 |
| Δημήτρης Λιβιεράτος |
Άλλο να έχεις ένα χρηματικό απόθεμα και άλλο να περιμένεις σε τράπεζα όρθιος και απομακρυσμένα να έρθει η σειρά σου για την σύνταξή σου. Άλλο να ψωνίζεις στη λαϊκή, το σούπερ μάρκετ, το φούρνο και άλλο να στέκεσαι στην θλιβερή, αραιή προσμονή! Άλλο να είσαι σε ένα μικρό διαμέρισμα κλεισμένος και άλλο σε μπαλκόνι με λουλούδια. Έτσι φαίνονται και οι ελάχιστες διαφορές που δημιουργούν θλίψη, κατήφεια, γκρίνια, διαπληκτισμούς στην οικογένεια.
Και όταν η επιδημία απλώνεται στην κοινωνία, θλίψη και κατήφεια φέρνει μαζί, για τους πιο αδικημένους. Για τους μεροκαματιάρηδες που χάνουν κι αυτό το εισόδημα. Για τους συνταξιούχους, απόμαχους, στην απέραντη μοναξιά τους. Και τώρα που ήρθε η επιδημία σκεφτόμαστε περισσότερο τη ζωή. Θα θέλαμε να είναι καλύτερη, ήρεμη, συντροφική.
Τεράστια ποσά ξοδεύονται για όπλα, μέσα καταστροφής, γήινα, εναέρια, θαλάσσια. Και οι επιτελείς τους διασκεδάζουν με ταξίδια, συσκέψεις, μηχανισμούς που κάποια στιγμή θα αποδειχτούν άδειοι, άχρηστοι. Και τελευταία στιγμή ενεργοποιούνται εργαστήρια, έρευνα για παραγωγή φαρμάκων, εμβολίων, θεραπευτικών μέσων. Τότε θυμόμαστε γιατρούς, νοσοκομειακούς που μέχρι χτες γινόντουσαν καταδικαστέα, τεμπέλικα όντα.
Κάτι πρέπει να αλλάξει, κάτι να κάνει τη ζωή μας πιο άφοβη, πιο ήρεμη, ασφαλέστερη. Κι αυτά που πρωτοπόροι σκέφτονται την Κοινωνική Αλλαγή να είναι μπροστάρηδες, οργανωτές μια καινούριας ζωής, καινούριας κοινωνίας. Ποτέ δεν είναι αργά. Η απομόνωση της επιδημίας να γίνει αφορμή για μεγαλύτερη προσπάθεια, για την κοινωνική αλλαγή. Οι δύσκολες ώρες, σαν αυτές που περνάμε, γεννάνε σκέψεις που μπορούν να γίνουν και πράξη. Ας προσπαθήσουμε και το Μέλλον σίγουρα δικό μας.
Δημήτρης Λιβιεράτος,
ιστορικός
Πηγή : ergatiki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου