Κορωνοϊός : Η ΕΕ Στην Εντατική

Πέτρος Παπακωνσταντίνου  

αναδημοσίευση από ppapacon.blogspot.com

Αδιέξοδο στην τηλεδιάσκεψη. Το ρήγμα του 2008 γίνεται άβυσσος. Γερμανία κατά ευρωομόλογων, βέτο από Ιταλία- Ισπανία.

Απο­καρ­διω­τι­κό για όσους πε­ρί­με­ναν μια στοι­χειώ­δη εκ­δή­λω­ση ευ­ρω­παϊ­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης ήταν το πλή­ρες αδιέ­ξο­δο στη χθε­σι­νή, μέσω τη­λε­διά­σκε­ψης, σύ­νο­δο κο­ρυ­φής των 27 για την αντι­με­τώ­πι­ση της υγειο­νο­μι­κής και οι­κο­νο­μι­κή κρί­σης λόγω κο­ρω­νοϊ­ού.

Το ρήγμα του 2008 ανά­με­σα στον Γερ­μα­νι­κό Βορρά και τον Με­σο­γεια­κό Νότο επα­νήλ­θε στο προ­σκή­νιο, έχο­ντας πάρει δια­στά­σεις αβύσ­σου. Η Γερ­μα­νία και οι λοι­ποί συ­νή­θεις ύπο­πτοι (Ολ­λαν­δία, Φιν­λαν­δία) απέρ­ρι­ψαν κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κά την αξί­ω­ση των εννέα (Γαλ­λία, Ιτα­λία, Ισπα­νία, Πορ­το­γα­λία, Ιρ­λαν­δία, Ελ­λά­δα, Βέλ­γιο, Σλο­βε­νία, Λου­ξεμ­βούρ­γο) για έκ­δο­ση ευ­ρω­ο­μό­λο­γου ώστε να μειω­θεί το δα­νεια­κό βάρος των πιο ευά­λω­των χωρών.

Η Άν­γκε­λα Μέρ­κελ κα­τέ­στη­σε σαφές με τον πιο κα­τη­γο­ρη­μα­τι­κό τρόπο ότι το μόνο πράγ­μα που θα μπο­ρού­σε να συ­ζη­τή­σει είναι έκτα­κτη βο­ή­θεια μέσω του ESM. Αυτό ση­μαί­νει ότι η όποια «βο­ή­θεια» θα έχει τη μορφή των πολύ γνω­στών μας «προ­γραμ­μά­των διά­σω­σης», δη­λα­δή θα συ­νο­δεύ­ε­ται με νέα, επα­χθέ­στα­τα Μνη­μό­νια, στις χώρες που ήδη έχουν πλη­γεί βα­ρύ­τα­τα από την προη­γού­με­νη κρίση.

Φυ­σι­κά τα ευ­ρω­ο­μό­λο­γα δεν θα απο­τε­λού­σαν δρα­στι­κή λύση στα πε­λώ­ρια προ­βλή­μα­τα που ορ­θώ­νει μπρο­στά στις ευ­ρω­παϊ­κές οι­κο­νο­μί­ες η συρ­ρί­κνω­ση της οι­κο­νο­μι­κής δρα­στη­ριό­τη­τας λόγω των πε­ριο­ρι­στι­κών μέ­τρων για την αντι­με­τώ­πι­ση του Covid-19. Τυ­πώ­νο­ντας μα­ζι­κά χρήμα δεν πα­ρά­γεις πλού­το. Τα προ­βλή­μα­τα θα τα βρεις ξανά μπρο­στά σου, καθώς το ευρώ θα κιν­δυ­νέ­ψει να κλο­νι­στεί βα­ρύ­τα­τα στις διε­θνείς αγο­ρές. Χωρίς ρι­ζο­σπα­στι­κές λύ­σεις για το κού­ρε­μα των κρα­τι­κών χρεών, την εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών (που θα μπουν ξανά σε κρίση όπως πάνε τα πράγ­μα­τα) και την έξοδο από τον ζουρ­λο­μαν­δύα του Συμ­φώ­νου Στα­θε­ρό­τη­τας, η ευ­ρω­ζώ­νη είναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νη.

Ωστό­σο, τα ευ­ρω­ο­μό­λο­γα θα μπο­ρού­σαν να βοη­θή­σουν ως μέτρο έκτα­κτης ανά­γκης, μειώ­νο­ντας το κό­στος δα­νει­σμού των πιο ευά­λω­των χωρών, που βρί­σκο­νται σε κα­τά­στα­ση από­γνω­σης. Το αντί­τι­μο θα ήταν να ανέ­βει κάπως το κό­στος δα­νει­σμού της Γερ­μα­νί­ας και των συμ­μά­χων της, που θρέ­φο­νται από τις σάρ­κες των πιο αδύ­να­μων εταί­ρων τους, δα­νει­ζό­με­νες ου­σια­στι­κά με αρ­νη­τι­κά επι­τό­κια. Όμως η Μέρ­κελ, ο Ρούτε και η λοιπή κο­μπα­νία επι­μέ­νουν, τη στιγ­μή που η Ιτα­λία και η Ισπα­νία ζουν τρα­γι­κές στιγ­μές, να δα­νεί­ζο­νται και, αντί να πλη­ρώ­νουν τόκο, να τους κα­τα­βά­λου­με εμείς φόρο υπο­τέ­λειας για τα ωραία τους τα ομό­λο­γα – γιατί περί αυτού ου­σια­στι­κά πρό­κει­ται.

Μπρο­στά σε αυτή την εξορ­γι­στι­κή, από όλες τις από­ψεις, κα­τά­στα­ση, οι πρω­θυ­πουρ­γοί της Ιτα­λί­ας και της Ισπα­νί­ας Τζου­ζέ­πε Κόντε και Πέδρο Σάν­τσεθ, αρ­νή­θη­καν να υπο­γρά­ψουν το κοινό ανα­κοι­νω­θέν και έθε­σαν τε­λε­σί­γρα­φο στη Μέρ­κελ και τους συμ­μά­χους της, απαι­τώ­ντας επα­να­το­πο­θέ­τη­ση εντός δέκα ημε­ρών. «Αν νο­μί­ζε­τε ότι μας βοη­θά­τε με τους υπάρ­χο­ντες μη­χα­νι­σμούς προ­στα­σί­ας (ESM), τότε αφή­στε το, θα συ­νε­χί­σου­με μόνοι μας. Δεν σας χρεια­ζό­μα­στε», είπε χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ο Κόντε και όλοι κα­τά­λα­βαν τι εν­νο­ού­σε.

Η πο­ρεία των πραγ­μά­των εγ­γρά­φει στην ημε­ρή­σια διά­τα­ξη το πραγ­μα­τι­κό εν­δε­χό­με­νο διά­σπα­σης της ευ­ρω­ζώ­νης ανά­με­σα στο «ευρώ του μάρ­κου» και το «ευρώ του φρά­γκου». Το ερώ­τη­μα του ενός δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ου είναι τι στάση θα ακο­λου­θή­σει η Γαλ­λία, η οποία πα­ρα­δο­σια­κά λει­τουρ­γού­σε ως η γέ­φυ­ρα ανά­με­σα στο Με­σο­γεια­κό Νότο και τον προ­τε­στα­ντι­κό Βορρά. Ο Μα­κρόν υπέ­γρα­ψε την έκ­κλη­ση των εννέα, αλλά στη χθε­σι­νή σύ­σκε­ψη άφησε τον Κόντε και τον Σάν­τσεθ να βγά­λουν το φίδι από την τρύπα. Η Γαλ­λία δεν μπο­ρεί να έχει ηγε­τι­κό ρόλο στην ΕΕ χωρίς το (ολο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο φα­ντα­σια­κό) γαλ­λο­γερ­μα­νι­κό ζεύ­γος, αλλά και είναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νη να υπο­βαθ­μι­στεί σε ελάσ­σο­να εταί­ρο της Γερ­μα­νί­ας χωρίς τη συμ­μα­χία της με τις με­σο­γεια­κές χώρες και το Βέλ­γιο.

Επί του πα­ρό­ντος, οι μόνες ανά­σες που ήρθε να προ­σφέ­ρει η ΕΕ ήταν η μα­ζι­κή αγορά ομο­λό­γων (750 δισ) από την ΕΚΤ, που διο­χε­τεύ­ει ρευ­στό­τη­τα στην αγορά (κυ­ρί­ως στις τρά­πε­ζες) και η προ­σω­ρι­νή απο­δέ­σμευ­ση από τους Δρα­κό­ντειους όρους του Συμ­φώ­νου Στα­θε­ρό­τη­τας για το έλ­λειμ­μα και το χρέος, κάτι που ούτως ή άλλως είχε ήδη συ­ντε­λε­στεί από τα κρά­τη- μέλη. Ακόμη και η Γερ­μα­νία ακύ­ρω­σε τη συ­νταγ­μα­τι­κή ρύθ­μι­ση για ισο­σκε­λι­σμέ­νους προ­ϋ­πο­λο­γι­σμούς για να στη­ρί­ξει το εθνι­κό σύ­στη­μα υγεί­ας και την οι­κο­νο­μία της.

Ση­μειω­τέ­ον ότι το γερ­μα­νι­κό πα­κέ­το οι­κο­νο­μι­κής στή­ρι­ξης, που ψή­φι­σε το κοι­νο­βού­λιο της χώρας, φτά­νει το τε­ρά­στιο ποσό των 756 δισ, δη­λα­δή το 22% του γερ­μα­νι­κού ΑΕΠ, ενώ τα αναι­μι­κά μέτρα της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη μόλις αγ­γί­ζουν τα δύο δισ, δη­λα­δή το 1,1% του ελ­λη­νι­κού ΑΕΠ. Κι αυτό σε μια χώρα με ένα σύ­στη­μα Υγεί­ας πολύ πιο αδύ­να­μο από το γερ­μα­νι­κό και με μια οι­κο­νο­μία που στέ­να­ζε ακόμη από τον βαθύ ακρω­τη­ρια­σμό των Μνη­μο­νί­ων, ακόμη και στην προ κο­ρω­νοϊ­ού εποχή.

Όλα δεί­χνουν ότι η ΕΕ έχει μπει στην πιο σκο­τει­νή της πε­ρί­ο­δο. Το ποιος θα πλη­ρώ­σει το μάρ­μα­ρο για την έξοδο από τη φο­βε­ρή αυτή κρίση, σε επί­πε­δο κρα­τών και κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων, είναι το κε­ντρι­κό, σει­σμο­γε­νές ρήγμα για τη νέα, εξαι­ρε­τι­κά αβέ­βαιη εποχή που ανοί­γε­ται μπρο­στά μας.