του Γιάν. Αγγ.
Μετά από 16 ώρες διαπραγματεύσεων οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι του ευρωπαϊκού κεφαλαίου συμφώνησαν ότι… διαφωνούν για το τι πρέπει να κάνουν για να “σωθεί” ο καπιταλισμός στην Ευρώπη, μετά την πανδημία.
Η συντάντηση των Υπουργών Οικονομικών διεκόπη τα ξημερώματα σήμερα (Τετάρτη 8/4) αφού απέτυχαν να συμφωνήσουν στο ποιός θα πληρώσει για να αντιμετωπίσουν τις συνδυασμένες συνέπειες από το τσουνάμι της ύφεσης και της πανδημίας. Η πρόταση για την έκδοση ευρωομολόγου -ή κορονο-ομόλογο όπως το λένε- που δεν θα βαραίνει το χρέος κάθε χώρας ξεχωριστά αλλά την Ευρωζώνη σαν ενιαία γεωπολιτική και οικονομική οντότητα απορρίφθηκε για άλλη μία φορά.
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν είναι ότι το σύστημα όχι μόνο δεν μπορεί τώρα να εξασφαλίσει την παραγωγή αγαθών, ούτε το εμπόριό τους και πολύ περισσότερο την κατανάλωσή τους, αλλά πολύ περισσότερο όταν η πανδημία “περάσει”, το αν και πώς θα επιχειρήσουν να επανεκκινήσουν την “μηχανή”.
Μια μηχανή που για να λειτουργήσει και πάλι πέρα από “υγιείς” εργαζόμενους θα χρειασθεί “ένα ποτάμι χρήμα” (πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου), το οποίο σήμερα το πρωΐ συμφώνησαν ότι… δεν συμφωνούν για το ποιός μπορεί και ποιός θα πρέπει να το δώσει.
Ο “καυγάς” μεταξύ των πολιτικών εκπροσώπων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου δεν έληξε και θα επανέλθουν αύριο (Πέμπτη) σε νέα συνάντηση σε μια απόπειρα ενός έστω προσωρινού συμβιβασμού.
Στο μεταξύ όμως τα νεότερα στοιχεία για το που βρισκόταν η οικονομία πριν ξεσπάσει η πανδημία είναι αποκαλυπτικά των τρομακτικών αντιφάσεων μέσα στις οποίες προσπαθούν να… κολυμπήσουν.
Το παγκόσμιο χρέος μέσα στο 2019 δηλαδή πριν ξεσπάσει η πανδημία είχε αυξηθεί κατά 10(!) τρις δολάρια ξεπερνώντας τα 255 τρις δολ., δηλαδή πάνω από τρεις φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ (322% του παγκόσμιου ΑΕΠ). Και το πλέον εντυπωσιακό είναι ότι από το 2008 μέχρι και το 2019 το παγκόσμιο χρέος έχει αυξηθεί περί το 40% έναντι του 2008 και αν υπολογισθούν και οι εκτιμήσεις για το 2020 θα έχει αυξηθεί κοντά στο 50%. Αυτή είναι η αισιόδοξη εκδοχή η οποία δεν φαίνεται ικανή να αντέξει για πολύ καθώς μόνο μέσα στον Μάρτιο το παγκόσμιο χρέος εκτινάχθηκε κατά 2,1 τρις δολ.
Το δια ταύτα της λογικής του χρέους είναι ότι το σύστημα στο σύνολό του -και όχι η Ευρωζώνη μόνη της- μπήκε σε μία φάση βαθύτατης ύφεσης από τις αρχές του χρόνου με ένα επιπλέον χρέος της τάξης των 87 τρις δολ., σε σύγκριση με το 2008…
Ποιός λοιπόν και πώς θα φτιάξει μια “φούσκα” χρέους ακόμα μεγαλύτερη από αυτή που φτιάχθηκε από το 2008 μέχρι και το 2019, για να αντιμετωπίσει μία “ύφεση” που σύμφωνα με τον Μπερνάνκι το β’ τρίμηνο του 2020 θα φτάσει στις ΗΠΑ το 30% και στην Ευρώπη το 10% – 15% (στο αισιόδοξο σενάριο);
Και μάλιστα μια “φούσκα” η οποία σύμφωνα με τον πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου θα χρειασθεί “ποταμούς χρήματος” για να… φουσκώσει;
Και ποιός θα “εγγυηθεί” με κορονο-ομόλογα γι’ αυτούς;
Ο (χθεσινός) καυγάς των ΥΠΟΙΚ στο Eurogroup φαίνεται να έχει κουρδίσει για τα καλά την ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του “ευρωπαϊκού εγχειρήματος”, είτε αυτή… σκάσει τώρα, είτε αργότερα. Τικ-Τακ, Τικ-Τακ… Η πανδημία μπορεί να φύγει κάποια στιγμή, αλλά η πρωτοφανής σε έκταση και βάθος ενδόρρηξη της καπιταλιστικής οικονομικής “μηχανής” έχει ήδη ξεκινήσει σε κάθε έκφραση της κοινωνικής ζωής.
Πηγή : Νέα Προοπτική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου