Τι Φέρνει Η «Κρίση της Κορόνα» Στην Οικονομία Και Στην Εργατική Τάξη Της Χώρας

Στην «καραντίνα» όχι λόγω κορονοϊού, αλλά και λόγω του καπιταλισμού βρίσκεται άμεσα το 25% των μισθωτών του «ιδιωτικού τομέα» της ελληνικής οικονομίας.

Και αυτό γιατί η κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει τις επιχειρήσεις της εστίασης (καφέ, εστιατόρια κ.λπ.), τα εμπορικά καταστήματα, τα ιδιωτικά σχολεία, φροντιστήρια κ.ά. προκειμένου να εμποδίσει την εξάπλωση του ιού.

Οι επιχειρήσεις αυτές αντιπροσωπεύουν το 40% του συνόλου των επιχειρήσεων της χώρας. Συγκεκριμένα, σε 105.000 επιχειρήσεις (επί συνόλου 265.000) απασχολούνται σχεδόν 600.000 εργαζόμενοι (επί συνόλου 2.000.000).

Αυτό το μέτρο το οποίο ελήφθη στο α' 15θημερο του τρέχοντος μηνός πρακτικά σημαίνει ενδεχόμενο πάγωμα πληρωμών των μισθών για μεγάλη μερίδα εργαζομένων ακόμα και για το Μάρτιο και όχι μόνο για τον Απρίλιο κ.λπ., οπότε αναμένεται η κορύφωση κρουσμάτων και, έτσι, δεν προβλέπεται το άνοιγμα των επιχειρήσεων αυτών.

Προκειμένου να μειώσει τις αρνητικές συνέπειες από τις εξελίξεις αυτές, η κυβέρνηση προχωρά στην καταβολή μιας «ειδικής αποζημίωσης» κοντά στο 50% του μέσου μισθού του ιδιωτικού τομέα για τους εργαζομένους των επιχειρήσεων που κλείνουν με κυβερνητική απόφαση.

Ωστόσο, το μέτρο αυτό, προφανώς δεν μπορεί, παρά ελάχιστα να απαλύνει τη ζημιά την οποία υπόκεινται ειδικά οι εν λόγω εργαζόμενοι αλλά και γενικότερα οι εργαζόμενοι, ιδίως του «ιδιωτικού τομέα».

Και αυτό γιατί :

* Όταν δεν τους έφτανε το 100% του μισθού τους (εφόσον τον εισέπρατταν), δεν θα τους φτάσει το... 50%, από την αποζημίωση-ψίχουλο του κράτους.

* Στους κλάδους που έκλεισαν με κυβερνητική απόφαση (π.χ. εστίαση) βασιλεύει η αδήλωτη εργασία. Οι αδήλωτοι εργαζόμενοι, προφανώς, δεν θα λάβουν καμία αποζημίωση από το κράτος, ούτε φυσικά το μισθό τους.

* Όλοι σχεδόν οι κλάδοι (με εξαίρεση την παραγωγή τροφίμων, ειδών υγιεινής και φαρμάκων) πλήττονται από την τρέχουσα κρίση με συνέπεια να απειλούνται οι μισθοί και οι θέσεις των εργαζομένων. Ωστόσο για αυτούς δεν προβλέπεται, για την ώρα, καμία στήριξη.

* Η μείωση των αποδοχών των εργαζομένων της «κρίσης της κορόνα» (κατά το γερμανικό "Korona-Krise") μπορεί να οδηγήσει σε καθυστέρηση πληρωμών προς τράπεζες, τέως ΔΕΚΟ κ.λπ. γεννώντας μια νέα «γενιά» ληξιπροθέσμων υποχρεώσεων στις πλάτες τους.

* Εκατοντάδες χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι με πολύ χαμηλό εισόδημα υφίστανται ήδη μεγάλο πλήγμα, σταματώντας την δραστηριότητά τους, είτε με κυβερνητική απόφαση, είτε de facto (λόγω έλλειψης δουλειάς ή αυτοπροστασίας από τον κοροναϊό). Η κυβέρνηση δεν έχει ανακοινώσει άλλο μέτρο πέραν της αναστολής των φορολογικών, ασφαλιστικών και τραπεζικών υποχρεώσεων. Ωστόσο, μη πληρώνοντας αυτές τις υποχρεώσεις, ένας επαγγελματίας, δεν σημαίνει πως θα του μείνουν οι απαραίτητοι πόροι για να ανταπεξέλθει στις ανάγκες διαβίωσης.

* Οι περισσότεροι εργαζόμενοι έχουν ήδη «φάει» μέρος του όποιου «μαξιλαριού» είχαν στον οικογενειακό προϋπολογισμό τους προκειμένου να προμηθευθούν (υπό το φόβο ελλείψεων στην αγορά) είδη πρώτης ανάγκες σε μεγαλύτερες ποσότητες από εκείνες που υπό κανονικές συνθήκες χρειάζονται

Η τρέχουσα «κρίση της κορόνα» έχει ήδη αρχίσει να αποκαλύπτει πόσο «μαγική» ήταν η εικόνα της «επιστροφής στην κανονικότητα» μετά την «έξοδο» από τα Μνημόνια, τον Αύγουστο 2018. Περίπου μετά από ενάμιση μόλις χρόνο, η εργατική τάξη και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα βρίσκονται μπροστά στον προθάλαμο μίας νέας επίθεσης από πλευράς του κεφαλαίου. Η ντε φάκτο μείωση ή ακόμα και αναστολή πληρωμών των μισθών είναι το πρώτο στάδιο. Θα ακολουθήσει παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και απολύσεις. Κανένα δημοσιονομικό «μαξιλάρι» σαν κι εκείνο που προσέφερε η Κομισιόν στην ελληνική κυβέρνηση (λόγω κορονοϊού) αλλά και εκείνο που εξασφάλισαν με τη 10ετή σκληρή λιτότητα οι μνημονιακές κυβερνήσεις (μαζί και εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ) δεν θα αρκέσει για να ελαφρύνει τις συνέπειες της νέας κρίσης. Την ίδια ώρα, στο λεγόμενο λαϊκό εισόδημα δεν αποκαταστάθηκαν ούτε στο ελάχιστο οι απώλειες που υπέστη την περασμένη 10ετία. Επίσης, ο ελληνικός καπιταλισμός δεν είδε, όλα τα περασμένα χρόνια, κανένα του κλάδο να «ανακάμπτει» πλην του τουρισμού. Πλέον και αυτός θα καταποντιστεί καθώς οι ακυρώσεις των ξένων επισκέψεων «τρέχουν» με ραγδαίο ρυθμό.

Επίσης, δεν έχει γίνει καμία υποκατάσταση εισαγωγών. Συνεπώς αργά ή γρήγορα, η ελληνική οικονομία θα πληγεί από το σταδιακό πάγωμα του παγκόσμιου εμπορίου. Έτσι δεν θα αργήσουν οι ελλείψεις και, ίσως και ο πληθωρισμός, όπως ήδη φαίνεται σε διάφορα προϊόντα και μόνο από την αυξημένη ζήτηση που υπάρχει (τρόφιμα, φάρμακα). Ο συνδυασμός μείωσης των αποδοχών και πληθωρισμού θα εντείνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια...

Από την άλλη μεριά, η σημερινή κυβέρνηση πρόλαβε να περάσει (πριν ξεσπάσει η «κρίση της κορόνα») διάφορα αντιλαϊκά μέτρα στο θεσμικό πλαίσιο των εργασιακών σχέσεων (ντε φάκτο διάλυση κλαδικών συμβάσεων ). Παράλληλα, συνεχίζουν να ισχύουν παλαιότερα μέτρα όπως η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων κ.λπ. Εξάλλου, τα έκτακτα μέτρα τα οποία λαμβάνει η κυβέρνηση μέσω Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου για τη στήριξη των επιχειρήσεων έχουν ανοίξει την... όρεξη μερίδων του ελληνικού κεφαλαίου, οι οποίες διαμέσου των πληρωμένων κονδυλοφόρων τους ζητούν να συνεχίσει να κυβερνά, έτσι, η ΝΔ και μετά την πανδημία του κορονοϊού. Από την άποψη αυτήν δεν πρέπει να υποτιμηθεί η (μάλλον αχρείαστη από άποψη κάλυψης αναγκών διατροφής) διεύρυνση του ωραρίου των σούπερ μάρκες κατά 2 ώρες ημερησίως αλλά και το άνοιγμά τους την Κυριακή. Κάτι τέτοιο αποτελούσε αίτημα μερίδων του εμπορικού κεφαλαίου (κυρίως του ξένου), το οποίο γίνεται πλέον πραγματικότητα με αφορμή τον κοροναϊό. 

Προς την ίδια κατεύθυνση, δηλαδή εκείνης της περιστολής των εργατικών δικαιωμάτων και λαϊκών ελευθεριών, ενδεχομένως να «δουλέψουν» και τα μέτρα περιορισμού της κίνησης του πληθυσμού τα οποία εξετάζει η κυβέρνηση, την «επόμενη μέρα» της πανδημίας του κορονοϊού...

Η κρίση που έχει ξεσπάσει με αφορμή του κορονοϊου δεν μπορεί να λυθεί με τα μέσα του οικονομικού και πολιτικού συστήματος που τη γέννησε. Μπορεί να λυθεί μόνο τα μέσα και τη δύναμη της τάξης που υπόκειται τις συνέπειες της: της εργατικής και του εργαζόμενου λαού.

Περισσότερο από το 2010, οπότε εφαρμόστηκε το 1ο Μνημόνιο, αλλά και το 2015, οπότε κορυφώθηκε η χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού (με τα capital controls κ.λπ.) μπορεί να δει κανείς πως μόνο η εθνικοποίηση των βασικών πυλώνων της οικονομίας και ο δημοκρατικός σχεδιασμός κάτω από εργατικό έλεγχο μπορεί όχι μόνο να σώσει το λαό από μια άμεση επιδείνωση των όρων ζωής του, αλλά και από τους πραγματικούς λόγους που οδήγησαν σ' αυτήν.

Παράλληλα, ο πρωτοφανής συγχρονισμός της τρέχουσας κρίσης σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης κάνει όσο ποτέ αναγκαία τη διεθνή και διεθνιστική δράση της εργατικής τάξης.

Δ.Κ.

Πηγή : eek