110 ΧΡΟΝΙΑ από τη ΘΕΩΡΙΑ της ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Δημήτρης Κατσορίδας 

1. Η συνδυασμένη και ανισόμετρη ανάπτυξη

Η θε­ω­ρία της Διαρ­κούς Επα­νά­στα­σης, η οποία ου­σια­στι­κά ολο­κλη­ρώ­θη­κε το 1929,  δια­τυ­πώ­θη­κε για πρώτη φορά κατά τη διάρ­κεια της ρώ­σι­κης επα­νά­στα­σης του 1905, ενώ πα­ρου­σιά­στη­κε συ­στη­μα­τι­κά το 1906 στην μπρο­σού­ρα του Τρό­τσκι με τίτλο, Απο­τε­λέ­σμα­τα και Προ­ο­πτι­κές.

Ο Λέον Τρό­τσκι, συ­στη­μα­το­ποιώ­ντας όλη τη μέχρι τότε μαρ­ξι­στι­κή σκέψη, καθώς επί­σης την πείρα από τις εξε­λί­ξεις στην Ευ­ρώ­πη και βα­σι­ζό­με­νος στη θε­ω­ρία της συν­δυα­σμέ­νης και ανι­σο­με­ρούς ανά­πτυ­ξης, μας έδωσε την κο­ρω­νί­δα της θε­ω­ρη­τι­κής του συ­νει­σφο­ράς, την θε­ω­ρία της Διαρ­κούς Επα­νά­στα­σης ως μιας αδιά­κο­πης, συ­νε­χούς, εξα­κο­λου­θη­τι­κής, αστα­μά­τη­της, αστάθ­μη­της πο­ρεί­ας, εθνι­κής και διε­θνι­κής. Με βάση αυτή την προ­σέγ­γι­ση απορ­ρέ­ει η ανι­σό­τη­τα ή ανι­σο­μέ­ρεια όχι μόνο με­τα­ξύ εθνών, αλλά και με­τα­ξύ των δια­φό­ρων κλά­δων της οι­κο­νο­μί­ας, των δια­φό­ρων τά­ξε­ων, των δια­φό­ρων κοι­νω­νι­κών θε­σμών και των ποι­κί­λων στοι­χεί­ων της κουλ­τού­ρας κάθε εθνι­κού κοι­νω­νι­κού τύπου.

Ο Τρό­τσκι, κά­νο­ντας κρι­τι­κή στην σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κή πα­ρά­δο­ση, η οποία πί­στευε στην εξε­λι­κτι­κή αντί­λη­ψη της ιστο­ρί­ας ως δια­δο­χή σαφώς προ­κα­θο­ρι­σμέ­νων στα­δί­ων, υπο­στή­ρι­ζε ότι η εξέ­λι­ξη δεν είναι απο­κλει­στι­κά μια συ­νε­χής και βαθ­μιαία δια­δι­κα­σία. Αντί­θε­τα, έδωσε έμ­φα­ση στις ασυ­νέ­χειες, στα άλ­μα­τα, στις αντι­φα­τι­κές συ­νε­νώ­σεις και κα­τα­στρο­φές, που έκ­φρα­σή τους απο­τε­λεί η θε­ω­ρία της συν­δυα­σμέ­νης και ανι­σο­με­ρούς ανά­πτυ­ξης.

Κροπότκιν : Ένας «Αναρχικός Πρίγκιπας»

Σαν σήμερα, στις 9 Δεκεμβρίου του 1842, γεννήθηκε ο Πιοτρ Κροπότκιν, από τους σημαντικότερους θεωρητικούς του αναρχικού κινήματος.

 Πατέρας του ο πρίγκιπας Αλεξέι Πέτροβιτς Κροπότκιν, αξιωματικός του στρατού του Τσάρου, και μητέρα του η Αικατερίνα Νικολάεβνα Σουλίμα, κόρη στρατηγού με φιλελεύθερες ιδέες για την εποχή της, την οποία όμως ο Κροπότκιν θα χάσει σε νεαρή ηλικία. Ο θάνατός της θα τoν επηρεάσει καθώς ο πατέρας του θα ξαναπαντρευτεί μία αυταρχική γυναίκα και οι σχέσεις τους θα κλονιστούν. Ακολουθώντας την πορεία που ο πατέρας του χάραξε για κείνον, σε ηλικία 15 ετών θα βρεθεί στην επίλεκτη στρατιωτική σχολή, το Σώμα των Πριγκίπων.

Θα επιλέξει να μην υποταχτεί σε κάτι που δεν τον εκφράζει. Διαβάζει πολύ και επιδίδεται στην έκδοση μίας εφημερίδας. Αποφοιτώντας από τη σχολή θα ζητήσει να μετατεθεί σε σύνταγμα της Σιβηρίας. Τα πέντε χρόνια που θα παραμείνει εκεί αφιερώνεται σε γεωγραφικές έρευνες και μελέτες. 

«Έτος Πρώτο» και «Μόσχα του Λένιν»

Α. Ροσμέρ και Β.Σερζ

Λέανδρος Μπόλαρης 

H χρονιά που έρχεται σημαδεύεται από μια ξεχωριστή επέτειο, τα 100 χρόνια από την Ρώσικη Επανάσταση. Τον Φλεβάρη του 1917 οι εργάτες και οι φαντάροι της Πετρούπολης ανέτρεψαν το απολυταρχικό καθεστώς του Τσάρου. Όμως η επανάσταση δεν σταμάτησε εκεί. Τον Οκτώβρη τα σοβιέτ, τα εργατικά συμβούλια με την ηγεσία των μπολσεβίκων πήραν την εξουσία. Ο κόσμος είχε «γυρίσει ανάποδα»: μέσα στο σφαγείο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, οι εργάτες και οι εργάτριες της Ρωσίας έκαναν «έφοδο στον ουρανό» στη πρώτη γραμμή ενός επαναστατικού κύματος που συγκλόνισε τον καπιταλισμό παγκόσμια.

Το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο θα τιμήσει αυτή την επέτειο με την έκδοση δυο βιβλίων που θα κυκλοφορήσουν για πρώτη φορά σε ελληνική μετάφραση. Πρόκειται για το «Έτος Πρώτο της Ρώσικης Επανάστασης», γραμμένο από τον Βίκτορ Σερζ και το βιβλίο «Η Μόσχα του Λένιν», από τον Αλφρέντ Ροσμέρ. Είναι βιβλία που ξεχωρίζουν τόσο για το περιεχόμενό τους όσο και για τους συγγραφείς τους.

Στην Υπεράσπιση Της Κουβανικής Επανάστασης / του Ernest Mandel

Αυτό το άρθρο του Ernest Mandel δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο La Gauche (1964) και μεταφράστηκε από τα γαλλικά από τον Ruth Porter.

Μια επανάσταση που έχει μετατρέψει στρατώνες σε σχολεία; Που έχει δώσει τις πολυτελείς επαύλεις των πλουσίων για υποτροφίες φοιτητών; Που έχει ωθήσει ένα εκατομμύριο εφήβους και ενήλικες στην εκπαίδευση; Μια επανάσταση που έχει εξαλείψει ριζικά τις φυλετικές ανισότητες και τους διαχωρισμούς; Που έχει καταφέρει ως θαύμα, μέσα σε τρία χρόνια, να εξαλείψει την ανεργία και την υποαπασχόληση στις αγροτικές περιοχές - ένα διαβόητο κακό σε όλες τις υπανάπτυκτες οικονομίες. Μια επανάσταση των οποίων υπουργοί και αξιωματούχοι ασκούν τα καθήκοντα φρουράς μπροστά από δημόσια κτίρια, όπως οι απλοί πολιτοφύλακες; Μια επανάσταση που έχει εξαλείψει από τον στρατό - που τώρα, εξάλλου, καλείται «Αντάρτικος Στρατός»! - όλες τις τάξεις πάνω από εκείνη του διοικητή (ο μόνος στρατός στον κόσμο, ο οποίος δεν περιλαμβάνει στις τάξεις του συνταγματάρχες, στρατηγούς και στρατάρχες); Μια επανάσταση που, ακόμη και σύμφωνα με τις εκθέσεις των εχθρών της στις ΗΠΑ, διαβεβαιώθηκε, για πρώτη φορά, ότι όλα τα παιδιά έχουν να φάνε και να πάνε στο σχολείο. Ποιος σοσιαλιστής του οποίου η καρδιά είναι στη σωστή θέση δε θα μπορούσε να είναι ενθουσιασμένος από μια τέτοια επανάσταση;

Ο Άνθρωπος Που Έκανε Την Επανάσταση Πράξη / του Γιάννη Ελαφρού

του Γιάννη Ελαφρού

(Στη φωτό ο Κάστρο με τον Σοβιετικό κοσμοναύτη Γιούρι Γκαγκάριν)

Ο ιμπεριαλισμός τον μισεί γιατί η επανάσταση στην Κούβα νίκησε κι άντεξε

Οι εργατικές επαναστάσεις του 21ου αιώνα θα έχουν μέσα τους το πάθος του Φιντέλ

Ο Φιντέλ Κάστρο είναι νεκρός, ζήτω ο Φιντέλ! Με αυτά τα λόγιαο αδελφός του Φιντέλ, Ραούλ, ανακοίνωσε το θάνατο του μεγάλου επαναστάτη ηγέτη. Κι έκλεισε τη σύντομη ανακοίνωση με τη θρυλική πολεμική κραυγή του Φιντέλ και του Τσε, από τις δύσκολες μέρες του αντάρτικου στη Σιέρα Μαέστρα: «Hasta la victoria siempre! («Μέχρι την τελική νίκη»). Ο κομμουνιστής ηγέτης που επέζησε από αναρίθμητες απόπειρες δολοφονίας οργανωμένες από τη CIA (πάνω από 600 έχουν καταγράψει οι Κουβανοί), πέθανε 90 χρονών. Ο ίδιος, που αγαπούσε με πάθος τη ζωή αλλά κοίταξε στα μάτια το θάνατο, βαθιά υλιστής, έκανε πλάκα ακόμα και με το θάνατό του: «Μην ανησυχείτε, απλά έκανα πρόβα το θάνατό μου», είπε όταν συνήλθε μετά από λιποθυμία στο βήμα μιας συγκέντρωσης το 2001. 

Λένιν - Οι Επιλογές Της Νίκης : Κοινοβουλευτικός ή Επαναστατικός Δρόμος

Τον Φλεβάρη του 1917 οι εργάτες και οι φαντάροι της Πετρούπολης ανέτρεψαν τον Τσάρο. Η Ρωσία έγινε μέσα σε δυο μέρες και νύχτες από απόλυτη μοναρχία -η πιο σκοταδιστική και καταπιεστική στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο- Δημοκρατία. Για την ακρίβεια, όπως θα παρατηρούσε λίγους μήνες μετά ο Λένιν «απ’ όλες τις εμπόλεμες χώρες η Ρωσία είναι σήμερα η πιο ελεύθερη χώρα στον κόσμο».

Το συμπέρασμα που έβγαζε η πλειοψηφία της Αριστεράς της εποχής ήταν ότι έπρεπε να υποστηρίξει το νέο καθεστώς, να αναλάβει μερίδιο στη διακυβέρνησή του. Η προοπτική της ήταν μια κοινοβουλευτική δημοκρατία όπου η κυβέρνηση θα εφάρμοζε φιλολαϊκή πολιτική -τουλάχιστον στις διακηρύξεις. Ο Λένιν έβγαζε το αντίθετο συμπέρασμα. Όταν επέστρεψε στην επαναστατημένη Ρωσία αιφνιδίασε όχι μόνο τους αντιπάλους του αλλά και τους συντρόφους του στο μπολσεβίκικο κόμμα με τις «Θέσεις του Απρίλη». Υποστήριζε:

«Όχι κοινοβουλευτική δημοκρατία-επιστροφή από τα σοβιέτ των εργατών βουλευτών σε αυτή θα ήταν βήμα προς τα πίσω- αλλά δημοκρατία των σοβιέτ των εργατών, των εργατών γης και των αγροτών βουλευτών σε όλη τη χώρα, από τα κάτω ως τα πάνω. Κατάργηση της αστυνομίας, του στρατού, της υπαλληλίας. Η αμοιβή όλων των υπαλλήλων, που θα είναι όλοι τους αιρετοί και ανακλητοί σε κάθε στιγμή, να μην ξεπερνά τη μέση αμοιβή ενός καλού εργάτη».

Η Εξωτερική Πολιτική Της Ρωσικής Επανάστασης / Β. Ι. Λένιν

Β. Ι. Λένιν

Η εξωτερική πολιτική της ρωσικής επανάστασης

Δεν υπάρχει πιο λαθεμένη και πιο επιζήμια ιδέα από την απόσπαση της εξωτερικής πολιτικής από την εσωτερική. Και τον καιρό ακριβώς του πολέμου το τερατώδες λάθος παρόμοιας απόσπασης γίνεται ακόμη πιο τερατώδες. Ωστόσο η αστική τάξη κάνει τα αδύνατα δυνατά για να εμπνεύσει και να υποστηρίξει αυτή την ιδέα. Η άγνοια απομέρους των μαζών του πληθυσμού της εξωτερικής πολιτικής είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη από την άγνοια στον τομέα της εσωτερικής πολιτικής. Το διπλωματικό μυστικό τηρείται με ευλάβεια και στις πιο ελεύθερες καπιταλιστικές χώρες, στις πιο δημοκρατικές δημοκρατίες.

Τετράδια Μαρξισμού: Κυκλοφόρησε Το 2ο Τεύχος

Το νέο, 2ο τεύχος των Τετραδίων Μαρξισμού για την κομμουνιστική απελευθέρωση κυκλοφόρησε στις 8 Νοεμβρίου 2016, συνεπές στο ραντεβού του με την σύγχρονη μαρξιστική αναζήτηση. Το κεντρικό αφιέρωμα του 2ου τεύχους έχει θέμα «Η Ευρωπαϊκή Ένωση σε κρίση- Μαρξιστικές συμβολές διερεύνησης». Στο νέο τεύχος περιέχονται επίσης ενδιαφέροντα και σημαντικά άρθρα και μελέτες για πληθώρα άλλων θεμάτων. Θα το βρείτε σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία σε όλη την Ελλάδα, καθώς και εκδηλώσεις και κινηματικούς χώρους.

Για τα σημεία διακίνησης, καθώς και αναλυτικά μπορείτε να δείτε την ιστοσελίδα του περιοδικού: http://tetradia-marxismou.gr/

ΔΙ (ΕΕ) ΕΞΟΔΟΣ: Πρωτοβουλία Αγώνα Για Την Αποδέσμευση Από Την ΕΕ (Μια πρόταση)

Θ. Μαράκης

ΔΙ (ΕΕ) ΕΞΟΔΟΣ

Πρωτοβουλία Αγώνα για την αποδέσμευση από την ΕΕ

Μια πρόταση

Κατ’ αρχή να τονίσουμε ότι η ΔΙ (ΕΕ) ΞΟΔΟΣ, η πρωτοβουλία αγώνα για την αποδέσμευση μας από την ΕΕ είναι μια πρωτοβουλία μετωπική η οποία κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση. Στοχεύει να συμπεριλάβει στις γραμμές τη σύμφωνα με την ανακοίνωσή της: «..... συλλογικότητες, αγωνιστές, εργαζόμενους, επιστήμονες, ανθρώπους της τέχνης, του πολιτισμού, των δικαιωμάτων, τοπικές κινήσεις, εργατικές συλλογικότητες, κινήσεις αλληλεγγύης, με δημοκρατικές διαδικασίες.»

Νομίζουμε ότι πολύ σωστά: «...θα προσπαθήσει να συνδεθεί με τους αγώνες σε ολόκληρη την Ευρώπη, στο πλευρό των εργατών και της νεολαίας...»

Συμφωνούμε απόλυτα με με τη θέση ότι: «Κάνουν μεγάλο λάθος όσοι πιστεύουν ότι η ΕΕ μπορεί να μεταρρυθμιστεί “από τα μέσα”».

ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΡΛΙΑΦΤΗΣ (1905-2003)

Στις 25 Οκτωβρίου συμπληρώνονται 13 χρόνια από τον θάνατο του μεγάλου Κομμουνιστή-Τροτσκιστή μαχητή Λουκά Καρλιάφτη. Μέλος της πιο ηρωικής γενιάς των Ελλήνων κομμουνιστών, αυτής που προσχώρησε στις επαναστατικές ιδέες υπό την άμεση επιρροή της Οκτωβριανής Επανάστασης, συμπλήρωσε περισσότερες από 8 δεκαετίες πλούσιας προσφοράς και παραδειγματικής συνέπειας στην υπόθεση της αλλαγής του κοινωνικού συστήματος και της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης.
 

Προσχώρησε στο κίνημα το 1921 ως μέλος της κομμουνιστικής παράταξης του σωματείου των εμποροϋπαλλήλων. Εντάχθηκε στην επαναστατική οργάνωση Αρχείο του Μαρξισμού, και όταν, με την επέμβαση του ίδιου του Λέοντα Τρότσκυ, αυτή η οργάνωση μετεξελίχθηκε το 1930 σε ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Αριστερής Αντιπολίτευσης, με την ονομασία ΚΟΜΛΕΑ, ο Λουκάς έγινε γρήγορα ένα από τα κορυφαία οργανωτικά στελέχη της.

99 Χρόνια Από Την Οκτωβριανή Επανάσταση

Πηγή: «ΚΟΝΤΡΑ»

Τη Δεύτερα συμπληρώνονται 99 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση. Το σημαντικότερο γεγονός όχι μόνο του προηγούμενου αιώνα, αλλά συνολικά της ανθρώπινης Ιστορίας.
Πολλές επαναστάσεις έγιναν πριν την Οκτωβριανή, όμως αυτή είχε μια ειδοποιό διαφορά που την καθιστά το σημαντικότερο ιστορικό γεγονός: όλες οι προηγούμενες επαναστάσεις αντικαθιστούσαν ένα εκμεταλλευτικό σύστημα με ένα άλλο. Προοδευτικότερο, ασφαλώς, αλλά εκμεταλλευτικό.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση είχε ως στόχο την κατάργηση κάθε μορφής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ολες οι προηγούμενες επαναστάσεις κατακτούσαν την έτοιμη κρατική μηχανή και την έθεταν στην υπηρεσία της νέας τάξης πραγμάτων, με τις προσαρμογές που ήταν αναγκαίες. Η Οκτωβριανή Επανάσταση τσάκισε το αστικό κράτος και οικοδόμησε έναν εντελώς νέο τύπο κράτους, στο πλαίσιο του οποίου συνενώθηκαν η νομοθετική με την εκτελεστική εξουσία, με στόχο να τραβηχτούν στη διαχείριση όλων των κρατικών υποθέσεων σι πλατιές εργαζόμενες μάζες.

