Οι αμερικανικές εκλογές σήμαναν την ήττα του σχεδίου του Τραμπ. Ο Μπάιντεν έλαβε 80 εκατομμύρια ψήφους και 306 εκλέκτορες για την εκλεκτορική σύσκεψη, δηλαδή 70 περισσότερους από τον Τραμπ. Παρά τις δυσκολίες που επέβαλε η πανδημία, οι εκλογές αυτές κατέγραψαν τη μεγαλύτερη συμμετοχή από το 1908. Η μεγάλη αυτή διαφορά κατέστησε πολύ δύσκολο στον Τραμπ να συνεχίσει να αμφισβητεί το αποτέλεσμα και άνοιξε το δρόμο για την άνοδο του Μπάιντεν. Χαιρετίζουμε την ήττα του Τραμπ, που αντιπροσωπεύει μια εξασθένιση των πιο αντιδραστικών και αυταρχικών δυνάμεων του πλανήτη.
Επί τρεις εβδομάδες, ο Τραμπ συνέχισε να μην αναγνωρίζει την ήττα και να πετάει ψευδείς κατηγορίες για νοθείες. Αλλά, απουσία σχεδίου και απουσία οργάνωσης, είναι μια μάχη που εκ των προτέρων χάθηκε στην προσπάθεια να αντιστρέψει την εκλογική διαδικασία. Έχασε κάθε στήριξη, ακόμα και μέσα από το ρεπουμπλικανικό κόμμα και αναγκάστηκε να αποδεχτεί με μισόλογα τη νίκη του Μπάιντεν. Ωστόσο, οι συνωμοσιολογικές θεωρίες και η αμφισβήτηση της εκλογικής διαδικασίας που συνεχίζει να διασπείρει έχουν απήχηση στους εκλογείς του και θα συνεχίσουν ασφαλώς να επιδεινώνουν κι άλλο την ήδη αδύναμη δημοκρατία των ΗΠΑ.
Αυτό εγγράφεται σε μια πιο πλατιά τάση που βλέπει να επεκτείνονται γρήγορα σε πολλές χώρες αυταρχικές, αντιεπιστημονικές και συνωμοσιολογικές ιδεολογίες. Οι ιδέες αυτές, που αντικατοπτρίζουν την απελπισία της κατάστασης και την καχυποψία απέναντι στους κατεστημένους θεσμούς, προωθούνται και χρησιμοποιούνται από τις δυνάμεις της άκρας δεξιάς. Χωρίς μαζικές κινητοποιήσεις και νίκες των δημοκρατικών δυνάμεων, αυτού του τύπου οι ιδέες μπορεί να συνεχίσουν να διαδίδονται. Σε μας εναπόκειται να προσπαθήσουμε να απομονώσουμε τα ρεύματα αυτά, να τα καταπολεμήσουμε και να τα καταγγείλουμε με όλα τα μέσα, γιατί ανοίγουν το δρόμο στον πιο ακραίο αυταρχισμό.
Σε αυτό το πλαίσιο, η ήττα του Τραμπ είναι αναμφίβολα μια ανάσα φρέσκου αέρα, ένα γεγονός που σπάει την ώθηση του αυταρχισμού που επεκτείνεται σε όλο τον κόσμο, Πολωνία, Ουγγαρία, Τουρκία, Ινδία, Φιλιππίνες, Βραζιλία, για να φύγουν οι πιο ισχυροί από αυτούς τους νέους αυταρχικούς ηγέτες.
Η νέα διοίκηση Μπάιντεν αντιπροσωπεύει το business as usual της αμερικανικής δημοκρατίας, σύμφωνα με το οποίο η κυβέρνηση, είτε ρεπουμπλικανική είτε δημοκρατική, εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Οι πρώτοι διορισμοί της κυβέρνησής του δείχνουν ότι δεν έχει σκοπό να αλλάξει ρότα και ότι θα συνεχίσει να απομονώνει και να αποστασιοποιείται από τα στοιχεία της αναδυόμενης αριστεράς μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα. Ταυτόχρονα, οι κοινωνικοί αγώνες στις ΗΠΑ συνεχίζουν: Οι νοσοκόμοι, οι εκπαιδευτικοί και οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, στη διανομή τροφίμων και στους άλλους ουσιαστικούς τομείς κάνουν απεργίες, διαδηλώσεις και δράσεις για να υποστηρίξουν την υγεία τους απέναντι στην πανδημία που διαδίδεται τώρα με ανεξέλεγκτο τρόπο σε όλη τη χώρα. Οι Μαύροι και οι Λατίνοι, με τη στήριξη πλέον σχεδόν πάντα και Λευκών και Ασιατών, συνεχίζουν να διαμαρτύρονται ενάντια στη ρατσιστική αστυνομική βία, που εξακολουθούν να υφίστανται οι κοινότητές τους. Οι τεράστιες αντιρατσιστικές διαδηλώσεις ενέπλεξαν περίπου είκοσι εκατομμύρια ανθρώπους και επηρέασαν έντονα την κοινή γνώμη, ενώ επίσης ώθησαν και ένα διεθνές κίνημα.
Σε άλλες περιοχές του πλανήτη, μαζικά κοινωνικά κινήματα, καθώς και μερικές νίκες, μας δίνουν επίσης λόγους να ελπίζουμε ότι, παρά τις υποχωρήσεις και την καταστολή, θα συνεχίσουν να αναδύονται αμυντικά και διεκδικητικά λαϊκά κινήματα. Είδαμε τη νίκη του MAS στη Βολιβία, που κατάφερε να ανατρέψει ένα πραξικόπημα που υποστηριζόταν από τις ΗΠΑ χάρη σε μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις και στη στήριξή τους. Στη Χιλή, το λαϊκό κίνημα κατάφερε να ανατρέψει το Σύνταγμα του Πινοτσέτ, ανοίγοντας έτσι το δρόμο σε πιο βαθιές αλλαγές στην κοινωνία χάρη στη μαζική κινητοποίηση. Στην Πολωνία, ένα πρωτόγνωρο μαζικό κίνημα, που καθοδηγείται από τις γυναίκες, θέτει σε αμφισβήτηση την αντιδραστική ηγεμονία στη χώρα. Στη Βραζιλία, η αριστερά κατάφερε μια ιστορική άνοδο τις δημοτικές εκλογές. Στην Ταϊλάνδη, στη Λευκορωσία και στο Χονγκ Κονγκ, βλέπουμε μαζικές κινητοποιήσεις, που αποδεικνύουν ότι ο πληθυσμός είναι έτοιμος να οργανωθεί και να παλέψει για καλύτερο μέλλον, παρά τις δυσκολίες, τα εμπόδια και την κρατική καταστολή.
Παρόλα αυτά, η γενική κατάσταση παραμένει πολύ δύσκολη για τις λαϊκές τάξεις και τους απελευθερωτικούς αγώνες. Το δεύτερο κύμα της πανδημίας πλήττει σκληρά τον κόσμο ολόκληρο, αυξάνοντας τον αριθμό των θανάτων και των ανθρώπων που χρειάζονται εντατική περίθαλψη. Τα μέτρα που επιβλήθηκαν για να επιχειρηθεί να ανακοπεί η διασπορά του ιού έχουν τόσο μικρότερη αποδοχή από τους πληθυσμούς όσο θεωρούνται ακριβώς ως η επίπτωση της κακοδιαχείρισης των κυβερνήσεων, που δεν έκαναν τίποτα για να επεκτείνουν και να ενισχύσουν τις υπηρεσίες δημόσιας υγείας κατά το πρώτο κύμα της πανδημίας.
Το γενικό ή τμηματικό lockdown έχει επίσης βαθιές επιπτώσεις και στην οικονομία, με τα χειρότερα σενάρια να γίνονται τα πιο πιθανά. Το κόστος της κρίσης αυτής θα πληρωθεί από τις λαϊκές τάξεις με επιδείνωση των κοινωνικών και οικονομικών τους συνθηκών. Όπως το καταγγείλαμε ήδη, αυτοί που περισσότερο πλήττονται είναι αυτοί που αποτελούν ήδη θύματα της κοινωνικής και οικονομικής αδικίας, δηλαδή οι κοινότητες των μαύρων και των άλλων εθνοτήτων, οι γυναίκες και οι ΛΟΑΤΚΙ.
Επιπλέον, οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν τα μέτρα αποκλεισμών και απαγορεύσεων κυκλοφορίας, για να περιορίσουν και να περιστείλουν τις δημοκρατικές ελευθερίες, πράγμα που καθιστά την οργάνωση και την κινητοποίηση πιο δύσκολες. Ωστόσο, ακόμα και εκεί όπου δεν υπάρχουν μαζικά κινήματα, όπως στη Χιλή ή στην Ταϊλάνδη, αναδύονται τοπικοί αγώνες στους χώρους δουλειάς, στις συνοικίες και στις κοινότητες, που δείχνουν επίσης την απόρριψη των κατασταλτικών αυτών πολιτικών αποκλεισμού, πολιτικών που προσπαθούν να αντισταθμίσουν την αποτυχία των κυβερνήσεων να προγραμματίσουν απέναντι στο προβλεπτέο και προβλεπόμενο δεύτερο κύμα και ευνοώντας όλο και σαφέστερα τις μεγάλες επιχειρήσεις, ακόμα και αν ορισμένοι τομείς (κυρίως ξενοδοχειακές υποδομές και μαζικά τουριστικά ταξίδια) θυσιάστηκαν ως ένα βαθμό. Εκεί όπου δημόσιες δαπάνες κινητοποιήθηκαν, αυτό έγινε με έκρηξη του δημόσιου χρέους, που επιδεινώνει το σημερινό πρόβλημα και που, τελικά, θα μεταφέρει όλο το κόστος στην εργατική τάξη.
Οι φεμινιστές(-τριες) συνέχισαν να οργανώνονται, ιδιαίτερα αλλά όχι και αποκλειστικά, στο θέμα της βίας κατά των γυναικών. Η αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας κατά τις περιόδους των αποκλεισμών ήταν προφανής και έκανε και ορισμένες κυβερνήσεις να δημιουργήσουν προγράμματα για να μπορούν οι γυναίκες να καταγγέλλουν τα συμβάντα και να εγκαταλείπουν τη συμβίωση με βίαιο εταίρο. Τα μέτρα αυτά, όπως και τα άλλα μέτρα καταπολέμησης της πανδημίας, είναι ανεπαρκή και εξαιρετικά εφήμερα.
Ο ένας τομέας που συγκεντρώνει τις αντιφάσεις είναι η εκπαίδευση: Υπάρχουν καταρχάς οι κίνδυνοι μόλυνσης, με τη συγκέντρωση διαφορετικών γενεών μέσα σε συνθήκες όπου τα μέτρα αποστασιοποίησης και φυσικής παρεμπόδισης είναι δύσκολο να εφαρμοστούν. Είναι επίσης το δικαίωμα, για τους νέους, σε αξιοπρεπή εκπαίδευση, ενώ η διαδικτυακή εκπαίδευση αποτελεί ανεπαρκή απάντηση, καθώς οι σχετικές διευθετήσεις (αξιόπιστη πρόσβαση στο διαδίκτυο, κατάλληλες συνθήκες εργασίας) δεν μπορούν να εξασφαλιστούν, όπως ούτε και το δικαίωμα για τους εκπαιδευτές να δουλεύουν σε ασφαλείς συνθήκες, με παροχή κατάλληλων τεχνικών πόρων για διαδικτυακή εκπαίδευση. Οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν τη λαϊκή ανησυχία σε σχέση με το δικαίωμα στη μόρφωση και το μέλλον των παιδιών, για να διατηρούν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα ανοιχτά, παρά τον πραγματικό κίνδυνο που αντιπροσωπεύουν για τη διάδοση του Covid-19.
Το κίνημα κατά της κλιματικής αλλαγής συνέχισε να οργανώνεται, χρησιμοποιώντας διαδικτυακές συναντήσεις. Πολύ ζωντανό, στη ριζοσπαστικότητα και στην πολυμορφία του, το κίνημα αυτό είναι σε καλή θέση για να ζητήσει λογαριασμό από τον Μπάιντεν σε σχέση με την υπόσχεσή του ότι οι ΗΠΑ θα επανέλθουν στις COP κατά την προεδρεία του. Η πάλη για την κλιματική δικαιοσύνη, για να σταματήσουν οι εκπομπές άνθρακα και για να μετασχηματιστεί βαθιά το ενεργειακό και παραγωγικό μας σύστημα, πρέπει να επανέλθει στο προσκήνιο για να κερδίσει μια πραγματική εναλλακτική στο καπιταλιστικό και εξορικτικιστικό σύστημα.
Το ζήτημα της δημοκρατίας μπαίνει σε πρώτο πλάνο σε πολλούς σημερινούς αγώνες, που απαιτούν το δικαίωμα στη λήψη αποφάσεων, ενάντια στην αύξηση του αυταρχισμού και ενάντια στην αποσύνδεση των πολιτικών και φιλελεύθερων τάξεων από τις δυστυχίες των λαϊκών τάξεων. Εμείς εργαζόμαστε για να αναπτυχθούν οι αγώνες αυτοί, προωθώντας την αυτο-οργάνωση και τον αυτοκαθορισμό.
Υποστηρίζουμε και παλεύουμε με ενθουσιασμό για τη νίκη των αγώνων και των κινημάτων, είτε είναι τοπικοί είτε πιο πλατιά, και προσπαθούμε συνεχώς να δείξουμε την αντικειμενική τους σύγκλιση. Καταγγέλλουμε την αποτυχία όλων των καπιταλιστικών κυβερνήσεων στο να απαντήσουν με κατάλληλο τρόπο στην πανδημία, την αυξανόμενη προσφυγή τους σε συνωμοσιολογικές θεωρίες, στην αντιδραστική ιδεολογία και στον αυταρχισμό. Είναι επομένως επείγον να παλέψουμε για διαρθρωτικά μέτρα αντικαπιταλιστικά (απαλλοτρίωση των τραπεζών, big pharma, ενέργειας, …) και για μια έκτακτη φορολόγηση των πλουσίων και των μεγάλων επιχειρήσεων: για μια συνολική εναλλακτική με βάση την κοινωνική, οικονομική, έμφυλη και οικολογική δικαιοσύνη.
30 Νοεμβρίου 2020
Μετάφραση : Περιοδικό «4»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου