του Γ. Ελαφρού
Τη φανέλα της εθνικής συναίνεσης και της εθνικής συνεννόησης για το χρέος, την ανάπτυξη και την έξοδο στις αγορές δοκιμάζει η κυβέρνηση, ενώ και ισχυροί αστικοί κύκλοι πιέζουν σε αυτή την κατεύθυνση. Βλέπουν πως τα «δύσκολα είναι μπροστά» και η δυνατότητα τόσο του ΣΥΡΙΖΑ (που βλέπει να μειώνεται γοργά η επιρροή του), όσο και κάθε αστικού κόμματος, να διαχειριστεί την κατάσταση μειώνεται μέρα με τη μέρα. Δεν είναι τυχαίο πως εφημερίδες και ραδιοφωνικοί σταθμοί ζυμώνουν διαρκώς την ανάγκη «να τα βρουν οι πολιτικοί αρχηγοί», ειδικά στο θέμα του χρέους. Σε παρόμοιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο Τσίπρας κατά την προχθεσινή του επίσκεψη στο υπουργείο Εσωτερικών. «Η συζήτηση για τη βιωσιμότητα του χρέους δεν είναι συζήτηση συγκυρίας, αφορά το μέλλον της χώρας και χρειάζονται συγκλίσεις και αν είναι δυνατόν και εθνική γραμμή», είπε σχετικά.
Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης σημείωσε μιλώντας σε ραδιοφωνικό σταθμό «πως η μάχη για την απομείωση του χρέους είναι εθνικού χαρακτήρα» και έριξε την πρόταση για σύσκεψη πολιτικών αρχηγών. Η πρόταση απορρίφθηκε με πολύ έντονο τρόπο από τη ΝΔ, καθώς ο Κ. Μητσοτάκης μοιάζει προσηλωμένος στη λογική της μετωπικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση. Την πρόταση Παπαδημούλη άδειασε και το Μέγαρο Μαξίμου, με διαρροές «πως δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα», αν και ο γραμματέας της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ Π. Ρήγας σημείωσε την προσχώρηση της ΝΔ στην άποψη πως «το χρέος δεν είναι βιώσιμο» (ενώ στο παρελθόν έλεγε το αντίθετο).
Όσο περίπλοκος κι αν είναι ο δρόμος προς τη συναίνεση, αυτή γίνεται προσπάθεια να κατακτηθεί και να επιβληθεί στο λαό στην πράξη. Πέρα από τις ρητορείες, τόσο το κυβερνητικό μπλοκ (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), όσο και η μνημονιακή συμπολίτευση (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων, με τη Χρυσή Αυγή σε ρόλο τσοπανόσκυλου, που γαυγίζει αλλά στηρίζει) έχουν ψηφίσει μαζί το 3ο μνημόνιο και συμφωνούν στις βασικές κατευθύνσεις για το από δω και πέρα. Δεν είναι τυχαίο το συμπέρασμα του ΣΕΒ, στην ανακοίνωση με την οποία δημοσιοποιούσε τις ομιλίες Α. Τσίπρα, Κ. Χατζηδάκη και άλλων στη συνέλευσή του: «Η παραβολή των ομιλιών καταδεικνύει ότι η εξεύρεση κοινών τόπων για μια πιο φιλοαναπτυξιακή και πραγματικά μεταρρυθμιστική πολιτική είναι πέρα από αναγκαία και εφικτή».
Ποιοι είναι οι «εθνικοί στόχοι», που γίνεται προσπάθεια να αναδειχθούν σε νέο «Ιερό Δισκοπότηρο» του έθνους; Πρώτο, η περιβόητη ρύθμιση του χρέους, για να γίνει «βιώσιμο», δηλαδή να συνεχίσουν να απομυζούν οι «δανειστές» το λαό. Η επιλογή αυτή δεν έχει καμία σχέση και μάλιστα είναι αντίθετη με τη μονομερή διαγραφή του χρέους που διεκδικεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ταξικό εργατικό κίνημα. Δεν θα φέρει ελάφρυνση στο λαό, αλλά μόνο δυνατότητα φθηνότερης χρηματοδότησης για τις επιχειρήσεις, κι αυτό σε πολύ περιορισμένη κλίμακα (το περιβόητο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, που βρίσκεται στο τέλος του). Ταυτόχρονα, οι συμφωνίες αυτές θα συνοδεύονται με επιτήρηση και μνημόνια για δεκαετίες, βάζοντας στον πάγο τα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζομένων. Δεύτερο, η «έξοδος στις αγορές» –πέρα από τη θρησκοληψία για τις «αγορές»– κρύβει πως ο δανεισμός απ’ αυτές θα γίνει με πολύ μεγαλύτερο επιτόκιο και δε θα σημαίνει απαλλαγή από την ευρω-κηδεμονία, η οποία είναι διαρκής και στην περίπτωση της Ελλάδας θα είναι αυστηρότατη μέχρι το 2060 (εκτός εάν ο λαός αποτινάξει το ζυγό).
Τρίτο, ανάπτυξη με ανταγωνιστικότητα και ιδιωτικές επενδύσεις. «Η κυρίαρχη επιδίωξη της κυβέρνησης είναι η επάνοδος στις αγορές, ώστε να αξιοποιηθεί το αυξημένο διεθνές επενδυτικό ενδιαφέρον που υπάρχει για τη χώρα», είπε ο Τσίπρας στον ΣΕΒ. Το ενδιαφέρον αυτό είναι εκείνο που καλούσε ο Α. Γεωργιάδης σε αμερικάνικη τηλεοπτική εκπομπή: η Ελλάδα είναι φτηνή ελάτε να αγοράσετε. «Ο ΣΕΒ προσβλέπει σε μια Ελλάδα ανταγωνιστική, με ελεύθερες αγορές, με χαμηλή και σταθερή φορολογία», είπε ο Θ. Φέσσας, πρόεδρος του ΣΕΒ. «Ανάπτυξη δεν μπορεί να γίνει χωρίς ιδιωτικές επενδύσεις που προϋποθέτουν μεταρρυθμίσεις» και πως «κάθε αξιόλογη επένδυση είναι εθνικός στόχος»! Η αστική τάξη, έγραφε ο Μαρξ, πάντα επιχειρεί να παρουσιάσει τα ιδιοτελή ταξικά της συμφέροντα ως κοινά συμφέροντα ολόκληρου του έθνους, αλλά στην εποχή μας ξεπερνά κάθε όριο.
Την ουσία την είπε ο Γ. Στουρνάρας με άρθρο του στην Καθημερινή, ο οποίος αναφερόμενος στα «επιτεύγματα» μετά το 2010, στην πρώτη γραμμή είχε τη «βελτίωση κατά 25% στην ανταγωνιστικότητα με όρους κόστους εργασίας». Δηλαδή τη σφαγή των μισθών κατά 25%, που στην πράξη είναι πολύ μεγαλύτερη.
Απέναντι στο μέτωπο εθνικής συνεννόησης ή και συναίνεσης, που διαμορφώνεται στην πράξη από τις αστικές δυνάμεις, το βασικό ζητούμενο είναι η συγκρότηση ενός ταξικού αγωνιστικού εργατικού-λαϊκού μετώπου απόκρουσης, ρήξης και ανατροπής της ευρωμνημονιακής βαρβαρότητας και της καπιταλιστικής ασυδοσίας.
Δημοσιεύθηκε στο Πριν, 3/6/2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου