του Σάββα Μιχαήλ
Για πρώτη φορά από το τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου η κλιμακούμενη σύγκρουση αμερικανονατοϊκού ιμπεριαλισμού και Ρωσίας με άξονα την Ουκρανία ρίχνει τον ζόφο μιας γενικευμένης πολεμικής καταστροφής πάνω στην Ευρώπη και στην ανθρωπότητα.
Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ περιέγραφε την εφιαλτική κατάσταση σαν την “νέα κανονικότητα”(!). Λίγες μέρες μετά, τα τύμπανα του πολέμου ξανάρχισαν να κτυπούν εκκωφαντικά από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα της Δύσης και τα ελεγχόμενα ΜΜΕ, καθώς ο Πούτιν ανάγγειλε -με καθυστέρηση οκτώ χρόνων…- την επίσημη αναγνώριση από την Ρωσία των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, στο Ντονμπάς, στέλνοντας και ρωσικά “ειρηνευτικά” στρατεύματα.
Ο Μπάιντεν εξαπέλυσε μύδρους μιλώντας για “εισβολή” και ανακοίνωσε μια “πρώτη σειρά” κυρώσεων. Τον ακολούθησαν πιστά η γηραιά Αλβιόν του κλόουν Τζόνσον και οι ιμπεριαλιστές τής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος Σολτς υπερέβαλε εαυτόν και πάγωσε τα έργα για τον αγωγό αερίου Nord East 2, παγώνοντας συνάμα την οικονομία και τους πληθυσμούς της Γερμανίας και της Ευρώπης και καταφέρνοντας ένα ενεργειακό πλήγμα που, εάν παραταθεί, μπορεί να συγκριθεί μόνο με τον πετρελαϊκό σοκ από τον ΟΠΕΚ μετά τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή το 1973 και τις εκρηκτικές πολιτικές του συνέπειες. Παραπίσω συστρατεύτηκαν στην ίδια γραμμή οι “ανήκοντες εις την Δύσιν”. Μαζί και ο πάντα πρόθυμος κι αναμενόμενος Χατζηαβάτης Κούλης. Τα παπαγαλάκια του άρχισαν μάλιστα επιχειρούν να κινητοποιήσουν εθνικιστικά αντανακλαστικά στην υπηρεσία του ΝΑΤΟ κάνοντας ανιστόρητες συγκρίσεις ανάμεσα στην Ρωσία του Πούτιν και τον… τουρκικό “Αττίλα” του 1974. Την ίδια στιγμή, τον διαγκωνίζεται ο Ερντογάν, τρέχοντας στο πλευρό του ΝΑΤΟ και του Κιέβου.
Γιατί, όμως, να θεωρείται “εισβολή”, ή ακόμα και casus belli, η αναγνώριση από την Ρωσία των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ; Ας θυμίσουμε το τί προηγήθηκε ενάντια σε όσους νομίζουν ότι έχουμε μνήμη χρυσόψαρου. Το 2014 με άμεση αμερικανική παρέμβαση της υφυπουργού Εξωτερικών Νόιλαντ και του μέχρι πρότινος πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα και τότε στο Κίεβο, με τα γεγονότα του Μαϊντάν, ήρθαν πραξικοπηματικά στην εξουσία οι φασίστες του Δεξιού Τομέα και των λοιπών νοσταλγών του συνεργάτη των Γερμανών Ναζί Στεπάν Μπαντέρα. Ακολούθησε ένα όργιο μαύρης τρομοκρατίας που επέφερε όχι μόνο την ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσία αλλά κυρίως οδήγησε σε εξέγερση την εργατική τάξη των ρωσόφωνων πολυεθνικών πληθυσμών της βιομηχανικής νοτιοανατολικής Ουκρανίας, στο προλεταριακό Ντονμπάς. Η ανακήρυξη των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ επήλθε σαν αποτέλεσμα αυτής της αντιφασιστικής εργατικής αντίστασης. Θυμίζουμε ότι η εξέγερση ξεκίνησε με επικεφαλής του ανθρακωρύχους, τους εργάτες της χαλυβουργίας και τους νταλικέρηδες που ύψωσαν την σημαία της ΕΣΣΔ κι όχι των Τσάρων. Εξοπλίστηκαν εργατικές πολιτοφυλακές. Στο Ντονέτσκ οργανώθηκε εργατικό Σοβιέτ με πρόεδρο τον κομμουνιστή Λιτβίνωφ και έγινε από την οργάνωση Μπορότμπα διαδήλωση με τα πορτραίτα των ηγετών του Κόκκινου Στρατού που συντρίψανε τις ορδές των Λευκών στην Ουκρανία – ανάμεσά τους και τα πορτρέτα του Τουχατσέφσκι, του Αντόνωφ Οβσεγιένκο αλλά και του Τρότσκυ. Στην πορεία, όμως, προς διπλωματικές διαπραγματεύσεις και συμβιβασμό με το Κίεβο που καταλήξανε στις νεκροβίωτες συμφωνίες του Μινσκ Ι και ΙΙ το 2015, το Κρεμλίνο κι οι τοποτηρητές του ντόπιοι ολιγάρχες εξαπέλυσαν βάρβαρη καταστολή ενάντια στους κομμουνιστές αγωνιστές, διαλύοντας το σοβιέτ και απαγορεύοντας το ΚΚ του Ντονέτσκ κι άλλες αριστερές οργανώσεις.
Από αυτήν την σκοπιά πρέπει να ερμηνευτούν και οι άθλιες αντικομμουνιστικές κορώνες του Πούτιν ενάντια στον Λένιν και τον μπολσεβικισμό που συνόδευσαν την ομιλία του, στην ανακοίνωση της αναγνώρισης των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ. Τρεις είναι οι κύριοι λόγοι.
Πρώτον, η επαναβεβαίωση της προσήλωσης του Κρεμλίνου στην παλινορθωτική πορεία της ενσωμάτωσης στον παγκόσμιο καπιταλισμό, καθησυχάζοντας έμμεσα τους ολιγάρχες αλλά και την ιμπεριαλιστική Δύση ότι δεν έχει σχέδια για ανασύσταση της “επάρατης” Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.
Δεύτερον, η κινητοποίηση του μεγαλορώσικου σωβινισμού σαν ενοποιητικού ιδεολογικού δεσμού, ποντάροντας στις διαψεύσεις που συνοδεύουν την κατάρρευση της ΕΣΣΔ αλλά και στα πληγωμένα αισθήματα ταπείνωσης από την αλαζονεία της Δύσης των κοινωνικά χειμαζόμενων λαϊκών μαζών.
Τρίτο και ιδιαίτερα σημαντικό, η επίθεση ενάντια στον Λένιν και στον μπολσεβικισμό προωθείται σαν αντίβαρο στον κομμουνισμό από φόβο μήπως την πρωτοβουλία της αντιιμπεριαλιστικής και αντιφασιστικής δράσης αναλάβουν ξανά, όπως την άνοιξη του 2014, οι προλεταριακές μάζες που μέσα τους δεν έπαψαν να είναι ριζωμένες οι επαναστατικές παραδόσεις του Οκτώβρη 1917, των σοβιετικών κοινωνικών κατακτήσεων και του Μεγάλου Αντιφασιστικού Πολέμου.
Ο φόβος αυτός μιας ιστορικής επιστροφής του μεγάλου απωθημένου, της σοσιαλιστικής επανάστασης, λόγω της κλιμακούμενης γεωπολιτικής καταιγίδας φουντώνει. Ένας φόβος που δεν περιορίζεται ανάμεσα στους ολιγάρχες στον πρώην σοβιετικό χώρο αλλά απλώνεται και στα μητροπολιτικά κέντρα του δεινά κλυδωνιζόμενου από την επιδεινούμενη κρίση παγκόσμιου καπιταλισμού.
23 Φεβρουαρίου 2022,
Ημέρα του Κόκκινου Στρατού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου