑ.

Προκαλεί οδυνηρή έκπληξη γιατί, παρόλα αυτά τα κραυγαλέα και οφθαλμοφανή, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ( μαζί και το ΝΑΡ,) κάλεσε την “πατριωτική” ...ΛΑΕ σε “κοινή δράση κατά του εθνικισμού στο ζήτημα της Μακεδονίας” !! Η αντιφασιστική διαδήλωση της 3ης Φεβρουαρίου (την οποία μποϋκόταρε, βέβαια, η άλλη συνιστώσα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΣΕΚ ) ή κι οι αναγκαίες περιφρουρήσεις των γραφείων και στεκιών στις 4 Φεβρουαρίου δεν ήταν ούτε μπορεί να είναι υποκατάστατο ή άλλοθι για μη συμμετοχή στην αντι-εθνικιστική συγκέντρωση στα Προπύλαια στις 4 Φεβρουαρίου. Μια μαζική συμμετοχή της επαναστατικής Αριστεράς θα έδινε ένα άλλο στίγμα στην όλη κινητοποίηση ενάντια στην επιχείρηση μαζικής εθνικιστικής τύφλωσης.

Το ζήτημα της πάλης ενάντια στην εθνικιστική τύφλωση που τρέφει τον φασισμό, στηρίζει τον κλυδωνιζόμενο καπιταλισμό και φέρνει καταστροφές είναι ζήτημα ΤΑΞΙΚΟ. Μόνον η οργανωμένη και κινητοποιημένη εργατική τάξη με μετωπική συμπαράταξη των πολιτικών, συνδικαλιστικών και κοινωνικών της οργανώσεων μπορεί όχι μόνον να αποκρούσει την απειλή από την παγίδα που στήνει η άρχουσα τάξη με το εθνικιστικό δόλωμα, να νικήσει τον φασισμό που ξανασηκώνει κεφάλι, να αποτρέψει νέες καταστροφές αλλά και να χτυπήσει το κακό στην κοινωνική του ρίζα.

Το ΕΕΚ λέει: ποια κοινωνική δύναμη μπορεί να βγάλει την κοινωνία από το αδιέξοδο και να φέρει την αδελφοσύνη των λαών; Μόνον η εργατική τάξη επικεφαλής των φτωχών λαϊκών μαζών παίρνοντας την εξουσία στα χέρια της, υπερασπιζόμενη το δικαίωμα αυτοδιάθεσης κι αυτοπροσδιορισμού των λαών, σε μια Βαλκανική Σοσιαλιστική Ομοσπονδία, χωρίς αφεντικά, κεφάλαιο, ΝΑΤΟ, ΕΕ και φασίστες.

Ο Ρήγας Ζει!