Τα Δεκεμβριανά Του 1944

αναδημοσίευση από παλιότερο φύλλο της Εργατικής Πάλης

Ο Δεκέμβρης του 1944 είναι μια από τις πιο σημαντικές στιγμές του ελληνικού εργατικού κινήματος, τόσο γιατί πρόκειται για την ένοπλη εξέγερση του αθηναϊκού λαού απέναντι στους άγγλους ιμπεριαλιστές και την ελληνική αστική τάξη, όσο και γιατί αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες και πιο διδακτικές προδοσίες του ΚΚΕ και του σταλινισμού.

Ήδη από τον Δεκέμβρη του 1943 ο Τσόρτσιλ σκεφτόταν την αποστολή βρετανικών στρατευμάτων στην Ελλάδα, καθώς το ΕΑΜ έλεγχε σχεδόν το 90% της χώρας. Η επικύρωση των σχεδίων του βρετανικού ιμπεριαλισμού για την Ελλάδα θα αρχίσει να πραγματώνεται τον Οκτώβρη του ’44, στη Διάσκεψη της Μόσχας, όταν Τσόρτσιλ και Στάλιν χώρισαν τη νοτιοανατολική Ευρώπη σε σφαίρες επιρροής και συμφώνησαν πως η Ελλάδα θα παρέμενε στην επιρροή του βρετανικού ιμπεριαλισμού.

Παράλληλα, το ΚΚΕ με τις προδοτικές συμφωνίες σε Λίβανο και Καζέρτα είχε αναγνωρίσει την αστική κυβέρνηση του Καΐρου και συμμετείχε με τέσσερις υπουργούς σε κυβέρνηση «εθνικής ενότητας». Επιπλέον, έθεσε τον ΕΛΑΣ κάτω απ’ τις εντολές του βρετανικού στρατηγείου Μέσης Ανατολής, με τον στρατηγό Σκόμπι να αναλαμβάνει τη διοίκηση του ΕΛΑΣ.

Στις 12-10-44 οι Γερμανοί, ηττημένοι σε όλα τα Βαλκάνια από τον Κόκκινο Στρατό, αποχωρούν από την Ελλάδα. Οι γερμανοτσολιάδες και οι χωροφύλακες, κλεισμένοι στους στρατώνες τους, περιμένουν τους Βρετανούς να τους σώσουν. Δημιουργήθηκε ένα κενό εξουσίας, το οποίο θα μπορούσε να καλύψει εύκολα ο ΕΛΑΣ, καταλαμβάνοντας μόνο μια μικρή ζώνη στο κέντρο της Αθήνας. Όμως το ΚΚΕ, αντί να καλέσει τα τακτικά στρατεύματα του ΕΛΑΣ στην Αθήνα, επιλέγει να τα στείλει στην Ήπειρο να κυνηγήσουν τα υποτιθέμενα υπολείμματα του ΕΔΕΣ. Μετά από έξι μέρες, στις 18-10, καναδικό πολεμικό αποβίβασε την κυβέρνηση Παπανδρέου στην Αθήνα. Ακολουθεί απόβαση στρατευμάτων από τους ιμπεριαλιστές, ενώ καταφθάνουν η Ορεινή Ταξιαρχία και ο Ιερός Λόχος. Τα Τάγματα Ασφαλείας επανεξοπλίζονται και αρχίζουν να συγκροτούν τα τάγματα εθνοφρουράς, κάτω απ’ τη μύτη των υπουργών του ΕΑΜ, οι οποίοι στις 5-11-44 αποδέχτηκαν το μέτρο της συγκρότησής των ταγμάτων χωρίς να προβάλλουν καμία αντίρρηση. Ενώ όμως οι Βρετανοί και η κυβέρνηση ετοιμάζουν τη σύγκρουση, το ΕΑΜ-ΚΚΕ χρησιμοποιεί τις διαδηλώσεις και τις απεργίες μονάχα ως μέσο πίεσης, ζητώντας μάταια να νουθετήσει αστούς και ιμπεριαλιστές να εργαστούν για μια «δημοκρατική» μεταπολεμική Ελλάδα.

Η ρήξη ήρθε στις 2-12, όταν ο Σκόμπι διέταξε την διάλυση του ΕΛΑΣ μέσα σε 10 μέρες. Τότε μόνο αποχώρησαν απ’ την κυβέρνηση οι υπουργοί του ΕΑΜ, αφού είχε γίνει πλέον φανερό ότι κυβέρνηση και Βρετανοί ήθελαν να έχουν τον απόλυτο έλεγχο του στρατού. Ως απάντηση, το ΚΚΕ οργάνωσε στις 3 Δεκεμβρίου πανελλαδική απεργία και συλλαλητήριο στο Σύνταγμα. Οι Βρετανοί και η ντόπια αντίδραση έπνιξαν στο αίμα τον άοπλο λαό στη διαδήλωση και έτσι ξεκίνησε η ένοπλη ρήξη με τους Βρετανούς και τους συνεργάτες τους. Για σχεδόν ένα μήνα, ο λαός της Αθήνας μαχόταν με το βρετανικό στρατό και τους ταγματασφαλίτες, περιμένοντας μάταια ενισχύσεις από τα τακτικά σώματα του ΕΛΑΣ, κάτι το οποίο δεν έγινε ποτέ. Η μάχη δόθηκε από τους άπειρους μαχητές του εφεδρικού ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ. Στο τέλος του μήνα, υπό την πίεση των βρετανικών βομβαρδισμών στις λαϊκές συνοικίες της Αθήνας, ο ΕΛΑΣ ηττήθηκε.

Στο μεταξύ, οι συμμορίες της ΟΠΛΑ (Οργάνωση Περιφρούρησης Λαϊκού Αγώνα) δεν σταμάτησαν μέχρι την τελευταία στιγμή τις εκκαθαρίσεις σε βάρος οποιουδήποτε διαφωνούσε με την προδοτική σταλινική πολιτική –και βέβαια εναντίον των τροτσκιστών, δολοφονώντας δεκάδες απ’ αυτούς.

Η εκ των υστέρων δικαιολογία του ΚΚΕ περί «δυσμενούς συσχετισμού» απέναντι στον «πανίσχυρο βρετανικό ιμπεριαλισμό» δεν ευσταθεί. Ο λαός δεν προετοιμάστηκε για την ένοπλη σύγκρουση, αλλά και όταν αυτή προέκυψε αναγκαστικά, το ΚΚΕ έκανε το παν για να την οδηγήσει στην ήττα. Η τελική προδοσία του ΚΚΕ προς τις εξεγερμένες και μαχώμενες μάζες του Αθηναϊκού λαού επισφραγίστηκε με τη Συμφωνία της Βάρκιζας, που προέβλεπε τον πλήρη αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, με αντάλλαγμα την αμνηστία για τα πολιτικά αδικήματα «τα τελεσθέντα από την 2η Δεκέμβρη μέχρι την υπογραφή της συμφωνίας». Επί της ουσίας, η ηγεσία του ΕΑΜ – ΚΚΕ εξασφάλισε αμνηστία για τον εαυτό της, αλλά κατέστησε τους αγωνιστές έρμαια στην λευκή τρομοκρατία που ξέσπασε από την ντόπια αντίδραση.

Στην προδοτική πολιτική κατεύθυνση του ΚΚΕ, η οποία ήταν βασισμένη στις αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας της Κ.Ε. (1934), με τις οποίες το κόμμα πάλευε όχι για σοσιαλισμό αλλά για ένα αστικό δημοκρατικό στάδιο, θα πρέπει να προστεθεί η στάση της σταλινικής γραφειοκρατίας της ΕΣΣΔ, η οποία δεν επιθυμούσε εξάπλωση της επανάστασης και γι’ αυτό άφησε την Ελλάδα στη Δυτική σφαίρα επιρροής.