Να Aποτρέψουμε Tη Συνθηκολόγηση / του Αντ. Νταβανέλου

του Αντώνη Νταβανέλου

Η κυβέρνηση σύρεται από τους δανειστές σε συμφωνία-μνημόνιο, ακυρώνοντας τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ

Η πο­λι­τι­κή εκτί­να­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στη­ρί­χθη­κε σε μια δέ­σμευ­ση, σε ένα «συμ­βό­λαιο με το λαό»: ότι είναι ανα­γκαίο και εφι­κτό να ανα­τρα­πεί η βαρ­βα­ρό­τη­τα των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών, η υπερ­λι­τό­τη­τα που η ντό­πια κυ­ρί­αρ­χη τάξη και οι δα­νει­στές εγκα­τέ­στη­σαν στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία μετά το ξέ­σπα­σμα της διε­θνούς κρί­σης, από το 2009-10 και μετά.

Έχει ση­μα­σία να θυ­μό­μα­στε ότι η δέ­σμευ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ήταν για ανα­τρο­πή της μνη­μο­νια­κής υπερ­λι­τό­τη­τας και όχι για «ήπια» δια­χεί­ρι­σή της ή για την εγ­γύ­η­ση ότι δεν θα επι­βλη­θούν πρό­σθε­τα αντερ­γα­τι­κά-αντι­λαϊ­κά μέτρα. Αυτή η γραμ­μή της στα­δια­κής και μα­κρό­συρ­της «απα­γκί­στρω­σης» από τα μνη­μό­νια, υπό την αί­ρε­ση της συμ­φω­νί­ας με τους δα­νει­στές μέσω «δια­πραγ­μά­τευ­σης», προ­βλή­θη­κε από άλλα κόμ­μα­τα –κυ­ρί­ως το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ– τα οποία συ­ντρί­φτη­καν εκλο­γι­κά και πο­λι­τι­κά. Η μέχρι σή­με­ρα κυ­βερ­νη­τι­κή πο­ρεία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν επι­βε­βαιώ­νει τη δέ­σμευ­ση που ανα­λά­βα­με προ­ε­κλο­γι­κά. Με κο­ρυ­φαίο λάθος τη «συμ­φω­νία» της 20ής Φλε­βά­ρη, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εγκλω­βί­στη­κε στην ανα­ζή­τη­ση λύσης «πάση θυσία» μέσω της δια­πραγ­μά­τευ­σης με τους δα­νει­στές, υπο­χώ­ρη­σε από το δι­καί­ω­μα για μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες στη βάση του με­τριο­πα­θούς ελά­χι­στου προ­γράμ­μα­τος που εξαγ­γεί­λα­με στη ΔΕΘ, πα­ραι­τή­θη­κε από τη χρήση του όπλου απο­νο­μι­μο­ποί­η­σης-αμ­φι­σβή­τη­σης του χρέ­ους ανα­λαμ­βά­νο­ντας το βάρος πλη­ρω­μής «στο ακέ­ραιο και εγκαί­ρως» στους το­κο­γλύ­φους-δα­νει­στές.

Το απο­τέ­λε­σμα αυτού του εγκλω­βι­σμού είναι η απα­ρά­δε­κτη συν­θη­κο­λό­γη­ση, που σή­με­ρα πα­ρου­σιά­ζε­ται ως συμ­φω­νία με­τα­ξύ των «θε­σμών», της ευ­ρω­παϊ­κής ηγε­σί­ας και της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης. 

Τα βα­σι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της «συμ­φω­νί­ας» είναι σαφή:

-Αφε­νός επι­βάλ­λει πρό­σθε­τα μέτρα λι­τό­τη­τας (αύ­ξη­ση ει­σπρά­ξε­ων από ΦΠΑ, «εξοι­κο­νό­μη­ση» πόρων μέσα από το ρη­μαγ­μέ­νο συ­ντα­ξιο­δο­τι­κό σύ­στη­μα). Η προ­σπά­θεια στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να εξω­ρα­ΐ­σουν αυτό το στοι­χείο είναι –κυ­ριο­λε­κτι­κά– άπελ­πις, είναι κα­τα­δι­κα­σμέ­νη να κα­ταρ­ρεύ­σει μέσα από τις πι­κρές εμπει­ρί­ες εκα­το­ντά­δων χι­λιά­δων αν­θρώ­πων που μας πί­στε­ψαν και μας στή­ρι­ξαν.

-Αφε­τέ­ρου –και κυ­ρί­ως!– αφή­νει απο­λύ­τως άθι­κτο όλο το οι­κο­δό­μη­μα της μνη­μο­νια­κής υπερ­λι­τό­τη­τας, που επι­βλή­θη­κε τα προη­γού­με­να χρό­νια. Όλα τα εμ­βλη­μα­τι­κά στοι­χεία της πο­λι­τι­κής των ΓΑΠ - Πα­πα­δή­μου - Σα­μα­ρά και Βε­νι­ζέ­λου πα­ρα­μέ­νουν ζω­ντα­νά: οι ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, η κα­τάρ­γη­ση του 13ου και 14ου μι­σθού και σύ­ντα­ξης, το χα­ρά­τσι τάχα «κοι­νω­νι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης» στους μι­σθω­τούς, ο ΕΝΦΙΑ (στο ακέ­ραιο!), η βαριά φο­ρο­λό­γη­ση στο πε­τρέ­λαιο θέρ­μαν­σης, η άρ­νη­ση ελέγ­χου της «ελα­στι­κο­ποί­η­σης» των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, η απα­γό­ρευ­ση αύ­ξη­σης των κοι­νω­νι­κών δα­πα­νών κ.ο.κ.

Ως αντί­δω­ρο η κυ­βέρ­νη­ση φαί­νε­ται να παίρ­νει (;) μιαν κά­ποια υπό­σχε­ση «απο­μεί­ω­σης» του χρέ­ους. Η στρο­φή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε αυτό το κο­ρυ­φαίο ζή­τη­μα, από τη συ­νε­δρια­κή από­φα­ση που μι­λού­σε για δια­γρα­φή («του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους») προς τις «ιδέες» της Lazard για επι­μή­κυν­ση του χρό­νου απο­πλη­ρω­μής και την υπό­σχε­ση μεί­ω­σης των επι­το­κί­ων, έχει γίνει διά της διο­λί­σθη­σης: Κα­νέ­να όρ­γα­νο δεν έχει πάρει αυτήν την από­φα­ση, κα­νέ­νας δεν γνω­ρί­ζει το συ­σχε­τι­σμό δύ­να­μης που την επέ­βα­λε, κα­νείς δεν έχει ανα­λά­βει την ευ­θύ­νη για μια με­γά­λη με­τα­τό­πι­ση σε ένα ζή­τη­μα κα­θο­ρι­στι­κής ση­μα­σί­ας...

Με αυτά και με κείνα, η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προ­σα­να­το­λί­ζε­ται σε μιαν επι­κίν­δυ­νη ακρο­βα­σία: να επι­χει­ρή­σει να πα­ρα­μεί­νει στην κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία, έχο­ντας πλέον δε­σμευ­τεί ότι θα ασκεί πο­λι­τι­κή μνη­μο­νια­κής λι­τό­τη­τας.

Αυτή η προ­σπά­θεια είναι χωρίς ελ­πί­δα επι­τυ­χί­ας. Όχι, κυ­ρί­ως, για το λόγο επί του οποί­ου «τζο­γά­ρουν» σή­με­ρα τα κα­θε­στω­τι­κά ΜΜΕ: τις φυ­σιο­λο­γι­κές και ανα­με­νό­με­νες αντι­δρά­σεις στο εσω­τε­ρι­κό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ –στις ορ­γα­νώ­σεις του, στην ΚΕ, αλλά και στην Κοι­νο­βου­λευ­τι­κή Ομάδα– που μπο­ρεί να οδη­γή­σουν σε συν­θή­κες «απώ­λειας της δε­δη­λω­μέ­νης» και κατά συ­νέ­πεια σε ρα­γδαί­ες πο­λι­τι­κές εξε­λί­ξεις. Κυ­ρί­ως γιατί η λο­γι­κή μιας τέ­τοιας συμ­φω­νί­ας είναι ασύμ­βα­τη με μια κυ­βέρ­νη­ση της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς. Κα­νείς δεν δι­καιού­ται να ξεχνά ότι η μνη­μο­νια­κή λι­τό­τη­τα γκρέ­μι­σε τρεις κυ­βερ­νή­σεις μέσα σε ελά­χι­στα χρό­νια, ενώ οδή­γη­σε στην κα­τάρ­ρευ­ση το ΠΑΣΟΚ, το κά­πο­τε ισχυ­ρό­τε­ρο σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό κόμμα στην Ευ­ρώ­πη. Δεν υπάρ­χει κα­νέ­νας λόγος να πι­στεύ­ει κα­νείς ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα απο­δει­χθεί αν­θε­κτι­κό­τε­ρος απέ­να­ντι στην ερ­γα­τι­κή και λαϊκή αγα­νά­κτη­ση που ανα­πό­φευ­κτα θα επα­νεμ­φα­νι­στεί μαζί με τη δια­πί­στω­ση της πα­ρά­τα­σης της λι­τό­τη­τας.

Με αυτήν την έν­νοια, η αντί­στα­ση στη συν­θη­κο­λό­γη­ση, η πάλη –έστω και την τε­λευ­ταία στιγ­μή– για να ακυ­ρω­θεί η συμ­φω­νία με τους δα­νει­στές και την ευ­ρω­παϊ­κή ηγε­σία, είναι μάχη υπε­ρά­σπι­σης και όχι κα­τε­δά­φι­σης της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ρής προ­ο­πτι­κής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της κυ­βέρ­νη­σής του.

Γιατί, τε­λι­κά, κα­νείς δεν δι­καιού­ται να υπο­τι­μά τον κίν­δυ­νο μιας εξέ­λι­ξης αλά ιτα­λι­κά: όπου ο συμ­βι­βα­σμός με τη λι­τό­τη­τα, της με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κής Αρι­στε­ράς, αλλά και της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς (της Κο­μου­νι­στι­κής Επα­νί­δρυ­σης υπό τον Φ. Μπερ­τι­νό­τι), οδή­γη­σε όχι μόνο στη γρή­γο­ρη ανα­τρο­πή του Πρό­ντι και την ανα­βί­ω­ση του κλό­ουν Μπερ­λου­σκό­νι, αλλά και στη δια­λυ­τι­κή κρίση της ορ­γα­νω­μέ­νης Αρι­στε­ράς, στη δη­μιουρ­γία μιας πο­λι­τι­κής ερή­μου στη χώ­ρα-πα­τρί­δα του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, της Αρι­στε­ράς και της επα­να­στα­τι­κής Αρι­στε­ράς στη σύγ­χρο­νη Ευ­ρώ­πη.

Είναι όλοι μπρο­στά σε ιστο­ρι­κά κα­θή­κο­ντα και ιστο­ρι­κές ευ­θύ­νες.

Η ώρα του κόμ­μα­τος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

Η απά­ντη­ση στην κα­θο­ρι­στι­κής ση­μα­σί­ας για το μέλ­λον της Αρι­στε­ράς συμ­φω­νία πρέ­πει να δοθεί μέσα από συ­ντε­ταγ­μέ­νες, συλ­λο­γι­κές και δη­μο­κρα­τι­κές απο­φά­σεις του κόμ­μα­τος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Η ΠΓ, η ΚΕ, η ΚΟ, οι ορ­γα­νώ­σεις, πρέ­πει να συ­γκλη­θούν, να συ­ζη­τή­σουν, να απο­φα­σί­σουν.

Για τον κόσμο της Αρι­στε­ράς αυτή η δια­δι­κα­σία είναι ανα­ντι­κα­τά­στα­τη. Και απο­τε­λεί, ταυ­τό­χρο­να, τη μο­να­δι­κή ελ­πί­δα της κυ­βέρ­νη­σης για να επι­βιώ­σει μέσα στις εκρη­κτι­κές αντι­φά­σεις, τις αλ­λη­λο­συ­γκρουό­με­νες πιέ­σεις, της πε­ριό­δου που έρ­χε­ται.

Στο εσω­τε­ρι­κό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ –πέρα από την Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα, που έχει μπει στο στό­χα­στρο των κα­θε­στω­τι­κών ΜΜΕ– είναι γνω­στή η ύπαρ­ξη και άλλων ορ­γα­νω­μέ­νων ή διά­χυ­των αρι­στε­ρών-ρι­ζο­σπα­στι­κών δυ­νά­με­ων και φωνών. Ο συ­ντο­νι­σμός αυτών των δυ­νά­με­ων είναι σή­με­ρα απο­λύ­τως ανα­γκαί­ος, με στόχο να απο­φευ­χθεί μια πο­λι­τι­κή τρα­γω­δία, να μεί­νει ζω­ντα­νή η ελ­πί­δα που δη­μιούρ­γη­σε η συ­γκρό­τη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ως ενός ενω­τι­κού αλλά και ρι­ζο­σπα­στι­κού εγ­χει­ρή­μα­τος στην Αρι­στε­ρά.

Είναι η ώρα να έρθει στην επι­φά­νεια το πο­λι­τι­κό DNA που οι­κο­δο­μή­σα­με στη μακρά πο­ρεία από τη Γέ­νο­βα, το Ελ­λη­νι­κό Κοι­νω­νι­κό Φό­ρουμ, το αντι­πο­λε­μι­κό κί­νη­μα, ως τις με­γά­λες γε­νι­κές απερ­γί­ες και τις δια­δη­λώ­σεις στο Σύ­νταγ­μα, τις πα­νελ­λα­δι­κές συν­δια­σκέ­ψεις και –τε­λι­κά– το ιδρυ­τι­κό συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Πηγή : rproject