Απειλή Για Τον Λαό Είναι Η Κυβέρνηση Και Η ΕΕ / του Γ. Ελαφρού

Γιάννης Ελαφρός

▸ Οι πολεμικού τύπου επιχειρήσεις κατά προσφύγων πρόβα για έφοδο στα εργατικά δικαιώματα και ανώτερη πολεμική εμπλοκή

«Σε τούτη την πατρίδα τι γυρεύω, με μισθοφόρους και πραιτωριανούς», οι στίχοι του Μάνου Ελευθερίου, μελοποιημένοι από τον Θάνο Μικρούτσικο στο Τροπάρια για φονιάδες (πόσο ταιριαστός τίτλος αλήθεια), συνόδευαν την οργή μας, όταν είδαμε να ξετυλίγεται το προαναγγελθέν έγκλημα. 

Την ανείπωτη βαρβαρότητα στα σύνορα, όπου ισχυρότατες ελληνικές αστυνομικές και στρατιωτικές δυνάμεις, μαζί με την εθνοφυλακή και ομάδες πατριδοκάπηλων, αντιμετώπισαν με πραγματικά πυρά, χημικά, ξύλο και εξευτελισμό μερικές χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που αναζητούσαν ένα πέρασμα σε μια ανθρωπινή ζωή. Απώθηση (push back) και στη θάλασσα, με κίνδυνο πολύνεκρα ναυάγια. Πολεμική επιχείρηση απέναντι σε απελπισμένους, στριμωγμένους στην μέγγενη του άθλιου ανταγωνισμού των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας, με πρώτα θύματα την αλήθεια και το δίκιο.

Η μεγάλη απειλή δεν έρχεται από την απέναντι πλευρά των συνόρων, αλλά από την ελληνική κυβέρνηση και όσους συναινούν στην πολιτική της. Μην μας δείχνουν τον Ερντογάν. Τον Ερντογάν τον ξέρουμε καλά, τον έχουν υποστεί στο πετσί τους οι σύντροφοί μας στην Τουρκία και τις κουρδικές περιοχές. Αυτή τη στιγμή, όμως, ο Ερντογάν είναι ο καλύτερος φίλος του Μητσοτάκη και το ανάποδο: συνθέτουν την εικόνα της έξωθεν απειλής, της «εθνικής ενότητας» και της συσπείρωσης γύρω από την κυβέρνηση — ακόμα και οι αλληλοσφαζόμενοι μεγαλοπαράγοντες των ποδοσφαιρικών ΑΕ ομονόησαν.

Όσοι «υπερασπίζονται τα σύνορα» κάνουν πως ξεχνούν πως τα μνημόνια είναι ήδη «μέσα», πως τα σπίτια τα λιγουρεύονται οι τράπεζες, πως 500.000 –κυρίως νέοι/ες– έφυγαν «έξω» (ναι, μετανάστες) και πως θα δουλεύουν μέχρι τα γεράματα, καθώς αύξηση ορίων συνταξιοδότησης προβλέπει το ασφαλιστικό Βρούτση-Κατρούγκαλου που πέρασε καλλωπισμένο από τα ΜΜΕ που τώρα ξερνούν χολή κατά προσφύγων. Κι επειδή πήξαμε στα ψέματα, ας πούμε και μερικές αλήθειες:

Δεν ζούμε έναν κακό εφιάλτη, αλλά τη βαρβαρότητα ενός αδίστακτου καπιταλισμού

Πρώτο, η ελληνική κυβέρνηση καταργεί με τον πιο προκλητικό τρόπο, με την επαίσχυντη κάλυψη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τη συναίνεση του Α. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, θεμελιώδη δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στο άσυλο (διεθνή προστασία) και της πρόσβασης στα σύνορα για να υποβληθεί αίτηση. Τα κλειστά και αιματοβαμμένα σύνορα απέναντι σε πρόσφυγες (αλλά και μετανάστες) δεν είναι (κρατικό) δικαίωμα αλλά παραβίαση δικαιωμάτων. Η άνεση της κυβέρνησης να προχωρά στην κατάργηση βασικών ελευθεριών φαίνεται ήδη και στο εσωτερικό: τα δικαιώματα στην απεργία και στη διαδήλωση τίθενται υπό αίρεση, ενώ η αστυνομική αυθαιρεσία γίνεται καθεστώς.

Δεύτερο, ο Κ. Μητσοτάκης εμφανίστηκε περιχαρής στον Έβρο με την ηγεσία της ΕΕ και υπογράμμισε πως «φυλάμε ευρωπαϊκά σύνορα». Όπως σημείωσε το ΝΑΡ «πήρε προαγωγή: Από δεσμοφύλακας της ΕΕ έγινε ΚΑΙ χωροφύλακας-συνοριοφύλακας!» Η κυβέρνηση πήρε μπροστάντζα 350 εκατ. ευρώ –και άλλα 350 εκατ. εάν κάνει καλά τη δουλειά– και ενισχύσεις από τη FRONTEX. Τι κρύβει, βέβαια, από τους «πατριώτες»; Πως θα φυλάει τα σύνορα της Ευρώπης-φρούριο διπλά: και για να μην μπαίνουν πρόσφυγες/μετανάστες και για να μην φεύγουν προς τις χώρες του πλούσιου ευρωπαϊκού Βορρά, όπως προβλέπουν οι ρατσιστικές συμφωνίες «Δουβλίνο» και ΕΕ-Τουρκίας. Εξάλλου, γι’ αυτό εγκαλείται ο Ερντογάν: πως δεν λειτουργεί σωστά ως δεσμοφύλακας, δεν κρατά τους πρόσφυγες στην Τουρκία…

Τρίτο, η κυβέρνηση αναγνωρίζει και στηρίζει στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ –πρόσφατη συνεδρίαση των μονίμων αντιπροσώπων– το δικαίωμα της Τουρκίας να επιχειρεί εντός της Συρίας, στην Ιντλίμπ, κάνοντας κριτική μόνο στο ότι δεν τηρεί η Άγκυρα τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας. Εξάλλου, οι ελληνικές κυβερνήσεις στηρίζουν και συμμετέχουν διαχρονικά στις ιμπεριαλιστικές πολεμικές επεμβάσεις, από τη Συρία μέχρι το Αφγανιστάν. Πως τολμούν και παριστάνουν τώρα τους αμέτοχους;

Τέταρτο, οι πολεμικού τύπου επιχειρήσεις κατά προσφύγων-μεταναστών με τεστάρισμα και ενεργοποίηση όλων των μηχανισμών, από τους επαγγελματίες του πολέμου μέχρι τους εθελοντές του μίσους, τους εφέδρους και τα ενσωματωμένα πειθήνια ΜΜΕ, αποτελούν όχι μόνο πρόβα καθολικού διακρατικού πολέμου αλλά και ανώτερο βήμα όξυνσης στην αλυσίδα του αστικού ανταγωνισμού Ελλάδας-Τουρκίας. Η εθνικιστική έξαρση που ζούμε διαμορφώθηκε όλη την προηγούμενη περίοδο ζύμωσης για τις ΑΟΖ και την τουρκική απειλή.

Τα γεγονότα του τελευταίου δεκαήμερου αποτελούν αντιδραστική τομή. Το πολιτικό προσωπικό υπακούει στο αστικό παράγγελμα: κλίνατε επί δεξιά! Η ΝΔ Ορμπανοποιείται, ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί γραμμή Μέρκελ και η ρεφορμιστική Αριστερά, νανουρισμένη με τους εθνικούς αστικούς μύθους, μιλά για «ασύμμετρη απειλή» από τους πρόσφυγες! Όταν χρόνια τώρα αναπαράγεις μονότονα την άποψη περί «αμυνόμενης Ελλάδας», αρνούμενος να δεις τις νέες επιθετικές τάσεις του ελληνικού κεφαλαίου σε συμμαχία με τον ιμπεριαλισμό και το Ισραήλ, όταν αντιμετωπίζεις τους πρόσφυγες με ανθρωπισμό μεν, αλλά σαν απειλή για την «κοινωνική συμμαχία» με τους μικροαστούς, που πρέπει να φύγουν μακριά, ε, τότε είναι τόσο δύσκολο να αντιμετωπίσεις τους «φονιάδες καιρούς» και την αστική πολιτική που εφορμά με όλα της τα όπλα και τα τάγματα εφόδου σε ανασυγκρότηση.

Ευτυχώς εκδηλώθηκαν αντιστάσεις. Από ευρύτερο κόσμο, που ξεπέρασε τις κομματικές του εκφράσεις. Κι ήταν οι δυνάμεις της σύγχρονης κομμουνιστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, της μαχητικής νεολαίας για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην πρώτη γραμμή. Από την αποστολή στη Λέσβο, τις παρεμβάσεις της Τρίτης, μέχρι το πρώτο ελπιδοφόρο κύμα μαζικών διαδηλώσεων της Πέμπτης.

Αλλά είμαστε ακόμα στην αρχή. Αυτά που ζούμε δεν είναι ένας κακός εφιάλτης που θα περάσει. Είναι σημεία της νέας εποχής της βαρβαρότητας ενός αδίστακτου καπιταλισμού που βυθίζει τον πλανήτη σε ένα πρωτόγνωρο κοινωνικό και στρατιωτικό πόλεμο χωρίς σύνορα. Απαιτείται άμεσα αναβαθμισμένη αντιπολεμική πάλη διαρκείας. Μόνο ένα ανεξάρτητο από την αστική πολιτική εργατικό κίνημα και μια επαναστατική Αριστερά της νέας κομμουνιστικής διεθνιστικής ελπίδας, μέσα στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα για αγώνα πέρα από τα «σύνορα» της αστικής πολιτικής, μπορούν να αντέξουν στην επίθεση και να παίξουν ρόλο ανατρεπτικό.

(φωτογραφία CC, Μάριος Λώλος)