Γαλλία, Το Κίνημα Ενάντια Στη Μεταρρύθμιση Των Εργασιακών Σε Κρίσιμη Καμπή

Από την Εργατική πάλη Οκτωβρίου
 

Έπειτα από έξι μήνες μικρών και μεγάλων κινητοποιήσεων, κατά τους οποίους έλαβαν χώρα 14 πανεθνικές “ημέρες δράσης” ενάντια στην αντεργατική μεταρρύθμιση των εργασιακών σχέσεων (γνωστή ως “νόμο Κομρί”), το κίνημα στη Γαλλία βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή.

Μεταξύ άλλων, μέσα στο καλοκαίρι είχε πραγματοποιηθεί η μεγάλη απεργιακή διαδήλωση στις 14 Ιουνίου, όταν τα εργατικά συνδικάτα και οι ενώσεις φοιτητών και μαθητών οργάνωσαν πανεθνική ημέρα δράσης στο Παρίσι. Οι διαδηλωτές, που είχαν συγκεντρωθεί σε 17 διαφορετικές πλατείες της πόλης (ένα εκατομμύριο στο Παρίσι και άλλες 300.000 στην υπόλοιπη χώρα) αντιμετώπισαν την κρατική καταστολή σε μια πορεία που είχε διαρκέσει 7 ώρες. Οι δημόσιες υπηρεσίες και οι περισσότεροι κλάδοι του ιδιωτικού τομέα είχαν νεκρώσει. Η τεράστια μαχητική κινητοποίηση στις 14 Ιούνη, από την οποία ξεπήδησαν διάφορες τοπικές συνελεύσεις αγώνα, είχε αποδείξει την αντοχή και την αποφασιστικότητα εργαζομένων και νεολαίας για συνέχιση του αγώνα μέχρι τέλους.

Κάτω από αυτήν την πίεση της εργατικής και νεολαιίστικης βάσης, οι ηγεσίες των διαφόρων εργατικών ομοσπονδιών της Γαλλίας συνέχιζαν τον αγώνα μέσα σ’ ένα εξαιρετικά δυσμενές περιβάλλον καταστολής με αφορμή είτε τη διεξαγωγή του ποδοσφαιρικού EURO είτε την υποτιθέμενη αντιμετώπιση της τρομοκρατίας.

Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση “σοσιαλιστών” των Ολάντ-Βαλς δεν μπορούσε να υποχωρήσει εύκολα, δεδομένης της μεγάλης σημασίας του νομοσχεδίου: Η γαλλική αστική τάξη, αντιμέτωπη με την κρίση της γαλλικής οικονομίας, μέσα στα πλαίσια της συνολικής υποβάθμισης-κρίσης της Ε.Ε. και του ευρώ, ήταν και είναι αναγκασμένη να καταφέρει σκληρά χτυπήματα στα δικαιώματα της εργατικής τάξης, όσο και αν περιορίζεται από τις μεγάλες αδυναμίες του πολιτικού της προσωπικού, ειδικά του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος. Έτσι η κυβέρνηση κινήθηκε στη γραμμή της περισσότερης καταστολής, και συγκεκριμένα της απαγόρευσης ή μισο-απαγόρευσης των διαδηλώσεων (επιβολή συγκεκριμένου δρομολογίου στη διαδήλωση της 23ης Ιουνίου, συλλήψεις, ονομαστικές απαγορεύσεις συμμετοχής στη διαδήλωσης, αστυνομική τρομοκρατία κ.λπ.).

Τα συνδικάτα εμφάνιζαν παράλληλα σημαντικές αδυναμίες, οι βασικότερες από τις οποίες αφορούσαν τη μη κήρυξη παν-γαλλικής απεργίας διαρκείας και τη μη προώθηση της αυτο-οργάνωσης των εργαζομένων. Κυρίως όμως, εφάρμοσαν ένα “εξοντωτικό” σχέδιο κινητοποιήσεων, δίχως στόχευση και κλιμάκωση. Δεν είναι τυχαίο που η δική μας, κυβερνητική Αυγή (3-7-2016) επικροτούσε το γεγονός ότι τα γαλλικά συνδικάτα απέφυγαν «να πέσουν στην παγίδα της κλιμάκωσης»! Επίσης, η κρίση της γαλλικής Αριστεράς (ρεφορμισμός Κόμματος της Αριστεράς, κρίση-παράλυση NPA κ.α.) δυσκόλευε την ανάδειξη μιας εναλλακτικής ηγεσίας στους κόλπους του κινήματος.

Κάπως έτσι στις 21 Ιουλίου ο Μ. Βαλς αναγκάστηκε να επικαλεστεί τις ειδικές εξουσίες που παρέχει το γαλλικό Σύνταγμα στον πρωθυπουργό, ώστε να περάσει το επίμαχο νομοσχέδιο δίχως ψηφοφορία! Τα γαλλικά συνδικάτα συνέχισαν όμως την ίδια τακτική, ανακοινώνοντας την επόμενη κινητοποίησή τους για τις… 15 Σεπτεμβρίου, κλείνοντας με αυτόν τον επαίσχυντο τρόπο την αυλαία των κινητοποιήσεων και υπογραμμίζοντας το πρόβλημα ηγεσίας του εργατικού κινήματος στην Ευρώπη, αλλά και τις αδυναμίες/κρίση της Αριστεράς.

Σε αυτό το κλίμα δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο το γεγονός ότι ολόκληρο τον Αύγουστο αλλά και στις αρχές Σεπτέμβρη, τα γαλλικά ΜΜΕ ξεκίνησαν μια μεγάλη καμπάνια τρομοϋστερίας αλλά και ενασχόλησης με το… μπουρκίνι, με στόχο να αποπροσανατολίσουν και να “τελειώσουν” οριστικά με τις κινητοποιήσεις. Όλα αυτά ενώ ο στρατός έχει πρακτικά αντικαταστήσει την αστυνομία στη φύλαξη των πόλεων, ενώ ακυρώνονται εκδηλώσεις κ.λπ. υπό το “φόβο” τρομοκρατικών επιθέσεων, και οι διαδηλώσεις είναι επισήμως απαγορευμένες. Στις 9 Σεπτεμβρίου ανακοινώθηκε ότι στο παρά τρίχα αποσοβήθηκε τρομοκρατική επίθεση στο σιδηροδρομικό σταθμό Γκαρ ντε Λιόν του Παρισιού, έπειτα από συλλήψεις γυναικών που λέγεται ότι συνδέονται με το Ισλαμικό Κράτος.

Με αυτά τα δεδομένα η προγραμματισμένη για τις 15 Σεπτέμβρη διαδήλωση δεν φαινόταν να δημιουργεί προοπτικές συνέχισης του αγώνα. Παρ’ όλα αυτά, υπολογίζεται ότι 170.000 άνθρωποι βγήκαν και πάλι στους δρόμους περισσότερων από 100 πόλεων της Γαλλίας , για να διαδηλώσουν ξανά την αντίθεσή τους στην αντεργατική μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας.

Συγκρούσεις ξέσπασαν κατά τη διαδήλωση του Παρισιού και άλλων πόλεων, καθώς οι συγκεντρωμένοι εκτόξευαν διάφορα αντικείμενα εναντίον των αστυνομικών δυνάμεων, που απάντησαν κάνοντας χρήση δακρυγόνων και βομβών κρότου-λάμψης. Το μίσος της γαλλικής νεολαίας ενάντια στην αστυνομία, που υπερασπίζεται το καπιταλιστικό καθεστώς, κορυφώνεται.

Αν και ο επικεφαλής του συνδικάτου CGT, Φ. Μαρτινέζ, ανέφερε ότι τα συνδικάτα θα ακολουθήσουν τώρα το δρόμο της προσφυγής στη δικαιοσύνη, τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα για την κυβέρνηση Ολάντ-Βαλς και συνολικά για τον γαλλικό καπιταλισμό. Υπάρχουν προϋποθέσεις ώστε οι επιχειρησιακές συμβάσεις που προκρίνει ο νέος νόμος να συναντήσουν αντιστάσεις σε πολλούς κλάδους και επιχειρήσεις. Το κίνημα έχει εξάλλου παροξύνει την πολιτική κρίση, με πρόσφατη δημοσκόπηση να συνιστά ότι ο Φ. Ολάντ δεν θα κατορθώσει καν να κερδίσει το χρίσμα του ίδιου του κόμματος του. Τέλος, ο γαλλικός καπιταλισμός έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο, με την πολύμηνη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, τις 1.800 (!) προσαγωγές κατά τη διάρκεια του κινήματος, και τους σημαντικούς τραυματισμούς διαδηλωτών (τουλάχιστον 228 τραυματισμοί, συμπεριλαμβανομένης περίπτωσης απώλειας ματιού από ρίψη δακρυγόνου στην τελευταία διαδήλωση).

Η φαινομενική δύναμη του γαλλικού καπιταλισμού είναι στην πραγματικότητα η αδυναμία του: Μια οικονομία με σημαντικά προβλήματα, μια κοινωνία που δεν μπορεί να ενσωματώσει τη νεολαία, μια μισητή κυβέρνηση (η οποία μπορεί μόνο να καταφεύγει στην τρομοϋστερία και την άγρια καταστολή), μια εργατική τάξη που έχει μεγάλα περιθώρια αντίστασης, μια Ε.Ε. που κλυδωνίζεται και καταρρέει – όλα αυτά προμηνύουν εργατικές και νεολαιίστικες εξεγέρσεις. Η άκρα αριστερά στη Γαλλία θα πρέπει να ανασυνταχθεί για τις σημαντικές μάχες του επόμενου διαστήματος.