Εργατική Απάντηση Στον Εθνικισμό Και Τον Κοσμοπολιτισμό Του Κεφαλαίου

Δημήτρης Κάβουρας

 

Το μονοπωλιακό κεφάλαιο, το οποίο έχει έδρα στην Ελλάδα, σε πλήρη ευθυγράμμιση με τα σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ για την περιοχή των Βαλκανίων, μπορεί να πανηγυρίζει: κατόρθωσε και επέβαλε σε μια μικρότερη και πιο αδύνατη χώρα τη θέλησή του.

Ο ελλαδικός καπιταλισμός κατέχει πλέον μια παγκόσμια πρωτιά. Επέβαλε σε μια άλλη χώρα την αλλαγή του συντάγματος και του ονόματός της πράγμα πρωτόγνωρο σε περίοδο ειρήνης! Σε αυτήν την επιβολή βρήκε πρόθυμους αποδέκτες την αστική πολιτική ηγεσία της γειτονικής χώρας, η οποία υποχώρησε μπροστά στο ισχυρότερο καπιταλιστικό κράτος, προκειμένου να εξυπηρετήσει τους στόχους της δικής της αστικής τάξης, την είσοδό της στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ.

Το μονοπωλιακό κεφάλαιο, το οποίο έχει κυριαρχήσει πάνω στο συνολικό «εθνικό κεφάλαιο», και το αστικό κράτος ως εκφραστής του «εθνικού» συμφέροντος, δηλαδή του συνολικού συμφέροντος της αστικής τάξης, συμπλέκονται άμεσα και καθορίζουν την λεγόμενη «εθνική γραμμή», δηλαδή, την γραμμή των μονοπωλίων, την οποία, σήμερα, προβάλει και υπερασπίζεται η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Το αστικό ιμπεριαλιστικό κράτος, εκφράζοντας πλέον το κυρίαρχο μονοπωλιακό τμήμα του κεφαλαίου, ωθείται σε συνεχή και σκληρό αγώνα ενάντια στα άλλα καπιταλιστικά κράτη για το μοίρασμα του κόσμου σε σφαίρες επιρροής, επιδιώκοντας, μέσα από την αύξηση της δύναμής του και του ελέγχου του σε περιοχές του πλανήτη, την ενίσχυση της δύναμης του δικού του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Τέτοια είναι η λειτουργία του μονοπωλιακού κεφαλαίου και η αντίστοιχη του αστικού κράτους σε συνθήκες ιμπεριαλισμού, που είναι το ανώτερο και τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού.

Η επισήμανση αυτή έχει τη σημασία της, διότι έτσι μπορεί να εξηγηθεί η αρνητική στάση κάποιων τμημάτων της αστικής και μικροαστικής τάξης απέναντι στη συμφωνία των Πρεσπών. Ήδη από τους όρους της συμφωνίας, που προβλέπει την «ενδυνάμωση, ενίσχυση και εμβάθυνση της διμερούς συνεργασίας» σε παρά πολλούς τομείς, αλλά και ειδικά στην ενέργεια («διασύνδεση αγωγών φυσικού αερίου και πετρελαίου»), είναι ξεκάθαρο ότι έχουν να κερδίσουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι που έχουν αναλάβει και θα αναλάβουν μεγάλα έργα στη Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Αντίθετα, το μικρό και μικροαστικό κεφάλαιο δεν έχει να περιμένει και πολλά και ίσως μάλιστα χάσει από το γεγονός ότι το ανάλογο μεγέθους κεφάλαιο της γείτονος θα μπορεί να τους ανταγωνίζεται στα ίσα με προϊόντα προέλευσης «(Βόρειας) Μακεδονίας». Αυτή είναι η υλική βάση για τη σωβινιστική αντίδραση που επιδεικνύουν αυτά τα στρώματα, η οποία επιδρά και πάνω σε τμήματα της εργατικής τάξης.

Παρόλο που η συμφωνία αποτυπώνει την ισχύ δυνάμεων ανάμεσα στον ελληνικό καπιταλισμό και τον καπιταλισμό της Δημοκρατίας της Μακεδονίας, που φυσικά είναι ολοφάνερα υπέρ του πρώτου, η ουσία της συμφωνίας δεν βρίσκεται τόσο στο όνομα, όπου ο ελληνικός ιμπεριαλισμός απαίτησε και πέτυχε να αλλάξει το Σύνταγμα και το όνομα της γείτονος χώρας, αλλά στο ότι αυτές οι αλλαγές συνιστούν υποχρεωτικό όρο στον ελληνικό ιμπεριαλισμό για να αναγνωρίσει και να μην προβάλλει εμπόδια στην είσοδο της Δημοκρατίας της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ.

Το ελληνικό αστικό κράτος, ο μικρός ιμπερια-ληστής των Βαλκανίων, κάνει το μεσίτη των μεγάλων ιμπεριαλιστών (Αμερικανών και Γερμανών, πρωτίστως) ρίχνοντας τη Δημοκρατία της Μακεδονίας στο στόμα τους, έναντι ευτελών υποχωρήσεων εκ μέρους του—την αναγνώριση ονομασίας με τον όρο «Μακεδονία», κάτι που το έχουν κάνει ήδη οι μεγάλοι ιμπεριαλιστές—και αντίτιμο συμφέρουσες συμφωνίες για κέρδη και εκμετάλλευση της εργατικής τάξης της γείτονος χώρας. Καθόλου άσχημα!

Επιπλέον, ο σωβινιστικός παροξυσμός που επικρατεί λειτουργεί υπέρ του. Αντί η εργατική τάξη να ξεσηκωθεί—όχι βέβαια ενάντια στο «ξεπούλημα της Μακεδονίας», αφού φυσικά τίποτα δεν ξεπουλιέται αλλά μάλλον αγοράζεται: το μονοπωλιακό κεφάλαιο εξαγοράζει τμήμα της αγοράς και της επιρροής στη γειτονική χώρα και στα Βαλκάνια—, αντί λοιπόν να ξεσηκωθεί ενάντια στο μονοπωλιακό κεφάλαιο—τις τράπεζες των οποίων την ανακεφαλαίωση πληρώνει η εργατική τάξη με τα μνημόνια, τις μεγάλες εταιρείες ενέργειας και κατασκευών, που εκμεταλλεύονται άγρια την εργατική τάξη της χώρας μας και ξεκοκαλίζουν ανενόχλητες τις ενισχύσεις, επιδοτήσεις και τα κέρδη από τις χαριστικές συμβάσεις του ελληνικού κράτους (προγράμματα δημόσιων επενδύσεων, τέλη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, διόδια, κτλ)—.

Aντί λοιπόν να ξεσηκωθεί ενάντια στους πραγματικούς εκμεταλλευτές της, και σε αυτούς που την κοροϊδεύουν, την αποβλακώνουν και την αποκοιμίζουν—τους αστούς πολιτικούς, τους παπάδες, τους δημοσιογράφους των διαφόρων συγκροτημάτων—, η εργατική τάξη επηρεάζεται από την εθνικιστική υστερία, στοιχίζεται πίσω από εθνικά «οράματα» περί ελληνικότητας της Μακεδονίας, στρέφεται κατά της γειτονικής εργατικής τάξης, δίνει έδαφος ανάπτυξης στους χειρότερους εχθρούς της, τους φασίστες και ναζιστές.

Είναι ένδειξη καλών ταξικών αντανακλαστικών ότι παρά την ανυπαρξία πραγματικού κομμουνιστικού κόμματος στην Ελλάδα, ή μάλλον της προδοτικής, καουτσκικής στάσης του υπάρχοντος, η εργατική τάξη είναι πολύ λιγότερο επηρεασμένη από την εθνικιστική υστερία από ό,τι θα μπορούσε και θα περίμενε κανείς.

Πολιτικός εκπρόσωπος του μονοπωλιακού κεφαλαίου στη χώρα, αναδείχθηκε ο αρχιτέκτονας της συμφωνίας των Πρεσπών, ο κοσμοπολίτης αστός Ν. Κοτζιάς. Ο οποίος περιέγραψε στη βουλή τις νέες συμμαχίες της χώρας και ταυτόχρονα όρισε τον κύριο εχθρό: την Τουρκία! Σε αυτό το πλαίσιο δεν ομολόγησε ανοιχτά και τον έτερο εχθρό, τη Ρωσία. Οι κινήσεις του όμως το προηγούμενο διάστημα που ήταν Υπουργός Εξωτερικών ήταν σαφείς: απελάσεις Ρώσων διπλωματών, απειλές και κούνημα του δακτύλου προς τη Ρωσία.

Οι εχθροί της Ελλάδας λοιπόν είναι δύο. Ο ένας, ο ομολογημένος, η Τουρκία και ο ανομολόγητος, η Ρωσία. Και από την άλλη πλευρά, οι υποτιθέμενοι σύμμαχοι είναι οι ΗΠΑ, η Γερμανία, το Ισραήλ, η Αίγυπτος, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ. Και στα Βαλκάνια η Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας, η Βουλγαρία, η Αλβανία ίσως και να δούμε ποιοι άλλοι.

Αυτό είναι πλέον το δόγμα των συμμαχιών της χώρας και πάνω σε αυτό χαράσσεται το σχέδιο της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής η οποία εξωτερική πολιτική, αν υλοποιηθεί σε όλο της το εύρος, με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει την αστική τάξη της χώρας σε εμπλοκή σε διεθνείς και τοπικές συγκρούσεις και την εργατική τάξη και το λαό της Ελλάδας σε νέες περιπέτειες.

Και αυτό διότι μια τέτοια πολιτική χαράσσεται σε συνθήκες όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, καθώς οι ρυθμοί της καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν έχουν φτάσει στα προ κρίσης επίπεδα και τα σύννεφα μιας νέας κρίσης πυκνώνουν ανησυχητικά.

Επομένως, η ξεκάθαρη στάση του ελληνικού ιμπεριαλισμού υπέρ της πλευράς των Αμερικανών και Γερμανών, η προσπάθεια, κάτω από την ομπρέλα τους, να παίξει κυρίαρχο ρόλο στα Βαλκάνια, βρίσκοντας οικονομική διέξοδο στην κρίση που μαστίζει τον ελληνικό καπιταλισμό, θα τον φέρει σε σύγκρουση με αντίπαλα συμφέροντα, τα ρωσικά και τουρκικά μονοπώλια, πιθανόν τα σερβικά, θα τον εμπλέξει ακόμα περισσότερο στις διαμάχες των υποτίθεται σημερινών συμμάχων μας (ΗΠΑ και Γερμανίας). Τίποτα καλό δεν προοιωνίζεται από αυτήν τη στάση για την ελληνική εργατική τάξη.

Ο Ν. Κοτζιάς και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στη βουλή δεν συνάντησαν αντίλογο από την πλευρά της εργατικής τάξης. Έπαιξαν χωρίς πραγματικό αντίπαλο. Το κόμμα που διατείνεται ότι την εκπροσωπεί δεν περιέγραψε και δεν πρόβαλε ούτε καν ψήγματα εργατικής πολιτικής.

Και δεν είναι η πρώτη και μάλλον δεν θα είναι και η τελευταία φορά που συμβαίνει αυτό. Αντίθετα, κινήθηκε πάνω στην αστική φιλολογία περί «αλυτρωτισμού της ΠΓΔΜ» και της «επιθετικότητας της Τουρκίας», και σαν νέος μάντης Κάλχας πρόβλεψε «θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο»! Η μη επιβεβαίωση της πρόβλεψης αυτής καθόλου δεν θορύβησε την ηγεσία του. Εκτός εάν επρόκειτο για πρόβλεψη στον επέκεινα, οπότε μένει να επιβεβαιωθεί…

Ποια είναι αυτή η πολιτική και τι θα απαντούσε στην κυβέρνηση και τι θα πρόβαλε στην βουλή και στην κοινωνία ένα πραγματικό εργατικό κόμμα;
Ένα εργατικό κόμμα, τοποθετούμενο από τη σκοπιά των εργατικών συμφερόντων, θα έλεγε και θα αγωνιζόταν για τα εξής: η εργατική τάξη της χώρας δεν έχει να μοιράσει τίποτα με την εργατική τάξη των άλλων χωρών.

Εφόσον η εργατική τάξη της Δημοκρατίας της Μακεδονίας έχει από χρόνια πριν υιοθετήσει αυτό το όνομα, τότε και εμείς πρέπει να την αναγνωρίσουμε και να ζητήσουμε και από την κυβέρνηση να αναγνωρίσει τη χώρα με το όνομά της: Δημοκρατία της Μακεδονίας, νέτα σκέτα!

Και αυτό διότι το σλαβομακεδονικό έθνος με σκληρούς αγώνες κατέκτησε την εθνοκρατική του υπόσταση. Δεν ήταν ένα έθνος που το κατασκεύασε κάποιος. Διαμορφώθηκε μέσα σε δύσκολες συνθήκες και κέρδισε με το σπαθί του την εθνοκρατική του συγκρότηση. Αποτελεί σήμερα την πλειοψηφία στη Δημοκρατία της Μακεδονίας και μαζί με άλλες εθνότητες (Αλβανοί, Σέρβοι κ.ά.) προσπαθεί να κτίσει το μέλλον του. Ένα μέλλον που βέβαια εξαρτάται από το κατά πόσο η εργατική τάξη της χώρας αυτής θα παρέμβει στις εξελίξεις και θα πάρει το πάνω χέρι στα πράγματα.

Ταυτόχρονα πρέπει να αναγνωριστεί το δικαίωμα των Σλαβομακεδόνων πολιτικών προσφύγων που ζούσαν στην Ελλάδα και ήταν Έλληνες πολίτες, να επαναπατριστούν και να τους επιστραφούν οι περιουσίες τους ή να αποζημιωθούν για αυτές. Πράγμα που δεν επιτρέπεται μέχρι σήμερα επειδή δεν ήταν Έλληνες το γένος! Αυτοί οι Σλαβομακεδόνες πολέμησαν στην δεκαετία του ’40 μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ ενάντια στην φασιστική κατοχή και κατόπιν μέσα από τις γραμμές του ΔΣΕ. Και το κόμμα, που τότε ηγούνταν του αγώνα, σήμερα δεν τόλμησε καν να διεκδικήσει το δικαίωμά τους να επιστρέψουν στα πάτρια εδάφη.

Την ίδια στιγμή απευθυνόμαστε στην εργατική τάξη της γείτονος χώρας και τους συμβουλεύουμε συντροφικά, να μην δεχθούν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, διότι τα δεινά που θα υποστούν, εμείς τα έχουμε ήδη υποστεί και για αυτό, έχοντας πλέον εμπειρία, τους συμβουλεύουμε τη μη ένταξή τους σε αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς. Από την ένταξή της χώρας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ έχει να κερδίσει η καπιταλιστική τάξη της χώρας τους, όχι οι εργάτες και ο εργαζόμενος λαός.

Οι καπιταλιστές της Δημοκρατίας της Μακεδονίας θα αποκτήσουν μεγαλύτερη ισχύ και θα στεριώσουν την εξουσία τους και με τη βοήθεια των αστικών τάξεων των χωρών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ θα μπορούν να καταπιέζουν πιο εύκολα την εργατική τάξη. Ταυτόχρονα, η εργατική τάξη θα βρεθεί να καταπιέζεται από τους Έλληνες ιμπεριαλιστές αλλά και τους Γερμανούς, Αμερικανούς, Γάλλους κτλ. Ό,τι δηλαδή συμβαίνει και στην Ελλάδα, όπου η εργατική τάξη πληρώνει τα οράματα περί ευρωπαϊκής ανάπτυξης και εκσυγχρονισμού με εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, μνημόνια, μαζική μετανάστευση, καταπάτηση κάθε δικαιώματος και βέβαια ξένη επιτροπεία στην δημοσιονομική της πολιτική.

Τους καλούμε λοιπόν να παλέψουμε από κοινού για την ανατροπή της αστικής εξουσίας στις χώρες μας, την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, χωρίς φτώχια-ανεργία-εξαθλίωση, χωρίς πολέμους, χωρίς καταπίεση και χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Στην ίδια κατεύθυνση και με τον ίδιο τρόπο απευθυνόμαστε και στην εργατική τάξη της Τουρκίας λέγοντάς της ότι δεν έχουμε να μοιράσουμε τίποτα! Οι αστικές τάξεις των χωρών μας και τα μονοπώλια έχουν να μοιράσουν και για αυτόν το λόγο καλλιεργούν την αντιπαράθεση ανάμεσα στους λαούς, ώστε να πολεμήσουμε αν χρειαστεί και να χύσουμε το αίμα μας για τα καπιταλιστικά συμφέροντα, για τις ΑΟΖ, τα συμβόλαια εξόρυξης πετρελαίου και φυσικού αερίου, τη χάραξη των αγωγών κλπ. Το Αιγαίο και η Μεσόγειος πρέπει να γίνουν θάλασσες ειρήνης με την συνεκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών και κοιτασμάτων, πετώντας έξω τις πολυεθνικές, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, που μόνο φτώχεια και πολέμους έδωσαν στους λαούς.

Αυτά, και πολλά ακόμα στην ίδια κατεύθυνση, για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και με σκοπό την ειρηνική συνύπαρξη των λαών, θα έλεγε και θα πρόβαλε ένα πραγματικό εργατικό κόμμα στη βουλή και στην κοινωνία. Τέτοια φωνή, δυστυχώς, δεν υπάρχει στη βουλή. Αλλά και στην κοινωνία, και στις γραμμές συνολικά της Αριστεράς τέτοιες φωνές αποτελούν ισχνή μειοψηφία.

Έστω και έτσι, όμως, θα φωνάξουμε δυνατά ότι αυτός είναι ο εργατικός δρόμος, αυτή είναι εργατική πολιτική! Με μια τέτοια πολιτική μπορούμε να πορευτούμε και να είμαστε σίγουροι ότι ο δρόμος αυτός, παρότι δύσβατος, είναι ο μόνος δρόμος για την εργατική τάξη και κάτω από τη δική της σημαία μπορεί να οδηγήσει σε νέες κατακτήσεις και η πορεία του να είναι νικηφόρα.

Σε διαφορετική περίπτωση θα πορευόμαστε κάτω από ξένες σημαίες, θα υπηρετούμε ξένα συμφέροντα και θα χύνουμε το αίμα μας για αυτά.

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ!
ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ, ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ!
ΕΞΩ ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ!
ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΕΠΑΝΑΠΑΤΡΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