Κυκλοφορεί Το Τεύχος Νο 16 Του Περιοδικού "Κόκκινο"

Το εισαγωγικό σημείωμα της σύνταξης

Ανά­µε­σα στο προη­γού­µε­νο και αυτό το τεύ­χος του «Κ» µε­σο­λά­βη­σε ένα καυτό κα­λο­καί­ρι στα ελ­λη­νο­τουρ­κι­κά, που έδωσε τη θέση του σε έναν δι­πλω­µα­τι­κό «πυ­ρε­τό», αλλά και σε µια θη­ριώ­δη ενί­σχυ­ση των πο­λε­µι­κών δα­πα­νών και µια ευ­ρύ­τε­ρη ανα­βά­θµι­ση του µι­λι­τα­ρι­σµού από την κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη. Ο δη­µό­σιος διά­λο­γος κυ­ριαρ­χεί­ται (και θα συ­νε­χί­σει να κυ­ριαρ­χεί­ται) από τα λε­γό­µε­να «εθνι­κά θέ­µα­τα» και αυτό βρί­σκει αντα­νά­κλα­ση και σε αντι­πα­ρα­θέ­σεις µέσα στην Αρι­στε­ρά, όπου η σχε­τι­κή αρ­θρο­γρα­φία πύ­κνω­σε ιδιαί­τε­ρα τους τε­λευ­ταί­ους µήνες.

Το κε­ντρι­κό αφιέ­ρω­µα αυτού του τεύ­χους πα­ρε­µβαί­νει σε αυτή τη συ­ζή­τη­ση. Ο Αντώ­νης Ντα­βα­νέ­λος πα­ρου­σιά­ζει µια συ­νο­λι­κή το­πο­θέ­τη­ση πάνω στο ζή­τη­µα του ελ­λη­νο­τουρ­κι­κού αντα­γω­νι­σµού: Την ανα­γκαία ιδε­ο­λο­γι­κή αφε­τη­ρία για να το­πο­θε­τη­θεί κα­νείς, το ιστο­ρι­κό της ελ­λη­νο­τουρ­κι­κής δια­µά­χης στον 20ό αιώνα και τα ση­µε­ρι­νά επί­δι­κα που κα­θο­ρί­ζουν το χα­ρα­κτή­ρα της αντι­πα­ρά­θε­σης που ξε­τυ­λί­γε­ται µπρο­στά µας. Πάνω σε αυτά, δια­µορ­φώ­νει και µια κρι­τι­κή απο­τί­µη­ση των από­ψε­ων που έχουν δια­τυ­πω­θεί στην εν­δο-αρι­στε­ρή συ­ζή­τη­ση για το θέµα. Ο Πα­να­γιώ­της Λίλ­λης ανα­πτύσ­σει πε­ρισ­σό­τε­ρο την πτυχή της ιδε­ο­λο­γι­κής αφε­τη­ρί­ας και των ιστο­ρι­κών πα­ρα­δό­σε­ων πάνω στις οποί­ες (οφεί­λει να) πατά η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά. Στο άρθρο του πα­ρου­σιά­ζει το ρήγµα και τις αντι­πα­ρα­θέ­σεις που προ­κά­λε­σε στην Αρι­στε­ρά της επο­χής ο Πρώ­τος Πα­γκό­σµιος Πό­λε­µος, µέσα από τα οποία δια­µορ­φώ­θη­κε η διε­θνι­στι­κή-αντι­πο­λε­µι­κή στάση του µπολ­σε­βι­κι­σµού, που απο­τε­λεί µέχρι σή­µε­ρα θε­µέ­λιο και «ιδρυ­τι­κό» χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της κο­µμου­νι­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Στο σκλη­ρό τοπίο που έχει δια­µορ­φω­θεί, η κα­τα­δί­κη της Χρυ­σής Αυγής και η µε­γα­λειώ­δης συ­γκέ­ντρω­ση της 7ης Οκτώ­βρη υπήρ­ξε η πιο βαθιά ανάσα για το ευ­ρύ­τε­ρο κί­νη­µα αντί­στα­σης στην Ελ­λά­δα αλλά και το αντι­φα­σι­στι­κό κί­νη­µα διε­θνώς. Μόλις λίγα χρό­νια πριν από αυτή τη µε­γά­λη νίκη, η Ελ­λά­δα απο­τε­λού­σε «σκο­τει­νό» πα­ρά­δει­γµα, καθώς είχε την ιδιαι­τε­ρό­τη­τα να ζήσει τη νε­ο­να­ζι­στι­κή εκ­δο­χή της διε­θνούς ακρο­δε­ξιάς ανό­δου. Ο Πάνος Πέ­τρου επι­χει­ρεί µια απο­τί­µη­ση όλης αυτής της πυ­κνής πε­ριό­δου, της ανό­δου και της πτώ­σης της Χρυ­σής Αυγής, κα­τα­θέ­το­ντας κά­ποια ευ­ρύ­τε­ρα συ­µπε­ρά­σµα­τα για το φα­σι­σµό και την πάλη ενα­ντί­ον του.

Σε αυτό το τεύ­χος, ξα­να­πιά­νου­µε το νήµα του απο­λο­γι­σµού των «πλα­τιών κο­µµά­των της Αρι­στε­ράς» διε­θνώς που εί­χα­µε ανοί­ξει από τα πρώτα µας τεύχη, µε την τε­λι­κή απο­τί­µη­ση ενός σχη­µα­τι­σµού που απο­τέ­λε­σε την άλλη µε­γά­λη ελ­πί­δα εκτός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και κα­τέ­λη­ξε (σχε­δόν πα­ράλ­λη­λα µαζί του) σε ένα άδοξο τέλος. Ο Μα­νου­έλ Γκαρί γρά­φει για την «άνοδο και τη δύση του Πο­δέ­µος» και κα­τα­θέ­τει και έναν υπο­δει­γµα­τι­κά συ­γκε­κρι­µέ­νο και νη­φά­λιο απο­λο­γι­σµό των επι­λο­γών των Αντι­κα­πι­τα­λί­στας σε όλη αυτή τη δια­δρο­µή, εξη­γώ­ντας «γιατί έπρε­πε να δη­µιουρ­γή­σου­µε το Πο­δέ­µος και γιατί έπρε­πε να φύ­γου­µε από αυτό».

Το «Κ» επα­νέρ­χε­ται και σε µια άλλη «θε­µα­το­λο­γία» την οποία έχει ιε­ραρ­χή­σει ως ση­µα­ντι­κή κι επι­χει­ρεί να ανα­δει­κνύ­ει, τα ζη­τή­µα­τα πο­λι­τι­κής και θε­ω­ρη­τι­κής συ­γκρό­τη­σης του φε­µι­νι­στι­κού κι­νή­µα­τος. Σε αυτό το τεύ­χος, ανοί­γου­µε τη συ­ζή­τη­ση για τη σε­ξερ­γα­σία, φι­λο­ξε­νώ­ντας δύο εν­δια­φέ­ρο­ντα άρθρα. Ένα κεί­µε­νο της Σίλ­βια Φε­ντε­ρί­τσι, που πα­ρου­σιά­ζει τις ρίζες της σε­ξουα­λι­κής ερ­γα­σί­ας στις ΗΠΑ και το Ηνω­µέ­νο Βα­σί­λειο, ως ανα­γκαίο θε­ω­ρη­τι­κό-ιστο­ρι­κό υπό­βα­θρο. Και ένα άρθρο της Τζο­ά­να Μπρέ­νερ για την πώ­λη­ση σε­ξουα­λι­κών υπη­ρε­σιών στο σύγ­χρο­νο κα­πι­τα­λι­σµό, όπου πα­ρου­σιά­ζει τη ζωηρή συ­ζή­τη­ση µέσα στο διε­θνές φε­µι­νι­στι­κό κί­νη­µα και πα­ρε­µβαί­νει σε αυτή.

Από την ύλη δεν θα µπο­ρού­σαν να απου­σιά­ζουν ζη­τή­µα­τα ιστο­ρί­ας και θε­ω­ρί­ας του µαρ­ξι­στι­κού-ερ­γα­τι­κού κι­νή­µα­τος. Συ­µπλη­ρώ­θη­καν 100 χρό­νια από την έκ­δο­ση του «Αρι­στε­ρι­σµού» του Λένιν, ενός έργου του µε­γά­λου επα­να­στά­τη που είναι από τα κο­ρυ­φαία του (και για αρ­κε­τούς το κο­ρυ­φαίο του…) και έχει ανα­µφι­σβή­τη­τη επι­και­ρό­τη­τα στις συν­θή­κες όπου κα­λού­µα­στε να δρά­σου­µε σή­µε­ρα. Ένα ση­µεί­ω­µα της σύ­ντα­ξης πα­ρου­σιά­ζει την µατιά µας πάνω στη ση­µα­σία αυτού του έργου και τους λό­γους που το ανα­δει­κνύ­ου­µε σε αυτό το τεύ­χος. Ακο­λου­θεί ένα εκτε­τα­µέ­νο άρθρο του Τζον Ρόουζ, που πα­ρου­σιά­ζει τις βα­σι­κές «ει­ση­γή­σεις» του Λένιν σε αυτό το βι­βλίο, ιδω­µέ­νες µέσα από µε­γά­λες δο­κι­µα­σί­ες της επο­χής στην επα­να­στα­τη­µέ­νη Γε­ρµα­νία και την Ιτα­λία µετά την ήττα της Κόκ­κι­νης Διε­τί­ας.

Το άρθρο του Λούκα Ταβάν, που ακο­λου­θεί, πα­ρου­σιά­ζει την ιστο­ρι­κή εµπει­ρία της Κόκ­κι­νης Διε­τί­ας, 80 χρό­νια µετά το άδοξο τέλος αυτής της κο­ρυ­φαί­ας στι­γµής στην ιστο­ρία του ιτα­λι­κού κι­νή­µα­τος που αξί­ζει να µε­λε­τή­σει κάθε νέ­ος-α αγω­νι­στής-στρια. Προ­τεί­νου­µε να δια­βα­στεί «συ­µπλη­ρω­µα­τι­κά» µε το αφιέ­ρω­µα στον «Αρι­στε­ρι­σµό», καθώς βοηθά στην κα­τα­νό­η­ση γε­γο­νό­των στα οποία ανα­φέ­ρε­ται ο Ρόουζ και πα­ρου­σιά­ζει τις από­ψεις του Γκρά­µσι και του Μπορ­ντί­γκα, δύο κε­ντρι­κών προ­σω­πι­κο­τή­των στη συ­ζή­τη­ση περί αρι­στε­ρι­σµού.

Αντί­στοι­χα προ­τεί­νου­µε να δια­βα­στεί και η βι­βλιο­κρι­τι­κή που «ανοί­γει» το σχε­τι­κό τµήµα του πε­ριο­δι­κού. Ο Σω­τή­ρης Μάρ­τα­λης πα­ρου­σιά­ζει το µνη­µειώ­δες έργο του Πιερ Μπρουέ για τη Γε­ρµα­νι­κή Επα­νά­στα­ση (1917-1923). Είναι µια έκ­δο­ση που κα­λω­σο­ρί­ζου­µε θερµά και ασφα­λώς προ­τεί­νου­µε ανε­πι­φύ­λα­κτα να δια­βα­στεί, αλλά πα­ράλ­λη­λα η πα­ρου­σί­α­σή της σε αυτό το τεύ­χος βοηθά τον ανα­γνώ­στη να κα­τα­νο­ή­σει κα­λύ­τε­ρα τις αντι­πα­ρα­θέ­σεις που πα­ρου­σιά­ζει ο Ρόουζ στον «Αρι­στε­ρι­σµό».

Ακο­λου­θούν δύο ακόµα βι­βλιο­κρι­τι­κές που κλεί­νουν την ύλη αυτού του τεύ­χους. Ο Αντώ­νης Ντα­βα­νέ­λος γρά­φει για το «Πώς Συλ­λο­γά­ται ο Ρήγας;» του Δη­µή­τρη Ψαρρά, ένα βι­βλίο που θα απο­δει­χθεί ιδιαί­τε­ρα χρή­σι­µο στο δη­µό­σιο διά­λο­γο που θα ανοί­ξει στα 200 χρό­νια από το 1821, απέ­να­ντι στις (ανα­µε­νό­µε­νες) «στρε­βλώ­σεις» του νο­ή­µα­τος και του χα­ρα­κτή­ρα της επα­νά­στα­σης. Ο Νι­κό­λας Κο­λυ­τάς πα­ρου­σιά­ζει το «Αν το προ­σφυ­γι­κό ήταν πρό­βλη­µα, θα είχε λύση», του Δη­µή­τρη Χρι­στό­που­λου, µια κα­λο­δε­χού­µε­νη έκ­δο­ση που προ­σφέ­ρει πο­λύ­τι­µα στοι­χεία και επι­χει­ρή­µα­τα και συ­µβά­λει στη δια­µόρ­φω­ση µιας συ­νε­κτι­κής αντι­ρα­τσι­στι­κής το­πο­θέ­τη­σης πάνω σε ένα από τα πιο καυτά ζη­τή­µα­τα της πε­ριό­δου.