Λέανδρος Μπόλαρης
Το 1905 η πρώτη ρώσικη επανάσταση έβαλε επί τάπητος ένα ζήτημα που συνεχίζει να απασχολεί –και να βασανίζει- την Αριστερά μέχρι σήμερα. Μέχρι που μπορεί να φτάσουν οι εργάτες/τριες όταν βγαίνουν σαν τάξη στον αγώνα; Να πάρουν την κρατική εξουσία για λογαριασμό τους ή να κάνουν στην άκρη επειδή η τάξη τους δεν είναι «ώριμη» ή για να μην «απομονωθεί»; Ο Λ. Τρότσκι έδωσε την πρώτη συστηματική απάντηση σε αυτές τις απόψεις, με τη θεωρία της Διαρκούς Επανάστασης. Στηρίχτηκε σε δυο εργαλεία: την εμπειρία της ίδιας της επανάστασης και μια πρωτότυπη θεωρητική μαρξιστική ανάλυση.
«Στην επανάσταση που η ιστορία θα βάλει το ξεκίνημά της στη χρονιά 1905, το προλεταριάτο για πρώτη φορά μπήκε μπροστά με το δικό του λάβαρο και στο όνομα των δικών του σκοπών». Αυτό έγραφε ο Τρότσκι λίγα χρόνια μετά, σε μια περίοδο που η επανάσταση φαινόταν εντελώς ηττημένη και οι φωνές του «ρεαλισμού» κυριαρχούσαν.
«Στην επανάσταση που η ιστορία θα βάλει το ξεκίνημά της στη χρονιά 1905, το προλεταριάτο για πρώτη φορά μπήκε μπροστά με το δικό του λάβαρο και στο όνομα των δικών του σκοπών». Αυτό έγραφε ο Τρότσκι λίγα χρόνια μετά, σε μια περίοδο που η επανάσταση φαινόταν εντελώς ηττημένη και οι φωνές του «ρεαλισμού» κυριαρχούσαν.
