Η χαρούμενη ιδέα της χρησιμοποίησης του εορτασμού της προλεταριακής
γιορτής ως μέσου για την κατάκτηση της οκτάωρης εργάσιμης μέρας
γεννήθηκε για πρώτη φορά στην Αυστραλία. Οι εργάτες εκεί αποφάσισαν το
1856 να διοργανώσουν μια μέρα πλήρους διακοπής μαζί με συναντήσεις και
ψυχαγωγία ως εκδήλωση υπέρ της οκτάωρης εργάσιμης μέρας. Η μέρα αυτού
του εορτασμού επρόκειτο να είναι η 21η Απριλίου. Καταρχάς, οι Αυστραλοί
εργάτες το κάναν αυτό μόνο για τη χρονιά του 1856. Αλλά αυτή η πρώτη
γιορτή είχε τόσο ισχυρή επίδραση στις προλεταριακές μάζες της
Αυστραλίας, ζωντανεύοντάς τις και οδηγώντας σε νέα αναστάτωση, που
αποφασίστηκε να επαναλαμβάνεται ο εορτασμός κάθε χρονιά.
Στην πραγματικότητα, τι θα μπορούσε να δώσει στους εργάτες
περισσότερο θάρρος και πίστη στη δικιά τους δύναμη από μια μαζική
διακοπή της εργασίας την οποία είχαν αποφασίσει οι ίδιοι; Τι θα μπορούσε
να δώσει περισσότερο θάρρος στους αιώνιους σκλάβους των εργοστασίων και
των εργαστηρίων παρά από τη συγκέντρωση των δικών τους στρατευμάτων;
Έτσι, η ιδέα της προλεταριακής γιορτής έγινε γρήγορα αποδεκτή και, από
την Αυστραλία, άρχισε να εξαπλώνεται σε άλλες χώρες μέχρι που τελικά
κατέκτησε ολόκληρο τον προλεταριακό κόσμο.
Οι πρώτοι που ακολούθησαν το παράδειγμα των Αυστραλών εργατών ήταν οι
Αμερικανοί. Το 1886 αποφάσισαν ότι η 1η Μαΐου θα πρέπει να είναι μέρα
καθολικής διακοπής της εργασίας. Τη μέρα αυτή, 200.000 από αυτούς
εγκατέλειψαν τη δουλειά τους και απαίτησαν οκτάωρη εργάσιμη μέρα.
Αργότερα, η αστυνομία και νόμιμη παρενόχληση εμπόδιζαν τους εργάτες για
πολλά χρόνια να επαναλάβουν αυτή την [ογκώδη] εκδήλωση. Ωστόσο, το 1888
ανανέωσαν την απόφασή τους και
αποφάσισαν ότι η επόμενη γιορτή θα είναι η
1η Μαΐου 1890.
Εν τω μεταξύ, το εργατικό κίνημα στην Ευρώπη είχε γίνει ισχυρό και
ζωηρό. Η πιο ισχυρή έκφραση αυτού του κινήματος έλαβε χώρα στο Διεθνές
Συνέδριο των Εργατών το 1889. Σε αυτό το Συνέδριο, στο οποίο συμμετείχαν
τετρακόσια άτομα, αποφασίστηκε ότι η οκτάωρη εργάσιμη μέρα πρέπει να
είναι το πρώτο αίτημα. Κατόπιν ο εκπρόσωπος των Γαλλικών συνδικάτων, ο
εργάτης Λαβίν από το Μπορντό, προχώρησε στο να εκφραστεί αυτό το αίτημα
σε όλες τις χώρες μέσω μιας παγκόσμιας διακοπής της εργασίας. Ο
εκπρόσωπος των Αμερικανών εργατών επέστησε την προσοχή στην απόφαση των
συντρόφων του να απεργήσουν την 1η Μαΐου 1890, και το Κογκρέσο καθιέρωσε
την ημερομηνία αυτή ως καθολική προλεταριακή γιορτή.
Στην περίπτωση αυτή, όπως τριάντα χρόνια πρωτύτερα στην Αυστραλία, οι
εργάτες πίστευαν πραγματικά μόνο σε μία μοναδική εκδήλωση. Το Κογκρέσο
αποφάσισε ότι οι εργάτες όλων των χωρών θα διαδήλωναν μαζί για την
οκτάωρη εργάσιμη μέρα την 1η Μαΐου 1890. Κανείς δεν μίλησε για την
επανάληψη των διακοπών για τα επόμενα χρόνια. Φυσικά κανείς δεν μπορούσε
να προβλέψει τον αστραπιαίο τρόπο με τον οποίο αυτή η ιδέα θα σημείωνε
επιτυχία και πόσο γρήγορα θα υιοθετούνταν από τις εργατικές τάξεις.
Ωστόσο, ήταν αρκετό να γιορτάσουμε την Πρωτομαγιά απλά μια φορά ώστε
όλοι να καταλάβουν και να αισθανθούν ότι η Πρωτομαγιά πρέπει να είναι
ένας ετήσιος και συνεχιζόμενος θεσμός […].
Η Πρωτομαγιά απαίτησε τη θέσπιση της οκτάωρης εργάσιμης μέρας. Αλλά
ακόμη και μετά την επίτευξη αυτού του στόχου, η Πρωτομαγιά δεν
εγκαταλείφθηκε. Όσο συνεχίζεται ο αγώνας των εργατών εναντίον της
μπουρζουαζίας και της άρχουσας τάξης, όσο δεν πληρούνται όλα τα
αιτήματα, η Πρωτομαγιά θα είναι η ετήσια έκφραση αυτών των αιτημάτων.
Και, όταν θα έρθουν καλύτερες μέρες, όταν η εργατική τάξη του κόσμου
έχει κερδίσει την απελευθέρωσή της, τότε και η ανθρωπότητα πιθανώς θα
γιορτάζει την Πρωτομαγιά προς τιμήν των πικρών αγώνων και των πολλών
πόνων του παρελθόντος.
(1894)
Μετάφραση: Αιχμή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου