Η Kομματική Αποκατάσταση Του Άρη Βελουχιώτη

 

Η  Πανελλαδική Συνδιάσκεψη για το Δοκίμιο Ιστορίας του Κόμματος 1918-1949 (έγινε στις 23 Ιουνίου και δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη στις 30/6/20128) μαζί με την έγκριση του δοκιμίου που θα κυκλοφορήσει το Φθινόπωρο σε δυο τόμους, αποφάσισε και την αποκατάσταση τριών παλαιών  στελεχών: 

Του Άρη Βελουχιώτη, του Γιώργου Γεωργιάδη και του Γιώργου Γιαννούλη (οι δυο τελευταίοι είχαν εκτελεστεί το 1948 από στρατοδικείο του ΔΣΕ!).

Η κομματική, αυτή τη φορά, αποκατάσταση του Α. Βελουχιώτη γίνεται 7 χρόνια μετά την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ τον Ιούλη του 2011 που είχε αποφασίσει την «…επίσημη πολιτική αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη» με το σκεπτικό ότι «…είχε δίκιο ως προς την εκτίμηση που έκανε για τη Συμφωνία της Βάρκιζας». Και συνέχιζε, «…η διαφωνία του Άρη με τη Συμφωνία της Βάρκιζας δεν δικαιώνει τη στάση απέναντι στη συλλογική θέση του κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας, καθώς και την αξιοποίηση από τον Άρη της φήμης και του σεβασμού που είχε κατακτήσει την προηγούμενη περίοδο ως καπετάνιος του ΕΛΑΣ και στέλεχος του ΚΚΕ. Η στάση του αυτή, που αποτέλεσε ρήξη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού, δεν καθιστά δυνατή τη μετά θάνατο αποκατάσταση και της κομματικής του ιδιότητας». Αυτά τα παράλογα και τραγελαφικά έλεγε αυτή η «αποκατάσταση» του Ά. Βελουχιώτη. Όμως η απόφαση αυτή (όπως και η δεύτερη της «ολόπλευρης» αποκατάστασης) αποκρύπτει τους λόγους για τους οποίους διαγράφτηκε ο Άρης από την ΚΕ του ΚΚΕ τον Απρίλη του 1945, όπως βέβαια και το επαίσχυντο περιεχόμενό της που οδήγησαν τον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ στο θάνατο-δολοφονία. Για την ιστορία την παραθέτουμε: « Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ αποφάσισε να καταγγείλει ανοιχτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα). Ο Βελουχιώτης ύστερα από τη Συμφωνία της Βάρκιζας συνέχισε τη δράση του. Η δράση αυτή, που μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει γιατί της έδινε όπλα για να χτυπά το ΚΚΕ, να παραβιάζει τη Συμφωνία της Βάρκιζας και να δικαιολογεί τα εγκλήματά της, δεν επιτρέπει πια καμιά καθυστέρηση για την ανοιχτή καταγγελία του Άρη Βελουχιώτη.» Και κατέληγε απευθυνόμενο προς τις οργανώσεις της περιοχής που μετακινούνταν ο Άρης.. «…Ούτε ψωμί ούτε νερό στον Μιζέρια (Βελουχιώτη)».

Η τωρινή απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ, λέει : «Στο διάστημα που πέρασε από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του 2011, η όλη διαδικασία για τη συγγραφή του Α’ τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας, ιδιαίτερα της περιόδου 1939 – 1949, έδωσαν τη δυνατότητα μεγαλύτερης εμβάθυνσης στη δράση και την κατάσταση του ΚΚΕ στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Μελετήθηκαν παραπέρα η λειτουργία του Κόμματος και η σχέση του με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης.

Τεκμηριώνεται το συμπέρασμα ότι η συλλογική λειτουργία των καθοδηγητικών οργάνων (ΠΓ και ΚΕ) ήταν ανεπαρκής, με ανάλογη επίδραση σε όλη τη δομή του ΚΚΕ. Αυτή η ανεπάρκεια εκφράστηκε ακόμα περισσότερο στο διάστημα της απελευθέρωσης και το Δεκέμβρη του 1944, έως την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, περίοδο κατά την οποία παραγκωνίστηκε ταυτόχρονα το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ.

Η υποβάθμιση της συλλογικής λειτουργίας του ΠΓ και της ΚΕ συνεχίστηκε και μετά από την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας, ενώ εκφράστηκε χαρακτηριστικά και στον τρόπο αντιμετώπισης του Άρη Βελουχιώτη από το ΠΓ. Δίχως να δικαιώνεται η απειθαρχία του, συνάγεται ότι η διαρρηγμένη συλλογική λειτουργία όχι μόνο δεν προσέφερε στον Άρη, καθώς και σε χιλιάδες άλλα κομματικά μέλη, πεδίο για μια ουσιαστική συζήτηση, αλλά και τροφοδοτούσε εξ αντικειμένου φυγόκεντρες κινήσεις, που βεβαίως είχαν πολιτική βάση. Προκάλεσε τη μαζική αντίδραση των μελών του Κόμματος και ΕΛΑΣιτών στη Συμφωνία της Βάρκιζας, που γρήγορα ανατράπηκε από τη ζωή.

Τα παραπάνω ενισχύουν το σκεπτικό ότι η μη κομματική αποκατάσταση του Άρη Βελουχιώτη δεν εναρμονίζεται με την πολιτική του αποκατάσταση που έγινε το 2011. Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ αποφασίζει να αποκατασταθεί ολόπλευρα ο Αρης Βελουχιώτης».

Η δεύτερη απόφαση του ΚΚΕ επιχειρεί να δικαιολογήσει με αστεία επιχειρήματα την «απειθαρχία» του Άρη, η οποία, όμως, κατά τα άλλα δεν «δικαιώνεται», με την διαπίστωση, 73 χρόνια μετά, ότι είχε υποβαθμιστεί η «συλλογική λειτουργία του Π.Γ. της Κ.Ε.» και κατ’ επέκταση όλης της «κομματικής δομής», με αποτέλεσμα να μην μπορεί να γίνει «ουσιαστική συζήτηση» επί των απόψεων του Άρη και να ληφθούν λανθασμένες αποφάσεις. Όπως αναφέρεται και πιο πάνω, στην πρώτη απόφαση, το ΚΚΕ είχε ξεχωρίσει με ένα πρωτόγνωρο «εφεύρημα» τον «πολιτικό» Άρη, από τον «κομματικό» Άρη, και είχε αποκαταστήσει τον πρώτο, αλλά όχι και τον δεύτερο, μετά από 66 χρόνια (!), στις 16/7/11. Ο Άρης διαγράφτηκε όχι μόνο γιατί κατάγγειλε γενικά κι αόριστα την Συμφωνία της Βάρκιζας και παραβίασε το καταστατικό, αλλά κυρίως γιατί κατάγγειλε την ηγεσία του κόμματος ως υπεύθυνη εγκληματικής τακτικής και της προδοτικής συμφωνίας. Να τι λέει στο συναγωνιστή και δεξί του χέρι, σύμφωνα με μαρτυρία του, Γιώργο Χουλιάρα (Περικλής), μετά την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας: «Άκου, Περικλή, Η συμφωνία της Βάρκιζας είναι προδοσία, Ένα και ένα κάνουν δύο, η ηγεσία του κινήματος δεν έκανε λάθη, δεν έκανε σφάλματα, διέπραξε εγκλήματα και γι’ αυτά πρέπει να δώσει λόγο, δεν έκανε σφάλματα, διέπραξε εγκλήματα και γ’ αυτά πρέπει να δώσει λόγο, το Πολιτικό Γραφείο με επικεφαλής τον Σιάντο πρέπει να περάσει στρατοδικείο επί εσχάτη προδοσίας. Εγώ δεν πρόκειται ν’ ακολουθήσω την ηγεσία στην Αθήνα, να γίνω, όπως με θέλουν, πρόεδρος των Εφεδρο-Ελασιτών για να πρωτοκολλάω τις σφαγές και τα βασανιστήρια, τους βιασμούς και τους εξευτελισμούς των αγωνιστών. Θ’ ακολουθήσω το δρόμο που χάραξα απ’ την αρχή κι όσοι πιστοί προσέλθετε».

Με την ίδια απόφαση αποκαθίστανται και οι Γιώργος Γεωργιάδης και Γιώργος Γιαννούλης, ταξίαρχοι του Δημοκρατικού Στρατού, που εκτελέστηκαν με χαλκευμένες κατηγορίες (πράκτορες του εχθρού, συνεργασία με τον εχθρό, χαφιέδες κ.λπ)  από τους Γούσια-Ζαχαριάδη. Και στις δυο περιπτώσεις απλά η απόφαση αναφέρει ότι οι κατηγορίες «ήταν αβάσιμες» και οι εκτελέσεις «άδικες»!

Σωφρόνης Παπαδόπουλος