Υπάρχουν ιστορικές στιγμές που η κανονική ροή της ιστορίας παγώνει. Συχνά υπάρχουν καταστάσεις όπου οι συνηθισμένες σχέσεις εξουσίας αντιστρέφονται. Οι ισχυροί ταπεινώνονται και οι φτωχοί και καταφρονεμένοι ανυψώνονται.
Αυτό έγινε στην Ελλάδα στις 5 Ιούλη. Η κλίμακα της νίκης αυτών που πάλεψαν για το ΟΧΙ στη λιτότητα πρέπει να ξεπερνά και τις πιο άγριες προσδοκίες τους. Η Ελλάδα, τηρουμένων των αναλογιών, έχει τη μαζικότερη ριζοσπαστική αριστερά.
Έχει σκληραγωγηθεί στον αγώνα ενάντια στη ναζιστική κατοχή και τον Εμφύλιο Πόλεμο τη δεκαετία του ’40, ενάντια στη μοναρχία τη δεκαετία του ‘60, ενάντια στη Χούντα στις αρχές του ’70 και από τότε συνεχώς ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και τη λιτότητα.
Όμως, το ΟΧΙ έφτασε στο 61,3%, πολύ πέρα από την επιρροή της αριστεράς. Αυτή η ψήφος έφτασε μέχρι τα βάθη της ελληνικής κοινωνίας. Το ΟΧΙ τα κατάφερε, ενώ η ευρωπαϊκή και η ντόπια άρχουσα τάξη, όπως και όλα τα ιδιωτικά ΜΜΕ βρίσκονταν στο στρατόπεδο του Ναι, στηρίζοντας την εκστρατεία φόβου που ξεκίνησε η ΕΚΤ όταν ανάγκασε τις ελληνικές τράπεζες να κλείσουν.
Αυτό που είδαμε ήταν αυτό που ο Ιταλός Μαρξιστής Αντόνιο Γκράμσι είχε στο μυαλό του όταν έγραφε για την ηγεμονία. Η επαναστατική αριστερά να αναπτύσσει την πολιτική και την οργανωτική δυνατότητα για να αποτελέσει ηγεσία για μεγάλο τμήμα της κοινωνίας.
Αλλά, υπάρχει ένα αλλά. Ο αρχιτέκτονας του δημοψηφίσματος, ο Αλέξης Τσίπρας, δεν είναι Γκράμσι. Προκάλεσε το δημοψήφισμα για να βγάλει τον εαυτό του από το αδιέξοδο. Το Γιούρογκρουπ με την υποστήριξη των “θεσμών” ήταν αδυσώπητο στις απαιτήσεις του για περισσότερη λιτότητα.
Εν τω μεταξύ, το κυβερνόν κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει διχαστεί στο πως θα απαντήσει. Οι Βρυξέλλες βολιδοσκοπούσαν τα κόμματα του κέντρου, ελπίζοντας να φτιάξουν μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» με τη δεξιά πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι δείγμα της πολιτικής ανεπάρκειάς τους η πληροφορία ότι αναζητούσαν τον Γιάννη Στουρνάρα, διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, για πρωθυπουργό.
Η ταπεινωτική ήττα που υπέστησαν στο δημοψήφισμα έχει διαλύσει αυτά τα σχέδια. Έχει επίσης αυξήσει την δύναμη του Τσίπρα μέσα στο κόμμα του και έχει βελτιώσει την διαπραγματευτική του θέση έναντι του Γιούρογκρουπ. Συνολικά, ήταν μια πετυχημένη κίνηση. Αλλά είναι τίποτα πέρα από αυτό; Το ιστορικό του Τσίπρα υποδεικνύει ότι προτιμάει να αυτοσχεδιάζει στην τακτική παρά να έχει συνεκτική στρατηγική.
Δείγμα καλής θέλησης
Αυτό ήταν φανερό την Τρίτη 30/6, όταν έστειλε επιστολή στους θεσμούς με την οποία δεχόταν σχεδόν όλες τους τις απαιτήσεις. Τώρα σαν δείγμα καλής θέλησης προσφέρει στο Γιούρογκρουπ το κεφάλι του Βαρουφάκη που μισούσαν τόσο πολύ. Αυτό δεν προοιωνίζει τίποτα καλό.
Δεν υπάρχει καμιά ένδειξη ότι η ΕΕ και πάνω από όλα ο άνθρωπος-κλειδί, η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ θα ανταποδώσει τη συμβιβαστική διάθεση. Οι ηγέτες της ΕΕ έχουν ταπεινωθεί από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Αυτό το έχουν ξαναπάθει παλιότερα με το δημοψήφισμα στη Γαλλία, στην Ολλανδία και την Ιρλανδία. Η περιφρόνηση για τη δημοκρατία είναι εγγενής στο «ευγενές» ευρωπαϊκό εγχείρημα.
Την Κυριακή οι ελληνικές μάζες πήραν την τύχη τους στα χέρια τους. Για να μην περιοριστεί σε μόνο μία στιγμή, θα χρειαστεί να συνεχίσουν και να απαιτήσουν ότι η κυβέρνησή τους θα ακολουθήσει τις λογικές συνέπειες της νίκης του ΟΧΙ.
Αυτό σημαίνει ρήξη με την Ευρωζώνη, μόνιμο έλεγχο των τραπεζών, νέο νόμισμα και αξιοποίηση της δύναμης του κράτους ώστε να συνεχίσει η οικονομία να λειτουργεί. Οι εταιρίες που απειλούσαν να απολύσουν εργάτες πρέπει να κρατικοποιηθούν με εργατικό έλεγχο. Αυτά τα μέτρα δεν είναι τώρα πια σοσιαλιστική ουτοπία, είναι πρακτική ανάγκη.
Για να εφαρμοστεί αυτό το πρόγραμμα, η καμπάνια του ΟΧΙ πρέπει να συνεχιστεί στις γειτονιές και τους εργατικούς χώρους. Έχουμε δει τις διαχωριστικές γραμμές μέσα στην αριστερά να εξασθενούν, καθώς ακτιβιστές του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δούλεψαν μαζί για το δημοψήφισμα, επίσης οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ αγνόησαν μαζικά το ηλίθιο κάλεσμα της ηγεσίας για αποχή.
Όσο μεγαλύτερη είναι η αυτό-οργάνωση της βάσης, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η δύναμη του στρατοπέδου του ΟΧΙ, για να αντισταθεί στο χάος που προσπαθεί να επιφέρει η ΕΕ και για να ξεπεράσει τις κυβερνητικές ταλαντεύσεις. Με τις πράξεις της, η ριζοσπαστική αριστερά στην Ελλάδα έχει δημιουργήσει μια άνευ προηγουμένου ευκαιρία. Οφείλει να την αρπάξει και να γράψει ιστορία.
Όμως, το ΟΧΙ έφτασε στο 61,3%, πολύ πέρα από την επιρροή της αριστεράς. Αυτή η ψήφος έφτασε μέχρι τα βάθη της ελληνικής κοινωνίας. Το ΟΧΙ τα κατάφερε, ενώ η ευρωπαϊκή και η ντόπια άρχουσα τάξη, όπως και όλα τα ιδιωτικά ΜΜΕ βρίσκονταν στο στρατόπεδο του Ναι, στηρίζοντας την εκστρατεία φόβου που ξεκίνησε η ΕΚΤ όταν ανάγκασε τις ελληνικές τράπεζες να κλείσουν.
Αυτό που είδαμε ήταν αυτό που ο Ιταλός Μαρξιστής Αντόνιο Γκράμσι είχε στο μυαλό του όταν έγραφε για την ηγεμονία. Η επαναστατική αριστερά να αναπτύσσει την πολιτική και την οργανωτική δυνατότητα για να αποτελέσει ηγεσία για μεγάλο τμήμα της κοινωνίας.
Αλλά, υπάρχει ένα αλλά. Ο αρχιτέκτονας του δημοψηφίσματος, ο Αλέξης Τσίπρας, δεν είναι Γκράμσι. Προκάλεσε το δημοψήφισμα για να βγάλει τον εαυτό του από το αδιέξοδο. Το Γιούρογκρουπ με την υποστήριξη των “θεσμών” ήταν αδυσώπητο στις απαιτήσεις του για περισσότερη λιτότητα.
Εν τω μεταξύ, το κυβερνόν κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει διχαστεί στο πως θα απαντήσει. Οι Βρυξέλλες βολιδοσκοπούσαν τα κόμματα του κέντρου, ελπίζοντας να φτιάξουν μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» με τη δεξιά πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι δείγμα της πολιτικής ανεπάρκειάς τους η πληροφορία ότι αναζητούσαν τον Γιάννη Στουρνάρα, διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, για πρωθυπουργό.
Η ταπεινωτική ήττα που υπέστησαν στο δημοψήφισμα έχει διαλύσει αυτά τα σχέδια. Έχει επίσης αυξήσει την δύναμη του Τσίπρα μέσα στο κόμμα του και έχει βελτιώσει την διαπραγματευτική του θέση έναντι του Γιούρογκρουπ. Συνολικά, ήταν μια πετυχημένη κίνηση. Αλλά είναι τίποτα πέρα από αυτό; Το ιστορικό του Τσίπρα υποδεικνύει ότι προτιμάει να αυτοσχεδιάζει στην τακτική παρά να έχει συνεκτική στρατηγική.
Δείγμα καλής θέλησης
Αυτό ήταν φανερό την Τρίτη 30/6, όταν έστειλε επιστολή στους θεσμούς με την οποία δεχόταν σχεδόν όλες τους τις απαιτήσεις. Τώρα σαν δείγμα καλής θέλησης προσφέρει στο Γιούρογκρουπ το κεφάλι του Βαρουφάκη που μισούσαν τόσο πολύ. Αυτό δεν προοιωνίζει τίποτα καλό.
Δεν υπάρχει καμιά ένδειξη ότι η ΕΕ και πάνω από όλα ο άνθρωπος-κλειδί, η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ θα ανταποδώσει τη συμβιβαστική διάθεση. Οι ηγέτες της ΕΕ έχουν ταπεινωθεί από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Αυτό το έχουν ξαναπάθει παλιότερα με το δημοψήφισμα στη Γαλλία, στην Ολλανδία και την Ιρλανδία. Η περιφρόνηση για τη δημοκρατία είναι εγγενής στο «ευγενές» ευρωπαϊκό εγχείρημα.
Την Κυριακή οι ελληνικές μάζες πήραν την τύχη τους στα χέρια τους. Για να μην περιοριστεί σε μόνο μία στιγμή, θα χρειαστεί να συνεχίσουν και να απαιτήσουν ότι η κυβέρνησή τους θα ακολουθήσει τις λογικές συνέπειες της νίκης του ΟΧΙ.
Αυτό σημαίνει ρήξη με την Ευρωζώνη, μόνιμο έλεγχο των τραπεζών, νέο νόμισμα και αξιοποίηση της δύναμης του κράτους ώστε να συνεχίσει η οικονομία να λειτουργεί. Οι εταιρίες που απειλούσαν να απολύσουν εργάτες πρέπει να κρατικοποιηθούν με εργατικό έλεγχο. Αυτά τα μέτρα δεν είναι τώρα πια σοσιαλιστική ουτοπία, είναι πρακτική ανάγκη.
Για να εφαρμοστεί αυτό το πρόγραμμα, η καμπάνια του ΟΧΙ πρέπει να συνεχιστεί στις γειτονιές και τους εργατικούς χώρους. Έχουμε δει τις διαχωριστικές γραμμές μέσα στην αριστερά να εξασθενούν, καθώς ακτιβιστές του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δούλεψαν μαζί για το δημοψήφισμα, επίσης οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ αγνόησαν μαζικά το ηλίθιο κάλεσμα της ηγεσίας για αποχή.
Όσο μεγαλύτερη είναι η αυτό-οργάνωση της βάσης, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η δύναμη του στρατοπέδου του ΟΧΙ, για να αντισταθεί στο χάος που προσπαθεί να επιφέρει η ΕΕ και για να ξεπεράσει τις κυβερνητικές ταλαντεύσεις. Με τις πράξεις της, η ριζοσπαστική αριστερά στην Ελλάδα έχει δημιουργήσει μια άνευ προηγουμένου ευκαιρία. Οφείλει να την αρπάξει και να γράψει ιστορία.
Άλεξ Καλλίνικος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου