Έφυγε Ο Πιέτρο Ινγκράο

Ο Ιταλός κομμουνιστής ηγέτης Πιέτρο Ινγκράο έφυγε σήμερα από τη ζωή στη Ρώμη.

O Π. Ινγκράο γεννήθηκε στη Λενόλα στη σημερινή περιφέρεια της Νάπολη στις 30 Μαρτίου του 1915. Αποτέλεσε ένα από τους πιο επιφανείς ηγέτες του ιταλικού δημοκρατικού κομμουνισμού. Υπήρξε διευθυντής της «Ουνιτά» από το 1947 έως το 1957 και βουλευτής από το 1950 έως το 1992. Ήταν ο πρώτος κομμουνιστής πρόεδρος της ιταλικής βουλής, από το 1976 έως το 1979 και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος από το 1964 έως το 1972. Ως πρόεδρος της Βουλής ανακοίνωσε τη δολοφονία του χριστιανοδημοκράτη ηγέτη Άλντο Μόρο από τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες» το 1978.

Ο Ινγκράο ξεκίνησε τον αντιφασιστικό του αγώνα το 1939, και το 1940 έγινε μέλος του παράνομου Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας για να συμμετάσχει ενεργά στην Αντίσταση.

Το τέλος του πολέμου τον βρήκε να ηγείται της αριστεράς πτέρυγας του ΚΚ της Ιταλίας που μετονομάστηκε σε Ιταλικό ΚΚ ή PCI, για να ξεκινήσει μια πορεία δεκαετιών με άξονα το δημιουργικό μαρξισμό και τα κοινωνικά κινήματα.

Το 1956 μπήκε στη Γραμματεία του ΙΚΚ, αντίστοιχο Πολιτικό Γραφείο, και παρέμεινε για μια δεκαετία, έζησε με δραματικούς τόνους την εισβολή και τη καταστολή των Σοβιετικών στην Ουγγαρία, αλλά δημοσίως τη στήριξε. Αργότερα ζήτησε δημοσίως συγγνώμη. Στο 11ο Συνέδριο του ΙΚΚ το 1966 έσπασε το κατεστημένο διεκδικώντας το «δικαίωμα στη διαφωνία» και ταυτίστηκε με τις προσπάθειες ανανέωσης του κομμουνισμού και τη ρήξη με το σταλινισμό.

Παρόλο που ήταν πολιτικά κοντά στην ομάδα που έκδωσε το περιοδικό «Ιλ Μανιφέστο» ψήφισε υπέρ της διαγραφής τους από το ΙΚΚ, αλλά συνέχισε να έχει επαφές μαζί τους, τη Ρονάνα Ροσάντα, το Βαλεντίνο Παρλάτο, το Λουίτζι Πιντόρ, το Λούτσιο Μάγκρι, τη Λουτσιάνα Καστελίνα, κ.ά., και κυρίως με τα κοινωνικά κινήματα που εκδηλώθηκαν τη «κόκκινη διετία» 1968-1969, που θα οδηγήσει το 1975 στη προεδρία του Κέντρου Ερευνών και Πρωτοβουλιών για τη Μεταρρύθμιση του Κράτους (CRS).

Βρισκόταν σε μια διαρκή πολιτική αντιπαράθεση με το Τζιόρτζιο Αμέντολα και αργότερα το Τζιόρτζιο Ναπολιτάνο, τους εκφραστές της πλέον συντηρητικής τάσης στο εσωτερικό του κόμματος.

Από το 1989 έως το 1991 αντιπαρατέθηκε σφοδρά εναντίον της απόφασης του Ακίλε Οκέτο να προχωρήσει στη διάλυση του ΙΚΚ. Συμμετείχε στο Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς PDS και αποτέλεσε το συντονιστή της τάσης των Δημοκρατικών Κομμουνιστών έως την αποχώρησή του το Μάιο του 1993 για να παραμείνει κοντά στη Κομμουνιστική Επανίδρυση, για να γίνει μέλος της στις 3 Μαρτίου του 2005.

Ο Ινγκράο έγραψε ποιήματα και αρκετά πολιτικά δοκίμια, ενώ το πιο σημαντικό του θεωρείται το βιβλίο «Ραντεβού στο τέλος του αιώνα», που έγραψε σε συνεργασία με τη Ροσάνα Ροσάντα και δημοσιεύτηκε το 1995. Ο Ινγκράο έγραψε το «Μάζες και Εξουσία» το 1977, «Η κρίση και ο τρίτος δρόμος» το 1978, «Τα αδύνατα πράγματα», η αυτοβιογραφία του σε μορφή συνέντευξης με τον ιστορικό Νικόλα Τρανφάλια, που εκδόθηκε το 1990, ενώ το 2006 εκδόθηκε η νέα του αυτοβιογραφία με τίτλο «Ήθελα το φεγγάρι» το 2006. Το 2007 εκδόθηκε το πολιτικό δοκίμιο «Η πρακτική της αμφιβολίας».

Πηγη : Αργύρης Παναγόπουλος