Εκλογές Στις ΗΠΑ : Ένα Οργισμένο "Εκλογικό Σώμα" Απέναντι Σε Ένα Πολεμοχαρές Γεράκι Και Έναν Σεξιστή Ρατσιστή / του Λέανδρου Μπόλαρη

Λέανδρος Μπόλαρης

Το «επίσημο» πολιτικό σκηνικό στις ΗΠΑ πηγαίνει όλο και πιο δεξιά. Την αμερικάνικη προεδρία θα την διεκδικήσουν την επόμενη βδομάδα η Χίλαρι Κλίντον και ο Ντόναλντ Τραμπ. Είναι οι λιγότερο δημοφιλείς υποψήφιοι πρόεδροι στην σύγχρονη ιστορία των ΗΠΑ. Δεν είναι παράξενο. Η Κλίντον «χρειάζεται» τον Τραμπ για να φανεί πιο προοδευτική και ο Τραμπ «χρειάζεται» την Κλίντον για να δείξει ότι είναι «ενάντια στο κατεστημένο». Δεν υπάρχει επιλογή του μικρότερου κακού ανάμεσα στους δυο τους.

Τόσο η Κλίντον όσο κι ο Τραμπ είναι αντιπρόσωποι μιας πολιτικής ελίτ που στο μυαλό των περισσότερων Αμερικάνων μοιάζει όλο και πιο απομακρυσμένη από τις έγνοιες και τα προβλήματά τους. Η ίδια η επιρροή του Τραμπ σε κάποιες από τις πιο φτωχές κατηγορίες των λευκών Αμερικάνων είναι δείγμα αυτής της αποξένωσης και της κρίσης.

Πάρ’ Το Αλλιώς! / του Ν. Μπογιόπουλου

Πηγή: Νίκος Μπογιόπουλος – Realnews

Κριτήριο κάθε θεωρίας είναι η πράξη. Και τεκμήριο εγκυρότητας κάθε ισχυρισμού είναι το αποτέλεσμα. Αυτοί είναι οι βασικοί παράγοντες με βάση τους οποίους κρίνεται ή πρέπει να κρίνεται η ορθότητα της ασκούμενης πολιτικής.

Ηδη πορευόμαστε στον 7ο χρόνο μιας πολιτικής που ξεκίνησε με τον Γιώργο Παπανδρέου, συνεχίστηκε με τον κ. Παπαδήμο, ακολούθησε ο κ. Σαμαράς και τώρα ο κ. Τσίπρας. Τι βλέπουμε; Είτε η πολιτική των μνημονίων εφαρμόζεται με τον επικεφαλής να έχει «σοσιαλιστικό», είτε τεχνοκρατικό, είτε δεξιό, είτε «αριστερό» πρόσημο, ύστερα από τις υποσχέσεις για «σωτηρία», «έξοδο από την κρίση», «νέα μείγματα πολιτικής» και άλλα ηχηρά παρόμοια, ακολουθεί το ίδιο και το αυτά: Τραγωδία! Οικονομική τραγωδία και κοινωνική τραγωδία. Που καταγράφονται σε όλους τους δείκτες: Τόσο στους στεγνούς οικονομικούς δείκτες (το χρέος αγγίζει πλέον το 180% του ΑΕΠ), όσο και στα στοιχεία που καταμετρούν την ανθρώπινη ανημποριά των 4,5 εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν υπό την απειλή της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού και των 230.000 παιδιών που στερούνται ακόμα και τα αναγκαία για τη διατροφή τους.

Δεδομένου, όμως, ότι αυτή η κατάσταση προκύπτει γιατί π Ελλάδα «πρέπει» να πληρώνει ένα χρέος που προφανώς δεν το δημιούργησαν ο συνταξιούχος και ο μισθωτός, επειδή «πρέπει» να ακολουθεί τις συστάσεις των εταίρων της και επειδή «πρέπει» να αναζητήσει τη διέξοδο με μέτρα φιλικά προς τους -κατά Παπαδιαμάντη- πλουτοκράτες που κατέχουν ή αγοράζουν τον πλούτο της, τότε προκύπτει το ερώτημα: Μήπως η λύση θα πρέπει τελικά να αναζητηθεί στην αντίθετη -στην ακριβώς αντίθετη- κατεύθυνση;

Εκδηλώσεις Για Το 1956

Σας προσκαλούμε όλες και όλους να συμμετέχετε στις εκδηλώσεις που οργανώνει το περιοδικό Σοσιαλισμός από τα κάτω «1956-2016: Ένας κόσμος σε αναβρασμό και τότε και σήμερα». Οι εκδηλώσεις ξεκινάνε αυτή τη βδομάδα την Κυριακή 30 Οκτώβρη στην Αθήνα (ΑΣΟΕΕ) και συνεχίζονται σε μια σειρά πόλεις σε όλη την Ελλάδα.

Δείτε στο κάτω μέρος της σελίδας το αναλυτικό πρόγραμμα των συζητήσεων.

http://sekonline.gr/images/general/4selido1956sak-NET.pdf  

................................................................................................................................

Το 1956 είναι μια χρονιά που δείχνει ότι η ιστορία προχωράει με άλματα. Από τη συμφωνία της Γιάλτας, τον Ψυχρό Πόλεμο και την “οικονομική σταθερότητα”, οι νικητές του Β’ Π.Π.- ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία και Ρωσία- βρίσκονται αντιμέτωποι με τα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα, τις αντιρατσιστικές εξεγέρσεις και τις εργατικές επαναστάσεις.

Στις ΗΠΑ, το κίνημα για τα δικαιώματα των μαύρων ακυρώνει στην πράξη ρατσιστικούς νόμους και απαγορεύσεις που χωρίζουν τον κόσμο ανάλογα με το χρώμα τους και δίνουν τη δυνατότητα της κυριαρχίας του Μακκάρθυ, του αντικομμουνισμού και του ψυχρού πολέμου.

Στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική ξεκινάει η εξέγερση ενάντια στους αποικιο- κράτες. Σε όλη την περιοχή δυναμώνουν τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, που συγκρούονται με τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εκείνης της περιόδου, τη Γαλλία και τη Βρετανία, και καταφέρνουν να τις νικήσουν. Ο πόλεμος του Σουέζ, η νίκη του Νάσερ, σηματοδοτεί μια νέα περίοδο και φέρνει το τέλος της αποικιοκρατίας στην περιοχή.

Στο σοβιετικό μπλοκ, μετά το θάνατο του Στάλιν το ’53, το 20ο συνέδριο το 1956 αποκαλύπτει με πάταγο το τι σήμανε η ήττα της Ρώσικης Επανάστασης και η εγκαθίδρυση του κρατικού καπιταλισμού. Η δύναμη που κάνει τον μονόλιθο να τρίζει δεν είναι η αλλαγή φρουράς από τον Στάλιν στον Χρουστσώφ στην ΕΣΣΔ, αλλά οι εργατικές εκρήξεις στην Πολωνία και στην Ουγγαρία. Το φθινόπωρο του 1956 για πρώτη φορά μετά την Ρώσικη Επανάσταση του ’17 και τις μάχες του 1936, οι εργάτες καταλαμβάνουν εργοστάσια, κτίζουν σοβιέτ και δείχνουν σε όλον τον κόσμο ότι σοσιαλισμός σημαίνει εργατική δημοκρατία.

Στην Ελλάδα η χρονιά ξεκινάει με απεργίες ενάντια στην κυβέρνηση της δεξιάς που μόλις είχε κερδίσει τις εκλογές. Ο Καραμανλής, εκλεκτός των ανακτόρων και των ΗΠΑ, σχηματίζει κυβέρνηση στηριγμένος σε εκλογικό σύστημα-απάτη. Το κόμμα της αριστεράς, η ΕΔΑ παίρνει 20%, ξεπερνώντας το κράτος βίας και τρομοκρατίας που είχε στηθεί με την βοήθεια των ΗΠΑ και των Άγγλων αμέσως μετά τον εμφύλιο. Η άνοδος της Αριστεράς ήρθε σαν αποτέλεσμα της ορμητικής εισόδου του εργατικού και του φοιτητικού κινήματος ξανά στο προσκήνιο. «Να φύγουν οι Άγγλοι» είναι το κεντρικό σύνθημα στα μαζικά συλλαλητήρια για το Κυπριακό, στον απόηχο από τα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα σε όλη την περιοχή.

Το 1956 είναι μια χρονιά σταθμός σε όλον τον κόσμο: Τότε συμβαίνουν τα πρώτα ρήγματα στα μονολιθικά μπλοκ της μεταπολεμικής περιόδου, και εκεί ξαναγεννιέται μια αριστερά και ένα κίνημα που έγραψε ιστορία στην δεκαετία του ’60 με κορύφωση τον Μάη του ’68.

Αυτή η συζήτηση δεν ανήκει στο παρελθόν. Σήμερα, που το σύστημα έχει μπει στην πιο βαθιά του κρίση, που στηρίζεται σε μνημόνια, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους και που παράλληλα η εργατική αντίσταση μεγαλώνει, η αριστερά γίνεται ξανά η ελπίδα για εκατομμύρια κόσμου πάνω στη γη, και οι συζητήσεις για το ’56 και τις εμπειρίες του είναι επίκαιρες όσο ποτέ!

Μην τις χάσετε – Δηλώστε συμμετοχή.

Πρόγραμμα συζητήσεων

ΑΘΗΝΑ

Κυριακή 30 Οκτώβρη, ΑΣΟΕΕ, 10πμ-8μμ

•10.00πμ -11.30πμ

 Ένας κόσμος σε αναβρασμό

Ομιλητής: Πάνος Γκαργκάνας

•12.00μες -1.30μ

ΣΟΥΕΖ-η ήττα της αποικιοκρατίας στη Μέση Ανατολή

Ομιλητής: Κώστας Βλασόπουλος

•2.30μμ -4.00μμ

Η εργατική επανάσταση στην Ουγγαρία

Ομιλητής: Λέανδρος Μπόλαρης

•4.30μμ-6.00μμ

-“Υπαρκτός σοσιαλισμός” ή Κρατικός καπιταλισμός

Ομιλητής: Κώστας Πίττας

- Ο ιμπεριαλισμός σήμερα

Ομιλητής: Σωτήρης Κοντογιάννης

•6.30μμ-8.00μμ

Η Αριστερά, 60 χρόνια αγώνες

Ομιλήτρια: Μαρία Στύλλου

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Σάββατο 5 Νοέμβρη, ΕΔΟΘ, 12μες-8μμ

•12.00μες-1.30μ

Ένας κόσμος σε αναβρασμό

Ομιλητής: Πάνος Γκαργκάνας

•2.30μμ-4.00μμ

ΣΟΥΕΖ-η ήττα της αποικιοκρατίας στη Μέση Ανατολή

Ομιλητής: Κώστας Πίττας

•4.30μμ-6.00μμ

Η εργατική επανάσταση στην Ουγγαρία

Ομιλητής: Λέανδρος Μπόλαρης

•6.30μμ-8.00μμ

Η Αριστερά, 60 χρόνια αγώνες

Ομιλήτρια: Μαρία Στύλλου

ΧΑΝΙΑ

Σάββατο 12 Νοέμβρη, 2μμ-8μμ Εργατικό Κέντρο Χανίων

•2.00μμ-3.30μμ

ΣΟΥΕΖ-η ήττα της αποικιοκρατίας

στη Μέση Ανατολή

Ομιλητής: Πάνος Γκαργκάνας

•4.00μμ-5.30μμ

Η εργατική επανάσταση στην Ουγγαρία

Ομιλητής: Λέανδρος Μπόλαρης

•6.00μμ-8.00μμ

Η Αριστερά, 60 χρόνια αγώνες

Ομιλήτρια: Μαρία Στύλλου

ΗΡΑΚΛΕΙΟ

Κυριακή 13 Νοέμβρη, 2μμ-8μμ Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου

•2.00μμ-3.30μμ

ΣΟΥΕΖ-η ήττα της αποικιοκρατίας

στη Μέση Ανατολή

Ομιλητής: Πάνος Γκαργκάνας

•4.00μμ-5.30μμ

Η εργατική επανάσταση στην Ουγγαρία

Ομιλητής: Λέανδρος Μπόλαρης

•6.00μμ-8.00μμ

Η Αριστερά, 60 χρόνια αγώνες

Ομιλήτρια: Μαρία Στύλλου

ΞΑΝΘΗ

Κυριακή 6 Νοέμβρη, 4.00μμ Εργατικό Κέντρο Ξάνθης

•4.00μμ-5.30μμ

ΣΟΥΕΖ, η ήττα των ιμπεριαλιστών

στη Μέση Ανατολή

Ομιλητής: Κώστας Πίττας

•6.00μμ-8.00μμ

ΟΥΓΓΑΡΙΑ, εργάτες ενάντια στον κρατικό καπιταλισμό

Ομιλητής: Λέανδρος Μπόλαρης

ΠΑΤΡΑ

Πέμπτη 3 Νοέμβρη, 7.00μμ

Μέγαρο Λόγου και Τέχνης

Ομιλητής: Πέτρος Κωνσταντίνου

ΓΙΑΝΝΕΝΑ

Τετάρτη 9 Νοέμβρη, 7.00μμ

Συνεδριακό Κέντρο Περιφέρειας Ιωαννίνων

Στοά Σαρκά, A’ κτίριο, Β’ όροφος

Ομιλητής: Γιάννης Σηφακάκης

ΒΟΛΟΣ

Πέμπτη 10 Νοέμβρη, 7.00μμ

ΘΟΛΟΣ, Πανεπιστήμιο Βόλου

Ομιλητής: Γιάννης Σηφακάκης

«1956-2016: Ένας Κόσμος Σε Αναβρασμό Τότε Και Σήμερα» Κύκλος Εκδηλώσεων

H ιστορία προχωράει με άλματα

Το περιοδικό «Σοσιαλισμός από τα κάτω» ετοιμάζει έναν κύκλο από ημερίδες και εκδηλώσεις πανελλαδικά, αφιερωμένο στα 60 χρόνια από τα γεγονότα που συγκλόνισαν το φθινόπωρο του 1956- το Σουέζ και την Ουγγαρία.

Η ήττα των Αγγλογάλλων ιμπεριαλιστών στην Αίγυπτο και η ταυτόχρονη εισβολή των ρωσικών τανκς ενάντια στους εξεγερμένους εργάτες στην Ουγγαρία, αποτέλεσαν από μόνα τους κοσμοϊστορικές εξελίξεις που σημάδεψαν εκείνη τη χρονιά και την πορεία της Αριστεράς στη συνέχεια.

Αλλά υπάρχει μια ευρύτερη διάσταση δεμένη με εκείνη την καμπή. Το κάλεσμα που απευθύνει το «Σοσιαλισμός από τα κάτω» ξεκινάει με τη φράση ότι «το 1956 είναι μια χρονιά που δείχνει ότι η ιστορία προχωράει με άλματα». Τέτοιες χρονιές έχουν μια ξεχωριστή θέση για τον κόσμο της Αριστεράς, για τους ανθρώπους που αναζητούν τους τρόπους για να αλλάξει ο κόσμος.

Γαλλία, Το Κίνημα Ενάντια Στη Μεταρρύθμιση Των Εργασιακών Σε Κρίσιμη Καμπή

Από την Εργατική πάλη Οκτωβρίου
 

Έπειτα από έξι μήνες μικρών και μεγάλων κινητοποιήσεων, κατά τους οποίους έλαβαν χώρα 14 πανεθνικές “ημέρες δράσης” ενάντια στην αντεργατική μεταρρύθμιση των εργασιακών σχέσεων (γνωστή ως “νόμο Κομρί”), το κίνημα στη Γαλλία βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή.

Μεταξύ άλλων, μέσα στο καλοκαίρι είχε πραγματοποιηθεί η μεγάλη απεργιακή διαδήλωση στις 14 Ιουνίου, όταν τα εργατικά συνδικάτα και οι ενώσεις φοιτητών και μαθητών οργάνωσαν πανεθνική ημέρα δράσης στο Παρίσι. Οι διαδηλωτές, που είχαν συγκεντρωθεί σε 17 διαφορετικές πλατείες της πόλης (ένα εκατομμύριο στο Παρίσι και άλλες 300.000 στην υπόλοιπη χώρα) αντιμετώπισαν την κρατική καταστολή σε μια πορεία που είχε διαρκέσει 7 ώρες. Οι δημόσιες υπηρεσίες και οι περισσότεροι κλάδοι του ιδιωτικού τομέα είχαν νεκρώσει. Η τεράστια μαχητική κινητοποίηση στις 14 Ιούνη, από την οποία ξεπήδησαν διάφορες τοπικές συνελεύσεις αγώνα, είχε αποδείξει την αντοχή και την αποφασιστικότητα εργαζομένων και νεολαίας για συνέχιση του αγώνα μέχρι τέλους.

Κάτω από αυτήν την πίεση της εργατικής και νεολαιίστικης βάσης, οι ηγεσίες των διαφόρων εργατικών ομοσπονδιών της Γαλλίας συνέχιζαν τον αγώνα μέσα σ’ ένα εξαιρετικά δυσμενές περιβάλλον καταστολής με αφορμή είτε τη διεξαγωγή του ποδοσφαιρικού EURO είτε την υποτιθέμενη αντιμετώπιση της τρομοκρατίας.

Να Αναμετρηθούμε Με Την Επίθεσή Τους Και Την Υποχώρησή Μας / του Δημήτρη Γκόβα

του Δημήτρη Γκόβα

Όσο πιο γρήγορα τελειώσουμε με τις αυταπάτες μιας «κοινοβουλευτικής ελπίδας», μιας δήθεν «έστω πιο ήπιας διαχείρισης» ή του μεγάλου ψέματος ότι δεν υπάρχει εναλλακτική και άλλος δρόμος, τόσο πιο αποφασιστικά και πιο γρήγορα θα αναπτυχθούν οι ταξικές συγκρούσεις που είναι απαραίτητες για να αλλάξει η κατάσταση. Η καθυστέρηση είναι μεγάλη, οι δυσκολίες πολλές, οι αγώνες αναντίστοιχοι της επίθεσης. Μπροστά στους εργαζόμενους το μέλλον εμφανίζεται παγιδευμένο σε ένα περιβάλλον εργασιακής ζούγκλας, καταπίεσης, πολεμικών εξάρσεων, προσφυγιάς, ανεργίας και φτώχειας. Η ανάπτυξη, όταν και όπως έρθει, θα σκοτώσει ότι άφησε όρθιο η κρίση τους. Όπως και αν την ονομάσουν, «δίκαιη», «επιχειρηματική και επενδυτική», «παραγωγική», κ.ο.κ. στο έδαφος της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, ανάπτυξη σημαίνει εργασιακή ζούγκλα, τεράστια ποσοστά ανεργίας, μισθοί πείνας κλπ. Ανάπτυξη στον καπιταλισμό σημαίνει αύξηση των κερδών και των οικονομικών δεικτών, όχι καλύτερη ζωή για την κοινωνική πλειονότητα.

ΜΜΕ Και Χειραγώγηση

«Ο σκλάβος που δεν συνειδητοποιεί τη σκλαβιά του είναι απλούστατα σκλάβος. Ο σκλάβος που συνειδητοποιεί τη σκλαβιά του και αγωνίζεται ενάντια της είναι επαναστάτης. Ο σκλάβος που καμαρώνει τις ομορφιές της ζωής στη σκλαβιά είναι τσιράκι και κάθαρμα, άξιος περιφρόνησης                         .                                                                                                                                    

 Β.Ι.Λένιν

Η κυρίαρχη ιδεολογία παράγεται από την κυριαρχία στα μέσα παραγωγής. Στα 1840 στη «Γερμανική Ιδεολογία» οι Μαρξ και Ένγκελς έγραφαν : «Οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης είναι σε κάθε εποχή οι κυρίαρχες ιδέες. Με άλλα λόγια η τάξη που είναι κυρίαρχη υλική δύναμη της κοινωνίας είναι ταυτόχρονα η κυρίαρχη πνευματική δύναμη. Η τάξη που έχει στη διάθεση της τα μέσα της υλικής παραγωγής, διαθέτει, συνακόλουθα, τα μέσα της πνευματικής παραγωγής, έτσι ώστε, σε γενικές γραμμές, οι ιδέες αυτών που στερούνται των μέσων της πνευματικής παραγωγής υποτάσσονται σε αυτά. Οι κυρίαρχες ιδέες δεν είναι τίποτα άλλο από την ιδεατή έκφραση των κυρίαρχων υλικών σχέσεων, είναι οι κυρίαρχες υλικές σχέσεις που συλλαμβάνονται ως ιδέες, άρα είναι η έκφραση των σχέσεων που κάνουν μια τάξη κυρίαρχη, επομένως οι ιδέες της κυριαρχία της. Τα άτομα που αποτελούν την κυρίαρχη τάξη … καθορίζουν ως κυρίαρχη τάξη όλη την έκταση και τα όρια μιας ιστορικής εποχής… επομένως, μεταξύ άλλων, κυριαρχούν επίσης ως στοχαστές, ως παραγωγοί ιδεών και ρυθμίζουν την παραγωγή και διανομή των ιδεών της εποχής τους ».

ΟΥΤΟΠΙΚΟΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ

Τον 19ο αιώνα οι θεωρίες για τη δημιουργία μίας ουτοπικής κοινωνίας διαδίδονται στην Ευρώπη και προκαλούν αίσθηση. Μην ξεχνάμε ότι η Γαλλική επανάσταση έχει προηγηθεί και μαζί με την τεχνολογική πρόοδο της εποχής συντελεί στη σάρωση της πίστη, του θρησκευτικού φανατισμού και της αριστοκρατίας. Η Γαλλική επανάσταση έδειξε ότι ακόμα και οι βασιλιάδες πεθαίνουν. Η εξουσία πλέον αμφισβητείται. Τα πάντα φαντάζουν δυνατά. Ακόμα και η δημιουργία ενός επίγειου παραδείσου …
Σίγουρα ο ουτοπικός σοσιαλισμός ομοιάζει με τα χιλιαστικά κινήματα του μεσαίωνα στην αναζήτηση της επίγειας ευτυχίας και στην άμεση κατάργηση της εξουσίας. Όμως ο ουτοπικός σοσιαλισμός του 19ου αι αποκτά πλέον ξεκάθαρα πολιτική και κοινωνική κατεύθυνση. Το θρησκευτικό συναίσθημα έχει πλέον ξεπεραστεί από τους επαναστάτες. Έτσι τη θέση του Καμπανέλλα και λοιπόν χριστιανών ουτοπιστών έρχονται να πάρουν οι Ουτοπικοί Σοσιαλιστές. Η επιστήμη γίνεται το ιδανικό διαβατήριο για μία καλύτερη κοινωνία. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν οι Ουτοπικοί σοσιαλιστές. Οι τελευταίοι, πριν τους μαρξιστές και τους αναρχικούς, θα στηλιτευόσουν τον καπιταλισμό και θα βάλουν τις βάσεις για το κτίσιμο μίας νέας κοινωνίας.

80 Χρόνια Από Τη Συγγραφή Της «Προδομένης Επανάστασης» Από Τον Λέον Τρότσκι

Από την Εργατική Πάλη Σεπτεμβρίου

Το καλοκαίρι του 1936, ο Λέον Τρότσκι ολοκληρώνει τη συγγραφή της «Προδομένης Επανάστασης», ενός από τα πιο φημισμένα έργα του, παρουσιάζοντας την πρώτη ολοκληρωμένη μαρξιστική ανάλυση του φαινομένου του γραφειοκρατικού εκφυλισμού ενός εργατικού κράτους.

Η σοσιαλιστική επανάσταση, κόντρα στις προβλέψεις του Μαρξ, θριάμβευσε πρώτα όχι σε μια αναπτυγμένη καπιταλιστική χώρα, αλλά στην αχανή τσαρική αυτοκρατορία, που σε πολλές πτυχές της οικονομικής και κυρίως πολιτιστικής της ανάπτυξης βρισκόταν ακόμα σε μεσαιωνικό στάδιο. Οι μπολσεβίκοι και η ηγεσία τους είχαν επίγνωση των δυσκολιών, βασίζονταν όμως στο επαναστατικό παράδειγμα που θα έδιναν στους εργάτες της αναπτυγμένης Δύσης και στην προοπτική σχετικά γρήγορων επαναστατικών νικών εκεί, ιδιαίτερα στη Γερμανία. Η επέκταση της επανάστασης στην Ευρώπη εμποδίστηκε από την προδοσία της σοσιαλδημοκρατίας, που δεν δίστασε να προβεί σε εγκλήματα για να κρατήσει όρθιο το καπιταλιστικό καθεστώς. Στην ίδια τη Ρωσία, οι μπολσεβίκοι είχαν να αντιμετωπίσουν την ένοπλη αντεπανάσταση των λευκών φρουρών και την ιμπεριαλιστική επέμβαση.

ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ :H Eπιθανάτια Kρίση Tης Ευρωπαϊκής Ένωσης Eλπίδα Aνάτασης Για Το Εργατικό Κίνημα

Ενώ τα εργασιακά μέτρα του 3ου Μνημονίου απειλούν να μετατρέψουν τους Έλληνες εργάτες σε ιδανικούς δούλους για υποψήφιους «επενδυτές»-άρπαγες, μπροστά μας ανοίγεται μια ιστορική ευκαιρία: Είναι η βαθιά κρίση της καπιταλιστικής Ε.Ε., που πρέπει η πανευρωπαϊκή εργατική μας τάξη να την εκμεταλλευτεί για να περάσει στην αντεπίθεση.

Η εργατική μας τάξη χρειάζεται πάνω απ’ όλα μια ηγεσία. Μια ηγεσία που δεν θα την τραβάει η αστική τάξη από τη μύτη, αλλά που θα αγωνίζεται αδιάλλακτα για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

1. Μπορεί το κλίμα μιας σχετικής «ηρεμίας» να κυριαρχεί ακόμα γύρω μας, αλλά στην πραγματικότητα τούτο το φθινόπωρο συσσωρεύονται εκρηκτικές αντιθέσεις, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Πίσω μας έχουμε την ιστορική εξέλιξη του Brexit, που έχει ανοίξει έναν δρόμο διάλυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και μπροστά μας έχουμε την κομβικής σημασίας μάχη του εργασιακού, από την οποία θα κριθεί αν η ελληνική εργατική μας τάξη θα μπορέσει να κερδίσει «έδαφος» στην πάλη της για επιβίωση, ή θα βυθιστεί ακόμα περισσότερο στο φάσμα της τριτοκοσμοποίησης.

Ιστορία : 25 Χρόνια Από Το «Πραξικόπημα» Του Αυγούστου Του 1991 Στην ΕΣΣΔ

 Σωφρόνης Παπαδόπουλος

Στις 19 Αύγουστου 1991, μια ομάδα ανώτατων στελεχών του ΚΚΣΕ (Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης) και του σοβιετικού κράτους ανακοίνωσε τη δημιουργία της Κρατικής Επιτροπής Έκτακτης Ανάγκης (ΚΕΕΑ)[1], δηλώνοντας πως για «λόγους υγείας» ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ δεν μπορεί να ασκήσει τα καθήκοντά του. «Συνέλαβαν» τον Μ. Γκορμπατσόφ[2] (βρισκόταν στη θερινή προεδρική κατοικία στην Κριμαία), κίνησαν κάποιες στρατιωτικές μονάδες, κυρίως στην πρωτεύουσα Μόσχα, αλλά όλα ήταν τόσο πρόχειρα οργανωμένα και κυρίως χωρίς την παραμικρή υποστήριξη από το σοβιετικό προλεταριάτο, που μέσα σε 2–3 μέρες (21 Αυγούστου) το «πραξικόπημά» τους κατάρρευσε. Το αποτυχημένο «πραξικόπημα» ενίσχυσε ακόμη περισσότερο –ουσιαστικά τον έκανε κυρίαρχο των πολιτικών εξελίξεων του αποσυντιθέμενου ΚΚΣΕ και της παραπαίουσας ΕΣΣΔ– τον Μπορίς Γιέλτσιν, πράγμα που σε λίγους μήνες, τον Δεκέμβρη του 1991, οδήγησε στη διάλυση του σοβιετικού κόμματος και του πρώτου Εργατικού Κράτους στον Κόσμο.[3]

Le mort saisit le vif!/Ο πεθαμένος αδράχνει τον ζωντανό[4]

Η σταλινική γραφειοκρατία αφού:

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ, ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ / Του Θ. Κουτσουμπού

(Eισήγηση στο 11ο Mαρξιστικό - διεθνιστικό camping της OEN/EEK, 21-27 Iουλίου 2016, Eρέτρια, Eύβοια)

Θόδωρος Kουτσουμπός

1. Εισαγωγή

Mετά το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος υπέρ του Brexit ο ηγέτης της ακροδεξιάς Φάρατζ δήλωσε επιγραμματικά: «Tο τζίνι του ευρωσκεπτικισμού βγήκε από το μπουκάλι».

Στην πραγματικότητα πολλά «τζίνια» έχουν βγει από το μπουκάλι, τόσο δεξιά και αντεπαναστατικά όσο και αριστερά και επαναστατικά. Oκτώ χρόνια μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, η εποχή των πολέμων, των επαναστάσεων και αντεπαναστάσεων έχει επιστρέψει. Στην αιχμή του χρόνου η ιστορία εκδικείται αυτούς που προέβησαν στην ύβρι να προβλέψουν το τέλος της και διεκδικεί τα δικαιώματά της. Aυτήν την περίοδο γράφεται η ιστορία, και ως συνήθως γράφεται με σκληρό τρόπο…

Έναν Αιώνα Πριν, Ο Λένιν Προβλέπει Με Ακρίβεια Τον Ουτοπικό Και Αντιδραστικό Χαρακτήρα Της Ευρωπαϊκής Ένωσης

«Οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης στις συνθήκες του καπιταλισμού θα ισοδυναμούσαν με συμφωνία για το μοίρασμα των αποικιών. Στον καπιταλισμό, όμως, δεν μπορεί να υπάρξει άλλη βάση, άλλη αρχή μοιρασιάς εκτός από τη δύναμη. Ο δισεκατομμυριούχος δεν μπορεί να μοιράσει με οποιονδήποτε άλλο το “εθνικό εισόδημα” μιας καπιταλιστικής χώρας παρά μόνο “ανάλογα με το κεφάλαιο” (κι ακόμη πρέπει να προσθέσουμε ότι το μεγαλύτερο κεφάλαιο θα πάρει περισσότερα απ’ όσα του αναλογούν). Καπιταλισμός σημαίνει ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και αναρχία στην παραγωγή.

Το να κηρύσσει κανείς μια “δίκαιη” μοιρασιά του εισοδήματος σε μια τέτοια βάση είναι προυντονισμός, στενοκεφαλιά μικροαστού και φιλισταίου… Στις συνθήκες του καπιταλισμού είναι αδύνατη μια ισόμερη οικονομική ανάπτυξη των διαφόρων οικονομιών και των διαφόρων κρατών. Στις συνθήκες του καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρχουν άλλα μέσα για την αποκατάσταση από καιρό σε καιρό της παραβιασμένης ισορροπίας εκτός από τις βιομηχανικές κρίσεις και τους πολέμους... Φυσικά, είναι δυνατές προσωρινές συμφωνίες ανάμεσα σε καπιταλιστές και ανάμεσα σε κράτη. Μ’ αυτή την έννοια, μπορεί να δημιουργηθούν και οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης σαν συμφωνία των Ευρωπαίων καπιταλιστών... Με ποιο σκοπό; Μόνο με το σκοπό να πνίξουν από κοινού τον σοσιαλισμό στην Ευρώπη και να περιφρουρήσουν από κοινού τις ληστεμένες αποικίες ενάντια στην Ιαπωνία και την Αμερική… Οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς είναι είτε απραγματοποίητες είτε αντιδραστικές’.

                                                                                                   

Για το σύνθημα των Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, εφημερίδα «Σοτσιαλντεμοκράτ», 23.8.1915

Δημοσιεύθηκε στην εφ. Σοσισαλιστική Προοπτικη, Ιούνιος 2016

Επανεμφάνιση Στο Προσκήνιο Της Εργατικής Ταξικής Υποκειμενικότητας

Ανέστης Ταρπάγκος

Οι πρόσφατες συγκεντρώσεις και πορείες με αφορμή τα φετινά εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, ανέδειξαν μια ιδιαίτερη αντιφατικότητα που χαρακτηρίζει την σημερινή συγκυρία της αντιμνημονιακής παρέμβασης και της παρουσίας της εργατικής τάξης.

Από τη μια πλευ­ρά, το αρι­στε­ρό κί­νη­μα, παρά την πο­λυ­διά­σπα­σή του, ανέ­δει­ξε τρεις ξε­χω­ρι­στές πο­ρεί­ες δια­μαρ­τυ­ρί­ας, που κα­τέ­γρα­ψαν μια σχε­τι­κή συμ­με­το­χή, δη­λα­δή του ΠΑΜΕ στην Πλα­τεία Αρι­στο­τέ­λους, Πρω­το­βάθ­μιων Σω­μα­τεί­ων στην Κα­μά­ρα και της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας στο Άγαλ­μα Βε­νι­ζέ­λου. Απε­να­ντί­ας η συ­γκέ­ντρω­ση του θε­σμι­κού συν­δι­κα­λι­σμού των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ΕΚΘ, όπου κυ­ριαρ­χούν οι δυ­νά­μεις του ερ­γο­δο­τι­κού και κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού, ήταν εντε­λώς απο­ψι­λω­μέ­νη, με την πα­ρου­σία ολι­γο­πρό­σω­πων αντι­προ­σω­πειών από ελά­χι­στους συν­δι­κα­λι­στι­κούς χώ­ρους. Εντού­τοις οι τρεις πο­ρεί­ες των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς, δεν συ­σπεί­ρω­ναν ου­σια­στι­κά παρά ένα πο­λι­τι­κό δυ­να­μι­κό. Ο κύ­ριος όγκος των δυ­νά­με­ων της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας, της ανερ­γί­ας, των συ­ντα­ξιού­χων, που είχαν πλαι­σιώ­σει το πεδίο της εκλο­γι­κής ανό­δου και επι­κρά­τη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ «απου­σί­α­ζε»: Εμ­φα­νί­ζει δη­λα­δή χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά πρό­σκαι­ρης «από­συρ­σης» από το προ­σκή­νιο, πράγ­μα που εγκα­λεί σε μια σε βάθος πο­λι­τι­κό – κοι­νω­νι­κή ανά­λυ­ση και διε­ρεύ­νη­ση.

ΚΚΕ : Αγώνας για έξοδο από την ΕΕ… μετά την λαϊκή εξουσία!

Γιώργος Κρεασίδης

Σαφή μετατόπιση του ΚΚΕ στο θέμα της αποδέσμευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με την ουσιαστική εγκατάλειψη αυτού του κρίσιμου στόχου για το λαϊκό κίνημα, δείχνουν μια σειρά από πρωτοβουλίες, άρθρα και δηλώσεις. Γίνεται φανερό ότι δεν ήταν τυχαία η άρνηση του γραμματέα του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπα λίγες μέρες πριν το βρετανικό δημοψήφισμα, να τοποθετηθεί υπέρ της εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ, στο πλευρό των εργατικών και κομμουνιστικών δυνάμεων που συσπειρώθηκαν στην καμπάνια για το Lexit.

Αυτό γίνεται στο όνομα της σύνδεσης της αποδέσμευσης με την αντικαπιταλιστική επανάσταση. Ουσιαστικά η αποδέσμευση χαρακτηρίζεται προσχώρηση σε μια αστική εναντίωση στην ΕΕ, καθώς το ΚΚΕ σαν σύνδεση με την επαναστατική στρατηγική δεν περιγράφει το δέσιμο του στόχου της αποδέσμευσης με τους λαϊκούς αγώνες και το άνοιγμα του δρόμου για ανατρεπτικές και επαναστατικές εξελίξεις, αλλά την ρήξη με την ΕΕ αφού έχει ξεκινήσει ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός. Είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση του Δ. Κουτσούμπα στο προεκλογικό ντιμπέιτ πέρσι, σε διαφοροποίηση με την άποψη για έξοδο από την ευρωζώνη, πως η θέση του ΚΚΕ είναι «να πάρεις την ιδιοκτησία του πλούτου που παράγεται με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και φιλολαϊκή ανάπτυξη και μέσα σε αυτόν τον δρόμο να δεις την αποδέσμευση από την ΕΕ».

Μαρξισμός Και Κομμουνιστική Χειραφέτηση / του Γ. Ρούση

Γιώργος Ρούσης

Ομότιμος καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου

 

Στο άρθρο που ακολουθεί επιχειρείται αρχικά η ανατροπή της αντίληψης ότι ο μαρξισμός είναι απλώς μια επιστημονική μέθοδος και τίποτε παραπάνω, καθώς και της αντίληψης που παραβλέπει το κομμουνιστικό όραμα των κλασικών και ανάγει τα μέσα που οδηγούν σ’ αυτό σε αυτοσκοπό. Στη συνέχεια προσδιορίζεται το περιεχόμενο του κομμουνιστικού οράματος, που δεν είναι άλλο από τη χειραφέτηση του ανθρώπου και την κυριαρχία της ελεύθερης δραστηριότητας. Ακολουθεί η ανάλυση τόσο των αντικειμενικών όσο και των υποκειμενικών προϋποθέσεων της κομμουνιστικής χειραφέτησης και τεκμαίρεται η αναγκαιότητα της επανάστασης για να οδηγηθούμε σε αυτήν. Τέλος, εξηγείται για ποιους λόγους είναι, κατά τους κλασικούς, αναγκαία μια κατώτερη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας και παρουσιάζεται συνοπτικά το περιεχόμενο αυτής της φάσης της δικτατορίας του προλεταριάτου ή σοσιαλισμού.

Ο Νέος Δικομματισμός Και Η «Διαπαιδαγώγηση» Της Κοινωνίας Στην Πολιτική Αφασία / του Π. Κοσμά

«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη (…) Ανεπαισθήτως με έκλεισαν από τον κόσμον έξω»  

Κ.Π. Καβάφης

«Ανε­παι­σθή­τως», αλλά με τον πλέον συ­στη­μα­τι­κό τρόπο δια­μορ­φώ­νε­ται ένα νέο πο­λι­τι­κό «σκη­νι­κό». Με­γά­λοι χο­ρη­γοί και πρω­τα­γω­νι­στές συ­νά­μα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και η ΝΔ, το πο­λι­τι­κό «δί­δυ­μο» του νέου μνη­μο­νια­κού δι­κομ­μα­τι­σμού, μαζί φυ­σι­κά με τους μι­ντια­κούς μη­χα­νι­σμούς του αστι­κού-μνη­μο­νια­κού κα­θε­στώ­τος. Ένα σκη­νι­κό όπου πε­ρισ­σεύ­ει ο κομ­μα­τι­κός αντα­γω­νι­σμός, πλη­θω­ρι­κός, κα­θη­με­ρι­νός, συχνά «δι’ ασή­μα­ντον αφορ­μήν», την ίδια στιγ­μή που απου­σιά­ζουν έστω και ίχνη ου­σια­στι­κών προ­γραμ­μα­τι­κών και πο­λι­τι­κών δια­φο­ρών ανά­με­σα στους με­γά­λους «αντα­γω­νι­στές».

Τα δελ­τία ει­δή­σε­ων είναι γε­μά­τα με τις στε­ρε­ό­τυ­πες «επι­κές» εκ­φρά­σεις όπως «θύ­ελ­λα αντι­δρά­σε­ων», «σκλη­ρή απά­ντη­ση», «οξύ­νε­ται η πο­λι­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση» κ.λπ. Η συ­νέ­χεια ωστό­σο είναι σχε­δόν πάντα αδιά­φο­ρη, βα­ρε­τή, ασή­μα­ντη. «Προ­σέ­βα­λε» αρ­θρο­γρά­φος της «Αυγής» τον Πύρρο Δήμα και την Κα­τε­ρί­να Στε­φα­νί­δη; Θύ­ελ­λα ανταλ­λα­γής δη­λώ­σε­ων κομ­μα­τι­κών στε­λε­χών και εκ­προ­σώ­πων Τύπου των κομ­μά­των, ανα­κοι­νώ­σεις κ.λπ. Θα­λάσ­σιο δυ­στύ­χη­μα με νε­κρούς στην Αί­γι­να; Νέα «θύ­ελ­λα» κομ­μα­τι­κού αντα­γω­νι­σμού. Εγκαί­νια του αε­ρο­δρο­μί­ου της Πάρου και του νο­σο­κο­μεί­ου της Σα­ντο­ρί­νης; Αντι­πα­ρά­θε­ση με γεύ­σεις από τον αλή­στου μνή­μης δι­κομ­μα­τι­σμό ΝΔ και ΠΑΣΟΚ των προη­γού­με­νων δε­κα­ε­τιών. Δη­λώ­σεις, αντι­δη­λώ­σεις και κα­ταγ­γε­λί­ες με οποια­δή­πο­τε αφορ­μή.

Ο Καλύτερος Τρόπος Να Τιμήσουμε Τον Άρη Είναι Να Απορρίψουμε Τη Στρατηγική Της Ήττας

 Σαν σήμερα γεννιέται ο Άρης Βελουχιώτης προς τιμή του μεγάλου επαναστάτη και καπετάνιου του ΕΛΑΣ δημοσιεύουμαι ένα άρθρο του συντρόφου Λέανδρου Μπόλαρη στην Εργατική Αλληλεγγύη (10-6-2015).

Η επέτειος των εβδομήντα χρόνων από τη «τελευταία μάχη του Άρη Βελουχιώτη» (ο τίτλος της εισήγησης του σ. Δ. Λιβιεράτου στο Μαρξισμό 2015, βλέπε προηγούμενο φύλλο της Ε.Α) αξίζει να τιμηθεί από την Αριστερά και ιδιαίτερα την επαναστατική. Αν η λέξη Βάρκιζα έχει γίνει συνώνυμο της προδοσίας και του ξεπουλήματος, η φιγούρα του Άρη συμβολίζει το δρόμο της ρήξης.

Όμως, δεν πρέπει να μείνουμε εκεί. Η συζήτηση για τη στρατηγική της Αριστεράς σε εκείνη την συγκλονιστική περίοδο έχει ξανανάψει. Παράδειγμα, οι κριτικές της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ στην πολιτική των λαϊκών μετώπων και του «αντιφασιστικού πολέμου» στις δεκαετίες του ’30 και του ’40. Χρειάζεται λοιπόν να συζητήσουμε πολιτικά για τον Βελουχιώτη, την ανταρσία του, τη δύναμή της αλλά και τα όριά της.

Μια άποψη που έχει διατυπωθεί από διάφορες πλευρές (πιο ανοιχτά από τον Γρ. Φαράκο πρώην γ.γ. του ΚΚΕ) είναι ότι η «απειθαρχία» του Βελουχιώτη ήρθε σε μια στιγμή άκαιρη, όταν όλα είχαν κριθεί: οι Σύμμαχοι είχαν χωρίσει την Ευρώπη σε σφαίρες επιρροής στην συνάντησή τους στην Γιάλτα (Φλεβάρης 1945) και το κίνημα στην Ελλάδα είχε ηττηθεί τον Δεκέμβρη. Ο κόσμος της Αριστεράς δεν ήθελε ρήξεις, ήθελε να πάρει ανάσα. Κι αυτό που χρειαζόταν ήταν μια «ρεαλιστική» ηγεσία.

Η ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 23ΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1923

Στις 23 Αυγούστου του 1923 στρατός και αστυνομία επιτίθενται σε συγκεντρωμένους απεργούς στο Πασαλιμάνι. 11 νεκροί εργάτες, 100 τραυματίες και 500 περίπου συλλήψεις.

Ιούνιος του 1923. Στην εξουσία βρίσκεται η λεγόμενη «Επαναστατική Κυβέρνησις», των Πλαστήρα, Γονατά. Με πρωθυπουργό τον Στυλιανό Γονατά. Στην πράξη πρόκειται για μια στρατιωτική κυβέρνηση, η οποία παρά τις όποιες διακηρύξεις της περί προοδευτισμού, αστικού εκσυγχρονισμού του τόπου και αριστεροσύνης, δεν έπαυε να ήταν μια κοινή στρατιωτική χούντα, με όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά ενός καπιταλιστικού κράτους «έκτακτης ανάγκης».

Ένα ιδιαίτερο γνώρισμα του συγκεκριμένου κυβερνητικού σώματος, είναι ότι για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία απουσιάζουν παντελώς τα προσχήματα περί ταξικής ουδετερότητας του κράτους. Ταυτίζονται ανοικτά και απροκάλυπτα το αστικό κράτος με τα εργοδοτικά συμφέροντα, το αστικό κράτος με την αστική τάξη. Υπουργός Οικονομικών της «Επανάστασης», καθώς και υπεύθυνος για ζητήματα εργατικής πολιτικής, ήταν ο συνειδητοποιημένος για τα συμφέροντα της τάξης του, ο μεγαλοβιομήχανος Ανδρέας Χατζηκυριάκος. Ένας άνθρωπος, που ήταν φανατικά εχθρός κάθε συνδικαλιστικής και πολιτικής δραστηριότητας των εργαζομένων.

Πριν 80 Χρόνια: οι δίκες της Μόσχας / του Λ. Μπόλαρη

Ο Πρόεδρος της Κομμουνιστικής ΔΙεθνούς Γκριγκόρι Ζινόβιεφ 

 

Λέανδρος Μπόλαρης 

Στις 19 Αυγούστου του 1936 μια μεγάλη δίκη ξεκίνησε στη Μόσχα. Αυτοί που κάθονταν στο εδώλιο κατηγορούνταν για εντυπωσιακά εγκλήματα. Ότι τον Δεκέμβρη του 1934 είχαν οργανώσει τη δολοφονία του Σεργκέι Μ. Κίροφ, του γραμματέα της κομματικής οργάνωσης του Λένινγκραντ, δηλαδή του «αφεντικού» της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης της Ρωσίας. Κι όχι μόνο αυτό αλλά σχεδίαζαν να δολοφονήσουν όλη την ανώτερη ηγεσία της χώρας και τον ίδιο τον Στάλιν. Όταν στις 24 Αυγούστου ο εισαγγελέας Βισίνσκι έκανε την αγόρευσή του ζήτησε «αυτά τα λυσσασμένα σκυλιά να τουφεκιστούν όλοι!»

Σε αυτά τα «σκυλιά» -οι κατηγορούμενοι ήταν συνολικά 16- συγκαταλέγονταν o Ζινόβιεφ, μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΣΔΕΚΡ) από το 1901 και των μπολσεβίκων από το 1903, μέλος της ΚΕ των μπολσεβίκων το 1917, και πρόεδρος της Κομμουνιστικής Διεθνούς μέχρι το 1926, ο Κάμενεφ, μέλος του κόμματος από το 1901, της ΚΕ των μπολσεβίκων και αναπληρωτής του Λένιν σαν πρόεδρος του συμβουλίου των λαϊκών επιτρόπων (πρωθυπουργός), ο Ιβάν Σμιρνόφ, εργάτης μέλος του ΣΔΕΚΡ από το 1899, μπολσεβίκος από το 1903, επικεφαλής των σοβιέτ και του κόκκινου στρατού που τσάκισε την αντεπανάσταση στα Ουράλια και την Σιβηρία το 1918-20.

20 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1940 ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΤΑΙ Ο ΛΕΟΝ ΤΡΟΤΣΚΙ, ΕΝΑΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Για την μαύρη επέτειο της δολοφονίας του Λ.Τρότσκι, αναδημοσιεύουμε σχετικό άρθρο του 2010.

70 Χρόνια από την δολοφονία του Λέοντα Τρότσκι: Ένας επαναστάτης από το μέλλον

Τι σημασία μπορεί να έχει σήμερα, το 2010, για μιαν εργατική τάξη αντιμέτωπη με τις προκλήσεις της χειρότερης παγκόσμιας κρίσης στην Ιστορία του καπιταλισμού,  ο φόνος στο Μεξικό, πριν εβδομήντα χρόνια, του εξόριστου μπολσεβίκου ηγέτη Λέοντα Τρότσκυ;

Το ερώτημα μπορεί να μην έχει νόημα για όσους έχουν σβήσει με μονοκοντυλιά την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, ή  επιλέγουν μια στρεβλή εικόνα που συντηρεί τις αντικομμουνιστικές ή σταλινικές προκαταλήψεις τους ή κηρύσσουν την ιστορική αμνησία, στο όνομα τάχα μιας «επανίδρυσης»  ενός «κομμουνισμού» άμεμπτου από το «προπατορικό αμάρτημα» της πρώτης νικηφόρας εφόδου στον ουρανό το 1917, της τραγωδίας που ακολούθησε και της διάλυσης της χώρας των Σοβιέτ το 1991. Η εργατική τάξη, όμως, και προπαντός η επαναστατική της πρωτοπορία δεν μπορεί να προχωρήσει λοβοτομημένη και χωρίς Ιστορία.

Καρλ Λίμπκνεχτ 1871 – 1919

Γερμανός πολιτικός και δικηγόρος. Συνιδρυτής με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ της Ένωσης Σπάρτακος (Spartakusbund στα γερμανικά), της αριστερής ριζοσπαστικής πολιτικής οργάνωσης που μετεξελίχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Γερμανίας. Είναι γνωστός για την αντίθεσή του στη συμμετοχή της Γερμανίας στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και τον ρόλο του στην Εξέγερση των Σπαρτακιστών τον Ιανουάριο 1919.

Ο Καρλ Λίμπκνεχτ (Karl Liebknecht) γεννήθηκε στη Λειψία στις 13 Αυγούστου 1871. Ήταν γιος του Βίλχελμ Λίμπκνεχτ, ιδρυτικού μέλους του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος της Γερμανίας (από το 1891 Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα της Γερμανίας) και της δεύτερης συζύγου του Ναταλίε Ρεχ. Με την οικονομική βοήθεια του κόμματος σπούδασε νομικά και πολιτική οικονομία στα Πανεπιστήμια Λειψίας και Βερολίνου. Τη διετία 1893-1894 υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία και το 1900 άνοιξε δικηγορικό γραφείο στο Βερολίνο, μαζί με τον αδελφό του Τέοντορ. Την ίδια χρονιά έγινε μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και παντρεύτηκε τη Γιούλια Παραντίς, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά.

Ως δικηγόρος, ο Λίμπκνεχτ υπερασπιζόταν συχνά αριστερούς πολίτες, που κατηγορούνταν για σοσιαλιστική προπαγάνδα και δεν έχανε την ευκαιρία να περνά πολιτικά μηνύματα, καταγγέλλοντας το στρατοκρατικό καθεστώς που κυβερνούσε τη Γερμανία. Το 1907 έγινε πρόεδρος της νεολαίας της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, θέση που διατήρησε έως το 1910.

ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΕΝΓΚΕΛΣ

Β. Ι. Λένιν

ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΕΝΓΚΕΛΣ

Ποιος πυρσός του πνεύματος έσβησε
Ποια να χτυπάει σταμάτησε καρδιά!

Στις 5 του Αυγούστου 1895 πέθανε στο Λονδίνο ο Φρίντριχ Ένγκελς. Μετά από το φίλο του, τον Καρλ Μαρξ (που πέθανε το 1883), ο Ένγκελς ήταν ο πιο επιφανής σοφός και δάσκαλος του σύγχρονου προλεταριάτου του πολιτισμένου κόσμου. Από τότε που το πεπρωμένο ένωσε τους Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς, το έργο όλης της ζωής των δυο φίλων έγινε το κοινό τους έργο. Συνεπώς, για να καταλάβει κανείς τι έκανε ο Φρίντριχ Ένγκελς για το προλεταριάτο, πρέπει ν’ αφομοιώσει καλά τη σημασία τής διδασκαλίας και της δράσης του Μαρξ στην ανάπτυξη του σύγχρονου εργατικού κινήματος. Πρώτοι ο Μαρξ και ο Ένγκελς έδειξαν, ότι η εργατική τάξη με τις διεκδικήσεις της είναι το αναγκαίο γέννημα του σύγχρονου οικονομικού καθεστώτος, που μαζί με την αστική τάξη δημιουργεί και οργανώνει αναπόφευκτα και το προλεταριάτο∙ έδειξαν ότι την ανθρωπότητα δε θα την απαλλάξουν από τις συμφορές που τη δέρνουν σήμερα, οι καλοπροαίρετες προσπάθειες ορισμένων ευγενικών προσωπικοτήτων, αλλά η ταξική πάλη του οργανωμένου προλεταριάτου. 

Ογδόντα Χρόνια Από Τις Δίκες Της Μόσχας

Συντάκτης: Δημήτρης Κατσορίδας*

Οι Δίκες της Μόσχας, οι οποίες ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 1936, έμειναν γνωστές στην Ιστορία επειδή οδήγησαν στην καταδίκη και την εκτέλεση εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων από το 1936 μέχρι το 1938 στη Σοβιετική Ενωση.

Μεταξύ των καταδικασθέντων ήταν και πολλά παλαιά μέλη και κορυφαία στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος (των μπολσεβίκων), οι οποίοι έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο κατά τη διάρκεια της ρωσικής Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης το 1917 και στον εμφύλιο πόλεμο.

Ομως, πριν αναφερθούμε στις Δίκες της Μόσχας, είναι αναγκαίο να επισημάνουμε ότι η ρωσική επανάσταση ήταν το αποτέλεσμα της εξαθλίωσης και της τρομοκρατίας που είχε επιβάλει το τσαρικό καθεστώς σε ευρύτερες λαϊκές μάζες.

Η επανάσταση αποτέλεσε τη μόνη επιλογή που είχαν η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα για να επιλύσουν τα προβλήματά τους, δηλαδή να πάρουν την τύχη στα χέρια τους, καταλαμβάνοντας την εξουσία.

Αναρχισμός & Αναρχοσυνδικαλισμός 1920-1930 Δ’ Μέρος

Δημοσιεύουμε το όγδοο κεφάλαιο του βιβλίου του Vadim V. Damier «O αναρχοσυνδικαλισμός στον 20ο αιώνα», το οποίο βρίσκεται υπό μετάφραση. Το κεφάλαιο παρουσιάζει με συνοπτικό τρόπο τις θεωρητικές συζητήσεις του αναρχικού και αναρχοσυνδικαλιστικού κινήματος κατά τις δεκαετίες του 1920 και του 1930. Δυο δεκαετίες κρίσιμες για το εργατικό κίνημα, που οδήγησαν στην κορύφωση των μακροχρόνιων προσπαθειών, αναρχικών και αναρχοσυνδικαλιστών, με την Κοινωνική Επανάσταση στην Ισπανία το 1936. Το κείμενο για αυτό το λόγο δημοσιεύεται και στην ενότητα για τα 80χρονα της Κοινωνικής Επανάστασης, μιας και αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα του ιστορικού πλαισίου, εντός του κινήματος, σε όλο τον κόσμο, που οδήγησε στα γεγονότα του Ιουλίου του 1936. Οι συζητήσεις, οι καβγάδες, οι αγωνίες, οι φωνές από το παρελθόν, των συντροφισσών και των συντρόφων, με μοναδική τους έγνοια των αγώνα και το χτίσιμο μιας άλλης κοινωνίας. Λόγω του μεγέθους του όγδοου κεφαλαίου, η δημοσίευση του, εδώ, χωρίζεται σε τέσσερα μέρη.

Αναρχισμός & Αναρχοσυνδικαλισμός 1ο μέρος

Αναρχισμός & Αναρχοσυνδικαλισμός 2ο μέρος

Αναρχισμός & Αναρχοσυνδικαλισμός 3ο μέρος