ΔιΕΕξοδος Για Ποιον Και Προς Τα Που;

Προλεταριακή Σημαία

Θα έλεγε κανείς, ως οργάνωση που προτάσσει το ζήτημα της εξάρτησης και της απαλλαγής από τον ιμπεριαλισμό ως βασική προϋπόθεση για να την αλλαγή της κοινωνίας, ότι θα μας ενδιέφεραν και θα συμμετείχαμε σε κινήσεις κοινής δράσης υπέρ αυτής της απαλλαγής. Είναι γνωστή η θέση μας για τη διπλή πολιτική, στρατιωτική και οικονομική εξάρτηση της χώρας αλλά και για το πώς εννοούμε τη πάλη του λαού μας για την ανεξαρτησία, πώς και πότε μπορεί να επιτευχθεί.
Από την άλλη, στα πλαίσια της Αριστεράς, υπάρχουν δυνάμεις που στον ένα ή άλλο βαθμό αναγνωρίζουν το ζήτημα της εξάρτησης της χώρας από τους ιμπεριαλιστές και άλλες οι οποίες δεν θεωρούν τη χώρα εξαρτημένη, αλλά φτάνουν στο σημείο να τη χαρακτηρίζουν ιμπεριαλιστική όπου η άρχουσα τάξη της συμμετέχει, έστω και ανισότιμα, στη λεγόμενη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Τα προηγούμενα χρόνια, συγκροτήθηκαν μια σειρά πρωτοβουλίες που με ευθύ ή έμμεσο τρόπο έθεταν το ζήτημα της εξόδου από τη ζώνη του ευρώ και την Ε.Ε.:

1. Πρωτοβουλία Οικονομολόγων – Πανεπιστημιακών για την κρίση (2010)
2. «Πρωτοβουλία κατά του Ευρώ και της Ε.Ε.» (2011)
3. «Πρωτοβουλία Αγώνα 2014 για την Έξοδο από το Ευρώ και την ΕΕ»
4. το 2015, στις 11/2, κείμενο της «Πρωτοβουλίας για Διαγραφή του Χρέους Τώρα!» ενώ στις 4/3 πραγματοποιείται η ιδρυτική συνέλευση της πρωτοβουλίας «Διαγραφή του Χρέους Τώρα»
5. το 2015 συγκλήθηκε η Πρωτοβουλία «ΟΧΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ».

Είχαμε δηλαδή τη συγκρότηση τουλάχιστον 3 πρωτοβουλιών με ξεκάθαρο αντιΕΕ περιεχόμενο στον τίτλο τους και άλλες δύο που πιάνουν κάποιες ιδιαίτερες πλευρές (κρίση - χρέος). Καλεσμένες από προσωπικότητες, αγωνιστές, πανεπιστημιακούς, συνδικαλιστές και απλούς εργαζόμενους (με κάποιες διαφοροποιήσεις τους ίδιους), προερχόμενοι από τους ίδιους πολιτικούς χώρους, με κείμενα σχεδόν πανομοιότυπα και με τις ίδιες προσδοκίες για το μέλλον τους.
Φέτος, χωρίς να εξηγήσει κανείς γιατί οι προηγούμενες πρωτοβουλίες δεν συνεχίστηκαν και δεν απέκτησαν τα χαρακτηριστικά που διακήρυτταν, δημιουργήθηκε άλλη μια με τον τίτλος ΔιΕΕξοδος.

Την Κυριακή 3 Ιούλη, πραγματοποιήθηκε η ιδρυτική συνέλευσή της στο Θησείο. Συμμετείχαν δυνάμεις της Αριστεράς που ανεξάρτητα από το πώς αναλύουν και εκτιμούν τη θέση της χώρας συγκλίνουν στην ανάγκη εξόδου από την Ε.Ε.. Κατέληξαν σε μια διακήρυξη που θέτει την ανάγκη της άμεσης εξόδου από την Ε.Ε. με τη διενέργεια δημοψηφίσματος και προσδιορίζει ως αρχή της δημόσιας παρουσίας της τη συγκέντρωση για την επέτειο του περσινού δημοψηφισματικού ΟΧΙ. Η διακήρυξή της δε λέει και πολλά πράγματα ως προς το πώς εννοούν την έξοδο από την Ε.Ε., εστιάζει στην ανάγκη της αποκάλυψης της «πραγματικής φύσης» της Ε.Ε., με επεξεργασίες και κινηματικές δράσεις, αλλά και στην ανάγκη επεξεργασιών που θα δίνουν «προοπτική για διΕΕξοδο από την σκοπιά των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων». Η τελική διακήρυξη, που απλώς παρουσιάστηκε σε αυτή τη συνέλευση, είναι κάποια βήματα πιο πίσω από τα καλέσματα που προηγήθηκαν, όπου έμπαιναν και κάποια ζητήματα για το πώς εννοείται η προτεινόμενη διέξοδος από τη σκοπιά των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων.

Κρίνοντας τη πρωτοβουλία αυτή από τα κείμενά της, αλλά από ομιλίες και αρθρογραφίες υποστηρικτών της, παρατηρούμε ότι προτάσσουν την έξοδο από την Ε.Ε. σαν ένα ζήτημα που μπορεί να πραγματοποιηθεί τώρα, άμεσα και σαν βασική προϋπόθεση για να μπορέσει το λαϊκό εργατικό κίνημα να διεκδικήσει το οτιδήποτε. Σχεδόν απουσιάζει το άλλο σκέλος της εξάρτησης που εκφράζεται από το ΝΑΤΟ και τις βάσεις. Μπλέκουν μέσα στο πλαίσιό τους το ζήτημα του χρέους, το ζήτημα των εθνικοποιήσεων και μια σειρά άλλα ζητήματα που παραπέμπουν στα διάφορα μεταβατικά προγράμματα, κατά βάση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στο δημοψήφισμα της Μ. Βρετανίας, το οποίο, κατά τους ίδιους τους διοργανωτές, έδωσε ώθηση στη διάλυση της Ε.Ε., πόσο μάλλον στη πραγματοποίηση αυτής της συνέλευσης. Δείχνοντας για άλλη μια φορά πού δίνουν το βάρος τους ως προς τον προσανατολισμό του λαού. Στις κάλπες και όχι στους δρόμους.

Θα μπορούσαμε να συμμετέχουμε σε μια τέτοια πρωτοβουλία; Πιθανόν και υπό προϋποθέσεις. Οι προϋποθέσεις αυτές δεν αφορούν τόσο τις διαφορετικές αναλύσεις για το τι είναι η Ε.Ε. ή για τον χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού. Θα μπορούσε να υπάρξει κοινή δράση στο ζήτημα της εξόδου της Ε.Ε., αν ο στόχος αυτής της συνεργασίας ήταν πραγματικά η ένταξη του ζητήματος στο εργατικό λαϊκό κίνημα, αν η κίνηση αυτή εντασσόταν στη λογική της επανασυγκρότησης αυτού του κινήματος. Αν δεν εξαρτιόταν, όπως και πολλές άλλες κινήσεις, από τις πρωτοβουλίες της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών. Από εκεί και πέρα, οι μικρές και μεγάλες διαφορές μέσα από τη συναγωνιστική αντιπαράθεση θα μπορούσαν να λυθούν στα πλαίσια του κινήματος. Ως εκεί όμως. Είναι άλλο πράγμα η συγκρότηση με αυτές τις δυνάμεις ενός ευρύτερου Μετώπου που θα έθετε την ανάγκη ενός άλλου προσανατολισμού του κινήματος. Σε αυτή τη φάση, τουλάχιστον. Οι δυνάμεις αυτές, όχι μόνο μέχρι χθες αλλά και σήμερα, εξακολουθούν να έχουν μια τελείως διαφορετική αντίληψη για τον ιμπεριαλισμό και τον χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού, για τη σχέση του αντικαπιταλιστικού με τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, για τον τρόπο συγκρότησης συνεργασιών και μετώπων, για τον τρόπο που θα συγκροτηθεί και θα επιβάλει το κίνημα την έξοδο.

Λίγο ως πολύ, όλες οι δυνάμεις που συμμετέχουν στην πρωτοβουλία την εντάσσουν στις λογικές συγκρότησης του ευρύτερου μετώπου - πόλου, με κύριο στόχο την ένταξη του χώρου στο κεντρικό πολιτικό παιχνίδι, του συμπληρώματος του κενού που πλέον άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Κάποιες μάλιστα τη θεωρούν λίγη και εκφράζουν τις επιφυλάξεις τους με βάση την, κατά τα άλλα παρόμοια με των άλλων, άποψή τους για τα μέτωπα και τον πόλο. Η στόχευσή τους γίνεται ξεκάθαρη διαβάζοντας τα αρχικά καλέσματά τους και τις τοποθετήσεις σχεδόν όλων των οργανώσεων, όπου θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ η πάλη «για τη μονομερή διαγραφή του χρέους, για εθνικοποιήσεις των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας κάτω από εργατικό και λαϊκό έλεγχο». Αυτό και μόνο αρκεί για τον αποκλεισμό δυνάμεων οι οποίες θεωρούν απαραίτητη τη συνεργασία για την έξοδο από την Ε.Ε. αλλά δεν θεωρούν απαραίτητη την υιοθεσία αυτών των στόχων ως προϋπόθεση για την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος και τη διεκδίκηση αυτών που δικαιούται.

Ουσιαστικά, λοιπόν, η συγκρότηση της ΔιΕΕξόδου, μιας ακόμη πρωτοβουλίας ενάντια στο ευρώ και την Ε.Ε., αυτό που κάνει είναι άλλη μια αναπαραγωγή των αδιεξόδων της μεταβατικής αριστεράς.
Παρ’ όλα αυτά, στη πάλη μας για την ανασυγκρότηση του εργατικού, λαϊκού και κομμουνιστικού κινήματος, θα εξακολουθούμε να επιδιώκουμε την κοινή δράση όπου κι όσο είναι εφικτή και σε αυτό το ζήτημα, θα συνεχίσουμε να θέτουμε το ζήτημα του σπασίματος των δεσμών της εξάρτησης στο κίνημα, για ένα σωστό προσανατολισμό ανατροπής της σημερινής πραγματικότητας, γιατί θεωρούμε ότι ο αντικαπιταλιστικός αγώνας συνδέεται άμεσα με τον αντιιμπεριαλιστικό στη χώρα μας.