του Αντώνη Δραγανίγου
Οι πολιτικές εξελίξεις δεν είναι τόσο δρομολογημένες όσο θέλει να τις εμφανίζει η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της. Αντίθετα, εισέρχονται σε μια περίοδο κρίσιμης αβεβαιότητας, που φαίνεται πως ο κοινωνικός και πολιτικός συσχετισμός δυνάμεων μπορεί να κριθεί και πάλι. Καταρχάς, η προώθηση της μνημονιακής κυβερνητικής πολιτικής δεν προχωράει χωρίς σύννεφα, σε αρκετά μέτωπα.
Η ατομική αξιολόγηση/βαθμολόγηση του προσωπικού στο δημόσιο έχει ουσιαστικά καταρρεύσει, ενώ και οι υπόλοιπες σημαντικές δεσμεύσεις (επαναπροκηρύξεις των θέσεων των ΓΓ των υπουργείων κ.λπ.) καθυστερούν. Στους πλειστηριασμούς, η αντίσταση ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτή που περίμεναν η κυβέρνηση, οι τραπεζίτες και οι δανειστές.
Οι πολιτικές εξελίξεις δεν είναι τόσο δρομολογημένες όσο θέλει να τις εμφανίζει η κυβέρνηση και οι υποστηρικτές της. Αντίθετα, εισέρχονται σε μια περίοδο κρίσιμης αβεβαιότητας, που φαίνεται πως ο κοινωνικός και πολιτικός συσχετισμός δυνάμεων μπορεί να κριθεί και πάλι. Καταρχάς, η προώθηση της μνημονιακής κυβερνητικής πολιτικής δεν προχωράει χωρίς σύννεφα, σε αρκετά μέτωπα.
Η ατομική αξιολόγηση/βαθμολόγηση του προσωπικού στο δημόσιο έχει ουσιαστικά καταρρεύσει, ενώ και οι υπόλοιπες σημαντικές δεσμεύσεις (επαναπροκηρύξεις των θέσεων των ΓΓ των υπουργείων κ.λπ.) καθυστερούν. Στους πλειστηριασμούς, η αντίσταση ήταν πολύ μεγαλύτερη από αυτή που περίμεναν η κυβέρνηση, οι τραπεζίτες και οι δανειστές.
Η μαχητική μαζική παρουσία και στάση χιλιάδων ανθρώπων έξω από τα πρωτοδικεία, σε συνδυασμό με τη στάση των συμβολαιογράφων (χαρακτηριστικό παράδειγμα της δυνατότητας να «τραβιούνται» στη σύγκρουση με το κεφάλαιο μικροαστικά τμήματα) έχει οδηγήσει σε «στασιμότητα», παρά τα πρωτοφανή μέτρα ποινικοποίησης και καταστολής της κυβέρνησης. Πολύ κάτω από τις προσδοκίες είναι τα έσοδα από τα πρόγραμμα του ξεπουλήματος, παρά τις επιτυχίες που έχει ως τώρα η κυβέρνηση.
Βασικός κρίκος στην αλυσίδα των λαϊκών αντιδράσεων ήταν η μάχη της προηγούμενης Τρίτης ενάντια στην αντιαπεργιακή ρύθμιση. Η οξύτητα των αντιδράσεων, οι συγκεντρώσεις χιλιάδων εργαζόμενων και νεολαίων μέσα σε λίγες ώρες και η μεγάλη τους μαχητικότητα προοιωνίζουν μάλλον ένα «θερμό» χειμώνα, παρά ένα ρομαντικό περίπατο για την κυβέρνηση και τους δανειστές.
Τρία βασικά συμπεράσματα προκύπτουν από τις μάχες μέχρι τώρα: Πρώτο, όπου έγιναν μαχητικές κινητοποιήσεις, οργανώθηκαν από φορείς του εργατικού και ευρύτερα μαζικού κινήματος πέρα και έξω από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία (Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων για το συντονισμό, ΠΑΜΕ στα εργατικά, Συντονισμοί Συλλογικοτήτων στους πλειστηριασμούς κλπ). Αντίθετα, όπου η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έχει τον έλεγχο, επιβάλλει δια ροπάλου σιγή νεκροταφείου.
Δεύτερο σημαντικό παράγοντα αποτελεί η κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς. Όταν οι δυνάμεις της αριστεράς αποφασίζουν να δράσουν μαχητικά –ανεξάρτητα από τον «σχεδιασμό» της γραφειοκρατίας– και να αναπτύξουν χωρίς στεγανά την κοινή τους δράση, τότε μαζικοποιείται το κίνημα, δυναμώνει η αντίσταση, ανεβαίνει η αποτελεσματικότητα των αγώνων, ενάντια σε λογικές ουράς στο όνομα της «μαζικότητας» και της «πλατιάς επίδρασης στα συνδικάτα».
Τρίτο, το κλίμα στην κοινωνία αλλάζει. Το προχώρημα των πιο βίαιων μνημονιακών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων κονιορτοποιεί τα επιχειρήματα της «πιο ήπιας διαχείρισης». Ο απεργοκτόνος νόμος και το ξεπούλημα της ΔΕΗ και της ενέργειας αποτελούν σημεία καμπής που μπορεί να προκαλέσουν ρήγματα και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Επιπλέον, πολιτικά φαίνεται πως η φθορά του ΣΥΡΙΖΑ σε μεγάλο βαθμό κινείται «προς τα αριστερά» (ακόμα και δημοσκοπικά) και αυτό είναι μια σημαντική παράμετρος των εξελίξεων.
Τέλος, είναι αυτονόητο ότι πολλά θα κριθούν από τις διαθέσεις της αστικής τάξης και των δανειστών. Ο ΣΥΡΙΖΑ απολαμβάνει μια πρωτοφανή στήριξη όλων των βασικών κέντρων του συστήματος, ντόπιων και διεθνών, όμως με την πολιτική του κατάφερε μέσα σε δυο χρόνια να εξαρτάται πλήρως από τις ορέξεις τους. Και τα «κέντρα» δεν συνηθίζουν να συμπεριφέρονται «ευγενικά» στους υποτακτικούς τους. Έτσι, ούτε η συζήτηση για την ελάφρυνση για το χρέος, ούτε ο δρόμος για την «καθαρή έξοδο» δείχνουν ανοιχτοί.
Το διακύβευμα των επόμενων μηνών είναι μεγάλο και παραμένει ενεργό. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ «περάσει» την πολιτική του χωρίς αντίσταση, συντρίβοντας την εργατική τάξη και τα μικρομεσαία στρώματα και αποκαθιστώντας σε μακρόχρονη βάση τη «μνημονιακή κανονικότητα», τότε η απογοήτευση, η έλλειψη εναλλακτικής και η ήττα θα γιγαντωθούν και πάνω σε αυτό το έδαφος θα ανθίσουν οι νέες αντιδραστικές εναλλακτικές του κεφαλαίου (ΝΔ, Δημοκρατική Συμπαράταξη, κλπ).
Αντίθετα, αν υπάρξουν προϋποθέσεις εργατικής και λαϊκής αντεπίθεσης, αν η πάλη και η κριτική στην αστική επίθεση δυναμώνει, αν δημιουργούνται συνθήκες ώστε η αναπόφευκτη ήττα και φθορά του ΣΥΡΙΖΑ να κατευθυνθεί αριστερά-αντικαπιταλιστικά, τότε μπορεί να ανοίξει ένας νέος γύρος πολιτικών εξελίξεων!
Το δίλημμα αυτό δεν θα απαντηθεί στις εκλογές! Θα κριθεί σήμερα. Θα κρίνεται κάθε μέρα εκεί που ξεπηδούν και ανθίζουν αγώνες και ρωγμές στην αστική καπιταλιστική επίθεση. Θα κριθεί στις μεγάλες πρωτοβουλίες που αλλάζουν ουσιαστικά τον πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων και αποφάσισε το Συνέδριο του ΝΑΡ, για μια ανώτερη συσπείρωση δυνάμεων στην κατεύθυνση του κομμουνιστικού φορέα που απαιτεί η εποχή μας και ενός μαζικού, αντικαπιταλιστικού, ενιαίου, «εμπλουτισμένου» με νέες δυνάμεις και ρεύματα μετώπου-πόλου της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς!
Οι εξελίξεις τρέχουν. Ας αφήσουμε το παρελθόν της ήττας στην ησυχία του. Οπλισμένοι με τα βασικά συμπεράσματα και τις αποφάσεις του Συνεδρίου, θα ανοίξουμε μια νέα σελίδα στο κίνημα και την Αριστερά.
Βασικός κρίκος στην αλυσίδα των λαϊκών αντιδράσεων ήταν η μάχη της προηγούμενης Τρίτης ενάντια στην αντιαπεργιακή ρύθμιση. Η οξύτητα των αντιδράσεων, οι συγκεντρώσεις χιλιάδων εργαζόμενων και νεολαίων μέσα σε λίγες ώρες και η μεγάλη τους μαχητικότητα προοιωνίζουν μάλλον ένα «θερμό» χειμώνα, παρά ένα ρομαντικό περίπατο για την κυβέρνηση και τους δανειστές.
Τρία βασικά συμπεράσματα προκύπτουν από τις μάχες μέχρι τώρα: Πρώτο, όπου έγιναν μαχητικές κινητοποιήσεις, οργανώθηκαν από φορείς του εργατικού και ευρύτερα μαζικού κινήματος πέρα και έξω από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία (Πρωτοβουλία Πρωτοβάθμιων Σωματείων για το συντονισμό, ΠΑΜΕ στα εργατικά, Συντονισμοί Συλλογικοτήτων στους πλειστηριασμούς κλπ). Αντίθετα, όπου η συνδικαλιστική γραφειοκρατία έχει τον έλεγχο, επιβάλλει δια ροπάλου σιγή νεκροταφείου.
Δεύτερο σημαντικό παράγοντα αποτελεί η κοινή δράση των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς. Όταν οι δυνάμεις της αριστεράς αποφασίζουν να δράσουν μαχητικά –ανεξάρτητα από τον «σχεδιασμό» της γραφειοκρατίας– και να αναπτύξουν χωρίς στεγανά την κοινή τους δράση, τότε μαζικοποιείται το κίνημα, δυναμώνει η αντίσταση, ανεβαίνει η αποτελεσματικότητα των αγώνων, ενάντια σε λογικές ουράς στο όνομα της «μαζικότητας» και της «πλατιάς επίδρασης στα συνδικάτα».
Τρίτο, το κλίμα στην κοινωνία αλλάζει. Το προχώρημα των πιο βίαιων μνημονιακών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων κονιορτοποιεί τα επιχειρήματα της «πιο ήπιας διαχείρισης». Ο απεργοκτόνος νόμος και το ξεπούλημα της ΔΕΗ και της ενέργειας αποτελούν σημεία καμπής που μπορεί να προκαλέσουν ρήγματα και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Επιπλέον, πολιτικά φαίνεται πως η φθορά του ΣΥΡΙΖΑ σε μεγάλο βαθμό κινείται «προς τα αριστερά» (ακόμα και δημοσκοπικά) και αυτό είναι μια σημαντική παράμετρος των εξελίξεων.
Τέλος, είναι αυτονόητο ότι πολλά θα κριθούν από τις διαθέσεις της αστικής τάξης και των δανειστών. Ο ΣΥΡΙΖΑ απολαμβάνει μια πρωτοφανή στήριξη όλων των βασικών κέντρων του συστήματος, ντόπιων και διεθνών, όμως με την πολιτική του κατάφερε μέσα σε δυο χρόνια να εξαρτάται πλήρως από τις ορέξεις τους. Και τα «κέντρα» δεν συνηθίζουν να συμπεριφέρονται «ευγενικά» στους υποτακτικούς τους. Έτσι, ούτε η συζήτηση για την ελάφρυνση για το χρέος, ούτε ο δρόμος για την «καθαρή έξοδο» δείχνουν ανοιχτοί.
Το διακύβευμα των επόμενων μηνών είναι μεγάλο και παραμένει ενεργό. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ «περάσει» την πολιτική του χωρίς αντίσταση, συντρίβοντας την εργατική τάξη και τα μικρομεσαία στρώματα και αποκαθιστώντας σε μακρόχρονη βάση τη «μνημονιακή κανονικότητα», τότε η απογοήτευση, η έλλειψη εναλλακτικής και η ήττα θα γιγαντωθούν και πάνω σε αυτό το έδαφος θα ανθίσουν οι νέες αντιδραστικές εναλλακτικές του κεφαλαίου (ΝΔ, Δημοκρατική Συμπαράταξη, κλπ).
Αντίθετα, αν υπάρξουν προϋποθέσεις εργατικής και λαϊκής αντεπίθεσης, αν η πάλη και η κριτική στην αστική επίθεση δυναμώνει, αν δημιουργούνται συνθήκες ώστε η αναπόφευκτη ήττα και φθορά του ΣΥΡΙΖΑ να κατευθυνθεί αριστερά-αντικαπιταλιστικά, τότε μπορεί να ανοίξει ένας νέος γύρος πολιτικών εξελίξεων!
Το δίλημμα αυτό δεν θα απαντηθεί στις εκλογές! Θα κριθεί σήμερα. Θα κρίνεται κάθε μέρα εκεί που ξεπηδούν και ανθίζουν αγώνες και ρωγμές στην αστική καπιταλιστική επίθεση. Θα κριθεί στις μεγάλες πρωτοβουλίες που αλλάζουν ουσιαστικά τον πολιτικό συσχετισμό δυνάμεων και αποφάσισε το Συνέδριο του ΝΑΡ, για μια ανώτερη συσπείρωση δυνάμεων στην κατεύθυνση του κομμουνιστικού φορέα που απαιτεί η εποχή μας και ενός μαζικού, αντικαπιταλιστικού, ενιαίου, «εμπλουτισμένου» με νέες δυνάμεις και ρεύματα μετώπου-πόλου της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς!
Οι εξελίξεις τρέχουν. Ας αφήσουμε το παρελθόν της ήττας στην ησυχία του. Οπλισμένοι με τα βασικά συμπεράσματα και τις αποφάσεις του Συνεδρίου, θα ανοίξουμε μια νέα σελίδα στο κίνημα και την Αριστερά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου