Αφήνοντας κατά μέρος τις μονότονες επαναληπτικές και ηθικού χαρακτήρα καταγγελίες της αστικής δημοκρατίας, - που ισχύουν αλλά είναι ανεπαρκείς - νομίζουμε ότι είναι η ώρα να μιλήσουμε. Να μιλήσουμε ως αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, ελευθεριακοί ή αυτόνομοι κομμουνιστές που ποτέ δεν πίστεψαν ότι μια κυβέρνηση μπορεί να αλλάξει τα πράγματα, και συνεχίζουν να το πιστεύουν. Να εξηγήοουμε με πρακτικούς , υλικούς όρους γιατί οι σειρήνες του κοινοβουλευτισμού που τοσους ανθρώπους και πρώην συντρόφους μας μάγεψαν εμάς συνεχίζουν να μην μας πείθουν.
Η κυβερνητική αλλαγή της 25 γενάρη και η αριστεροδεξιά πατριωτική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝ.ΕΛ γέννησε ελπίδα σε σημαντικά τμήματα του κοινωνικού σώματος για τον περιορισμό της πιο άγριας καπιταλιστικής λεηλασίας των τελευταίων δεκαετιών. Η ιδέα είναι ότι η κυβέρνηση του Τσίπρα θα καταφέρει να περάσει μια δόση σοσιαλδημοκρατικών κεϋνσιανικών πολιτικών στο νεοφιλέλευρο ευρωπαϊκό τοπίο, ικανή να καλυτερεύσει την τύχη των εκμεταλλευόμενων στην ελλάδα και σε άλλες ίσως χώρες. Όλα αυτά εντός του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος, πράγμα που ήδη σημαίνει , ότι δεν μιλάμε παρά για έναν συμβιβασμό με τις δυνάμεις του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και τα πολιτικά κέντρα που είναι συνδεδεμένα μαζί τους. Ο συμβιβασμός αυτός, δεν είναι απίθανος αλλά δεν πρόκειται παρα για εναν σχετικό περιορισμό της λεηλασίας και όχι για μια ακύρωση της.
Σε κάθε περίπτωση λοιπόν δεν μιλάμε για μια επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση καταναλωτικής ευμάρειας. Σε κάθε περίπτωση αυτοί που παλεύουν για να «πετύχει ο Τσιπρας» παίρνουν σαν αφετηρία την νίκη για άλλη μια φορά των αφεντικών στον ταξικό πόλεμο, αποδέχονται αυτή τη νίκη, και τοποθετούνται στο πλευρό εκείνων των αφεντικών που επιδιώκουν μια πιο χαλιναγωγημένη λειτουργία της καπιταλιστικής αγοράς. Δεν έχουμε καμία πρόθεση να καταγγείλουμε αυτή την πολιτική επιλογή στην βάση ενος λεξιλογίου καθαρότητας, γιατί καταλαβαίνουμε ότι για πολύ κόσμο ο αντικαπιταλιστικός αγώνας φαντάζει καθαρή πολυτέλεια. Αυτό που θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε είναι ότι το να τοποθετείσαι στο πλευρό μιας κυβέρνησης όπως η σημερινή και να εναποθέτεις τις ελπίδες σου σε αυτή, είναι απόλυτα αντιπαραγωγικό για τα κοινωνικά και ταξικά μας συμφέροντα. Δεν λέμε ότι δεν πρέπει να στηριχτει η κυβέρνηση γιατί είναι κυβέρνηση. Λέμε ότι το να μην στηρίζεις καμία κυβέρνηση, ποτέ και πουθενά, δηλαδή το να μην στηρίζεις κανένα σώμα επαγγελματίων πολιτικών είναι ο μόνος τρόπος για να στηρίζεις τα συμφέροντα της κοινωνίας , τα ταξικά και κοινωνικά συμφέροντα των καταπιεζόμενων.
Και αυτό ισχύει και στην περίπτωση του Τσίπρα και της απόπειρας κεϋνσιανικής στροφής που επιχειρεί να φέρει. Η σοσιαλδημοκρατία είναι ο ταξικός συμβιβασμός ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και της εργασίας, με όρους επωφελείς για το κεφάλαιο και την κοινωνική ειρήνη. Ο κεϋνσιανισμός αφομοιώνει την προλεταριακή, ταξική αρνητικότητα στα πλαίσια ενός ανανεωμένου κοινωνικού συμβολαίου. Το κεφάλαιο και το κράτος κατέφυγαν στον κεϋνσιανισμό μετά το 1929 κάτω από την απειλή του παραδείγματος της μεγάλης επίθεσης των εκμεταλλευόμενων μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Μετά δηλαδή την ρωσική και την γερμανική επανάσταση, μετά το κίνημα των καταλήψεων εργοστασίων στην Ιταλία, ή την επαναστατική απόπειρα στην Ουγγαρία, με συνδικάτα και κομμουνιστικά κόμματα που από την γερμανία μέχρι την Ιβηρική χερσόνησο ευαγγελίζονταν ανοιχτά την ένοπλη εξέγερση, δεν υπήρχε περιθώριο για τους καπιταλιστές να συνεχίσουν να υπερασπίζονται λογικές ελεύθερης αγοράς. ΟΙ πολιτικές λοιπόν προστασίας της εργασίας, του εισοδήματος, του βιοτικού επιπέδου, ήρθαν μόνο όταν τα αφεντικά βρέθηκαν αντιμέτωπα με την πιθανότητα ριζικής ακύρωσης της εξουσίας τους. Ήταν οι διαδηλώσεις, τα οδοφράγματα και οι καταλήψεις , η πιθανή «έφοδος στον ουρανό» αυτά που υποχρέωσαν τις κυβερνήσεις να δημιουργήσουν κράτος πρόνοιας και να εξασφαλίσουν με κάποιο τρόπο το εργατικό εισόδημα, ώστε να υποκατατασήσουν το όραμα μιας συλλογικής αλλαγής της ζωής με την προοπτική μιας ατομικής σχετικής καλοπέρασης .
Το πολιτικό , στρατηγικό και τακτικό συμπέρασμα είναι απλό και όσο ποτέ επίκαιρο. Να ρίχνεις τον πήχη των απαιτήσεων σου σημαίνει να αφήνεις ελεύθερο χώρο στον αντίπαλο, και να ζείς χειρότερα. Το να στηρίζεις μια κυβέρνηση, λέγοντας, «θα την πίεζω από τα αριστερά» είναι άσφαιρα πυρά. Αν στηρίζεις δεν συγκρούεσαι, αν συγκρούεσαι δεν στηρίζεις. Οι χειρισμοί των αριστεριστών που ξεκίνησαν να συμμετέχουν στον σύριζα καταγγέλοντας κάθε τόσο την «δεξιόστροφη» ηγεσία του, φτάσαν να υποστηρίζουν αυτή την ηγεσία στις εκλογές με την ελπίδα μιας αριστερής κυβέρνησης, και τελικά οδηγήθηκαν όχι να στηρίζουνε μια αριστερή κυβέρνηση αλλά ένα σχήμα μέσα στο οποίο είναι μέσα ο Τερενς Κουίκ και ο Καμμένος δείχνει ότι τα «ναι μεν αλλά» οδηγούν απλώς στην αυτογελοιοποίηση.
Το τονίζουμε λοιπόν: η στήριξη μιας κυβέρνησης, αριστερής ή δεξιάς, μνημονιακής η αντιμνημονιακής, είναι νέτα και σκέτα προδοσία όχι κάποιας ιδεολογίας (η ιδεολογία μας αφήνει αδιάφορους) αλλά των εργατικών,ταξικών, κοινωνικών συμφερόντων. Το ότι ο κάθε τσίπρας μιλάει στο όνομα της πατρίδας και μιας εναλλάκτικής (καπιταλιστικής) ανάπτυξης ενισχύει το επιχείρημα μας.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάντης, χρειάζεται να έχει μια σχετική γνώση της ιστορίας. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδεολόγος χρειάζεται μόνο να είναι πραγματιστής. Αυτό που διευρύνει την κοινωνική ελευθερία είναι ο επέκταση των ορίων αυτής της ελευθερίας . Ανάμεσα στα αφεντικά και εμάς υπάρχει μόνος ενάς διαρκής πόλεμος θέσεων. Οι υποχωρήσεις τους δεν είναι παρά απότελεσμα της πίεσης που τους ασκούμε, της αδιαλλαξίας μας και της αποφασιστικότητας μας.
Αν ρωτάγαμε κάποιον από όλους αυτούς που στηρίζουν το σημερινό επιτελείο της πολιτικής διαχείρησης θα βλέβαμε ότι ο ρεαλισμός τους είναι ήδη ίδιος με τον ρεαλισμό των αφεντικών: «να ανοίξουν οι δουλειές» «να έχει ο κόσμος τα φαρμακά του» «να μην σου κόβουνε το ρεύμα». Θεωρείται λοιπόν κατάκτηση αυτό που πριν την κρίση έκανε τους αντικαπιταλιστές να γελάνε και να συγκρούονται. Μια δουλίτσα, ενας μισθός, μια εξασφαλισμένη επιβίωση. Η σημερινή καπιταλιστική επίθεση δείχνει ότι όταν απλώς αρκείσαι σε αυτά, ανοίγεις τον τάφο σου. Κι αν οι εργαζόμενοι και η κοινωνία δεν έχουν σήμερα ούτε καν αυτά, είναι γιατί σε αυτά αρκέστηκανε.
Οι «ρεαλισμός», που στηρίζει την νέα κυβέρνηση , που στηρίζει κάποιου είδους ελπίδα στη νέα κυβέρνηση είναι απλώς εξωπραγματικός. Η κοινωνική και ταξική αυτοοργάνωση είναι ο μόνος δρόμος, και είναι πιο αναγκαία από ποτέ.
Αδέρφια του Babeuf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου