Το νέο τεύχος του περιοδικού ¨Σοσιαλισμός από τα Κάτω που ανοίγει τη χρονιά με τίτλο “Εκρηκτικός συνδυασμός: τα επιτελεία σε πανικό, οργισμένη η εργατική τάξ用 αξίζει να διαβαστεί από τον κάθε αγωνιστή και αγωνίστρια που βρίσκεται στους αγώνες για να τα πάρουμε όλα πίσω με το “τέλος” των Μνημονίων, που ξέρει ότι ο Μητσοτάκης δεν είναι μονόδρομος, που εμπνέεται από τα Κίτρινα Γιλέκα στους δρόμους της Γαλλίας, που εξοργίστηκε με τη δολοφονία του Ζακ, τη φυλάκιση της καθαρίστριας και αναζητά απαντήσεις και λύσεις από την Αριστερά.
Στις πρώτες σελίδες του τεύχους ο Πάνος Γκαργκάνας δίνει την εικόνα ενός καπιταλισμού σε αποσταθεροποίηση διεθνώς. Οι φοροαπαλλαγές του Τραμπ στις μεγάλες επιχειρήσεις το 2018 δεν έφεραν ανάκαμψη αλλά ακόμα μεγαλύτερα τζογαρίσματα στα χρηματιστήρια, συρρίκνωση της παραγωγής και εν τέλει ιστορική βουτιά του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης.
Στις πρώτες σελίδες του τεύχους ο Πάνος Γκαργκάνας δίνει την εικόνα ενός καπιταλισμού σε αποσταθεροποίηση διεθνώς. Οι φοροαπαλλαγές του Τραμπ στις μεγάλες επιχειρήσεις το 2018 δεν έφεραν ανάκαμψη αλλά ακόμα μεγαλύτερα τζογαρίσματα στα χρηματιστήρια, συρρίκνωση της παραγωγής και εν τέλει ιστορική βουτιά του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης.
Η εικόνα επιδεινώνεται από τη ασυμφωνία της κυρίαρχης τάξης στο ποια πρέπει να είναι η λύση. Η ίδια εικόνα κρίσης και ασυμφωνίας στο εσωτερικό των από πάνω επαναλαμβάνεται στη Βρετανία του Μπρέξιτ με επακόλουθη κρίση στις τάξεις των επιτελείων της ΕΕ για το πώς θα αντιμετωπίσουν φυγόκεντρες τάσεις. Έτσι πυροδοτείται η πολιτική αστάθεια καθώς η αδυναμία ξεπεράσματος της κρίσης φέρνει οργή και εκρήξεις στους από τα κάτω. Ο Πάνος Γκαργκάνας εξηγεί τις καταβολές των θεωριών για “ιστορική ήττα” της εργατικής τάξης που κουβαλάει ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς σήμερα. Εξηγεί τις δυναμικές της ριζοσπαστικοποίησης και υπογραμμίζει ότι όσοι αγνοούν την οργή του κόσμου χάνουν τον έλεγχο. Στην Ελλάδα οι προσπάθειες για εθνικιστικό πυρετό με τα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία έπεσαν στο κενό και μέχρι και ο Μητσοτάκης υπόσχεται αυξήσεις στον κατώτατο μισθό. Τέλος αναδεικνύει τα καθήκοντα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στη χώρα μας για να μην είναι ο ΣΥΡΙΖΑ το τέλος του δρόμου, τη στιγμή που στην υπόλοιπη Ευρώπη τα ενδεχόμενα αριστερών κυβερνήσεων είναι ανοιχτά.
Ο Νίκος Λούντος με το άρθρο “Βραζιλία: από τον Λούλα στον Μπολσονάρο” κάνει αναδρομή στις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων χρόνων της μεγαλύτερης χώρας της Λατινικής Αμερικής και εξηγεί πως έφτασε ένας ακροδεξιός, νοσταλγός της Χούντας να κερδίζει τις πρόσφατες εκλογές. Το Εργατικό Κόμμα (PT) του Λούλα και της Ρούσεφ μέσα από τις υποχωρήσεις στα αφεντικά της Βραζιλίας και τις νεοφιλελεύθερες επιθέσεις άνοιξαν το δρόμο για αυτό το αποτέλεσμα. Ωστόσο τα κινήματα βρέθηκαν στους δρόμους από πριν τις εκλογές. Είναι ανοιχτή μάχη πώς θα εξελιχθεί αυτή η σύγκρουση και μέχρι που μπορεί να φτάσει η άρχουσα τάξη για να βγει από το βάλτο της κρίσης.
Στις επόμενες σελίδες ο Γιώργος Πίττας επιχειρηματολογεί γιατί η αντιρατσιστική-αντιφασιστική 16 Μάρτη αποτελεί πρωτοβουλία εξαιρετικής σημασίας. Από τη μία γιατί έρχεται μετά από τεράστια γεγονότα που έγιναν τον τελευταίο χρόνο: τον αντιφασιστικό σεισμό στη Γερμανία με 240.000 στους δρόμους, το νέο κίνημα στην Ιταλία απέναντι στις ρατσιστικές πολιτικές του Σαλβίνι της Λέγκας, ως τις χώρες με ακροδεξιούς στις κυβερνήσεις (Αυστρία, Ουγγαρία). Από την άλλη πρόκειται για μία διεθνή πρωτοβουλία λίγο πριν τις Ευρωεκλογές στις οποίες τίθεται το ερώτημα προς τα που θα στραφεί η αγανάκτηση. Τα κόμματα της άκρας δεξιάς θα διεκδικήσουν να κάνουν δυναμική εμφάνιση και μία καμπάνια από το αντιφασιστικό κίνημα μπορεί να τους κόψει το δρόμο. Μπορεί ακόμα να βάλει φρένο στις πολιτικές της ΕΕ που κλείνει τα σύνορα στους πρόσφυγες και πανηγυρίζει για τη σχεδόν εκμηδένιση των προσφυγικών ροών στα εδάφη της. Τέλος αναδεικνύει την ιδιαίτερη σημασία της 16Μ και στη χώρα μας όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επαναπροωθεί πρόσφυγες ή θεωρεί κέντρο “φιλοξενίας” τη ντροπιαστική Μόρια.
Φέτος κλείνουν εκατό χρόνια από την Ίδρυση της Κομμουνιστικής (Τρίτης) Διεθνούς και η Μαρία Στύλλου με αφορμή αυτή την επέτειο επιχειρηματολογεί γιατί “Ο Λένιν είχε δίκιο”. Το κόμμα των Μπολσεβίκων που ηγήθηκε της πρώτης νικηφόρας εργατικής επανάστασης πήρε την πρωτοβουλία για τη συγκρότηση της Τρίτης Διεθνούς σε μια περίοδο που το τέλος του Α’ ΠΠ σήμαινε κρίση και διασπάσεις στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Τα κόμματα αυτά είχαν εγκαταλείψει τις αντιπολεμικές τους διακηρύξεις στηρίζοντας τις πολεμικές εξορμήσεις των καπιταλιστών των χωρών τους. Οι συζητήσεις και οι αποφάσεις στα συνέδρια της Διεθνούς απαντούσαν στο γιατί χρειάζεται ξεχωριστό κόμμα της εργατικής πρωτοπορίας, κόμμα παρεμβατικό στους αγώνες της εργατικής τάξης με ξεκάθαρη στρατηγική. Κόμμα που διδάσκει και διδάσκεται από την εργατική τάξη και τις μάχες της και μπορεί να την μετατρέπει σε ηγέτιδα δύναμη στους αγώνες όλων των καταπιεσμένων. Κεντρική ήταν η συζήτηση για το ποια θα έπρεπε να είναι η τακτική των νεαρών κομμουνιστικών κομμάτων απέναντι στα συνδικάτα, τις εκλογές, τους εργάτες που επηρεάζονται από τη σοσιαλδημοκρατία. Η συμβολή του Λένιν και της εμπειρίας του Μπολσεβίκικου κόμματος ήταν καθοριστική για όλες αυτές τις επιλογές και τα ξεκαθαρίσματα και μας αφήνει πλούσια παρακαταθήκη στο σήμερα.
Στις επόμενες σελίδες ο Κώστας Πίττας θυμίζει τις αντιπολεμικές παρακαταθήκες που άφησαν οι δύο μεγάλοι επαναστάτες, ηγετικές μορφές του ΚΚ Γερμανίας, η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λήμπνεχτ που δολοφονήθηκαν το Γενάρη του 1919. Τεράστια συμβολή αποτελούσαν τα βιβλία τους “Η μπροσούρα του Γιούνιους” και “Μιλιταρισμός και Αντιμιλιταρισμός” που παρουσιάζονται αδρά, παράλληλα με τη δράση τους σε αυτό το άρθρο.
Τα δύο επόμενα άρθρα είναι αφιερωμένα στην Αντικαπιταλιστική Αριστερά. Μέσα από το άρθρο “10 χρόνια ΑΝΤΑΡΣΥΑ” ο Λέανδρος Μπόλαρης και ο Γιάννης Σηφακάκης ανατρέχουν στην πορεία του μετώπου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς θυμίζοντας το ρόλο που έπαιξαν και παίζουν οι επιλογές της. Το πρόγραμμά της που αναδεικνύει τα αιτήματα της διαγραφής του χρέους, της διεθνιστικής εξόδου από την ΕΕ, της κρατικοποίησης του τραπεζικού συστήματος και των μεγάλων επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο, παράλληλα με τον πρωτοπόρο της ρόλο στα κινήματα των μνημονιακών χρόνων, έπαιξαν προωθητικό ρόλο στο κίνημα. Σήμερα τα καθήκοντα είναι αναβαθμισμένα απέναντι στις προδοσίες του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάγκη να μεγαλώσει η ριζοσπαστικοποίηση στα αριστερά της κυβέρνησης.
Ο Πέτρος Κωνσταντίνου με το άρθρο του “Ανταρσία στις γειτονιές της Αθήνας” εξηγεί πως η παρουσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας έπαιξε ρόλο στήριξης και ενίσχυσης των μαχών που δόθηκαν απέναντι στις περικοπές, τα μπαζώματα, τις επιχειρήσεις σκούπα σε χειροτέχνες, μουσικούς, τα κλεισίματα παιδικών σταθμών, τις φασιστικές προκλήσεις της Χ.Α, την υπεράσπιση του δικαιώματος στα προσφυγόπουλα και τα παιδιά των μεταναστών να πηγαίνουν στα σχολεία.
Ο Ευκλείδης Μακρόγλου με αφορμή τη φυλάκιση της καθαρίστριας λόγω “πλαστού” απολυτηρίου δημοτικού, επιχειρηματολογεί γιατί οι νόμοι και δεν είναι “τυφλοί” αλλά εξυπηρετούν τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Καταδίκη για μία καθαρίστρια που δούλεψε το μισθό της, ατιμωρησία για τα σκάνδαλα της Siemens και της Novartis. Η “αξιοκρατία” ήταν όπλο στα χέρια του Μητσοτάκη για να απολύσει δημοσίους υπαλλήλους τα προηγούμενα χρόνια. Η συμβολή του Ένγκελς για τη σχέση του οικονομικού συστήματος με μηχανισμούς όπως η δικαιοσύνη παρουσιάζεται στην επιχειρηματολογία του άρθρου.
Τέλος οι σελίδες του περιοδικού κλείνουν με δύο βιβλιοκριτικές για τα βιβλία “Μεξικό 1968” και “Η κρίση στη φυσική και η Δημοκρατία της Βαϊμάρης”.
Ο Νίκος Λούντος με το άρθρο “Βραζιλία: από τον Λούλα στον Μπολσονάρο” κάνει αναδρομή στις πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων χρόνων της μεγαλύτερης χώρας της Λατινικής Αμερικής και εξηγεί πως έφτασε ένας ακροδεξιός, νοσταλγός της Χούντας να κερδίζει τις πρόσφατες εκλογές. Το Εργατικό Κόμμα (PT) του Λούλα και της Ρούσεφ μέσα από τις υποχωρήσεις στα αφεντικά της Βραζιλίας και τις νεοφιλελεύθερες επιθέσεις άνοιξαν το δρόμο για αυτό το αποτέλεσμα. Ωστόσο τα κινήματα βρέθηκαν στους δρόμους από πριν τις εκλογές. Είναι ανοιχτή μάχη πώς θα εξελιχθεί αυτή η σύγκρουση και μέχρι που μπορεί να φτάσει η άρχουσα τάξη για να βγει από το βάλτο της κρίσης.
Στις επόμενες σελίδες ο Γιώργος Πίττας επιχειρηματολογεί γιατί η αντιρατσιστική-αντιφασιστική 16 Μάρτη αποτελεί πρωτοβουλία εξαιρετικής σημασίας. Από τη μία γιατί έρχεται μετά από τεράστια γεγονότα που έγιναν τον τελευταίο χρόνο: τον αντιφασιστικό σεισμό στη Γερμανία με 240.000 στους δρόμους, το νέο κίνημα στην Ιταλία απέναντι στις ρατσιστικές πολιτικές του Σαλβίνι της Λέγκας, ως τις χώρες με ακροδεξιούς στις κυβερνήσεις (Αυστρία, Ουγγαρία). Από την άλλη πρόκειται για μία διεθνή πρωτοβουλία λίγο πριν τις Ευρωεκλογές στις οποίες τίθεται το ερώτημα προς τα που θα στραφεί η αγανάκτηση. Τα κόμματα της άκρας δεξιάς θα διεκδικήσουν να κάνουν δυναμική εμφάνιση και μία καμπάνια από το αντιφασιστικό κίνημα μπορεί να τους κόψει το δρόμο. Μπορεί ακόμα να βάλει φρένο στις πολιτικές της ΕΕ που κλείνει τα σύνορα στους πρόσφυγες και πανηγυρίζει για τη σχεδόν εκμηδένιση των προσφυγικών ροών στα εδάφη της. Τέλος αναδεικνύει την ιδιαίτερη σημασία της 16Μ και στη χώρα μας όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επαναπροωθεί πρόσφυγες ή θεωρεί κέντρο “φιλοξενίας” τη ντροπιαστική Μόρια.
Φέτος κλείνουν εκατό χρόνια από την Ίδρυση της Κομμουνιστικής (Τρίτης) Διεθνούς και η Μαρία Στύλλου με αφορμή αυτή την επέτειο επιχειρηματολογεί γιατί “Ο Λένιν είχε δίκιο”. Το κόμμα των Μπολσεβίκων που ηγήθηκε της πρώτης νικηφόρας εργατικής επανάστασης πήρε την πρωτοβουλία για τη συγκρότηση της Τρίτης Διεθνούς σε μια περίοδο που το τέλος του Α’ ΠΠ σήμαινε κρίση και διασπάσεις στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Τα κόμματα αυτά είχαν εγκαταλείψει τις αντιπολεμικές τους διακηρύξεις στηρίζοντας τις πολεμικές εξορμήσεις των καπιταλιστών των χωρών τους. Οι συζητήσεις και οι αποφάσεις στα συνέδρια της Διεθνούς απαντούσαν στο γιατί χρειάζεται ξεχωριστό κόμμα της εργατικής πρωτοπορίας, κόμμα παρεμβατικό στους αγώνες της εργατικής τάξης με ξεκάθαρη στρατηγική. Κόμμα που διδάσκει και διδάσκεται από την εργατική τάξη και τις μάχες της και μπορεί να την μετατρέπει σε ηγέτιδα δύναμη στους αγώνες όλων των καταπιεσμένων. Κεντρική ήταν η συζήτηση για το ποια θα έπρεπε να είναι η τακτική των νεαρών κομμουνιστικών κομμάτων απέναντι στα συνδικάτα, τις εκλογές, τους εργάτες που επηρεάζονται από τη σοσιαλδημοκρατία. Η συμβολή του Λένιν και της εμπειρίας του Μπολσεβίκικου κόμματος ήταν καθοριστική για όλες αυτές τις επιλογές και τα ξεκαθαρίσματα και μας αφήνει πλούσια παρακαταθήκη στο σήμερα.
Στις επόμενες σελίδες ο Κώστας Πίττας θυμίζει τις αντιπολεμικές παρακαταθήκες που άφησαν οι δύο μεγάλοι επαναστάτες, ηγετικές μορφές του ΚΚ Γερμανίας, η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λήμπνεχτ που δολοφονήθηκαν το Γενάρη του 1919. Τεράστια συμβολή αποτελούσαν τα βιβλία τους “Η μπροσούρα του Γιούνιους” και “Μιλιταρισμός και Αντιμιλιταρισμός” που παρουσιάζονται αδρά, παράλληλα με τη δράση τους σε αυτό το άρθρο.
Τα δύο επόμενα άρθρα είναι αφιερωμένα στην Αντικαπιταλιστική Αριστερά. Μέσα από το άρθρο “10 χρόνια ΑΝΤΑΡΣΥΑ” ο Λέανδρος Μπόλαρης και ο Γιάννης Σηφακάκης ανατρέχουν στην πορεία του μετώπου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς θυμίζοντας το ρόλο που έπαιξαν και παίζουν οι επιλογές της. Το πρόγραμμά της που αναδεικνύει τα αιτήματα της διαγραφής του χρέους, της διεθνιστικής εξόδου από την ΕΕ, της κρατικοποίησης του τραπεζικού συστήματος και των μεγάλων επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο, παράλληλα με τον πρωτοπόρο της ρόλο στα κινήματα των μνημονιακών χρόνων, έπαιξαν προωθητικό ρόλο στο κίνημα. Σήμερα τα καθήκοντα είναι αναβαθμισμένα απέναντι στις προδοσίες του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάγκη να μεγαλώσει η ριζοσπαστικοποίηση στα αριστερά της κυβέρνησης.
Ο Πέτρος Κωνσταντίνου με το άρθρο του “Ανταρσία στις γειτονιές της Αθήνας” εξηγεί πως η παρουσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας έπαιξε ρόλο στήριξης και ενίσχυσης των μαχών που δόθηκαν απέναντι στις περικοπές, τα μπαζώματα, τις επιχειρήσεις σκούπα σε χειροτέχνες, μουσικούς, τα κλεισίματα παιδικών σταθμών, τις φασιστικές προκλήσεις της Χ.Α, την υπεράσπιση του δικαιώματος στα προσφυγόπουλα και τα παιδιά των μεταναστών να πηγαίνουν στα σχολεία.
Ο Ευκλείδης Μακρόγλου με αφορμή τη φυλάκιση της καθαρίστριας λόγω “πλαστού” απολυτηρίου δημοτικού, επιχειρηματολογεί γιατί οι νόμοι και δεν είναι “τυφλοί” αλλά εξυπηρετούν τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Καταδίκη για μία καθαρίστρια που δούλεψε το μισθό της, ατιμωρησία για τα σκάνδαλα της Siemens και της Novartis. Η “αξιοκρατία” ήταν όπλο στα χέρια του Μητσοτάκη για να απολύσει δημοσίους υπαλλήλους τα προηγούμενα χρόνια. Η συμβολή του Ένγκελς για τη σχέση του οικονομικού συστήματος με μηχανισμούς όπως η δικαιοσύνη παρουσιάζεται στην επιχειρηματολογία του άρθρου.
Τέλος οι σελίδες του περιοδικού κλείνουν με δύο βιβλιοκριτικές για τα βιβλία “Μεξικό 1968” και “Η κρίση στη φυσική και η Δημοκρατία της Βαϊμάρης”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου