Η Εξωτερική Πολιτική Της Ρωσικής Επανάστασης / Β. Ι. Λένιν

Β. Ι. Λένιν

Η εξωτερική πολιτική της ρωσικής επανάστασης

Δεν υπάρχει πιο λαθεμένη και πιο επιζήμια ιδέα από την απόσπαση της εξωτερικής πολιτικής από την εσωτερική. Και τον καιρό ακριβώς του πολέμου το τερατώδες λάθος παρόμοιας απόσπασης γίνεται ακόμη πιο τερατώδες. Ωστόσο η αστική τάξη κάνει τα αδύνατα δυνατά για να εμπνεύσει και να υποστηρίξει αυτή την ιδέα. Η άγνοια απομέρους των μαζών του πληθυσμού της εξωτερικής πολιτικής είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη από την άγνοια στον τομέα της εσωτερικής πολιτικής. Το διπλωματικό μυστικό τηρείται με ευλάβεια και στις πιο ελεύθερες καπιταλιστικές χώρες, στις πιο δημοκρατικές δημοκρατίες.

Η εξαπάτηση των λαϊκών μαζών οσοναφορά τις «υποθέσεις» της εξωτερικής πολιτικής έχει οργανωθεί αριστοτεχνικά, και η εξαπάτηση αυτή δυσκολεύει πάρα πολύ την επανάστασή μας. Εκατομμύρια αντίτυπα των αστικών εφημερίδων χύνουν παντού τη δηλητήριο της απάτης.

Ή με τη μια ή με την άλλη από τις δυο εξαιρετικά πλούσιες και εξαιρετικά ισχυρές ομάδες των ιμπεριαλιστών ληστών - έτσι βάζει το βασικό ζήτημα της σύγχρονης εξωτερικής πολιτικής η καπιταλιστική πραγματικότητα. Έτσι βάζει το ζήτημα αυτό η τάξη των καπιταλιστών. Έτσι βάζει φυσικά το ζήτημα και η πλατιά μικροαστική μάζα, που διατηρεί τις παλιές καπιταλιστικές απόψεις και προλήψεις.

Αυτός που η σκέψη του δεν βγαίνει έξω από τα πλαίσια των καπιταλιστικών σχέσεων, δεν καταλαβαίνει πως η εργατική τάξη, αν είναι συνειδητή, δεν μπορεί να είναι με το μέρος καμιάς ομάδας ιμπεριαλιστών ληστών. Αντίθετα, στον εργάτη είναι ακατανόητες οι κατηγορίες για τάσεις χωριστής ειρήνης με τους γερμανούς, ή για υποστήριξη στην πράξη μιας τέτιας ειρήνης, κατηγορίες που απευθύνονται ενάντια στους σοσιαλιστές, οι οποίοι έμειναν πιστοί στην αδελφική συμμαχία των εργατών όλων των χωρών ενάντια στους καπιταλιστές όλων των χωρών. Οι σοσιαλιστές αυτοί (συνεπώς, μαζί μ’ αυτούς και οι μπολσεβίκοι) σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να αποδεχτούν κανενός είδους χωριστή ειρήνη ανάμεσα στους καπιταλιστές. Ούτε χωριστή ειρήνη με τους γερμανούς καπιταλιστές, ούτε συμμαχία με τους αγγλογάλλους καπιταλιστές - αυτή είναι η βάση της εξωτερικής πολιτικής του συνειδητού προλεταριάτου.

Οι μενσεβίκοι και οι εσέροι μας, που εξεγείρονται ενάντια σ’ αυτό το πρόγραμμα, επειδή φοβούνται τη ρήξη με την «Αγγλία και τη Γαλλία», εφαρμόζουν στην ουσία ένα καπιταλιστικό πρόγραμμα στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής και περιορίζονται να στολίζουν αυτό το πρόγραμμα με άνθη αθώας ευγλωττίας, όπως λ.χ. η «αναθεώρηση των συμφώνων», οι δηλώσεις υπέρ μιας «ειρήνης χωρίς προσαρτήσεις» κτλ. Όλοι οι ευσεβείς αυτοί πόθοι είναι καταδικασμένοι να μένουν κούφια λόγια, γιατί η καπιταλιστική πραγματικότητα βάζει το ζήτημα ορθά-κοφτά: είτε υποταγή στους ιμπεριαλιστές της μιας από τις δυο ομάδες, είτε επαναστατικός αγώνας ενάντια σε κάθε ιμπεριαλισμό.

Υπάρχουν σύμμαχοι για έναν τέτιο αγώνα; Υπάρχουν. Οι καταπιεζόμενες τάξεις της Ευρώπης, και πριν απόλα το προλεταριάτο· οι καταπιεζόμενοι από τον ιμπεριαλισμό λαοί, και πριν απόλα οι λαοί της Ασίας που γειτονεύουν με μας.

Οι μενσεβίκοι και οι εσέροι, που αυτοαποκαλούνται «επαναστάτες δημοκράτες», εφαρμόζουν στην πράξη αντεπαναστατική και αντιδημοκρατική εξωτερική πολιτική. Αν ήταν επαναστάτες, θα συμβούλευαν τους εργάτες και τους αγρότες της Ρωσίας να μπουν επικεφαλής όλων των καταπιεζόμενων από τον ιμπεριαλισμό λαών και όλων των καταπιεζόμενων τάξεων.

«Τότε θα ενωθούν ενάντια στη Ρωσία οι καπιταλιστές όλων των άλλων χωρών» - αντιτείνουν οι τρομαγμένοι μικροαστοί. Αυτό δεν είναι απίθανο. Ένας «επαναστάτης» δημοκράτης δεν έχει το δικαίωμα να παραιτείται προκαταβολικά από κάθε επαναστατικό πόλεμο. Πρακτικά όμως η πιθανότητα ενός τέτιου πολέμου δεν είναι μεγάλη. Οι άγγλοι και γερμανοί ιμπεριαλιστές δεν θα μπορέσουν «να συμφιλιωθούν» για να στραφούν ενάντια στην επαναστατική Ρωσία. Η ρωσική επανάσταση, που ακόμη το 1905 είχε προκαλέσει επαναστάσεις στην Τουρκία, στην Περσία, στην Κίνα, θα έβαζε σε πολύ δύσκολη θέση και τους γερμανούς και τους άγγλους ιμπεριαλιστές, αν άρχιζε να πραγματοποιεί μιαν αληθινά επαναστατική συμμαχία με τους εργάτες και τους αγρότες των αποικιακών και μισοαποικιακών χωρών, ενάντια στους δεσπότες, ενάντια στους διάφορους χαν, για το διώξιμο των γερμανών από την Τουρκία, των άγγλων από την Τουρκία, την Περσία, την Ινδία, την Αίγυπτο κτλ.

Στους γάλλους και ρώσους σοσιαλσωβινιστές αρέσει να επικαλούνται το 1793, για να συγκαλύψουν με την εντυπωσιακή αυτή επίκληση την προδοσία τους απέναντι στην επανάσταση. Το ότι ακριβώς μια πραγματικά «επαναστατική» δημοκρατία της Ρωσίας θα μπορούσε και θα όφειλε να ενεργήσει απέναντι στους καταπιεζόμενους και καθυστερημένους λαούς σύμφωνα με το πνεύμα του 1793 ― αυτό δεν θέλουν σε μας να το σκεφτούν.

«Συμμαχία» με τους ιμπεριαλιστές, δηλαδή επονείδιστη εξάρτηση απ’ αυτούς - αυτή είναι η εξωτερική πολιτική των καπιταλιστών και των μικροαστών. Συμμαχία με τους επαναστάτες των πρωτοπόρων χωρών και με όλους τους καταπιεζόμενους λαούς ενάντια σε όλους τους ιμπεριαλιστές - αυτή είναι η εξωτερική πολιτική του προλεταριάτου.

Πράβντα, αρ. φύλ. 81, 27 (14) του Ιούνη 1917

Β. Ι. Λένιν, Άπαντα, τόμος 32, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1981, σελ. 335–337