Από την Εργατική Πάλη Μαρτίου
Η ρίζα του ξεκίνησε από τα βουνά της Πίνδου, στην Ήπειρο, σε μια από τις κορυφές της γης που ανήκει το γενεαλογικό δέντρο της οικογένειας Πουλιόπουλου. Στον Θηβαϊκό κάμπο, το βουνίσιο κύτταρο θα δώσει τον σημαντικότερο καρπό, την μεγαλύτερη φυσιογνωμία του εργατικού και επαναστατικού κινήματος στην Ελλάδα και μία από τις μεγαλύτερες παγκόσμια, τον Παντελή Πουλιόπουλο. Ο Παντελής Πουλιόπουλος γεννήθηκε μαζί με τον αιώνα στις 10/03/1900 και μεγάλωσε στη Θήβα.
Το 1919 πέρασε στην Νομική Αθηνών και ενστερνίστηκε τις ιδέες του επαναστατικού μαρξισμού. Το 1920 στρατεύτηκε στο μέτωπο τις Μικράς Ασίας και μπήκε σε οργανωμένο πυρήνα στρατιωτών του Σ.Ε.Κ.Ε. Πολέμησε στην γραμμή του Λένιν: μετατροπή του πολέμου σε εμφύλιο. Προσανατόλιζε και οργάνωνε τους φαντάρους στην Γ’ Διεθνή. Συνελήφθη και για τιμωρία στάλθηκε στο στρατοδικείο με την κατηγορία της «εσχάτης προδοσίας». Το μέτωπο όμως κατέρρευσε και έτσι απελευθερώθηκε. Με την επιστροφή του στην Αθήνα δημιούργησε την Ένωση Παλαιών Πολεμιστών. Από το 1923 ως το 1925 έπαιξε ηγετικό ρόλο στο κίνημα των βετεράνων του πολέμου και το 1924 εκλέχτηκε πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Παλαιών Πολεμιστών και Θυμάτων Στρατού, η οποία εξέδιδε την εφημερίδα «Παλαιός Πολεμιστής» με κυκλοφορία που έφτανε τα 20.000 φύλλα. Οι αποφάσεις του συνεδρίου της Ομοσπονδίας κυκλοφόρησαν σε βιβλίο με τον τίτλο «Πόλεμος Κατά Πολέμου».
Στα 1924 στο 3ο Έκτακτο Συνέδριο του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος (που μετονομάστηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας) εξελέγη Γενικός Γραμματέας του και έτσι έγινε ο πρώτος γενικός γραμματέας του ΚΚΕ. Στο μεταξύ, είχε μάθει μόνος του περίπου δέκα ξένες γλώσσες. Στις αρχές του 1925 συλλαμβάνεται μαζί με άλλα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, για το επίκαιρο στις μέρες μας, θέμα του Μακεδονικού. Τους επόμενους μήνες πολλές διεθνείς οργανώσεις προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη έστειλαν διαμαρτυρίες προς τον Πάγκαλο για τις φυλακίσεις των ελλήνων κομμουνιστών αγωνιστών. Μνημειώδης έμεινε η απολογία του. Φυλακίστηκε ενάμιση χρόνο και μετά την πτώση της δικτατορίας του Πάγκαλου, απελευθερώθηκε από την εξορία όπου βρίσκονταν. Εν συνεχεία, σε ηλικία 26 ετών επανεκλέγεται ξανά παμψηφεί γραμματέας του ΚΚΕ. Κατάλαβε νωρίς ότι η ανερχόμενη σταλινική γραφειοκρατία έχει ήδη αρχίσει την προσπάθεια ελέγχου των κομμάτων σε όλο τον κόσμο.
Το 1926 αποσύρεται στην Θήβα, ενώ το 1927 στο 3ο τακτικό συνέδριο του Κόμματος υποστήριξε ότι πρέπει να γίνουν γνωστά τα κείμενα της Αριστερής Αντιπολίτευσης και του Τρότσκι. Στις 25 Σεπτεμβρίου 1927 διαγράφεται από το ΚΚΕ, ενώ διαγράφεται το ίδιο περίπου διάστημα και η ενωμένη αντιπολίτευση. Τον Γενάρη του 1928 κυκλοφορεί το περιοδικό Σπάρτακος από την ομάδα ενωμένης αντιπολίτευσης με πρωτεργάτη τους Παντελή Πουλιόπουλο, Παστία Γιατσόπουλο, Σεραφείμ Μάξιμο και άλλους. Το 1934 ιδρύει την Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας (ΟΚΔΕ). Ταυτόχρονα, σαν δικηγόρος υπεράσπιζε καταδιωκόμενους και κρατούμενους αγωνιστές. Πολλά και ανεκτίμητα είναι τα θαυμάσια ιδεολογικά και πολιτικά έργα, μελέτες και άρθρα του (οικονομικά, κοινωνικά, φιλοσοφικά, εκπαιδευτικά, νομικά κ.ά.) με κορυφαίο το βιβλίο σταθμός «Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα». Υποστήριξε τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επανάστασης και προέβλεψε ότι το ΚΚΕ εγκατέλειπε μια για πάντα την επανάσταση. Ακόμη πρέπει να αναφερθούν οι εξαιρετικές (ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα) μεταφράσεις της μαρξιστικής φιλολογίας, με το «Κεφάλαιο» του Μαρξ να κατέχει ξεχωριστή θέση.
Μόλις ξεσπάει η δικτατορία του Μεταξά, οι χαφιέδες της Ασφάλειας τον αναζητούν αμέσως. Δυο χρόνια τους ξεφεύγει ζώντας στην παρανομία και αλλάζοντας συνεχώς κρησφύγετα. Η μαύρη προδοσία φέρνει τους χαφιέδες στο κρησφύγετό του στις 18 Αυγούστου 1938. Οι διωκτικές αρχές τον συνέλαβαν και τον φυλάκισαν στις φύλακες Αβέρωφ. Εν συνεχεία τον πήγαν στο Ναύπλιο στις φυλακές Ακροναυπλίας. Εκεί οι σταλινικοί δεν δέχονταν τους τροτσκιστές, οι οποίοι είχαν σχηματίσει δικιά τους ομάδα συμβίωσης. Το 1942 σεβόμενος την απόφαση της συνέλευσης των πολιτικών κρατούμενων δεν απέδρασε και παρέμεινε με τους υπόλοιπους κρατούμενους, έτσι μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο της Λάρισας. Το 1943 οι αντάρτες ανατίναξαν μια αμαξοστοιχία στο Κούρνοβο και οι ιταλικές δυνάμεις κατοχής διέταξαν να εκτελεστούν 106 κρατούμενοι για αντίποινα στο Νεζερό της Λάρισας. Ανάμεσά τους ο Παντελής Πουλιόπουλος, οι τροτσκιστές σύντροφοί του Νώντας Γιαννακός, Γιάννης Μακρής, Γιάννης Ξυπόλυτος και ο αρχειομαρξιστής Δ. Λαμπρόπουλος. Ο Π. Πουλιόπουλος μίλησε στο απόσπασμα των ιταλών φαντάρων στην γλώσσα τους για τον διεθνισμό, τον σοσιαλισμό και την επανάσταση, οι φαντάροι αρνήθηκαν να τον εκτελέσουν και τον πυροβόλησε ο ιταλός αξιωματικός στο κεφάλι.
Όμως ο Παντελής Πουλιόπουλος δεν πέθανε. Ζει μέσα στις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις της επανάστασης. Ζει μέσα στην καρδιά και στο πνεύμα όλων αυτών που 120 χρόνια μετά την γέννηση του αγωνιζόμαστε για τις ίδιες ιδέες. Η ζωή του είναι παράδειγμα και πρότυπο για κάθε αγωνιστή. Οι αγωνιστές της ΟΚΔΕ που αγωνιζόμαστε για τις ιδέες που αγωνίστηκε, θα συνεχίσουμε το έργο του, που είναι και δικό μας έργο. Επίμονα αλλά σταθερά, γαλβανισμένοι από το υπόδειγμα του, ατσαλωμένοι από το ηρωικό τέλος του, σφίγγοντας τα δόντια με πείσμα και μίσος εναντίον του ταξικού μας εχθρού, θα προχωρήσουμε στον ωραίο αγώνα μας και θα πραγματοποιήσουμε την επανάσταση έστω και αν χρειαστεί για θεμέλιο τα κόκαλα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου